Kararnameja

teksti origjinal, shkruar në turqishten osmane, është zhdukur. Rreth 300 muslimanë morën pjesë në kuvend, duke përfshirë edhe delegatë nga Bosnja dhe mytesarifi (sanxhakbeu) i Sanxhakut të Prizrenit, si përfaqësues nga autoritetet Osmane.

Kararname është një fjalë nga gjuha turke, dhe do të thotë dekret ose miratim qeveritar për vendimet e presidentit. Origjina e fjalës është nga gjuha arabe; karar (قرار karār në arabisht) ka kuptimin e stabilitetit, dhe name (نامه Nāmeh në persisht) kuptimi shkronjë/shkresë.

Përfaqësuesit e Lidhjes së Prizrenit u mblodhën në Prizren më 10 qershor 1878, dhe i dorëzuan një memorandum tetëmbëdhjetë-faqesh Benjamin Disraelit, përfaqësuesi britanik në Kongresin e Berlinit, më 13 qershor 1878.

Kararnameja përfaqëson qëndrimet fillestare, mbështetur kryesisht nga çifligarët dhe personalitetet e lidhura me administratën osmane, e cila pasqyrohet në emrin e parë të organizimit shqip: Komiteti i Myslimanëve të Vërtetë. Teksti i kararnamesë, i hartuar në mbledhjen e parë të Lidhjes mbështetej tek solidariteti fetar dhe përshfaqtë qëndrimin e nënshkruesve për rikthimin në gjendjen para se të niste Lufta Ruso-Turke e 1877-78. Qëllimi kryesor ishte për t'u mbrojtur prej rreziqeve të menjëhershme. Më pas ai qëndrim ndryshoi rrënjësisht dhe çoi drejt kërkesave të autonomisë dhe luftës së hapur Perandorisë Osmane.

Teksti i Kararnamesë kishte 16 nene. Në parim teksti përmbante shpalljen e popujve nga "Shqipërisë së Veriut, Jugut dhe Bosnjes" janë të gatshëm të mbrojnë "integritetin territorial" të Perandorisë Osmane "me të gjitha mjetet e mundshme" nga trupat e Bullgarisë, Serbisë dhe Malit të Zi. Ajo u nënshkrua nga 47 përfaqësues muslimanë të Lidhjes së Prizrenit më 18 qershor, 1878. Rreth 300 Myslimanë kanë marrë pjesë në kuvend, duke përfshirë edhe delegatë nga Bosnja dhe mytesarifi/sanxhakbeu i Sanxhakut të Prizrenit, si përfaqësues i autoriteteve qendrore, dhe asnjë delegat nga Vilajeti i Shkodrës.

Kararnameja shërbeu për të promovuar një axhendë të re të Rilindjes Kombëtare thurur nga Abdyl bej Dume-Frashëri në një takim kyç të çifligarëve në teqen bektashie të Frashërit dhe u pranua nga Lidhja e Prizrenit më 27 nëntor 1878. Nuk ishte një apel për pavarësinë e as autonominë e shqiptarëve brenda Perandorisë Osmane, por, siç propozohej nga Pashko Vasa, thjesht bashkimin e të gjithë territoreve shqipfolëse në një vilajet.

• Rilindja Kombëtare
• Vula e Lidhjes së Prizrenit