Tenca

Tenca
Estado de conservación
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Actinopterygii Orde: Cypriniformes Familia: Cyprinidae Xénero: Tinca Cuvier, 1816 Especie: T. tinca
Nome binomial
Tinca tinca (Linnaeus, 1758)

O seu interese en pesca deportiva provocou a súa introdución en cursos de auga de Chile, Australia, Nova Zelandia, África, Norteamérica, sueste asiático e recentemente no Brasil. Normalmente habita hábitats de augas doces de augas lentas, especialmente lagos e ríos de terrras baixas.

A tenca atópase con máis frecuencia en augas con substrato de arxila ou lama e abundante vexetación. Esta especie é rara en augas claras con substrato rochoso, e está ausente nas correntes rápidas. Tolera augas con baixa concentración de oxíxeno, e atópase en augas onde nin sequera a carpa pode sobrevivir.

 

As tencas aliméntanse principalmente de noite e comen preferentemente animais invertebrados como dípteros quironómidos, nos leitos de augas eutróficas e caracois e ameixas Pisidium en augas con moita vexetación.

É un peixe de augas temperadas que se reproduce a temperaturas superiores aos 18 °C. A posta de ovos pode chegar a alcanzar un peso superior ao 10% do peso da femia. A reprodución ten lugar en augas pouco fondas xeralmente entre plantas acuáticas, onde poden depositar os seus pegañosos ovos verdes, de 1 mm de diámetro. Os ovos permanecen pegados ás plantas ata a súa eclosión, que pode durar de 3 a 5 días, segundo a temperatura. A desova ten lugar normalmente en verán, e poden producir ata 300.000 ovos, normalmente menos. O crecemento é rápido, e os peixes poden alcanzar un peso de 0,11 kg no primeiro ano.

As tencas teñen unha forma robusta parecida á da carpa e a pel é de cor verde oliva, máis escura por ariba e case dourada por debaixo. A aleta caudal é de forma bastante cadrada. As outras aletas son arredondadas. A boca é terminal e máis ben estreita e ten en cada extremo pequenas barbas. O tamaño máximo do animal é de 70 cm, aínda que a maioría dos espécimes son moito menores. Os dentes farínxeos son uniseriais. Os ollos son pequenos e de cor de laranxa a vermello. O dimorfismo sexual é escaso, limitado a que as femias adultas teñen un perfil ventral máis convexo comparado co dos machos. Os machos son normalmente menores que as femias, e poden recoñecerse por teren as aletas inferiores máis curvadas e uns múscuculos ben distinguibles arredor da base das aletas, que están xeralmente ausentes nas femias.

A tenca ten moi poucas escamas, que están profundamente inseridas na grosa pel, facendo que sexa tan escorregadiza como unha anguía. As escamas son de pequeno tamaño; posúen máis de 80 delas na liña lateral. As aletas carecen de raios espiñosos. A textura do tegumento é bastante mucosa.

 

Unha variedade de tenca criada artificialmente é a chamada tenca dourada, que é popular como peixe ornamental para estanques. Esta forma varía en cor desde o dourado claro ao verde escuro, e algúns peixes teñen manchas negras ou vermellas nos flancos e aletas.

As tencas son comestibles, e funcionan moi ben nas receitas para cociñar carpas. Son pescadas con cana e usadas como penso para especies predadoras como os centrárquidos. As tencas, especialmente a tenca dourada, so tamén peixes ornamentais en estanques e menos frecuentemente en acuarios.

Posúe grande interese en acuicultura: segundo a Organización de Produtores Piscicultores (OPP) a produción europea no ano 2000 alcanzou case 1.500 toneladas, correspondendo a Francia 700 ton (70,4%), seguida por España con 160 ton (16,1%), 116 ton en Alemaña (12,0%), e Bélxica con apenas 15 Tm (1,5%).