Remi Dhe Romuli

Imazhi i një ujkonjës që thith binjakët në fillimet e tyre ka qenë një simbol i qytetit të Romës dhe romakëve të lashtë që të paktën nga shekulli i 3-të pes. Megjithëse përralla zhvillohet para themelimit të Romës rreth vitit 750 pes, tregimi më i hershëm i shkruar i njohur i mitit është nga fundi i shekullit të 3-të pes. Bazat e mundshme historike për tregimin dhe interpretimet e varianteve të ndryshme lokale të saj, janë subjekt i debatit të vazhdueshëm.

Romuli dhe Remi kanë lindur në Alba Longa, një nga shumë qytetet e lashta latine pranë vendit të ardhshëm të Romës. Nëna e tyre, Rhea Silvia, ishte një virgjëreshë vestale dhe vajza e ish-mbretit, Numitor, i cili ishte zhvendosur nga vëllai i tij Amulius. Në disa burime, Rhea Silvia i mbeti ato kur babai i tyre, perëndia Mars, e vizitoi atë në një korije të shenjtë kushtuar atij.

Duke i parë ata si një kërcënim të mundshëm për sundimin e tij, mbreti Amulius urdhëroi që të vriteshin dhe ata u braktisën në bregun e lumit Tiber për të vdekur. Ata u shpëtuan nga perëndia Tiberinus, babai i lumit, dhe mbijetuan me kujdesin e të tjerëve, në vendin e asaj që përfundimisht do të bëhej Roma. Në episodin më të njohur, binjakët u thithën nga një ujkonjë, në një shpellë që tani njihet si Lupercal. Më në fund, ata u adoptuan nga Faustulus, një bari. Ata u rritën duke u kujdesur për tufat, të pavetëdijshëm për identitetin e tyre të vërtetë. Me kalimin e kohës, ata u bënë udhëheqës të natyrshëm dhe tërhoqën një shoqëri mbështetësish nga komuniteti.

Kur ishin të rinj, ata u përfshinë në një mosmarrëveshje midis mbështetësve të Numitor dhe Amulius. Si rezultat, Remi u kap rob dhe u soll në Alba Longa. Edhe gjyshi, edhe mbreti dyshonin për identitetin e tij të vërtetë. Ndërkohë Romuli kishte organizuar një përpjekje për të liruar të vëllanë dhe ishte nisur me ndihmë për në qytet. Gjatë kësaj kohe ata mësuan për të kaluarën e tyre dhe bashkuan forcat me gjyshin e tyre për ta rikthyer atë në fron. Amulius u vra dhe Numitor u rivendos si mbret i Alba. Binjakët u nisën për të ndërtuar një qytet të tyren.

Pasi arritën përsëri në zonën e shtatë kodrave, ata nuk u pajtuan për kodrën mbi të cilën do të ndërtonin. Romuli preferoi Kodrën Palatine, mbi Lupercal; Remi preferoi Kodrën Aventine. Kur ata nuk mund të zgjidhnin mosmarrëveshjen, ata ranë dakord të kërkonin miratimin e perëndive përmes një konkursi të agurit. Remi fillimisht pa gjashtë zogj të mbarë, por shpejt më pas Romuli pa 12 dhe pretendoi se kishte fituar miratimin hyjnor. Ata kundërshtuan rezultatin: Remi fyen qytetin e ri të Romulit dhe u vra, ose nga Romuli ose nga një prej përkrahësve të tij. Romuli pastaj vazhdoi të themelojë qytetin e Romës, institucionet e tij, qeverinë, traditat ushtarake dhe fetare. Ai mbretëroi për shumë vite si mbreti i parë i saj.

Sipas të gjithave versioneve, binjakët ishin rritur si barinj. Ata e ndanë tokën ku ishin në dy pjesë, njëra pjesë i takonte Remit dhe tjetra Romulit. Remi donte më shumë tokë se i takonte dhe kështu dy vëllëzërit u hodhën në luftë. Ata luftuan e luftuan dhe në fund i drejti e mundi të padrejtin Romuli e mundi Remin. Atëherë toka e Remit u bë e Romulit dhe të tërë tokën edhe të tijën edhe të vëllait e quajti Romë dhe u shpall perandor i saj.

Livi ka dhënë dy versione lidhur me vdekjen e Remit. Versioni i parë është se Remi e kritikoi murin e ri, kështu që Romuli e vrau atë duke i thënë "Shkatërro gjithçka që këtej e tutje do të kërcej mbi murin tim". Në versionin e dytë, Remi thjeshtë ka vdekur, askush nuk e vrau. Sipas versionit së Jeromes, Remi ishte vrarë nga sëpata i cili ishte mbajtur nga komandanti i Romulit Fabius ose prej një njeriut të quajtur Celer. Pastaj, Romuli e varrosi Remin me nder dhe me keqardhje.

Sipas legjendës, Romuli u zhduk nga stuhia. Plutarch thotë se kur Romuli e themeloi Romën, ai ishte 18 vjeç. Nërsa kur u "zhduk" ai ishte 53 ose 54 vjeç.