Parga

Pargë Πάργα
Qytezë
Parga me gjirin e saj.
Popullsia
• Gjithsej	2.415
Emri i banorëve	Parganjot
{{{postal_code_type}}}	480 60
Targat	ΡΖx

Pargë (greqisht: Πάργα/Párga) është qytezë në qarkun i Prevezës, Greqi. Qyteza ka 3,569 banorë.

Qyteza e Pargës gjendet në një gji idiliak të Detit Jon, buzë maleve të Epirit. Nga veriperëndimi Parga kufizohet me Rrapezën, nga juglindja me Shënedjellën, nga lindja me Livadharin dhe nga perëndimi me detin Jon. Parga është një qytezë bregdetar që ndodhet në pjesën veriperëndimore të qarkut të Prevezës. Ajo është e ndërtuar si një amfiteatër rrëzë brigjeve të detit Jon, me malin Bexhevoli (gr: Πετζοβολίος/Petzovolíos) në sfond, i cili është 139 m i lartë. Parga ka një popullsi prej 2,415 banorësh. Qyteti është selia historike e komunës së Pargës, e cila ka një popullsi prej 3,904 banorësh (sipas Regjistrimit të Popullsisë 2011). Sot selia e komunës është në Kanallaq, por qyteti i Pargës është qendra më e rëndësishme ekonomike, tregtare dhe turistike e komunës me të njëjtin emër. Vendbanimet e tjera të komunës janë Agjia, Rrapeza dhe Livadhari.

Komuna e Pargës i takon qarkut të Prevezës, megjithëse ajo kufizohet territorialisht nga qarku i Çamërisë dhe është e vendosur në jugperëndim të Epirit, pranë lumit Gliqia. Parga është rreth 68 km larg nga Preveza dhe 40 km nga Gumenica dhe ndodhet përballë ishujve piktoreskë Pakso dhe Antipakso.

 

Nga vitet 1950, në Pargë ka një gjykatë, zyrë tatimor, zyrë pyjëtarie, dogana, dhomë agronomësh, gjimnaz dhe shkolla fillore. Parga ka dhe disa kisha. Qyteza i ka ruajtur relativisht mirë fortifikimet historike, ndërsa, në anën e djathtë, qëndron kështjella mesjetare e Pargës me shumë ndërtesa brenda mureve të saj, e cila mbron anën jugperëndimore të qytezës. Sot, Parga është vendpushim turistik nga më të njohurit në rajon. Pranë janë plazhet Krioneri, Pezo Krioneri (brenda vendbanimit Pargë), Vallto dhe Saraqini në perëndim, Lihno dhe Ajanaq në lindje. Përballë qytezës, në anën e jugut, është një ishull piktoresk ku ndodhet K(l)isha e Shënmërisë dhe ka ndërtesa mesjetare të periudhës venedikase dhe asaj franceze. Parga është një nga destinacionët më popullare e turistike në Epirin që i përket Greqisë dhe është ndërtuar në rrëzën të një kështjelle venedikase. Gjatë muajve të verës, Parga është e lidhur çdo ditë nga një anije me Pakson dhe Andipakson. Ajo ka gjithashtu edhe shërbime traget për në Spllancë, Korfuz dhe Santa Maura (sot: Λευκάδα/Lefkádha). Nga çdo ciceron turistik Parga përshkruhet si një ndër vendet më të bukura të Greqisë. Sidomos në muajin gusht në Pargë pushojnë mijëra turistë nga Italia, Gjermania, Britania e Madhe, por edhe nga vendet e Ballkanit. Qyteza e Pargës ka tri plazhe të mrekullueshme: Lihno, Vallto dhe plazhin pranë portit. Falë zhvillimit të turizmit shumë banorë të Pargës janë kthyer nga mërgimi, kryesisht nga Gjermania, ku kishin shkuar si punëtorë krahu në vitet 50-të dhe 60-të, kur Greqia ishte një vend i varfër. Ata në vendlindjen e tyre kanë hapur taverna dhe kanë ndërtuar shtëpi, të cilat i japin me qira gjatë sezonës turistike. Para Luftës së Dytë Botërore, Pargë kishte këto lagje: Korkocaqi, Krioneri, Pazar i Vjetër, Trafa dhe Turko-pazari (lagjet pranë kalasë).

Toponimet të qytezës Pargë:(Para Luftës së Dytë Botërore)

• Ajaleni - mal i veshur me mare, mërete, argëlidha etj, në J.
• Bajramëla - kullotë, në L.
• Bakçej' e Qitrave - baçe me qitro, në J.
• Bexhevoli - mal i Pargës, në L.
• Bogonja - vresht me ullinj, në JL.
• Breba - mal qe ndan Paramithinë nga Karbunari.
• Brinj’ e Shefqetit - ullishte, në V.
• Budrumet e All Pashës – budrume në kalanë e Pargës.
• Burimet e Neromanit - burim, në V.
• Burim i Valltos - burim, në V.
• Burim i Zivolit – burim, në L.

 

• Cengona - ara, në L.
• Delviçi - kullotë, në L.
• Di Rrepet - dy rrepe të mëdhenj në Turkopazar. Aty Ali Pasha Tepelena kish sjellë ujët nga Neromani.
• Fllaro - ullishte, në JL.
• Ganëla - arë, në L.
• Grav’ e Zagonjit - shpellë që nxë deri në 500 kokë bagëti, në V.
• Grav’ e Zigolit - shpellë, në V.
• Gremo - bokërrimë qe zbret në Turkopazar, në P.
• Gremoj’ e Valltos - bokërrime që zbret nga kalaja në Vallto, në P.

 

• Hamam’ i Ali Pashës - banjat e ndërtuara prej Ali Pashës, në kala.
• Kalaj’ e Pargës - kala, në P. Aty ndodhen topa dhe gjyle të kohës së Ali Pasha Tepelenës.
• Kanali - kodër me ullinj, në P.
• Klish’ e Ajalenit - kishë, në J.
• Klish’ e Nisisë - kishë në një ishull të vogël, në P. Në këtë kishë të ndërtuar në një bregore të madhe, shkonin të krishterët shqiptarë të qytezës, për të kremtuar për çdo vit një festë të tyre.
• Klish’ e Shënmërisë - kishë në një ishull, në J.
• Korkocaqi - vend gropë me ullinj, midis kodrave, në P.
• Koroboli - ullishte, në VL.
• Krioneri - fushë me ullinj, në JL.
• Kroi Nerënxullës - krua, në L.
• Kroi i Qiperit - krua, në L.

 

• Kroi Trifonit - krua, në V.
• Lajthia - arë, në L.
• Liturvia e Shuaipenjet – màqinë vaji, në qendër.
• Lithica - kodër e madhe e veshur me ullinj, mbi skelën e Pargës, në L.
• Lum i Shadërvanit - lumë i vogël, në L. Ky lumë vjen nga Rrapeza, me ujët e tij bluajnë të gjithë mullinjtë dhe vaditen baçat me agrume e ullinj të Pargës.
• Llaka e Haxhi Nurit - ullishte, në V.
• Llakat e Dushit - vend grykë ku ndodhet një vakëf muhamedanësh, në V.
• Manastiri - gërmadhat e një manastiri në buzën e detit, në P.
• Marai - kodra e përrenj të veshur me ullinj, në VP.
• Mehri/a - arë që mbillej oriz, në L.
• Mëndra e Ramedanit - baçe, në L.
• Moli i Pargës - skela, në P.
• Mol i Shandrivanit - vendi ku ankoroheshin varkat, në P.
• Mulliri Bardhë - mulli që bluante drithë, në P.
• Mulliri Maçes - mulli që bluante drithë, në P.
• Mulliri Priftet - muli drithi, në P.
• Neromana - burim, në V.
• Paloparga - gërmadhat e qytezës të vjetër të Pargës, në V.
• Pandelejmoni - gërmadha e ullishte, në P.
• Pezulet - ullishtë, në L.
• Qaf’ e Taburrit - qafë, në JL.
• Qaf’ e Zherrit - qafë që ndan Pargën nga Shënedjella, në JL.
• Qimadhia e Klishës - kullotë, në V.
• Qimadhia e Xhamisë - kullotë, në V.
• Qiperi - baçe me ullinj, në L.
• Ranishtj’ e Valltos - vend me rërë, në P.
• Rrap i Math - rrap shekullor me një krua pranë, në lagjen Turkopazar.
• Rrethi - arë e shkëmb, në V.
• Sinanëla - arë, në L.
• Sterrat e Kalasë - sterra dhe puse në kala, në P.
• Stralli - livadh, në L.
• Shandërvani - ujrat e mulinjve të Pargës, në P.
• Shënelena - kish në një bregore, në L.
• Shenikolli - shkëmb i madh në det, mbi të cilin ndodhet një kish, në J.
• Shënthanasi - kodër buzë detit, mbi të cilën ndodhte një kish, në L.
• Shkall’ e Zherrit - rrugë mes shkëmbinj, në JL.
• Shtëpit e Beut - shtëpit’ e Mustafa Beut, në qendër.
• Shtrung’ e Murat Trakos - shtrungë e gurtë, në V.
• Trifoni - gurrë e ftohtë uji e baçe me ullinj, në V.

 

• Turkopazari - lagje dhe qendra e qytezës.
• Ur’ e Pazarit - urë e gurtë me hark, në qendër.
• Ur’ e Sulotëve - urë me hark në qëndrën e qytezës, rreth 200 m. e gjatë. Nën këtë urë kalojnë ujërat e përrojve të cilët derdhen në det.
• Ur’ e Trapos - urë me hark, në L.
• Valca - kodër, në L.
• Valltua - baçe me ullinj, në JP.
• Vathi - arë, në L.
• Vidhi - arë, në L.
• Zagani - mal i Pargës, në L.
• Zhivoli - kodër me ullinj, në VL.

 

Shumica e banorëve të Pargës janë arvanitë, domethënë vendas, autoktonë, shqiptarë, “alvanitë”, siç thonë. Kanë qëndruar këtu përkundër stuhive të historisë. Shumica e banorëve janë asimiluar, deklarohen si grekë, por flasin shqip ende, sidomos gjenerata e mesme dhe e moshuara.

Familjet në qytezën Pargë:(Para Luftës së Dytë Botërore)

Akshihenjtë (fis vendas), Banegenjtë (vllehë nga Zagoria), Beqiratë, Bexheleqët (fis i ardhur nga Zagori), Binjenj (fis i shuar), Bombejtë (fis i krishterë shqiptar, i ardhur nga Shenica), Bozot, Bubeqenj, Burllucenj (të ardhur nga Margëlliçi), Çorraj, Çukarenj, Dallapenj, Durrenj (fis i ardhur nga Margëlliçi), Duzenj (fis vendas) Dhrakenj (fis i krishterë shqiptar i ardhur nga Rrapeza), Garenjtë (fis i krishterë shqiptar i ardhur nga Spllanca e Margëlliçit), Gjonërit (fis i krishterë shqiptar, i ardhur nga Labovë e Gjirokastrës), ldrizenj (i ardhur nga Luarati, fis i shuar nga masakrat e vitit 1944), Jurgenjtë (fis i krishterë shqiptar, i ardhur nga Luca e Prevezës), Kanalenj (sot në Turqi), Patulenj, Prasenjtë, Resulenj (të ardhur nga fshatrat e Sulit), Shqitenjtë, Shuaipenj, Vervelenjtë, Xhemalenjtë, Xhurrenjtë (fis i ardhur nga MargëIliçi), Zotërit (nga Rrapeza), Zherenjtë (fis i krishterë, i ardhur nga Paramithia).

Para vitit 1819, ekonomia e Pargës përbëhej nga bujqësia dhe lundrimi. Shumë Parganjotë migronin në Itali dhe themeluan veten si kafexhinj, ose si kamerierë në kafene. Vera ishte prodhuar gjithashtu dhe eksportuar në Ishujt Jon, së bashku me fruta të ndryshme. Misër dhe fije liri rriturish për konsum vendore, ndërsa duhani ekspohej. Kane qenë rreth dhjetë mullinj, të cilët bluanin grurë vendor dhe nga banorët e ishullit Pakso. Parga gjithashtu eksportonte ujë në ishullin Pakso sepse në verë, uji i pijshëm bëhej i pakët në ishull. Parganjotët bënin pak peshkim sepse nuk ishte produktiv në bregdetin e tyre. Pjesa më e madhe e peshkut që ata konsumonin, ishte importuar nga fshatrat bregdetare përgjatë fushës së Frarit.

Historikisht, Parga ishte e njohur edhe për rritje të një agrumi endemik që është një varietet i qitros (lat: Citrus decumana) në rajonin përreth dhe mbjellur në luginën kryesore të Pargës në mes të dy kodrave me pamjën të valëzuar. Fruta qitro ishte quajtur në fillim të shekullit të 19-të si "etrog (qitro) e korfuzit", sepse Korfuzi drejtonte tregtinë e qitros nga Adriatiku Osmane deri në Trieste. Hebrejtë e kishin përdorur atë frut për shërbimet e tyre fetare dhe hebrenjtë e Splitit ishin blerësit kryesorë të frutit, sasi të të cilit pastaj ua shisnin blerësve hebrej në Triestes ose hebrejve nga Polonia. Parga gjatë epokës osmane ishte gjithashtu një qendër eksporti për mallrat që vinin nga trevat e Margëlliçit dhe të Paramithisë (Ajdonatit). Kurse të gjitha kodrinat përreth janë të mbuluara nga druri i ullirit. Mesatarisht prej çdo rrënje parganjotët vjelin deri në 300 kilogramë ullinj. Nëpër oborret e shtëpive dhe në kodrinat përreth banorët vjelin edhe limona e portokaj. Sot, forma të tjera të të ardhurave në Pargës vijnë nga turizmi i verës, ku plazhet e saj dhe ndërtesat historike vizitohen nga turistët.

 

 

Çdo vit në mes të gushtit, ngjarje kulturore zhvillohen në komunën e Pargës. Festimet kanë karakter fetar dhe historik. Natën e kremtimit të Zojës, Parganjotët shkojnë me anije në ishullin e Shënmërisë që është përballë qytezës së Pargës. Në natën tjetër, në ditën e Virgjëreshës (gusht 15) turmat mblidhën rrëzë limanit që të marrin pjesë në "varkarolla", një festim që paraqet kthimin e Parganjotëve dhe të relikave fetare nga Korfuzi në Pargë, kthim që ndodhi rreth vitit 1913. Në 1817 britanikët ia kishin shiten Pargën Ali Pasha Tepelenës. Pothuajse që nga një shekull më parë, kur Parganjotët u kthyen në Pargë, kjo ngjarje është shndërruar në festim. Dy rreshtat anijesh, të dekoruar me fenerë venedikas, shkojnë në port dhe mirëpriten me fishekzjarrë. Në perëndim të qytezës është një manastir i vjetër mesjetar, me një kambanore të gjatë, e cila sipas traditës vendase, kishte nëntë zile që kur tingëllonin, dëgjoheshin nga një distancë prej 12 miljesh. Të dukshëm gjithashtu janë kisha e Shënkollit (mbrojtësi i Pargës), që është më e madhja në qytezë, kisha e Shënelenës (në një breg në lindje), kisha e Shënthanasit (mbi një kodër buzë detit, në lindje afër Krionerit), kisha e Shënmërisë në një ishull në jug, dhe kisha të tjera. Xhamitë janë ndërtuar pas vitit 1819. Pas Luftës së Dytë Botërore, me spastrimin etnik të shqiptarëve myslimanë nga Parga, nuk ka mbetur asnjë xhami.

Kalaja e Pargës

 

Kalaja gjendet në majën e një kodre me pamje mbi qytezë dhe është përdorur për të mbrojtur Pargën nga tokat e brendshme të Epirit dhe nga deti Jon. Kalaja u ndërtua fillimisht në shekullin e 11-të nga banorët e Pargës me ndihmën e normanëve për të mbrojtur qytezën e tyre nga piratët. Në shekullin e 13-të, kur kontrolli i tyre në rajon përreth u rrit, venedikasit rindërtuan kështjellën për të përforcuar zonën. Në 1452, Parga dhe kalaja u pushtuan prej forcave osmane të udhëhequr nga Haxhi Beu për dy vjet, kohë gjatë së cilës u rrënuaë nj pjesë e kalasë. Në 1537 osmanët, të udhëhequr nga admirali Hajredin Pasha Barbarosa, dogjën dhe shkatërruan kështjellën dhe shtëpitë brenda saj. Venedikasit rindërtuan për një kohë të tretë dhe të fundit një kala të fortë që qëndroi e pathyeshme deri në 1819, pavarësisht sulmeve të Ali Pashës, i cili e kishte rrethuar Pargën në mënyrë të përsëritur nga kështjella e Agjisë-Rrapezës.

 

Venedikasit krijuan një plan mbrojtjeje, i cili kombinoi fortifikimet natyrore me ndërtesat mbrojtëse dhe e bëri kalanë të fortë. Jashtë kalasë tetë kulla janë të vendosura në pozita të ndryshme që përforcojnë mbrojtjen. Brenda, në hapësirën e ngushtë të kalasë ka pasur 400 shtëpi, të vendosura në një mënyrë që të zinin vetëm një hapësirë të vogël, larg nga bregdeti. Nga rakordi "Gremo", sternat e Kalasë dhe shtëpitë ishin siguruar me ujë. Kalaja për furnizimet e saj përdorte dy gjire, Valltonë dhe Bogonjën. Kur Parga iu shit osmanëve në 1819, Ali Pasha e zgjeroi kalanë kur ndërtoi edhe një harem dhe hamam, që përmirësoi dhomat e kalasë. Në portën e harkuar të hyrjes, në mur, mund të shihet luani venedikas me krahë i Shën Markut, emri "Antonio Bervas 1764", emblemat e Ali Pashës, shqiponja me dy koka dhe mbishkrimet relative. Gjithashtu shihen shtylla të harkuara, dhoma e vendqëndrimit të armës, lozhat e furnizimit, bastionet e forta me kuti të sigurta të armës, kuti të sigurta për armëve të vogla, një korridor i fshehtë për në det, barakat, burgjet, magazina dhe dy shtëpi-ndaluese në vijën e fundit të mbrojtjes, të cila përfundonin planin e mbrojtjes, së bashku me fortifikimet natyrore që e bënë kalanë pamposhtur.

Koha mesjetare dhe origjina e Pargës

 

Në kohët e lashta, qyteti Torini ishte vendosur në vend të Pargës e sotme. Qyteti Torini ishte përshkruar që kishte një "port nxjerr para me formë", dhe u përdor nga Oktaviani, i cili kishte bazuar flotën e tij atje për shkak të portit e saj të mirë, gjatë luftës me Mark Antonin, që kishte flotën në Aktium. Sipas dijetarëve si Max Wasmar, origjina e Pargës mund të jetë sllave për shkak të etimologjisë të emrit. Për shembull, në gjuhë të ndryshme sllave fjalë për traun i sipërm të derës është "prag". Fjala ekziston edhe në gjuhën shqipe, se ajo është një huamarrje nga gjuha sllave. Ndërsa operativi britanik ushtarak i Luftës e Dytë Botërore në Epir dhe udhëtari Arthur Foss, thotë se Parga u themelua "ndoshta" nga "shqiptarë të krishterë" në mesin të shekullit 14. Një legjendë që ka ekzistuar në mesin e Parganjotëve u dokumentua në fillim të shekullit 19 për themelimin e Pargës: Një bari, ndërsa kërkonte delet e humbura në vendin ku tani qëndron Parga, gjeti rastësisht, në hyrje të një shpelle, një imazh të vogël të Virgjëreshës. Ai menjëherë informoi fshatarët, të cilët, pas shqyrtimit të së vërtetës së tregimit të tij, kishin shkuar t'u tregonin priftërinjve, dhe e shpunë prapë ikonën me nderim të madh në Pargën e vjetër. Pas disa ditësh, imazhi i padukshëm u kthye përsëri në shpellë. Disa Parganjotë e interpretuan këtë ngjarje si një mrekulli e vullnetit të Zotit dhe ndërtuan një kishë në vend, rreth të cilës ata ndërtuan vendbanimet e tyre në bregun e detit, ku Parga tani qëndron. Parga ishte ndërtuar fillimisht në majë të malit të quajtur: Bexhevoli, në verilindje të Pargës e sotme. Vendi ku Parga i vjetër ishte, është sot e kësaj ditë quajtur nga populli vendas si: Paloparga. Në 1360 (ose 1365), Parganjotët për të shmangur sulmet e pushtuesëve dhe piratëve, e transferuan fshatin në vendin ku Parga gjendet sot.

Rreth vitit 1370, popullsia e qytezës u rrit sepse vendasit nga rajoni Vurg (përballë Korfuzit) u vendosën në Pargë. Parga historike ka ekzistuar si një vendbanim prej epokës mesjetare. Përmendja e parë me këtë emër, Parga, është e vitit 1320, kur kont Nikolla Orsini i ofroi Venedikut territorin e Pargës në këmbim të mbështetjes ushtarake, një ofertë që republika Venedikase nuk e pranoi. Në vitin 1339, Jani Kantakuzeno listoi Pargën si një nga vendet e mbetura besnike ndaj Perandorisë Bizantine dhe një nga vendbanimet kryesore të Epirit. Kantakuzeno gjithashtu i referohet gjendjes fluide politike për rajonin e gjerë të Epirit në mes të sundimtarëve shqiptarë, grekë, serbë dhe të tjerë. Për shkak të kësaj gjendje të paqëndrueshme ne këtë periudhe, me ndihmën e normanët që zotëronin ishullin Korfuz, kështjella e Pargës ishte ndërtuar.

Koha mesjetare nën Venedikas

Në këtë kohë, Venediku kishte flotën më të fortë në detin Adriatiku dhe Jon. Parganjotët kërkuan sigurim dhe mbrojtjen e Venedikut. Në vitin 1401, një traktat u nënshkrua me Venedikasit, dhe sundimi i Ishujve Jon dhe Parga i kaloi atyre. Venedikasit respektuan mënyrën e jetesës të Parganjotëve, të cilët dhanë ndihmë të paçmuar në flotën e venedikasve. Venedikasit instaluan një guvernator Korfjat i cili i lejoi Parganjotët të mbajnë këshillin e tyre të përbërë nga 32 përfaqësues, të cilë emëronin gjykatësit e tyre dhe popullsia kishte përjashtim nga tatimit. Parganjotët ishin vetëm përgjegjës për shërbimin ushtarak në trevat e tyre. Ushtarë venedikas, mercenarë italianë ose sllave mbetën nën komandën e guvernatorit, por renditja e tij nuk e mbronte atë nëse ishte i korruptuar nga zemërimi e banorëve, të cilët më shumë se në një rast arrestuan administratorë të keqij. Në fillim të sundimit Venedikas, plantacionet e sheqerit në Pargë nuk ishin të zbatueshme financiarisht dhe Venediku sugjeroi që banorët vendas të shkonin në ishullin Andipakso ku toka prodhonte verë të mirë, ose për në Korfuz, që kishte tokë në dispozicion për ta. Parganjotët këmbëngulën të mbeten aty ku ishin. Historiani William Miller shkroi për Parganjotët se "ata treguan një lidhje emocionale normale për vendlindjen e tyre të lashtë, e cila ishte vendosur mirë për qëllime piraterie, dhe ata, së bashku me përkushtimin për Venedikun nga i cili morën marrëveshje të shkëlqyera për trafikun fitimprurës të shitblerjet e armëve, të dërguara për mbrojtjen e tyre tek osmanëve fqinje". Në të njëjtën kohë Parganjotët luftuan me rebelët e tjerë në Çamëri kundër Perandorisë Osmane. Edhe pse Parga ishte fshat i vetëm në rajonin jashtë kontrollin i Perandorisë Osmane, ajo ishte një strehë për luftëtarët kundër osmanët dhe familjet e tyre. Gjatë periudhës venedikase, Parga kishte privilegje të rëndësishme, begatinë ekonomike dhe u bë një urë midis trojeve evropiane të Perandorisë Osmane dhe Venedikut. Në 1496, një komunitet i vogël hebraike ishte përmendur të këtë jetuar në Pargë.

Rajoni përreth gjatë mesjetës duroi shumë sulme dhe bastisje nga piratët dhe banditët. Në vitin 1452, 1475 dhe 1499, përforcimet venedikase që erdhën nga Korfuzi parandaluan Pargën nga nga kapja prej ushtrisë osmane. Në 1537, admirali Hajredin Pasha Barbarosa e pushtoi Pargën dhe e dogji, shkatërroi kështjellën dhe shtëpitë brenda saj, pas dështimit për të kapur Korfuzin. Banorët vendas u larguan në malet pranë Pargës deri osmanët u tërhoqën dhe Venedikasit ndihmuan ata të rindërtojnë shtëpitë të tyre. Në 1657, osmanët gjatë një periudhe tre-vjeçare u përpoqën ta kapnin Pargën, por dështuan. Korfuzi Venedikas pastaj i zgjeroi trevat e tij, që, veç Pargës, përfshinte vendbanimet Sajadhë, Butrint, disa kështjella përgjatë bregdetit të Çamërisë dhe për një kohë, fushën e Frarit, rajonin e Margëlliçit dhe Paramithinë. Për shkak të këtyre luftërave, kufiri midis Pargës Venedikase dhe Perandorisë Osmane ishte i papërcaktuar sepse nuk kishte asnjë akord për demarkacionin e linjës kufitare, dhe, si të tilla, vendbanimet pranë Pargës herë pas here ndryshonin administratë qeveritare. Nga fundi i shekullit 16, deri në fund të shekullit 18, situata u stabilizua. Gjatë administratës së Venedikut, Parga ishte ndërtuar si një kështjellë e fortifikuar me privilegje dhe qeveri vendore që u zhvillua ekonomikisht si një qendër tregtare më shtëpinë doganore në Vallto në bregdet. Ndërkohë, venedikasit urdhëruan mbjelljen e ullishtave, që rezultoi në një pjesë të konsiderueshme e Parganjotëve të jenë marrë në punë me prodhimin e ullinjve dhe vajit. Në Pargë, si në Prevezë, kishte liturvi (mullinj) dhe u prodhua sapun. Gjatë kësaj periudhe, një lëvizje të rëndësishme arsimore ekzistonte nga mësuesit e njohur si murgu Filotheu, Anastas Mospinjoti, Andrea Idromeno, Kristofor Perajko, Agapio Leonardo, etj.. Gjatë periudhës osmane, disa Suliotë kaluan nga Parga për në Ishujt Jon.

Paqëndrueshmëria gjeopolitike e fundit të shekullit 18 dhe në fillim të 19-të

Në vitin 1797 zona përreth, së bashku me ishujt e Jonit dhe Pargën, shkoi nga kontrolli venedikas në atë të francezëve, të cilët në vitin 1800 e shpallën Pargën me statusin e lirë të qytetit dhe autoritet të gjerë nën mbrojtjen e Portës së Lartë. Deri më 1800, Parga ishte nën kontrollin e rusëve dhe osmanëve të cilët kishin bashkuar forcat për të dëbuar francezët nga Ishujt Jon. Kishte një agjent, banor i Perandorisë Osmane, që u mbështet nga ushtarët ruse që mbrojtën qytezën nga Ali Pasha. Qeveria tradicional komunale e Parganjotëve vazhdoi e pandryshuar nga sundimtarët e rinj. Udhëtari britanik William Martin Leake në 1806, e përshkroi Pargën, "dhe lartësitë prapa saj", si "të mbuluara me ullishte dhe kopshte" dhe që ka "një pamje shumë të kënaqshme nga deti". Parga ishte "e vendosur në anën e pjerrët të një shkëmbi konik, që ndan një gropore të vogël të bregdetit në dy gjiret, të dy të ekspozuar [....] dhe ka pasoja të rrezikshme në dimër për anijet, me përjashtim të anijeve të vogla, të cilat" strehohen "afër rrëzë qytezës, ose pas disa shkëmbinj në anën jugore të portit jugor. Vargmali lidh kepin me malin fqinj dhe ndan dy portet, është i mbuluar me një rrugë të shtëpive, dhe ka një tjetër në plazhin e portin jugor. Mbi shkëmb qëndron një kala, në të cilën banon Beu i dërguar nga Stambolli për të marrë haraçin" që "vendi të qeveriset në të njëjtën mënyrë si Preveza". Kjo gjendje ishte ende e njëjtë në 1807, kur William Gell vuri në dukje se gjyqtari osman ushtronte kontroll të plotë.

 

Pas traktatit të Tilsitit midis Francës dhe Rusisë, francezët në vitin 1807, rifituan Ishujt Jon dhe Pargën edhe mbetën deri 1814. Nga limani i Pargës, qyteza furnizonte Suliotët me ushqime dhe municion për luftën e tyre kundër Ali Pashës, dhe ikën në Pargë pas Suli kapitulloi. Këto Suliotët se bashku me Parganjotët vendas u larguan nga Parga më pas kur qyteza iu shit Ali Pashës nga britanikët. Gjatë kësaj kohe, Ali Pasha u përpoq të marrë kontrollin mbi Pargës. Aliu kishte luftuar për të krijuar një shtet të centralizuar. Për Aliun, Parga ishte bërë një strehë për grabitësit dhe të tjerët që ishin kundër Pashallëkut të Janinës dhe ai kërkoi të sjellë këtë zonë strategjike nën kontrollin e tij. Nën Gjeneralin Berthier, kryekomandanti i Korfuzit, francezët kishin mbështetur vendosmërisht Parganjotët kundër Aliut. Në 1812, tërheqja e Napoleonit nga Moska inkurajoi Aliun në përpjekje për të kapur fshatin Agjia, një vendbanim i lartë në kodrat mes Pargës dhe Arpicës, si një hap i parë për kapjen të Pargës. Aliu u zmbraps me humbje të rënda. Nën sundimin francez, pirateria Parganjote u ndalua dhe disa piratë famëkeqë u varën.

Në 1814, me Francën e tërhequr nga në të gjitha frontet ushtarake, Aliu u përpoq për herë të dytë të pushtonte Pargën dhe mbrojtësit franceze. Një ushtri e madhe ishte mbledhur në shkurt 1814 dhe u dërgua kundër Pargës. Forcat e Aliut e morën fshatin Agji, por në avancimin e mëtejshëm ata u mundën nga topat e breshëria franceze dhe nga qitje me mushqetë e Parganjotasve. Forcat e Aliut ikën në çrregullim dhe lanë prapa shumë të vdekur si nipi i Aliut, Daut Beu, i cili komandoi sulmin. Forcat e Aliut arritën të mbajnë Agjinë, ku Aliu ndërtoi një fortesë në mes të atij fshati dhe fshatit Rrapëz. Deri në mars 1814, ishulli Pakso u kap nga komandanti britanik kolonel Church dhe garnizoni francez në Korfuz ishte i izoluar. Garnizoni i vogël francez në Pargë ende kishte mbetur. Kuptuarit me fatet e dështimit francez, Parganjotët kontaktuan britanikët në Pakso dhe kërkuan mbrojtjen e tyre. Gjenerali Campbell, i cili komandoi forcat britanike në Ishujt Jon u kërkoi Parganjotëve për të çarmatosur garnizonin francez, të cilat kishin kërcënuar të shpërthenin fortesën, nëse të ishin sulmuar. Campbell admironte Parganjotët. Ai raportoi: "Banorët janë greko shqiptarë, tepër këmbëngulës të lirisë së tyre, dhe lirisë e komunitetit të vogël e tyre, dhe zakonisht i kundërt për dominimin e turqve. Ata janë një popull i guximshëm dhe i pavarur, por, në të njëjtën kohë, i urtë dhe i lehtë për t'u komanduar kur trajtohen në mënyrë liberale dhe me të drejtë; edhe të gjithë popullsia mashkull janë të trajnuar në armë dhe njohës të përdorimit të tyre". Thomas Smart Hughes, një udhëtar britanik i pranishëm në rajonin në atë kohë, përshkroi si Parganjotët larguan francezët."Një flamur anglisht, fshehur nën brezin të një djalë, ishte sjellë në fortesë pa dyshim e ngacmimit; një sinjal ishte dhënë nga kumbues të një zile për komplotistëve, të cilët nxituan përpara, çarmatosën rojtarët, i zunë pjesën tjetër të garnizonit, dhe ngritën flamurin britanik në vend të flamurit francez". Hughes përshkroi se fortesa ishte e dobët dhe topat e pakët që kishte ishin të mjaftueshme për të mbajtur ushtrinë e Aliut në distancë.

Në 1814, qyteza ra nën sundimin britanik. Me Traktatin e Parisit, nënshkruar në 5 nëntor 1815 dhe rivendosjen e paqes në Evropë, Ishujt e Jonit ishin bërë një shtet autonom nën mbrojtjen ekskluzive të Britanisë së Madhe dhe u quajtën Shtetet e Bashkuara të Ishujve Jon. Parganjotët që kishin një marrëdhënie të ngushtë me Ishujt Jon u vunë nën sundimin e britanikëve. Gjatë sundimit britanik, udhëtari Tertius T. C. Kendrick ishte në Pargë. Ai e përshkroi "hyrjen në Pargë" si të "komanduar nga një bateri ngritur mbi një shkëmb" që kishte një spital të izoluar për leprozët i ndërtuar në majë. "Kalaja" ishte "e vendosur në një shkëmb të lartë konik, apo skërkë [....] së bashku me shtëpitë në të", e cila në "shikim të parë", kishte bërë vendbanimin "të pasulmueshëm, cka megjithatë" ishte "larg nga të qenit rast". Qyteza e Pargës ishte përbërë nga "shtëpitë e shpërndara nga të gjitha anët, pa rregullsi, duke filluar nga të rrëzinës, në afërsi të plazhit të detit, dhe duke u ndërprerë në portat të kalasë". Shtëpitë ishin të "rrethuar nga mure" me kopshte të afërta. Shtëpitë kishin në "të gjitha anët" vrima, që ishin gati "kur rasti e kërkonte, të nisnin qitjen" me armiqtë. Parga kishte tokë pjellore me "ullishte dhe portokallishte, limona të athët, kedra" dhe shumë "gardhe të përbëra vetëm nga mërsini", aroma e të cilit "shpërndahet mbi të gjithë luginën". Nuk kishte shumë prodhim në Pargë dhe ka pasur disa dyqane ku shiteshin kryesisht armatime, por "tregtia" ishte "e vogël".

Blerja e Pargës nga Ali Pasha dhe emigrimi të Parganjotëve në Korfuz

Traktati i Parisit në 1814 nuk kishte asnjë referim për ardhmërinë e Pargës dhe shqetësimi u ngrit mes popullsisë të qytezës. U bë e qartë se Perandoria Osmane kishte një marrëveshje të arritur në 1800 me Rusinë që tokat jodetare të Venedikut duhet të aneksohen nga Sulltani, i cili nisi të kërkojë Pargën si çmimin e pranimit së tij për Britaninë e Madhe si fuqia mbrojtëse mbi Ishujt e Jonit. Komandanti i ri britanik i Ishujve Jon, Thomas Maitland, dhe shumë prej stafit të tij ishin dakord për atë arësye gjeopolitike që preferuan osmanët mbi Parganjotët. Maitland, dëshironte të forcojnte Ali Pashën dhe të zvogëlonte ndikimin vendor rus duke ia shitur Pargën Aliut, i cili kishte rrethuar për vite qytezën dhe nuk arrinte ta pushtonte. Ali Pasha gjatë gjithë kësaj kohe ndërtoi një kështjellë në një kodër pranë fshatit Rrapëz, për të rrethuar Pargën dhe t'iu prerë kontaktin me pjesën tjetër të Çamërisë dhe Sulit. Maitland përzgjodhi nënkolonel C.P. de Bosset, një oficer zviceran, i cili në këtë kohë u kishte shërbyer britanikëve për më shumë se 20 vjet, që të shkonte më mars 1817 në Pargë për të komanduar garnizonin britanik dhe për të informuar banorët për marrëveshjet ndërmjet Britanisë dhe Perandorisë Osmane. Ai kishte qenë akord që Parganjotët, të cilët nuk pranuan të mbeten nën Perandorinë Osmane, duhet të jenë e lirë të emigrojnë dhe të kompensohen për çdo pronë lënë prapa. Një komisioner osman nga Stambolli arriti në Janinë dhe propozoi që kalimi i pushtetit të ndodhë menjëherë.

 

Maitland udhëzoi de Bosset se qëndrimi i tij në Pargë do të jetë vetëm dy javë para se të kthehej në Zante (sot: Ζάκυνθος/Zákinthos) si një guvernator ose rezident. De Bosset u përpoq të mos zbulojë se britanikët negocionin me Aliun, por vetëm me Perandorinë Osmane. Parganjotët dyshuan të mos jetë rasti dhe ofruan të paguajnë shpenzimet e garnizonit britanik që të mbetet në Pargë. Pasiguria e gjendjes solli tregtinë të ndalohet dhe shumë njerëz filluan të jenë në skamje. Aliu i kontribuoi gjendjes me ndalimin e furnizimeve ushqimore. Shumica e Parganjotëve nuk ishin të përgatitur për të jetuar nën Aliun, se kishin frikë të humbisnin shumicën e pronave të tyre ose duke u skllavëruar. Më pas, një vlerësim i pronës të tyre u bë. Ky proces mori më shumë se ç'ishte planifikuar, sepse Aliu nuk donte të paguante më shumë se ishte absolutisht e domosdoshme. Aliu këmbënguli se çdo Parganjot duhet marrë në pyetje të paktën dy herë, po mori të njëjtat përgjigje për pronat e tyre. Aliu gjithashtu la të kuptohet se disa nga ushtrinë e tij duhet të dërgohen në Pargë, por de Bosset nuk pranoi ofertën. De Bosset më vonë u tërhoq nga Parga pas katër muajsh dhe u dërgua në Zante, ku ai u ishte emëruar president i gjykatës penale për popullsinë vendore. De Bosset dha dorëheqjen e tij dhe mendonte se ai ishte i pakualifikuar për atë pozitë. Në ato ditë, ajo ishte procedura për ta bërë këtë në mënyrë që të pyetje vlefshmërinë ose përshtatshmërinë e asaj punë. Maitland, gjithsesi, e pranoi dorëheqjen dhe deklaroi de Bosset të jetë "paqëllim".

Më vonë, kur de Bosset u kthye në Angli, ai Bosset paditi Maitland për shpifje dhe për prishjen e reputacionit të tij dhe mori £ 100. Ndërkohë, vlera e 830 shtëpive dhe 31.000 drurët e ullirit në Pargë u vlerësuan të ishin £ 500.000. Aliu refuzoi të paguajë çmimin dhe arriti të shkurtojë vlerësimin dhe të mos pranojë pagesën e tokave pa ndërtesa apo pa kultivim. Britanikët pastaj arritën në shifrën e £ 276.075 dhe shifra e përfaqësuesit osman ishte £ 56.756. Pas bisedimeve të gjata, Maitland ra në dakord për të pranuar shumën prej £ 150.000 në emër të Parganjotët. Blerja e Pargës ishte bërë nga mbledhja e fondeve në pashallëkun e Janinës. Më 28 prill 1819, britanikët ia shiten Pargën Ali Pashës. Para evakuimit të tyre, më 15 prill, imazhet e shenjtorëve ishin marrë nga kishat dhe eshtrat stërgjyshore të të vdekurve hequr dhe rivarrosur në disa shpella në Krioner, disa ishin djegur ose hedhur në det dhe të tjerët u shpunë në Korfuz. Ata e bënë këtë sepse kishin frikë që shqiptarët myslimanë do t'i përdhosnin varret. Aliu filloi grumbullimin e ushtrisë të tij afër Pargës, ndërsa anijet transporti nuk kishin mbërritur akoma për të marrë Parganjotët. Në pasditë, ata hipën në një anije të quajtur Ganymede dhe shkuan në Korfuz. Ata ishin të lejuar të merrnin disa pasurin personale me vete. Parga dhe kalaja e saj u dorëzuan më 10 maj 1819. Do të ishte marrja e fundit territoriale të Aliut. Pas disa kohë, ai vizitoi Pargën dhe admironte bukurinë e saj skenike dhe autorizoi që renovimet të gjera të bëhen për kalanë e Pargës, që u mbaruan në 1820. Rreth 3000 Parganjotë ishin detyruar të linin shtëpitë e tyre dhe të bëheshin refugjatë në Ishujt Jon. Kujtesës kolektive ishin ruajtur të pikëllimin dhe fluturimin e tyre në Korfuz si ngjarje të rëndësishme dhe tragjike në historinë e qytezës. Pas vdekjes së Ali Pashës, disa Parganjotë në Ishujt Jon ishin kthyer përsëri në Pargë. Më pas nën kohën osmane, qyteza i humbi privilegjet e shekujve të mëparshëm.

Sjellja e britanikëve me Parganjotët ngjalli reagime të ndryshme dhe një protestë në Evropën perëndimore të krishterë. Në kulturën greke u thurkënga popullore "Parga" që përshkroi çrrënjosjen e Parganjotëve. Poeti italian Giovanni Berchet e përshkroi gjendjen e vështirë të popullit në veprën e tij: I Profughi di Parga në 1820, nga e cila u frymëzua piktori Francesco Hayez i cili prodhoi një pikturë me të njëjtin emër (1831). Kurse, De Bosset botoi një libër të këtyre përvojave titulluarParga and the Ionian Islands në 1821.

Sundimi osman në shekullin e 19-të dhe fillimi i shekullit 20-të

 

Ngaqë Parga ishte rrethuar nga gjeografia malore në një periudhë të zgjatur të sundimit Venedikas, Parga ishte një vendbanim me popull që ishin kryesisht greqishtfolës ortodoks deri 1819. Me largimin e shumicën e banorëve Parganjotë në Korfuz, pasi Parga u bë pjesë e Perandorisë Osmane dhe pas Luftës Greke e Pavarësisë (1821-1832), Perandoria Osmane u dha toka refugjatëve myslimanë nga Morea (Peloponezi), që u vendosën në Pargë si dhe në fshatrat fqinje si Arpica. Me kalimin e kohës, këtyre refugjatëve iu shtuan refugjatë të tjerë shqipfolës ortodoksë dhe shqiptarë myslimanë nga vendbanime të afërta, që u vendosën gjithashtu në Pargë. Disa myslimanë u zhvendosen gjithashtu në Pargë nga Thesalia, kur u bë pjesë e Greqisë në 1881. Në këtë kohë, Parga vazhdoi të jetë ende një vendbanim dygjuhësh me disa myslimanë shqiptarë që dinin edhe shqip dhe greqisht.

Në 1849, udhëtari Edward Lear kaloi nëpër Pargë dhe rrethinat e saj. Ai admironte rajonin përreth për "kultivimin" e ullishtave që "mbulonin të gjitha kodrat përreth, dhe rrinin mbi shkëmb dhe skërkë buzë detit". Lear e gjeti pjesën e vjetër të Pargës, si "një qytezë" me një "kështjellë" që përbëhet nga "muret e vjetra të rrënuara" dhe ishte "shkretuar". Pas ngjarjes së vitit 1819, një qytezë e re që ishte "piktoreske", u themelua "në breg [...] me dy xhamitë e saj". Rajoni me vendet "shkëmbore dhe kalaja e çmontuar [...,] ishujt në gji dhe rritja e pasur e shpateve të ullirit përreth" formuan "një pikturë të karakterit krejtësisht e bukur [....] që ngjan më shumë me një skenë italiane sesa me një greke, por kjo është e pamundur plotësisht të mendohet me kënaqësi në një vend, historia e të cilit është aq melankolike dhe e dhimbshme". Në qershor 1853, udhëtari britanik Henry Fanshawe Tozer, vizitoi Pargën dhe e gjeti "vendin [....] piktoresk" në një zonë të "pemëve të ullirit [....] nga të cilat janë mbuluar kodrat në anën e tokës të qytezës". "Bregdeti në këtë pikë" u përball "në jug një port i vogël natyror formohet nga dy ose tre ishuj shkëmborë të cilat qëndrojnë para saj. Pas një shkëmbi, në bri perëndimor të këtij gjiri qëndron qyteza e vjetër, tani shënuar nga shtëpitë e rrënuara dhe nga një kështjellë turke. Në krahun lindor" ishte kisha e "Shën Thanasit. Jashtë fortesës qëndron qyteza e re, që shtrihet poshtë në plazh, me një minare të bardhë, që rezulton të jetë një pronë osmane".

 

Në 1863, udhëtari britanik Emily Anne Beaufort Smythe Strangford qëndroi në Pargë për disa ditë. Qyteza ishte "piktoreske", e kurorëzuar nga "një kep i mirë me anët të pjerrët", plazhet dhe "ullishtet". Ndërsa në Pargë, ka pasur një kafene që ishte frekuentuar nga vendasit. Ka pasur një bej osman vendas dhe Parganjotët "vishnin [....] të ndritura e të kënaqura, kostumet më të mira" në rajon dhe ullinjtë e Pargës ishin "thënë të jenë më të mira në Adriatik" dhe Ishujt Jon. Në 1880, udhëtari britanik Valentine Chirol vërejti se popullsia e Pargës ishte "e përbërë në pjesë pothuajse të barabarta nga myslimanë dhe të krishterë" që jetonin "në miqësi të mirë e të zbutuar". "Tregtia" ishte "e begatë" dhe "anije të vogla greke dhe italiane" morën prodhimet agrume të Pargës dhe "ngarkesat e bollëkut të ullinjve për në Pakso", ku "vaporët austriake" do të "mbartnin ata për në Triestë dhe Brindizi edhe në tregjet e Evropës qendrore dhe jugore". Chirol e përshkroi "kështjellën" e Pargës si "një fortesë piktoreske venedikase me mure të shpërndara, që shtrihen drejt lart shpatit të kodrës", por "mezi" të kishte në kohën e tij "ndonjë përdorim strategjik". Në fillim të shekullit 20, popullsia e Pargës ishte përbërë nga 4.000 greqishtfolës dhe shqipfolës ortodoksë dhe 1.400 shqiptarë myslimanë. Më 23 shkurt 1913, Parga u bë pjesë e shtetit grek dhe shumë nga pasardhësit e Parganjotëve në Korfuz u rikthyen.

Sundimi greke gjatë periudhës midis dy luftërave

 

Vetëm disa vjet pasi u bë pjesë e Greqisë në 1913, Parga dhe disa vendbanime përreth u hoqën administrativisht nga Thesprotia (shqip: Çamëria) dhe u përfshinë në qarkun e Prevezës. Kjo iniciativë ishte marrë nga deputeti i atëhershëm dhe Ministri i Luftës, Theodoro Havini në dy ndryshime administrative të qeverisë për Pargën në vitin 1928 dhe në 1946 gjatë qeverisjes së Sofuli. Parga dhe vendbanimet fqinje iu bashkangjitën qarkut të Prevezës: Agjia, Rrapeza, Spllanca, Tabani, Kastria, Koroni, Lëkurësi, Stanova dhe Trikopallku. Së bashku me këto fshatrat fqinje të gjitha mbeten e të ndarë gjeografikisht nga pjesa tjetër e qarkut të Prevezës. Arsyet kryesore të qeverisë greke ishin që Parga të ndahej nga qarku i Thesprotisë për lidhjet historike-kulturore dhe gjeografike, si dhe për arësye politike, ekonomike dhe praktike arësyet për shkak të turizmit, pra që Parga të mos humbiste autonominë e saj administrative dhe të mbetet komunë. Së fundmi, për arësye historike Parga ishte e veçantë nga pjesa tjetër e Çamërisë.

Gjatë luftërave ballkanike dhe gjatë shkëmbimit të popullsive midis Turqisë dhe Greqisë, shteti grek ka përdorur taktika të ngacmimit që ishin të kryera nga grupe paramilitare vendore për të vënë presion mbi myslimanët shqiptarë vendas që të emigrojnë në Turqi. Në Pargë, ata detyruan njerëzit të largohen nga vendi, pas dorëzimit të ultimatumit dhe klasifikimit të shqiptarëve myslimanë të Pargës si "me prejardhje turke" në 1923 dhe duke përfshirë ato në shkëmbimin e popullsive. Në këtë mënyrë rreth 1,000 njerëz nga Parga dhe Konica, u dërguan në Turqi, që në prag të shkëmbimit e popullsisë, Parga kishte ndërmjet 1.000 deri 1.500 shqiptarë myslimanë. Gjithashtu disa shqiptarë myslimanë në Pargë ende kishin shtetësi osmane në 1913, por në kohën e shkëmbimit të popullsive, ata kishin braktisur shtetësinë osmane e tyre. Qeveria greke ndonëse kishte konsideruar ata të jenë "turq" dhe bëri thirrje atyre që të largohen nga vendi. Nëpërmjet një peticioni nga personalitete të njohura vendase në emër të 20 familjeve të prekura dhe ndërmjetësimin e Lidhjes së Komitetit të Kombeve, qeveria greke i dha ankuesve statusin e "jo-shkëmbyeshëm" dhe më pas shtetësinë greke. Këto shqiptarë formuan komunitetin mysliman shqiptar të mbetur në Pargë gjatë periudhës midis dy luftërave. Ka pasur edhe mosmarrëveshjet mbi pronat fetare me autoritetet greke rreth kufizimeve të imponuara mbi pronat e vakëfit lidhur me xhaminë dhe pronat e vakëfit të aneksuar, që i përkisnin disa myslimanëve të mbetur. Ajo është themeluar më vonë nga një komitet i Lidhjes së Kombeve në 1932 se pronat e vakëfit ishte de fakto nën kontrollin e komunitetit vendor dhe një imam që administronte xhaminë. Një pjesë e popullsisë myslimane shqiptare në Pargë ishin pronarë të mëdhenj tokash dhe ata ishin të detyruar të shesin disa nga tokat e tyre.

Lufta e Dytë Botërore dhe shpërngulja e Çamëve Myslimane

Më 12 gusht 1943, fshati i krishterë shqipofolës Spllanca, që është fqinje e Pargës u dogj dhe plaçki nga gjermanët dhe, si pasojë, banorët u larguan nga fshati dhe shkuan në Pargë. Kur gjermanët u tërhoqën nga rajoni në 1944, batalione luftëtarësh të EDES-it qëlluan dhe masakruan jo vetëm forcat e armatosura të çamëve myslimanë që u dorëzuan, por edhe gra e fëmijë, një praktikë që ata miratuan përgjithësisht kur hynin në vendbanimet myslimane. Për shembull, kur forcat e EDES-it hynë në Pargë më 28 gusht 1944, forcat e Zervës vranë 49 burra dhe 8 gra.

Parga sot

 

Pas luftës, përbërja e popullsisë në Pargë u ndryshua përsëri në dy deri tre dhjetëvjetë, kur familjet nga zonat përreth, si të Sulit, u zhvendosen në Pargë. Disa shqiptarë myslimanë ende gjendeshin brenda dhe përreth Pargës deri viteve 1960-të, kur ata u larguan. Gjatë kësaj kohe, ekonomia ishte e bazuar kryesisht me bujqësi dhe tregtinë e jashtme. Pas rrjedhojat e luftës, Parga, si pjesa tjetër e Greqisë ishte në një situatë të vështirë ekonomike. Shumë banorë vendas shkuan të kërkojnë punë dhe kushte të mira dhe migruan në vende si Gjermania në vitet 1950-të. Siç ishte rasti në shumicën e qyteteve bregdetare dhe ishujt e Greqisë, punëtorët që u rikthyen mbrapsht në këto vende investuan në industrinë e turizmit, që ishte në zhvillim atë kohë. Në fund të viteve 1950-të, me vendosjen e një dege të Club Méditerranée (një kompani pushimesh turistike) në Korfuz gjatë vitit 1958, i pari vend turistik në këtë rajon filloi të veprojë në plazhin Vallto. Këto ndërtesa dhe shërbimet turistike në Vallto, lejuan për një kapacitet për 600 njerëz, të parët e të cilëve ishin pushuesit franceze. Zhvillimi i turizmit filloi me ndihmën e shtetit për ndërtimin e rrugëve dhe përmirësimin e rrjetit të transportit publik dhe ka punuar si një bashkëpunëtor me bizneset vendase dhe investitorët e vegjël vendore, kryesisht emigrantët, që financonin shërbimet dhe ndërtesat hoteliere.

Disa vjet më vonë, në 1962, Parga është shpallur me Dekret Mbretëror, si një destinacion turistik dhe E.O.T ndërtoi hotelin Ksenia (gr. Ξένια/Xénia) dhe filloi të japë huadhënie për ndërtimin e hoteleve. Kështu, gjatë kësaj kohe, ekonomia vendore e rajonit ndryshoi nga të qenit kryesisht bujqësor, në një të turizmit. Nga vitet 1970-të, u hodhën themelet e një industrie të vogël turistike me hotele private në kufijtë e qytezës dhe zonat rezidenciale u zgjeruan, me shtëpi të reja dhe banesa e vogla turistike. Në fillim të këtyre viteve, udhëtari britanik Arthur Foss e përshkroi Pargën si një vend ku "apartamentet dhe vilat ishin ndërtuar në terren në mes të qytezës dhe malit", që nuk e prishin "karakterin" të qytezës. "Ka pasur një apo dy hotele të thjeshta, dhoma me qira në shtëpitë private dhe disa restorante" me "ullishte dhe pemë agrume". Në viteve 1980-të, Parga u bë një destinacion për shumë agjenci turistike evropiane dhe Operatorë Turistikë me autobusë çarter e rritën kërkesën e strehimit dhe rritën industrinë e turizmit më tej.

Parga është tani një nga destinacionet më popullore në Epir dhe një atraksion kryesor turistik, i cili merr 70% të turistëve që vizitojnë qarkun e Prevezës. Në kohët e fundit, ekonomia e Pargës është e larmishme me banorët që punësohen në bujqësi, blegtori, peshkim dhe turizëm. Shumë banorë kanë kthyer shtëpitë e tyre në dyqane suveniresh, dhoma, kafe-bare dhe restorante dhe një pjesë e popullsisë vendase ka zhvilluar ndërmarrje të vogla familjare. Turistët francezë ishin të parët që filluan të lëvizin nëpër Pargë dhe shoqërizonin me banorët, duke blerë kryesisht ushqime. Me kalimin e kohës, disa martesa të përziera kanë ndodhur gjithashtu mes turistëve dhe Parganjotëve vendorë, që e ka shndërruar Pargën në një qytezë kozmopolite. Popullsia e tanishme të Pargës luhatet gjatë stinëve. Gjatë verës, shumë turistë mbërrijnë dhe zgjerojnë popullsinë e qytetit. Në vitet e fundit, banorët nga fshatrat përreth brenda komunës së Pargës kanë blerë shtëpi në qytezë dhe shkojnë në Pargë gjatë dimrit.

•  
  Kalaja e Pargës, siç shihet nga Vallto.
•  
  Rrënojat e kalasë të Pargës.
•  
  Rrënojat e një muri në kalasë të Pargës.
•  
  image_skyline e një muri të rrënuar në kala të Pargës.
•  
  Kuti të sigurta për qitje e armëve nëpër mureve në Kala e Pargës.
•  
  Kalaja e Pargës.
•  
  Kalaja e Pargës, siç shihet nga deti.
•  
  Parga dhe kalaja e saj.
•  
  Parga dhe kalaja e saj, siç shihet nga limani.
•  
  Vështrim tërësor i Pargës.
•  
  Shtëpitë në Pargë.
•  
  Shtëpitë në Pargë pranë bregdetit.
•  
  Shtëpitë në Pargë pranë një rrugë.
•  
  Limani i Pargës.
•  
  image_skyline të Pargës.
•  
  Parga me ishullin në sfond që ka kishën e Shënmërisë.
•  
  image_skyline e Pargës dhe limani e saj.
•  
  Ishulli ku ndodhet kisha e Shënmërisë, përballë Pargës.
•  
  Ishulli ku ndodhet kisha e Shënmërisë, siç shihet nga terreni më të lartë.
•  
  Ishulli ku ndodhet kisha e Shënmërisë, në mbrëmje.
•  
  Një pamje i afërt të kishës së Shënmërisë.

• Ibrahim Pashë Pargaliu (lindur në Parga në 1493 ose 1494 – 1536) - Vezir i Madh të Perandorisë Osmane nën Sulltan Sulejmani i Madhërishëm.

• vendndodhja