မြန်မာအင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား

ဗြိတိသျှအင်ပါယာသည် မျက်မှောက်ခေတ်မြန်မာနိုင်ငံကို ဆယ်စုနှစ်ခြောက်ဆယ်ကျော် (၁၈၂၄-၁၈၈၅) အဆင့်သုံးဆင့်ဖြင့် သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံကို ဗြိတိသျှအိန္ဒိယ၏ပြည်နယ်တစ်ခုအဖြစ် ၁၉၃၇ ခုနှစ်အထိ အုပ်ချုပ်ခဲ့ပြီး ၁၉၄၈ ခုနှစ်အထိ သီးခြားကိုလိုနီအဖြစ် အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။ ဗြိတိသျှကိုလိုနီခေတ်တွင် အင်္ဂလိပ်တို့သည် ဒေသန္တရဘာသာစကားကို အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားဖြင့် အစားမထိုးခဲ့သော်လည်း အဆင့်မြင့်ပညာတွင် အင်္ဂလိပ်သည် သင်ကြားပို့ချသည့်ကြားခံဖြစ်သည်။ မြန်မာအင်္ဂလိပ်သည် အင်္ဂလိပ်ကိုလိုနီပြုစဉ်က အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် သမိုင်းကြောင်းအရ အဆက်အသွယ်ရှိသောကြောင့် အိန္ဒိယအင်္ဂလိပ်နှင့်တူသည်။

၁၉၅၀ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ (၁) ရက်နေ့တွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် သင်ကြားရေးကြားခံအဖြစ် ဆက်လက်အသုံးပြုနေသည့် တက္ကသိုလ်များနှင့် အစိုးရကျောင်းအားလုံးတွင် မြန်မာဘာသာစကားကို သင်ကြားရေးကြားခံအဖြစ် အစားထိုးရန် ပညာရေးမူဝါဒသစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့သည်။ ပဉ္စမစံနှုန်းတွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားကို ဒုတိယဘာသာစကားအဖြစ် သင်ကြားလာခဲ့သည်။ ၁၉၆၅ ခုနှစ်အထိ အင်္ဂလိပ်စာသည် မြန်မာတက္ကသိုလ်များတွင် သင်ကြားပို့ချသော ဘာသာစကားဖြစ်သည်။ ၁၉၆၅ ခုနှစ်တွင် မြန်မာစာသည် အင်္ဂလိပ်စာကို တက္ကသိုလ်အဆင့်တွင် သင်ကြားရေးကြားခံအဖြစ် အစားထိုးခဲ့ပြီး ယခင်နှစ်က တက္ကသိုလ်ပညာရေးဥပဒေသစ်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားပညာရေးကို ၁၉၈၂ ခုနှစ်တွင် ပြန်လည်စတင်ခဲ့ပါသည်။ လက်ရှိတွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားကို Standard 0 (သူငယ်တန်း) မှ ဒုတိယဘာသာစကားအဖြစ် သင်ကြားပေးပါသည်။ ၁၉၉၁ ခုနှစ်မှစတင်၍ နဝမတန်းနှင့် ဒသမတန်းတို့တွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာနှင့် မြန်မာစာကို အင်္ဂလိပ်ဘာသာ ပြဋ္ဌာန်းစာအုပ်များအသုံးပြုသော သိပ္ပံနှင့် သင်္ချာဘာသာရပ်များတွင် သင်ကြားရေးကြားခံအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မြန်မာအများစုသည် အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ပြောဆိုရေးသားခြင်းထက် စာအရေးအသားနှင့် စာဖတ်ခြင်းကို အလေးထားသောကြောင့် ပိုမိုကောင်းမွန်ပါသည်။