يونيسکو

دغه اداره ۱۹۳ غړي هيوادونه او ۱۱ شريک غړي لري او همدا رنګه له غير دولتي، بين الدولتي او شخصي برخو شريکان لري. مرکزي دفتر يې د فرانسې په پاريس ښار کې د نړيوال ميراث په مرکز کې دی په نړيواله کچه د يونسکو د ماموريتونو لپاره د اسانتيا برابرولو لپاره دغه اداره دري پینځوس سيمه یيز دفترونه او يو سل او نهه نوي ملي کمېسيونونه لري چې خپل نړیوال ماموریتونه اسانه کوي.

يونسکو په ۱۹۴۵ ز کال کې د ملتونو د تړون د نړيوالې همکارۍ د فکري کميټې د ځای ناستي په توګه جوړه شوې وه. د يونسکو اساسنامه کې د دې ادارې موخې، اداري جوړښت او د کار چوکاټ بيان شوی. د يونسکو ماموريت چې له دویمې نړېوالې جګړې وروسته جوړ شو چې د سولې پرمختګ، تلپاتې پراختيا او بشري حقونه دي. دغه ماموريت د هيوادونو تر منځ همکارۍ او مذاکراتو کې مرسته کولو له لارې ترسره کوي. خپلې موخې د پینځو سترو اصلي حوزو له لارې څاري: زده کړه، طبيعي علوم، ټولنيز/انساني علوم، کلتور او اړيکې/ معلومات. يونسکو هغه پروژې تمويلوي چې تعليم ته وده ورکوي، تخنيکي روزنې او زده کړې وړاندې کوي، زده کړه پر مخ وړي، د ازادو رسنيو او مطبوعاتو ساتنه کوي، سيمه یيز تاريخ او کلتور خوندي کوي او کلتوري تنوع ترویجوي.

د نړيوال کلتور اوعلم لپاره د مرکزي نقطې په توګه، د کلونو په اوږدو کې د يونسکو فعاليتونه پراخ شوي؛ يونسکو د نړيوالو ادبياتو په ژباړه او خپرولو کې مرسته کوي او همدا راز د نړيوالو لرغونو ځايونو د ساتلو او رامنځ ته کولو کې مرسته کوي کوم چې طبيعي اهميت لري، د نړيوالې ډيجيټلي تشې د ډکولو په برخه کې کار کوي. د معلوماتو او اړيکو له لارې  ټولشموله پوهنېزې ټولنې رامنځ ته کوي. يونسکو ګڼ نوښتونه او نړيوال خوځښتونه رامنځ ته کړي لکه زده کړه د ټولو لپاره څو خپلې اساسي موخې نورې هم مخ ته یوسي.

يونسکو د غړو هيوادونو او شريکو غړو هېوادونو له خواد عمومي کنفرانس له خوا اداره کيږي. چې په هرو دوو کلونو کې د بوديجې او پروګرامونو د ټاکلو لپاره يو ځل غونډه کوي. همدا راز د اجرائيه پلاوي غړي ټاکي، چې د يونسکو کارونه اداره کوي، د هرو څلورو کلونو لپاره عمومي مدير ټاکي، څوک چې د يونسکو د مشر مدير په توګه کار کوي. يونسکو د ملګرو ملتونو د همېشنۍ پراختيايي ډلې غړی دی،  چې د ملګرو ملتونو د ادارو او سازمانونو ايتلاف دی او موخه يې د تلپاتې پرمختګ موخو لاس ته راوړل دي.

پيل

د يونسکو او د نړيوالې همکارۍ لپاره د دې ادارې ماموريت تاريخ د ملتونو د تړون پرېکړه ليک ته ورګرځي چې د ۱۹۲۱ ز کال د سپټمبر په لومړۍ نېټه د دې لپاره صادر شوی و، څو په خپلواک ډول د ملتونو د کلتور، زده کړې او لاسته راوړنو د شریکولو د شونتيا د مطالعې لپاره يو کمېسيون وټاکي. دغه نوی جوړښت يعنې د فکري همکارۍ لپاره نړيواله کمېټه (ICIC) په ۱۹۲۲ ز کال کې رامنځ ته شوه چې مهم غړي يې د هنري برګسن، البرټ انشټاين، ماری کوری، رابرټ ای. ميليکان او ګونزاګ دی رینولد په څېر شخصيتونه يادېدلی شي (د ملتونو د تړون د یو کوچني کمېسيون په توګه يې په لومړي سر کې تمرکز په لويديځه اروپا وو). له دې وروسته د ۱۹۲۴ ز کال د سپټمبر په مياشت کې د فکري همکارۍ لپاره نړيوال انستيتيوت (IIIC) په پاريس کې جوړ شو څو د ICIC د اجرائيه ادارې په توګه کار وکړي. په هر حال، د دویمې نړيوالې جګړې پيل د دې مخکينيو ادارو کارونه تر ډېره پرې کړل. له ۱۹۲۵ ز کال د ډيسمبر مياشتې راهيسې د پوهنې نړيوالې ادارې (IBE) د يوې غير دولتي ادارې په توګه د ملکي نوښتونو په اړوند د نړيوالې پوهنيزې پرمختيا په موخه کار پيل کړ، په ۱۹۵۲ ز کال کې يونسکو او ای بي اي يو ګډ کمېسيون جوړ کړ او په ۲۰۲۱ کې دغه سازمان له يونسکو سره يو ځای شو.

تاسيس

د اتلانتيک منشور او د ملګرو ملتونو د اعلاميې له لاسليک وروسته، د ايتلاف د پوهنې وزيرانو (CAME) کنفرانس په لندن کې غونډې پيل کړې چې د ۱۹۴۲ ز کال د نوامبر له شپاړسمې د ډيسمبر تر پینځمې نېټې روانې وې. د ۱۹۴۳ ز کال د اکتوبر په دېرشمه نېټه، د ماسکو په اعلاميه کې د يو نړيوال سازمان د اړتيا څرګندونه شوې وه، چې چين، برتانيې، متحده ايالاتو او شوروي اتحاد ورسره موافقه ښودلې وه. له دې وروسته د ۱۹۴۴ ز کال د اکتوبر په نهمه نېټه د ډامبرټن اوکس کنفرانس Dumbarton Oaks Conference وړاندېزونه وشول. د CAME له وړانديز وروسته او د نړيوال سازمان په اړه د ملګرو ملتونو کنفرانس (UNCIO) له سپارښتنو سره سم کوم چې په سن فرانسيسکو کې د ۱۹۴۵ ز کال د اپريل او جون په مياشتو کې شوی وو- د پوهنيز او کلتوري سازمان لپاره د ملګرو ملتونو کنفرانس د څلور څلوېښت دولتي استازو په ګډون د ۱۹۴۵ ز کال د لومړۍ تر شپاړسمې نېټې پورې په لندن کې  جوړ شو. د انګلستان د پوهنې وزير راب باټلر Rab Butler له خوا د يونسکو نظريې ته په پراخه کچه وده ورکړل شوې وه او دې وزير د يونسکو په پرمختګ کې پراخه اغېز درلود. په ECO/CONF کې د يونسکو اساسنامه وړاندې شوه او اووه دېرشو هيوادونو لاسليک کړه او مقدماتي کمیسيون يې جوړ کړ. مقدماتي کمېسيون د ۱۹۴۵ ز کال د نوامبر مياشتې له شپاړسمې نېټې د ۱۹۴۶ ز کال د نوا مبر څلورمې نېټې فعاليت وکړ، هغه نېټه چې د يونسکو اساسنامه د يو غړي هيواد له خوا د شلمې تصويب نامې په منلو سره د عمل وړ وګرځېده.

لومړی عمومي کنفرانس د ۱۹۴۶ ز کال د نوامبر له نولسمې د ډيسمبر تر لسمې نېټې پورې تر سره شو. جوليان هاکسلي يې د عمومي مدير په توګه وټاکل شو. د ۱۹۵۴ ز کال دنوامبر په مياشت کې يې اساسنامه تعديل شوه کله چې عمومي کنفرانس پرېکړه وکړه چې د اجرائيه پلاوي غړي به د هغو هيوادونو د حکومتونو استازي وي چې دوی يې اتباع دي او دوی به د تېر په څېر په شخصي دنده کار نه کوي. دې اداري بدلون يونسکو له خپل مخکيني سازمان ICIC څخه په دې برخه کې بدل کړ چې غړي هيوادونه به د خپلې وړتيا په برخه کې څه ډول ګډ کار کوي. په داسې حال کې چې غړو هيوادونو د وخت په اوږدو کې د يونسکو ماموريت د تر سره کولو لپاره له يو بل سره همکارۍ وکړې، سياسي او تاريخي لاملونو د دې سازمان د کارونو ډول ته بڼه ورکړه، په ځانګړې توګه د سړې جګړې پر مهال، د مستعمرو د ختمولو په پروسه کې او د شوروي اتحاد د منحل کېدو پر مهال.

پرمختګ

د يونسکو په سترو لاسته راوړنو کې د توکمپالنې پر ضد د دوی فعاليتونه دي، د بېلګې په ډول د توکم په اړه د اغېزناکو بيانيو په صادرولو سره چې په ۱۹۵۰ ز کال کې د انسان پېژندونکو (کلود لوی سټراوس Claude Lévi-Strauss هم  په دوی کې وو) او نورو ساينسپوهانو له خوا د اعلاميې په صادرولو سره پيل شوې وې، په ۱۹۷۸ ز کال کې د توکم او توکميز تعصب په اعلاميې سره پای ته رسېدلې وې. په ۱۹۵۶ ز کال کې د سویلي افريقا جمهوريت له يونسکو څخه ووت او ويې ويل چې د دې سازمان ځينې خپرونې د ياد هيواد په توکميزو ستونزو کې د لاسوهنې په معنی دي. د نيلسن منډيلا په مشرۍ سویلي افريقا په ۱۹۹۴ ز کال کې د دې سازمان سره يو ځل بيا يو ځای شوه.

د پوهنې په برخه کې په لومړنيو کارونو کې د ماربيال په دره او هايتي کې د اساسي زده کړې ازمایښتي پروژه وه چې په ۱۹۴۷ ز کال کې پيل شوه. له دې پروژې وروسته نورو هيوادونو ته د ماهرينو ماموريتونه پيل شول، چې د بېلګې په توګه په هغې کې په ۱۹۴۹ ز کال کې افغانستان ته د ماموريت لېږل شامل دي. په ۱۹۴۸ ز کال کې يونسکو وړانديز وکړ چې غړي هيوادونه بايد لومړنۍ زده کړې وړيا، لازمي او نړيوالې کړي. په ۱۹۹۰ ز کال کې د ټايلينډ په جوماټين کې د ټولو لپاره د زده کړې تر شعار لاندې نړیوال کنفرانس پر مهال يو نړيوال خوځښت پيل شو چې ټولو ماشومانو، ځوانانو او لویانو ته د زده کړو زمینه برابره کړي. لس کاله وروسته، په ۲۰۰۰ ز کال کې د زده کړې نړيواله جرګه د سنيګال په ډاکار کې جوړه شوه چې په یاد جرګه کې د يونسکو غړو هيوادونو ژمنتيا څرګنده کړه چې تر ۲۰۱۵ ز کال پورې به ټول بنسټيزو زده کړو ته لاسرسی ولري.