Musik Klasik

Periodeuna lumaku ti abad ka-9 nepi ka abad ka-21.

Musik klasik Éropa dibédakeun tina bentuk musik non-Éropa jeung musik populér utamana ku sistem notasi musikna anu geus lumaki ti abad ka-16. Notasi musik kulon dipaké ku komposer pikeun méré instruksi ka palaku musik ngeunaan luhurna nada, tempo, metrum, wirahma individu, jeung mernahna komposisi musik. Ieu ngawatesan ayana praktik saperti improvisasi jeung ornamentasi ad libitum anu sering aya dina musik non-Éropa (bandingkeun musik klasik India jeung musik tradisional Jepang) ogé musik populér. Ti abad ka-2 jeung abad ka-3 SM, di Cina jeung Mesir geus aya musik anu wangunna tangtu. Kalayan pangaruh ti Mesir sareng Babilon, musik Ibrani mekar tuluy jadi musik garéja anu jadi dadasar seni Abad Pertengahan .

Musik harita dipikaresep ku masarakat, lantaran para musisi anu ngumbara jeung nyanyi lagu-lagu anu digunakeun dina upacara-upacara kaagamaan. Musik sumebar ka sakuliah Éropah sarta musik instrumental dimekarkeun gancang sanggeus perbaikan dina alat musik, kayaning biola jeung cello. Tuluy datang alat musik organ. Komposer anu piunggul muncul di Jerman, Austria, Perancis, Italia jeung Rusia. Dina abad ka-19, rasa kabangsaan mimiti binangkit sareng mekar. Ku alatan éta, mekarkeun musik bisa jadi bukti rasa kabangsaan maranéhanana, sanajan mimitina gaya musik téh Romantik. Numutkeun Aristoteles, musik mibanda kamampuhan pikeun ngahijikeun haté , salaku terapi rekreasi sarta ngaronjatkeun sumanget patriotismeu. Dimimitian dina abad ka-20, Perancis jadi panaratas musik Impresionistik anu gura-giru diganti ku musik Expressionist ti Austria. Saprak ahir abad ka-20, sababaraha inohong Indonésia geus ngagarap genre musik klasik, nyaéta komposer Ananda Sukarlan jeung Sinta Wullur ( en ), sarta pianis Hendry Wijaya, Eduardus Halim ( en ), Esther Budiardjo ( ru ) jeung Victoria Audrey Sarasvathi ( en ).

Ti taun 1730-1760 atawa jaman pra-klasik, di Perancis geus dimimitian Gaya Galan anu ngagabung jeung musik Italia, nyaéta opera, sonata, jeung simfoni . Periode saterusna disebut periode klasik awal (1760-1780) anu katelah gaya sensitip, sedengkeun taun (1780-1880) disebut periode klasik luhur. Gaya galan dimimitian di Perancis (1730) kalayan inisiatif pikeun ngajauhan téknik komposisi counterpoint Bach, tapi leuwih difokuskeun kana kabébasan jeung basajanna hiji karya. Kabébasan ditémbongkeun ku téknik omaméntik melodik anu leuwih lemes tibatan iringan anu henteu diwatesan ku jumlah sora. Komposisi musik dina waktu harita ditujukeun pikeun ngahibur kalawan mentingkeun kualitas. Gaya sénsitip dimimitian di Inggris dina 1742 kalayan niat pikeun nentang Gaya Baroque anu ketat jeung kaku. Ti harita dimimitian aya dinamika crescendo, pikeun ngungkarakeun kabébasan rasa sacara pribadi. Ieu gaya dimekarkeun di sakola Mannheim ku Stamitz. Di Paris dipingpin ku Gossec, Schobert, Beck, sareng CPE Bach, sedengkeun di Minna School dipingpin ku Monn, Wagenseil, jeung Haydn. Musik klasik téh musik nu leuwih merhatikeun émosi jeung rasa sacara individu.

Mozart geus nyumbang karya anu euyeub pikeun pangwangunan manusa, khususna widang pendidikan. Musik Mozart nyaéta wirahma anu miboga frékuénsi anu leuwih luhur pikeun ngarangsang jeung méré kakuatan ka daérah kreatif jeung ngamotivasi kinerja otak. Tapi, musik Mozart miboga kamurnian jeung sora anu basajan keur didreungeukeun. Musik Mozart kadang misterius tapi gampang dilenyepan. Mozart bisa nampilkeun kaéndahan jeung rangsangan sora anu ngaruntuy alami, tuluy dikedalkeun nepi ka nu ngareungeukeun téh ngalaman pangalaman anu sarua. Kapercékaan alam jeung komposisina anu basajan méré lolongkrang keur manggihan kabagjaan anu leuwih jero dina diri manusa. Musik Mozart geus kabuktian ngaronjatkeun daya maca, ingetan, ngawasa kandaga kecap, kréativitas, kamampuh Élmu jeung kamampuh akademik anu sampurna.