ৰক্ষণশীলতাবাদ

ৰাজনৈতিক প্ৰেক্ষাপটত এই শব্দটোৰ প্ৰথম প্ৰতিষ্ঠিত ব্যৱহাৰ ১৮১৮ চনত ফৰাচী বিপ্লৱৰ নীতিসমূহ ঘূৰাই ল'বলৈ বিচৰা বৰ্বন পুনৰুদ্ধাৰৰ সময়ছোৱাত। ঐতিহাসিকভাৱে সোঁপন্থী ৰাজনীতিৰ সৈতে সম্পৰ্কিত এই শব্দটো তেতিয়াৰ পৰা বিভিন্ন ধৰণৰ দৃষ্টিভংগী বৰ্ণনা কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। ৰক্ষণশীল বুলি গণ্য কৰা নীতিৰ কোনো একক সংজ্ঞা নাই কিয়নো ৰক্ষণশীলতাৰ অৰ্থ নিৰ্ভৰ কৰে এক নিৰ্দিষ্ট স্থান আৰু সময়ত কাক পৰম্পৰাগত বুলি গণ্য কৰা হয় তাৰ ওপৰত। সেয়ে ৰক্ষণশীল চিন্তাধাৰা ভিন্নতা দেখা যায় কিয়নো ই নিজকে বিদ্যমান পৰম্পৰা আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় সংস্কৃতিৰ সৈতে খাপ খুৱাই লয়। উদাহৰণ স্বৰূপে, কিছুমান ৰক্ষণশীল লোকে অৰ্থনীতিত অধিক চৰকাৰী হস্তক্ষেপৰ পোষকতা কৰে আনহাতে আন কিছুমানে অধিক মুক্ত বজাৰ অৰ্থনৈতিক ব্যৱস্থাৰ বাবে ওকালতি কৰে। এনেদৰে পৃথিৱীৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ ৰক্ষণশীলসকলে— প্ৰত্যেকে তেওঁলোকৰ নিজ নিজ পৰম্পৰা বজাই ৰাখি— বিভিন্ন বিষয়ত অসন্মত হ'ব পাৰে। অষ্টাদশ শতিকাৰ ৰাজনীতিবিদ এডমাণ্ড বাৰ্কে ফৰাচী বিপ্লৱৰ বিৰোধিতা কৰিছিল, কিন্তু আমেৰিকান বিপ্লৱক সমৰ্থন কৰিছিল; তেওঁক ১৭৯০-ৰ দশকত ৰক্ষণশীলতাৰ অন্যতম মুখ্য তাত্ত্বিক হিচাপে কৃতিত্ব দিয়া হয়।