Венечна Согласка

Овие согласки се изговараат со врвот на јазикот (наречени врвнојазични или „апикални“) или со рамниот дел на јазикот веднаш над врвот (наречени рамнојазични или „ламинални“). Врвнојазичната венечна творба честопати погрешно се нарекува забна бидејќи врвот на јазикот се доближува или ги допира забите. Меѓутоа, местото на творба се определува според најзадната допирна точка; тука завршува усната шуплина, и претставува нејзин звучен дел што им ја дава карактеристичната боја на согласките.

Меѓународната фонетска азбука (МФА) нема посебни симболи за венечните согласки. Истиот симбол се користи за сите преднојазични места на творба што не се палатализирани (омекнати) како во македонското преднонепчено-венечно ш или кај свиена согласка. За да се избегнат забуни, кај забна согласка може да се употреби „мост“ ([s̪, t̪, n̪, l̪] итн.) или долна црта ([s̠, t̠, n̠, l̠] итн.) за задновенечна согласка. Гласот [s̪] се разликува од забното [θ] по тоа што едната е шушкава, а другата не е. [s̠] се разликува од задновенечното [ʃ] (ш) по тоа што е неомекнато (непалатализирано).

Простите букви [s, t, n, l] итн. не мора строго да означуваат венечни гласови кај сите јазици. Некои јазици не ја прават таа разлика, како кога две или повеќе преднојазични места се среќаваат алофонски, а во други транскрипцијата е преопшта за да различи забни од венечни согласки. Доколку се јави потреба од означување на согласка како венечна, може да се искористи дијакритичен знак од дополнителнението на МФА : [s͇, t͇, n͇, l͇] итн. Сепак, самите симболи честопати се нарекуваат „венечни“. Сите долунаведените примнери се венечни согласки.

Во македонскиот, преднонепчени се гласовите н, т, д, с, з, ц, ѕ, л и р, како и гласот [ɫ] (темно л) во зборови како „лук“. Согласно Меѓународната фонетска азбука (МФА), постојат следниве преднонепчени согласки:

МФА	Опис	Пример
		Јазик	Правопис	МФА	Значење
	венечна носна согласка	македонски	нос	[nɔs]	нос
	безвучна венечна избувна согласка	македонски	ти	[ti]	ти
	звучна венечна избувна согласка	македонски	дете	[dɛtɛ]	дете
	безвучна венечна струјна согласка	македонски	скока	[skɔka]	скока
	звучна венечна струјна согласка	македонски	зошто	[ˈzɔʃtɔ]	зошто
	безвучна венечна слеана согласка	македонски	цвет	[t͡svɛt]	цвет
	звучна венечна слеана согласка	македонски	ѕвезда	[ˈd͡zvɛzda]	ѕвезда
	безвучна венечна странична струјна согласка	велшки	Llwyd	[ɬʊɪd]	името Лојд
	звучна венечна странична струјна согласка	зулу	dlala	[ˈɮálà]	игра
t͡ɬ	безвучна венечна странична слеана согласка	цески	элIни	[ˈʔe̞t͡ɬni]	зима
d͡ɮ	звучна венечна странична слеана согласка	увекјала		[се бара пример]
	венечна приближна согласка	англиски	red	[ɹʷɛd]	црвен
	венечна странична приближна согласка	македонски	лево	[lɛvɔ]	лево
	веларизирана венечна странична приближна согласка	македонски	лук	[ɫuk]	лук
	венечна едноударна согласка	шпански	pero	[peɾo]	но
	венечна странична едноударна согласка	венда		[vuɺa]	отвора
	венечна трепетна согласка	македонски	старо	[starɔ]	старо
	венечна исфрлена согласка	грузиски	ტიტა	[tʼitʼa]	лале
	венечна исфрлена струјна согласка	амхарски		[sʼɛɡa]	милост
	венечна странична исфрлена струјна согласка	адигејски	плӀы	[pɬ’ə]	четири
	звучна венечна уфрлена согласка	виетнамски	đã	[ɗɐː]	показател за минато време
	венечна странична чкрапава согласка	нама	ǁî	[kǁĩĩ]	расправано

Венечните или забни согласки [t] и [n] (заедно со [k]) се најчести согласки во светските јазици. Меѓутоа, постојат мал број јазици што ги немаат. Неколку јаици на островот Бугенвил и околу Пижеовиот Проток како мачкиот немаат носни согласки, па така немат [n], но имаат [t]. Но разговорниот самоански нема ни [t] ни [n], иако има страничната венечна приближна согласка [l]. (самоанските зборови што се пишуваат со буквите t и n всушност се изговараат како [k] и [ŋ], освен при формално говорење.) Во литературниот хавајски, [t] претставува алофон на [k], но [l] и [n] се посебни.

• Задновенечна согласка
• Место на творба