Ken Loach: Director cinematográfico inglés

Con 25 anos, mentres estudaba Dereito en Oxford, no St Peter's College, entrou en contacto por vez primeira coas artes escénicas, actuando no grupo de teatro da universidade. Logo de graduarse, traballou como asistente de dirección no Northampton Repertory Theatre. Pero estaba máis interesado no mundo audiovisual que no das táboas, polo que logo de obter en 1963 unha bolsa na canle de televisión BBC, iniciouse na dirección.

O ambiente respirado naqueles anos favorecía a realización de programas que criticaban as inxustizas sociais, onde Loach atopou a visión e a voz que caracterizaría o seu cinema. A partir de 1964 comezou a dirixir unha serie de documentais, sendo o máis famoso deles Cathy Come Home (1966). Relativo á pobreza, acadou un notable éxito.

Desde entón e ata comezos dos 80, dividiu o seu tempo entre o cine e a televisión. Filmou catro longametraxes, numerosos documentais e películas para TV como The Big Flame (1969, sobre os traballadores portuarios de Liverpool) e a serie Days of Hope (1975, sobre os feitos que levaron á folga de 1926, e a derrota do Movemento Laborista Británico).

Con Margaret Thatcher no poder, creceu o paro e os recortes de orzamento cultural. A "Dama de Ferro" gañouse moitos inimigos entre os artistas, Loach entre eles. O Channel Four prohibiu os seus documentais A Question of Leadership, cos que combate o Thatcherismo, polo que ó longo de toda esa década só puido filmar dúas películas.

Nos anos 90, cos cambios políticos, a súa carreira revitalizouse. Filmou ata a actualidade 27 películas, obtendo a maioría delas numerosos premios, consolidando a súa carreira internacional, pero manténdose sempre fiel ó estilo que foi unha constante na súa vida: a defensa dos oprimidos. En canto á militancia estritamente política, Ken Loach é na actualidade membro da directiva da coalición de esquerda RESPECT.

Loach, en cuxas películas moitos cren ver algo así como un "grao cero da escritura cinematográfica", ten un estilo depurado e sintético. Como herdeiro inequívoco das principais tendencias de cine realista de Europa e en maior medida do cine independente que se caracterizaba polo seu realismo, o seu inconformismo social, a súa crítica á burguesía e á sociedade, e o seu acercamento ós seres anónimos da mesma, ou o seu sentido do humor.

Ken Loach, ó igual que os seus antecesores, denuncia os traumas que ocasiona nos seres humanos a vida nas cidades industriais a pesar dos avances tecnolóxicos, e coas súas historias sacode as conciencias da sociedade contemporánea co fin de mellorar substancialmente as condicións da clase obreira, poñendo como exemplo o que mellor coñece: as inxustizas que sofren as clases menos favorecidas na sociedad británica.

Televisión

• Z Cars (serie, 1962);
• Diary of a Young Man (1964);
• 3 Clear Sundays (1965);
• Up the Junction (1965);
• The End of Arthur's Marriage (1965);
• Coming Out Party (1965);
• Cathy Come Home (1966, como Kenneth Loach);
• In Two Minds (1967);
• The Golden Vision (1968);
• The Big Flame (1969);
• The Rank and the File (1971; parte das series Play for Today);
• After a Lifetime (1971);
• A Misfortune (1973);
• Days of Hope (mini-series, 1975);
• The Price of Coal (1977);
• Auditions (1980);
• A Question of Leadership (1981);
• The Red and the Blue: Impressions of Two Political Conferences - Autumn 1982 (1983);
• Questions of Leadership (1983);
• The View From the Woodpile (1989);

Cine

• Poor Cow (1967);
• Kes (1969, como Kenneth Loach);
• The Save the Children Fund Film (1971);
• Family Life (1971);
• Black Jack (1979); Premio FIPRESCI do Festival de cine de Cannes
• The Gamekeeper (1980);
• Looks and Smiles (1981, como Kenneth Loach);
• Which Side Are You On? (1984);
• Fatherland (1986);
• Hidden Agenda (1990; Premio especial do xurado de Cannes);
• Riff-Raff (1990; distribuída con subtítulos nos Estados Unidos, debido á xerga británica);
• Raining Stones (1993; Premio especial do xurado de Cannes);
• Ladybird Ladybird (1994);
• Land and Freedom (1995; Premio internacional de críticos FIPRESCI e premio do xurado ecuménico do Festival de cine de Cannes);
• A Contemporary Case for Common Ownership (1995);
• Carla's Song (1996);
• The Flickering Flame (1997);
• My Name Is Joe (1998);
• Bread and Roses (2000);
• The Navigators (2001);
• Sweet Sixteen (2002);
• Ae fond Kiss (2004; Premio do Xurado no Festival de Cine de Berlín, Mellor película Europea Premios César 2005, Premio do Público no Festival de Valladolid);
• Tickets (2005; xunto a Ermanno Olmi e Abbas Kiarostami;
• The Wind That Shakes the Barley (2006; Palma de Ouro de Cannes);
• It's a Free World... (2007; Premio ó mellor guión no Festival Internacional de Cine de Venecia)
• Looking for Eric (2009).
• Route Irish (2010).

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Ken Loach

Ligazóns externas

• Filmografía de Ken Loach en www.britfilms.com (en inglés)
• Canle de Youtube, onde se poden ver algúns filmes do director de balde.