ရုက္ခဓမ္မဇာတ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့သည် လယ်ကိုသွင်းသော စပါးအောင် ရေကို အစွဲပြု၍ ကြီးစွာသော ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် မြစ်နားသို့ ကြွတော်မူ၍ ဆွေတော်မျိုးတော်အပေါင်းတို့အား “ဆွေမျိုး အပေါင်းတို့ ... အဖိုးမတန်သော ရေကို အစွဲပြု၍ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကာ မပျက်စီးစေကြကုန်လင့်၊ စိတ်ဝမ်း မကွဲကြကုန်လင့်၊ အချင်းချင်း ညီညွတ်ကြကုန်လော့။ အသက်ဝိညာဉ်ရှိသော လူကို မဆိုထားဘိ အသက်ဝိညာဉ် မရှိသော သစ်ပင်တို့ပင် တစ်ပင်နှင့်တစ်ပင် အမှီပြုကာ အချင်းချင်း ညီညွတ်ကြသဖြင့် ဘေးရန်ကင်းလွတ်ကြောင်း” ကို မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

[ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုအကျယ်ကား ကုဏာလဇာတ်တွင် ထင်ရှားလတ္တံ။]

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် နတ်ပြည်တွင်လည်း ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီး စုတေသဖြင့် နောက် ဝေဿဝဏ် နတ်မင်းကြီးတစ်ဦး မင်းပြုသောအခါ “သစ်ပင်ကြီးငယ်၊ ချုံ၊ နွယ် မြတ်ဖုတ် စသော ဗိမာန်တို့၌ အုပ်စိုးနေထိုင်ကြသူ နတ်အပေါင်းတို့အား မိမိတို့ အလိုရှိရာကို ယူငင် သတ်မှတ်ကြကုန်” ဟု အမိန့်ထုတ်လေ၏။

ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာ အင်ကြင်းတော တစ်ခုဝယ် ရုက္ခစိုးနတ်မင်းဖြစ်၍ မိမိမူကား ထိုအင်ကြင်းတောကို သိမ်းယူပြီးလျှင် ဆွေမျိုးဖြစ်သော နတ်တို့အား “ အမောင်တို့ ... လွင်တီးခေါင်၌ပေါက်သော သင်ပင်တို့ကို မယူကြကုန်လင့်၊ င့ါ ဗိမာန်ကို ခြံရံ၍နေသော အင်ကြင်းတောတွင် ကြိုက်နှစ်သက်ရာ ဗိမာန်ကို ယူကြကုန်လော့” ဟု မိန့်တော်မူ၏။

ပညာရှိသော နတ်တို့သည် ရုက္ခစိုးနတ်မင်း စကားကို နားထောင်ကာ အင်ကြင်းတောဝယ် ကြိုက်နှစ်သက်သော ဗိမာန်ကိုယူကြကုန်၏။ ပညာမရှိသော နတ်တို့သည်ကား “တောကြီးခေါင်ခေါင်၌ ဗိမာန်ကို ယူသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိမည်နည်း။ မြို့ရွာ၊ နိဂုံးတို့၏ တံခါးအနီးတွင်ရှိသော သစ်ပင်တို့ကိုယူလျှင် မြို့၊ ရွာ၊ နိဂုံးနေလူတို့ ကိုးကွယ်ကြသဖြင့် လာဘ်လာဘ အခြံအရံပေါများမည် မဟုတ်ပါလော” ဟု ကြံစည်ကာ ရုက္ခစိုးနတ်မင်း စကားကို နားမထောင်ဘဲ လွင်တီးခေါင်တွင် ပေါက်ရောက်သော မြို့၊ ရွာ၊ နိဂုံးတို့ တံခါးအနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးတို့ကို ရွေးချယ်ကာ ယူကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ လေကြီးမိုးကြီး ပြင်းထန်စွာ ကျရောက်လတ်သော် တစ်ပင်နှင့်တစ်ပင် အမှီမရ၊ လွင်တီးခေါင်ရှိ သစ်ပင်ကြီးတို့မှာ အကိုင်း၊ အခက်၊ ကျိုးရုံမက အမြစ်ပါ ပြုတ်၍ လဲကုန်၏။ ထိုအခါ မြို့၊ ရွာ၊ နိဂုံး လူတို့ အကိုးကွယ် ခံ၍နေကြသော နတ်တို့မှာ ဗိမာန်ပျက်စီးကာ အိုးအိမ်မဲ့ ဖြစ်ကြကုန်၏။ ရုက္ခစိုးနတ်မင်း နေသော အင်ကြင်းတောကား တစ်ပင်နှင့်တစ်ပင် မှီတွယ်စပ်ယှက်ကာ တည်နေသည့်အတွက် လဲပြိုပျက်စီးခြင်းမရှိ၊ လေကြီးမိုးကြီး ဘေးရန်မှ ကင်းလွတ်ချမ်းသာသဖြင့် နတ်တို့လည်း ဗိမာန်မပျက်စီးကြကုန်၊ ချမ်းချမ်းသာသာ နေကြကုန်၏။

ဗိမာန်ပျက်ကာ အိုးအိမ်မဲ့ ဖြစ်သော နတ်တို့သည် သား၊ သမီး၊ မြေး၊ မြစ်တို့ကို လက်ဆွဲချီပိုးကား ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဖြစ်ကြလျက် ရုက္ခစိုးနတ်မင်းနေရာ အင်ကြင်းတောသို့ လာကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်မင်းသည် ဒုက္ခသည် ဆွေမျိုးနတ်တို့အား “အမောင်တို့မှာ ပညာရှိတို့ စကားကို နားမထောင်သည့်အတွက် ဤကဲ့သို့ အိုးအိမ်မဲ့ဖြစ်၍ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ကြရသည်” ဟု အပြစ်တင်ကာ -

“အမောင်တို့ ... တစ်ဦးတစ်ယောက်တည်း နေခြင်းထက် ဆွေမျိုးများ စုပေါင်းညီညွတ်၍ နေခြင်းသည် ကောင်း၏၊ ရန်သူ မဖျက်ဆီးနိုင်။ အသက် ဝိညာဉ် မရှိသော သစ်ပင်များသည် စုပေါင်းညီညွတ်၍ နေခြင်းသည် ကောင်း၏၊ လေ ရန်သူ မဖျက်ဆီးနိုင်။ တစ်ပင်ထီးတည်းနေသော သစ်ပင်မှာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားစေကာမူ လေရန်သူ ဖျက်ဆီးနိုင်၏” –

ဟု ဟော၍ အဆုံးအမပေးပြီးလျှင် မိမိနေရာ အင်ကြင်းတောမှာပင် အသီးအသီး နေရာချထား၍ ပေးလေ၏။ နတ်တို့လည်း ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ရုက္ခစိုးနတ်မင်း၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ အသက်ထက်ဆုံး အညီအညွတ် နေကြကုန်၏။

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အိုးအိမ်မဲ့နတ်တို့သည် - ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်။

ပညာရှိ ရုက္ခစိုးနတ်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

(၁) အမျိုးသားချင်း၊ ညီညွတ်လျဉ်း၊ လွတ်ကင်းဘေးရန်တွေ။

(၂) သက်မဲ့ပင်ချင်း၊ များညီလျဉ်း၊ လေပြင်းလွတ်သည့်နေ။

ရုက္ခဓမ္မဇာတ် ပြီး၏။