Trastorno Obsesivo–Compulsivo

Trastorno obsesivo–compulsivo
Clasificación e recursos externos
O lavado de mans frecuente é un comportamento que adoita observarse nos pacientes con TOC
Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

O trastorno obsesivo-compulsivo (TOC) ou neurose obsesivo-compulsiva é un trastorno mental que provoca pensamentos e/ou sentimentos (obsesións) e accións (compulsións) repetidos e non desexados. A ansiedade é un dos síntomas máis comúns e pode levar á persoa a crer que se non se completa unha tarefa ocorrerá algo malo. Tal tarefa pode ser lavar as mans moitas veces, manter as luces acesas ou mesmo manter limpo o seu contorno. Esta crenza leva a máis ansiedade e tensión. As accións que fai alguén para deter os pensamentos e sentimentos poden levar máis dunha hora todos os días. O TOC pode limitar a capacidade de participar nas relacións, no lugar de traballo e na sociedade en xeral. Afecta ao 1,2% da poboación mundial e afecta a vida ao redor do 15%. Nos Estados Unidos, preto de un de cada cincuenta adultos ten TOC.

Obsesións

Alguén con trastorno obsesivo-compulsivo ten pensamentos intrusivos (non desexados) chamados obsesións. Un pensamento non desexado é unha obsesión que ocorrerá moitas veces e é un pensamento que a persoa non quere ter. É normal ter obsesións, pero o que cambia é como reacciona a xente ante os pensamentos. As persoas que non teñen TOC poden ignorar os malos pensamentos e seguir adiante, e/ou tales pensamentos non lles causan moita angustia ou ansiedade. As persoas que teñen TOC cústalles moito intentar ignorar estes pensamentos. Non obstante, só porque alguén teña pensamentos intrusivos (non desexados) non sempre significa que teña TOC, pero pode significar que ten outra cousa. Outros trastornos cerebrais que poden provocar pensamentos intrusivos inclúen o trastorno bipolar, a depresión, o trastorno dismórfico corporal e, ás veces, o trastorno por déficit de atención e hiperactividade (TDAH).

Diferentes persoas terán diferentes pensamentos obsesivos. Algunhas persoas teñen obsesións por Deus, o diaño ou outra figura relixiosa que lles fai dano a eles ou a alguén que ama. Outras persoas teñen obsesións polo sexo. Poden pensar en cousas como bicar, manter relacións sexuais ou tocar as persoas que os rodean. As persoas con TOC poden preocuparse de que actuarán sobre estes pensamentos.

Algunhas persoas teñen un trastorno obsesivo-compulsivo sen compulsións. Isto chámase "TOC principalmente obsesivo" ou "O puro". Pénsase que ata a metade de todas as persoas con trastorno obsesivo-compulsivo teñen principalmente un TOC obsesivo. As persoas con TOC principalmente obsesivo poden ter un terceiro tipo de obsesión; iso son pensamentos agresivos. As persoas con pensamentos agresivos poden ter obsesións por ferir ou matar a si mesmas ou ás persoas que lles rodean. En lugar de realizar compulsións, as persoas con TOC principalmente obsesivo poden representar compulsións na súa mente ou evitar as cousas e lugares que causan as obsesións.

Compulsións

Moitas persoas con trastorno obsesivo-compulsivo actúan dun xeito determinado para deter o pensamento obsesivo. Estas accións específicas coñécense como compulsións. Para alguén con trastorno obsesivo-compulsivo, facer estas compulsións é unha forma de deter o pensamento obsesivo. Tamén poden pensar que facer a compulsión impedirá que lles suceda algo malo a eles ou a alguén que lles importa.

Moitas compulsións son similares aos tics corporais, e ata o 40% das persoas con trastorno obsesivo-compulsivo teñen un trastorno de tic. Algúns exemplos de compulsión inclúen:

• Confiar en persoas ou en Internet para dicirlles que non lles pasa nada unha e outra vez
• Lavado de mans
• Limparse a si mesmos ou as cousas que os rodean
• Facer algo (como acender e apagar as luces) un determinado número de veces
• Pór obxectos en determinadas ordes
• Contando até un determinado número moitas veces
• Comprobando que fixeron algunha acción, normalmente comprobando un determinado número de veces

Moita xente pensa erroneamente que o TOC só se trata de organizar ou limpar, pero é máis que só eses dous. Por exemplo, alguén que ten medo excesivo a decepcionar a Deus, teme que vaia ao inferno á morte ou comete pecados é escrupuloso, o que é o TOC baseado na relixión. As compulsións de alguén que é escrupuloso inclúen orar en exceso, viaxes excesivas á súa igrexa, preguntarlle ao seu sacerdote a mesma pregunta se o que fixo é pecado aínda que lle dixeron que non etc.

As persoas con trastorno obsesivo-compulsivo adoitan saber que as súas compulsións non teñen sentido, pero fanas de todos os xeitos para deter os sentimentos de pánico ou ansiedade. As persoas con trastorno obsesivo-compulsivo poden facer as súas compulsións durante horas todos os días. As súas compulsións tamén poden prexudicalos, como o lavado de mans compulsivo que fai que as mans sexan avermelladas e cortadas.

Descoñécese a causa do trastorno obsesivo-compulsivo. Hai evidencias de que os xenes teñen un papel importante no desenvolvemento do trastorno. Se o trastorno comeza na infancia, é máis probable que outros membros da familia teñan TOC que se o trastorno comeza na idade adulta. Pénsase que o trastorno obsesivo-compulsivo é o resultado de cousas que fixeron os humanos durante a evolución. Os eventos que inducen estrés tamén fan que o TOC sexa máis grave.

Un uso/abuso de corticosteroides pode inducir manías vinculadas ao TOC.

Existen catro criterios de diagnóstico DSM para o trastorno obsesivo-compulsivo:

1. A persoa ten que ter obsesións, compulsións ou ambas. O DSM define as obsesións como pensamentos que ocorren varias veces que a persoa non quere. A persoa ten que tentar desfacerse dos pensamentos. O DSM define as compulsións como accións realizadas varias veces por mor dunha obsesión. Estas accións realízanse para reducir o estrés causado por unha obsesión.
2. As obsesións ou compulsións levan moito tempo ou causan moitos problemas na vida da persoa.
3. Os síntomas non son causados por unha droga ou un problema médico diferente.
4. Os problemas non están máis próximos aos problemas causados por outros trastornos mentais como un trastorno de ansiedade ou un trastorno dismórfico corporal.

Diagnóstico diferencial

Hai outro trastorno mental semellante ao trastorno obsesivo-compulsivo chamado Trastorno obsesivo-compulsivo da personalidade ou OCPD polas siglas en inglés. A diferenza entre os dous é que as persoas con trastorno obsesivo-compulsivo saben que algo está mal e estrésanse debido aos seus pensamentos obsesivos. As persoas con trastorno de personalidade obsesivo-compulsivo non saben que algo está mal e gústanlles as súas obsesións e compulsións.

Terapia

A terapia conductual e a terapia cognitivo-comportamental úsanse para axudar ás persoas con trastorno obsesivo-compulsivo. A terapia funciona facendo que as persoas estean en lugares onde teñen os seus pensamentos obsesivos. Entón fanse que non cumpran coa súa obriga. Co paso do tempo, a persoa acostúmase ao lugar ou ás cousas que lle fan ter os seus pensamentos obsesivos. Un exemplo diso é alguén que ten medo de que a sucidade se lle poña nas mans sen poder lavalas.

Medicación

Os medicamentos que adoitan usarse chámanse "inhibidores selectivos da recaptación de serotonina " ou ISRS, SSRIs polas súas siglas en inglés. Estes medicamentos funcionan facendo que a serotonina no cerebro deixe de funcionar. Isto fai que os pensamentos obsesivos sucedan menos. Nos adultos, os ISRS úsanse para persoas con problemas moderados ou graves. Nos nenos, os ISRS úsanse despois de terapia, ou xunto con ela.

Se os ISRS non funcionan, é posible que un médico lle administre a alguén con trastorno obsesivo-compulsivo medicamentos antipsicóticos. Os médicos poden usar tanto medicamentos como asesoramento para aqueles que padecen o trastorno, e consideran que este enfoque funciona mellor.

Procedementos

A cirurxía pódese usar para axudar ás persoas se outros tratamentos non funcionan. Nalgúns países, como os Estados Unidos, a cirurxía non se fai a non ser que a medicina e a terapia non funcionen varias veces. No Reino Unido, a cirurxía non se pode facer a non ser que a terapia cognitivo-conductual non funcione en absoluto.

Nenos

A terapia pódese usar para reducir as compulsións en nenos, adolescentes ou adultos novos. A implicación da familia é moi importante no tratamento dos nenos. A familia tamén pode darlle ao neno un reforzo positivo por non facer os seus comportamentos compulsivos.

En Europa, entre os séculos XIV e XVI, pensábase que as persoas que tiñan pensamentos obsesivos estaban posuídas. Estas persoas eran tratadas realizando ás veces exorcismos perigosos para eliminar o diaño ou o espírito maligno da persoa. Na década de 1910, Sigmund Freud atribuíu o trastorno obsesivo-compulsivo era debido á loita na cabeza de alguén. Dixo que estas pelexas comezan na infancia, cando alguén gaña unha "fobia táctil", que loita co querer natural de tocar as cousas.

Hai varias películas e programas de televisión que mostran persoas con trastorno obsesivo-compulsivo. A película The aviator (O aviador) mostra a vida de Howard Hughes. Hughes tiña medo dos xermes, e as súas obsesións e compulsións trataban de afastar os xermes. O futbolista inglés David Beckham falou sobre o seu trastorno obsesivo-compulsivo. Os condutores de televisión Howie Mandel e Marc Summers tamén falaron das súas obsesións e compulsións.

En Galiza

En 2019 foi representada a obra de teatro Toc, toc que pretende reflectir algúns trastornos vinvulados ao TOC, como a tendencia a dicir obscenidades (coprolalia), repetición sistemática de palabras ou frases (palilalia), necesidade patolóxica de contar obxectos (aritmomania), medo extremo a enfermar (nosofobia) etc., desde unha perspectiva humorística.

O filme Mentres iso pasa do lugués Nacho Ozores, diagnosticado de TOC, aborda o tema sen facelo de forma cómica, o que segundo el é a maneira habitual de tratar o tema nas películas.

Antía Yañez, tamén diagnosticada de TOC, trata o tema na súa novela Non penses nun elefante rosa, traducida ao castelán e ao catalán, coincidindo na crítica á excesiva caricaturización.