Заходнія Славяне: група славянскіх народаў

У працэсе міграцыі й экспансіі славянаў (VI—VII стст.) гэтае насельніцтва здолела амаль уніфікаваць культуру й у значнай ступені мову. Толькі калянізацыя вуграмі Вугорскай нізіны ў пачатку IX ст. разарвала сувязь паміж славянамі, якія жылі на поўнач ад Карпатаў і Судэтаў з балканскімі 1 наддунайскімі славянамі. Гэта стала прычынай разьмежаваньня заходніх і паўднёвых славянаў. Разьмежаваньне ўсходніх і заходніх славянаў пачалося ў X ст., калі паўсталі дзьве дзяржавы, што на той час мелі канкурэнцыю між сабою — Кіеўская Русь і Польшча. Вельмі паглыбіла адчужэньне й тое, што ў краінах вызнавалася хрысьціянства розных абрадаў (каталіцтва й праваслаўе, пасьля сярэдзіны XI ст. пасьля гістарычна засьведчанага распаду на каталіцтва й праваслаўе). Такім чынам ужо ў X ст. больш ці менш маналітная славянская супольнасьць распалася на тры розныя галіны.

Да заходніх славянаў адносяцца сучасныя народы:

• лужычане (сорбы)
• палякі
  • сылезцы (могуць лічыцца як асобным народам, так і субэтнасам у складзе палякаў)
• кашубы
• славакі
• чэхі

Агульная колькасьць гэтых народаў — каля 80 млн.

Гістарычнымі плямёнамі й ваенна-племяннымі хаўрусамі заходніх славянаў зьяўляюцца:

• абодрычы (ваенна-племянны хаўрус)
• вагры
• гліняне
• драване
• люцічы (ваенна-племянны хаўрус)
• ратары
• руяне
• славінцы
• смалінцы
• лужычане лужыцкія сэрбы (ваенна-племянны хаўрус)
• мільчане

Усе гэтыя плямёны адносіліся да так званых палабскіх славянаў ці палабаў. Акрамя гэтага:

• памяране, продкі цяперашніх кашубаў
• сьлянжане
• багемы ды інш.

• Заходнеславянскія мовы
• Вэнэды