Երդմնակալություն

«Ինագուրացիա» բառի պատմական աղբյուրը հղվում է լատիներեն ավգուր, որը վերահղվում է Հին հռոմեական հոգևորականների ծեսերին, որոնք ձգտում էին ձգտում էին ցույց տալ, որ դա աստվածների կամքն էր նշված հանրային դեմքը արժանի է նշված պաշտոնին։

Համաձայն ԱՄՆ-ի Սահմանադրության 1-ին գլխի 2-րդ հոդվածի նորընտիր նախագահը երդմնակալվում է հետևյալ խոսքերով.

«Ես հրապարակայնորեն երդվում եմ (կամ խոստանում եմ), որ պարտաճանաչ կիրականացնեմ Միացյալ նահանգների նախագահի պարտականությունները և իմ բոլոր ուժերով կաջակցեմ, կպաշտպանեմ և կպահպանեմ ԱՄՆ-ի Սահմանադրությունը»։

ԱՄՆ-ի նախագահի և փոխնախագահի ինագուրացիան ըստ ավանդույթի իրականացվում է հանրային Կապիտոլիումի առաջ, Վաշինգտոնում, ավելի շատ հանդիսատես է հավաքում և դրա կապակցությամբ տոնական շքերթ և պարահանդես է կազմակերպվում։

1933 թվականին ներառյալ ինագուրացիան (չհաշված այն դեպքերը, երբ նախագահը ստանում էր փոխնախագահի պաշտոնը) անց էր կացվում մարտի 4-ին, իսկ Սահմանադրության մեջ 20-րդ շտկումը մտցնելուց հետո՝ հունվարի 20-ին։

Ամերիկյան արարողակարգը փոխառվել է աշխարհի տարբեր երկրների կողմից։ Շատ երկրներում ինագուրացիայի օրը շարժական է, թեպետ ինչ-որ տեղ այն մշտական է (սովորաբար դրանք փոխնախագահական համակարգով երկներն են, որտեղ նախագահի անսպասելի մահը կամ պարտականությունների իրականացման ընդհատումը արտահերթ ընտրությունների պատճառ չի հանդիսանում)։ Օրինակ, Մեքսիկայում դա դեկտեմբերի 1-ն է, Բրազիլիայում՝ մարտի 15, Կոլումբիայում՝ օգոստոսի 7, Գերմանիայում՝ հուլիսի 1։

Եվրոպական երկրներում ինագուրացիայի արարողությունը, որպես կանոն, ավելի համեստ և կարճ են, քան ԱՄՆ-ում, դրանց համար որպես օրինակ է ծառայել ֆրանսիական սխեման։ Ավանդաբար ֆրանսիական պետության նոր ղեկավարը ստանում է նախագահի տարբերանշաններ (որոնք պատկանում են նրան ինչպես Պատվո լեգեոնի մեծ մագիստրոսի) և «միջուկային կոդը»։ Արարողությունն ավարտվում է հրավառությամբ (հրետանային 21 կրակոց) և նոր նախագահի կարճ ելույթով։ Ի տարբերություն մյուս բոլոր երկների, Ֆրանսիայում նախագահը երդում չի տալիս։