ভাৰতত নাৰীবাদ

ভাৰতত নাৰীবাদৰ ইতিহাসক তিনিটা পৰ্যায়ত বিভক্ত কৰিব পাৰি। প্ৰথম পৰ্যায় ঊনবিংশ শতিকাৰ মাজভাগত আৰম্ভ হৈছিল। এই পৰ্যায়ত সংস্কাৰবাদীসকলে মহিলাৰ সৈতে জড়িত শিক্ষা, ৰীতি-নীতিত সংস্কাৰ কৰি মহিলাৰ অধিকাৰৰ সপক্ষে মাত মাতিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। দ্বিতীয় পৰ্যায় ১৯১৫ চনৰ পৰা ভাৰতৰ স্বাধীনতালৈ বিস্তৃত। এই পৰ্যায়ত মহাত্মা গান্ধীয়ে ভাৰত ত্যাগ আন্দোলনত নাৰী আন্দোলন অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল আৰু স্বাধীন মহিলা সংগঠনৰ উদ্ভৱ হ'বলৈ আৰম্ভ হৈছিল। শেষৰ তৃতীয় পৰ্যায় ভাৰতৰ স্বাধীনতাৰ পিছত আৰম্ভ হৈছিল আৰু ই বিবাহৰ পিছত ঘৰত মহিলাৰ সৈতে ন্যায্য আচৰণ, কৰ্মশক্তি আৰু ৰাজনৈতিক সমতাৰ অধিকাৰৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিছে।

ভাৰতীয় নাৰীবাদী আন্দোলনৰ অগ্ৰগতি স্বত্বেও, আধুনিক ভাৰতত বাস কৰা মহিলাসকলে এতিয়াও বৈষম্যমূলক বহুতো সমস্যাৰ সন্মুখীন হৈছে। ভাৰতৰ পুৰুষতান্ত্ৰিক সংস্কৃতিয়ে ভূমি-মালিকীস্বত্বৰ অধিকাৰ প্ৰাপ্ত কৰা আৰু শিক্ষাৰ প্ৰৱেশাধিকাৰ প্ৰাপ্ত কৰাৰ প্ৰক্ৰিয়াক প্ৰত্যাহ্বানজনক কৰি তুলিছে। যোৱা দুটা দশকত লিঙ্গ ভিত্তিক গৰ্ভপাতৰ এক প্ৰৱণতাও উদ্ভৱ হৈছে। ভাৰতীয় নাৰীবাদীসকলৰ বাবে এইবোৰক সংগ্ৰাম কৰাৰ যোগ্য অন্যায় হিচাপে দেখা যায়। ভাৰতত নাৰীবাদক প্ৰায়ে ভাৰতীয়সকলে সমতাৰ সলনি নাৰী আধিপত্যৰ আন্দোলন বুলি ভুল বুজে।

পাশ্চাত্যৰ দৰে ভাৰতত নাৰীবাদী আন্দোলনৰ কিছু সমালোচনাৰ সম্মুখীন হৈছে। বিশেষকৈ সুবিধাপ্ৰাপ্ত মহিলাসকলৰ ওপৰত অত্যধিক গুৰুত্ব দিয়া, আৰু দৰিদ্ৰ বা নিম্ন বৰ্ণৰ মহিলাসকলৰ প্ৰয়োজনীয়তা আৰু প্ৰতিনিধিত্ব অৱহেলা কৰাৰ বাবে তেওঁলোকক সমালোচনা কৰা হয়। ইয়াৰ ফলত ভাৰতত জাতিভিত্তিত নাৰীবাদী সংগঠন আৰু আন্দোলন ৰচনা হৈছে।