Ragam Pasif

Ragam pasif ialah ragam tatabahasa biasa dalam banyak bahasa. Dalam klausa dengan ragam pasif, subjek tatabahasa mengungkapkan tema atau pesakit bagi kata kerja utama – iaitu, orang atau benda yang mengalami perbuatan atau ada keadaannya diubah. Ini berbeza dengan ragam aktif, subjek ada peranan pelaku. Contohnya, dalam ayat pasif "Bendera itu diturunkan", subjek (bendera) menandakan pesakit daripada pelaku perbuatan. Untuk perbandingan, ayat "Seseorang telah menurunkan bendera itu" dan "Bendera itu telah turun" ialah ayat aktif.

Biasanya, dalam klausa pasif, perkara yang biasa diungkapkan oleh objek (atau kadangkala hujah yang satu lagi) bagi kata kerja kini diungkapkan oleh subjek, manakala perkara yang biasa diungkapkan oleh subjek sama ada dipadamkan atau ditunjukkan oleh beberapa keterangan klausa. Maka, menukarkan kata kerja aktif kepada kata kerja pasif ialah proses pengurangan valensi ("proses penyahtransitifan"), kerana ia menukar kata kerja transitif kepada kata kerja tak transitif. Hal ini tidak selalu berlaku; contohnya dalam bahasa Jepun binaan ragam pasif tidak semestinya mengurangkan valensi.

Banyak bahasa ada kedua-dua ragam aktif dan pasif; ini membenarkan boleh ubah dalam pembinaan ayat, sebagai sama ada pelaku atau pesakit semantik boleh ambil peranan sintaksis bagi subjek. Penggunaan ragam pasif membenarkan penutur menyusun bentangan huraian dengan meletakkan kiasan selain pelaku dalam kedudukan subjek. Ini boleh dilakukan untuk latar depan pesakit, penerima, atau peranan bertema yang lain; ia boleh juga berguna apabila pesakit semantik ialah judul perbincangan berterusan. Ragam pasif boleh juga digunakan untuk mengelakkan menentukan pelaku perbuatan.

• Kata kerja impersonal