Poststrukturalisme

Gilles Deleuze, Jacques Derrida, Jean-François Lyotard, Judith Butler en (met voorbehoud) Michel Foucault is belangrike skrywers van hierdie beweging.

Daar is egter geen vaste afbakening van poststrukturalisme nie. Daar is geen poststrukturalistiese manifes of enige georganiseerde skool waarmee denkers duidelik as 'poststrukturalisties' beskou kan word nie. Daarmee is dit 'n stroming eerder as 'n metode. Maar 'n pleidooi vir die erkenning van diversiteit, 'n standpunt teen totaliserende filosofie (die neiging om omvattende filosofiese stelsels te bou) en reduksionisme, asook 'n sekere literêre skryfstyl, kan as kenmerklik genoem word.

Veral Georg Wilhelm Friedrich Hegel se dialektiek is die fokus van poststrukturalistiese kritiek. Sy werke was bekend in Frankryk deur Jean Hippolyte en Alexandre Kojève, wat in die 1940's en 1950's baie van die latere poststrukturaliste opgelei het.

Friedrich Nietzsche, met sy kritiek op die moderniteit, is 'n groot voorganger van die beweging.

Poststrukturalisme het ontstaan in die 'oproerige' 1960's, ook in Frankryk, wat uitgeloop het op die opstande en stakings van studente van Mei 1968. Verskeie van die geassosieerde denkers was hulself polities of in die plaaslike gemeenskap betrokke.

• Stefan Münker en Alexander Roesler (2000). Poststrukturalismus. Stuttgart/Weimar: Metzler.
• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Nederlandse Wikipedia