Хипертензија

Поради ова покачување на притисокот срцето треба да работи понапорно за крвта да може да циркулира низ крвните садови. Крвниот притисок има две вредности, систолен и дијастолен притисок, кои зависат од тоа дали срцето е контрахирано (систола) или релаксирано (дијастола). Нормален крвен притисок во мирување е од 100-140 mmHg кај систоличниот (високиот) и 60-90 mmHg кај дијастоличниот (нискиот). Постои присуство на висок крвен притисок доколку притисокот е постојано 140/90 mmHg или повеќе.

Хипертензија
Синоними	Артериска хипертензија, висок крвен притисок
Автоматски апарат за мерење на крвен притисок прикажана е артериска хипертензија (покажува систолен крвен притисок 158 mmHg, дијастолен крвен притисок 99 mmHg и пулс од 80 удари во минута).
Специјалност	Кардиологија
Симптоми	Нема
Компликации	Коронарна артериска болест, мозочен удар, срцева слабост, периферна васкуларна болест, губиток на видот, хронична бубрежна болест
Причинители	Вообичаено животните навики и генетски фактори
Ризик-фактори	Зголемен внес на сол, прекумерна тежина, пушење, алкохол
Дијагностички метод	Крвниот притисок во мирување е > 140/90 mmHg
Третман	Промени во животните навики, лекови
Честота	16–37% глобално
Смртни случаи	9.4 милиони / 18% (2010)
[уреди на Википодатоци]

Хипертензијата е класифицирана како примарна (есенцијална) хипертензија или секундарна хипертензија. Околу 90-95% од случаите се категоризирани како "примарна хипертензија", што значи висок крвен притисок без очигледна медицинска причина Други состојби кои влијаат на бубрезите, артериите, срцето или ендокриниот систем се причина за останатите 5-10% од случаите (секундарна хипертензија).

Хипертензијата е главен ризичен фактор за мозочен удар, миокардијален инфаркт (срцев удар), срцева слабост, аневризма на артериите (на пр., аневризма на аортата), периферна артериска болест и е причина за хронична бубрежна болест. Дури и умерено зголемување на артерискиот крвен притисок се поврзува со скратен животен век. Промени во исхраната и начинот на живот можат да ја подобрат контролата на крвниот притисок и да го намалат ризикот од поврзани здравствени компликации. Но, за луѓе кај кои промените во начинот на живот се неефикасни или недоволни, потребен е медикаментозен третман.

Предлошка:TOC лимит

Возрасни

Кај лицата на возраст од 18 години или постари, хипертензијата се дефинира како систолен и / или дијастолен притисок кој постојано е повисок од прифатената нормална вредност (моментално 139 mmHg систолен, 89 mmHg дијастолен: види табела - Класификација (JNC7)). Доколку вредностите се добиени од 24 часовен или амбулаторен мониторинг, прагот се снижува (135 mmHg систолен или 85 mmHg дијастолен) Исто така неодамна се создадени меѓународни упатства кои создадоа категории под опсегот на хипертензија за да укажат на континуум на ризик со висок крвен притисок во границите на нормалниот. Во JNC7 (2003) се употребува терминот прехипертензија за крвен притисок во рамките од 120-139 mmHg систолен и / или 80-89 mmHg дијастолен, од друга страна Esh-парница Упатствата (2007) и BHS IV (2004) < код име = BHSIV> Williams B, Poulter NR, Brown MJ; и др. (2004). „Guidelines for management of hypertension: report of the fourth working party of the British Hypertension Society, 2004-BHS IV“. J Hum Hypertens. 18 (3): 139–85. doi:10.1038/sj.jhh.1001683. PMID 14973512.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link) ги употребуваат категориите: оптимален, нормален и високонормален за да ги поделат притисоците кои се пониски од 140 mmHg систолен и 90 mmHg дијастолен. Хипертензијата, исто така, се поткласифицира вака: JNC7 има хипертензија од прв степен, хипертензија од втор степен и изолирана систолна хипертензија. Изолирана систолна хипертензија се однесува на покачен систолен притисок со нормален дијастолен притисок, ова е вообичаено кај постарите лица. Esh-парница Упатствата (2007) и BHS IV (2004), одредуваат хипертензија од трет степен кај лица со систолен крвен притисок повисок од 179 mmHg или дијастолен притисок над 109 mmHg. Хипертезијата се класифицира како "резистентна" доколку медикаменти не го намалат притисокот до нормално ниво.

Новороденчиња и бебиња

Хипертензијата кај новороденчиња е ретка и се јавува кај околу 0,2-3% од новородените. Крвниот притисок не се мери рутински кај здрави новороденчиња Хипертензијата е позастапена кај високоризични новороденчиња. Различни фактори, како на пример гестациска возраст, постконцепциска возраст и родилна тежина треба да се земат предвид кога се одлучува дали крвниот притисок е нормален кај новороденчето.

Деца и адолесценти

Хипертензијата се јавува релативно често кај деца и адолесценти (2-9% зависно од возраст, пол и етничка припадност) и е поврзан со долгорочните ризици за слабото здравје Сега е препорачливо да се проверува крвниот притисок на деца постари од 3 години секојпат кога имаат систематски преглед или проверка, но висок крвен притисок треба да се потврди на повторни прегледи пред да се одликува дека детето има хипертензија. Крвниот притисок се повишува со возраста во детството и, кај деца, хипертензија се дефинира како просечен систолен или дијастолен притисок од три или повеќе мерења кај поголем или еднаков на 95 перцентил за возраста, полот или висината на детето.Прехипертензија кај деца се дефинира како просечен систолен или дијастолен крвен притисок кој е поголем или еднаков на 90 перцентил, но помал од 95 перцентил. Кај адолесценти, се предложува хипертезијата и прехипертензијата да се дијагностицираат и класифицираат со исти критериуми како кај возрасни.

Ретко кога хипертензијата покажува какви било симптоми и обично се идентификува преку скрининг, или кога се бара грижа за неповрзан здравствен проблем.Некои луѓе со висок крвен притисок се жалат од главоболка (посебно во задниот дел на главата и наутро), како и зашеметеност, вртоглавица, тинитус (ѕвонење или зуење во ушите), прометен вид или несвестица

На физикален преглед, се претпоставува дека постои хипертензија кога има откриено хипертензивна ретинопатија при испитување на оптичкиот фундус во задниот дел на окото со помош на офталмоскопија. Вообичаено, тежината на хипертензивната ретинопатија се рангира од I-IV, иако е тешко да се разликуваат полесните. Офталмоскопските наоди исто така може да укажат колку долго лицето имало хипертензија .

Секундарна Хипертензија

Некои додатни знаци и симптоми може да сугерираат на секундарна хипертензија, хипертензија предизвикана од препознатливи причини како што се бубрежни болести или ендокрини болести. На пример, дебелина на градите и абдоменот, гликозна интолеранција, задебелено лице, задебелување во тилот и модри стрии укажуваат на Кушингов синдром. Штитната болест и акромегалијата, исто така, можат да предизвикаат хипертензија и да имаат карактеристични симптоми и знаци. Абдоминалем шум може да индицира бубрежна стеноза (стеснување на бубрежните артерии). Доколку крвниот притисок во нозете е намален или пулсот во феморалната артерија е одложен или отсутен може да е индикација за коарктација на аортата (стеснување на аортата).Доколку има хипертензија којашто варира, главоболка, палпитации, бледило и потење би требало да се сомневаме на феохромоцитом.

Хипертензивна криза

Сериозно покачен крвен притисок (еднаков или поголем од – систолен 180 или дијастолен 110, понекогаш се нарекува и злоќудна) се нарекува „хипертензивна криза“. Крвен притисок повисок од овие граници укажува на висок ризик од компликации. Луѓе со крвен притисок во овие граници може да немаат никакви симптоми, но се со поголема веројатност да пријават главоболки (22% од случаите) и вртоглавица од општата популација. Други симптоми на хипертензивна криза може да бидат влошување на видот или гушење поради срцева слабост или општо чувство на малаксаност поради ренална инсуфициенција. Се знае дека повеќето луѓе со хипертензивна криза имаат покачен крвен притисок, но до нејзин ненадеен пораст може да дојде и од други причинители.

„Mалигна хипертензија“ се јавува кога постои доказ за директно оштетување на еден или повеќе органи како резултат на сериозно покачен крвен притисок. Оваа штета може да биде хипертензивна енцефалопатија, предизвикана од отекување на мозокот и дисфункција, и се одликува со главоболки и изменето ниво на свест (збунетост или поспаност). Ретинален папилоедем и фундални хеморагии и ексудат се уште еден знак за оштетување на целните органи. Градна болка може да укаже на оштетување на срцевиот мускул (што може да доведе до миокарден инфаркт) или понекогаш аортна дисекција, кинење на внатрешниот ѕид на аортата. Отежнато дишење, кашлица и искашлување на окрвавен секрет се карактеристични знаци на белодробен едем. Оваа состојба е отекување на ткивото на белите дробови поради слабост на левата комора, неспособност на левата комора на срцето соодветно да пумпа крв од белите дробови во артерискиот систем. Може да дојде и до брзо влошување на функцијата на бубрезите (акутна бубрежна повреда) и микроангиопатска хемолитична анемија (уништување на крвни клетки. Во овие ситуации, задолжително е брзо намалување на крвниот притисок за да се запре тековното оштетување на органите. Во спротивно, не е евидентирано дека крвниот притисок треба да се спушти брзо кај злоќудни хипертензии каде што не постои доказ за оштетување на целните органи. Агресивното намалување на крвниот притисок носи свои ризици. Се препорачува употреба на орални лекови за постепено намалување на крвниот притисок во текот на 24 до 48 часа кај злоќудна хипертензија.

Бременост

До хипертензија доаѓа во 8-10% бремености Повеќето жени со хипертензија во бременоста имаат претходно постоечка примарна хипертензија. Висок крвен притисок во бременоста може да биде прв знак за прееклампсија, сериозна состојба во втората половина од бременоста и неколку недели по породувањето. Дијагнозата на прееклампсија вклучува покачен крвен притисок и присуство на белковина во урината. До прееклампсија доаѓа во околу 5% бремености и таа е причина за околу 16% од сите случаи на смрт при породување на глобано ниво. Прееклампсијата го дуплира и ризикот од смрт на бебето. Прееклампсијата обично нема симптоми и таа се открива при рутински преглед. Кога ќе се појават, најчестите симптоми на прееклампсија се главоболка, пореметен вид (честопати „трепкави светла“), повраќање, епигастрична болка и едем (отоци). Прееклампсијата може понекогаш да премине во состојба опасна по животот, наречена еклампсија. Еклампсијата е хипертензивна криза и има неколку сериозни компликации. Во овие компликации спаѓаат губење на видот, отекување на мозокот, напади или грчеви, бубрежна инсуфициенција, белодробен едем и дисеминирана интраваскуларна коагулација (пореметување на згрутчувањето на крвта).

Бебиња и деца

Слабо напредување, напади, раздразливост, недостаток на енергија, и отежнато дишење може да се поврзат со хипертензија кај новородени и мали бебиња. Кај поголемите бебиња и кај децата, хипертензијата може да предизвика главоболка, необјаснета раздразливост, замор, слабо напредување, заматен вид, крвавење од носот, и фацијална парализа.

 

Хипертензијата е најважниот фактор на ризик за предвремена смрт ширум светот што може да се спречи. Таа го зголемува ризикот од исхемична срцева болест мозочни удари, периферна васкуларна болест, и други кардиоваскуларни болести, во кои спаѓаат срцева слабост, аортна аневризма, дифузна атеросклероза и белодробна емболија. Хипертензијата е фактор на ризик и за намалена когнитивна функција, деменција и хронична бубрежна болест. Во останати компликации спаѓаат:

• Хипертензивна ретинопатија
• Хипертензивна нефропатија

Примарна хипертензија

Примарната (есенцијална) хипертензија е најчестиот облик на хипертензија, а опфаќа 90–95% од сите случаи на хипертензија. Во речиси сите современи општества, крвниот притисок расте со стареењето и ризикот од станување хипертоничар е поголем во подоцнежните години од животот. Хипертензијата е резултат на сложената интеракција на гените и факторите на животната средина. Идентификувани се бројни заеднички гени, со мали ефекти на крвниот притисок како и некои ретки гени, со големи ефекти на крвниот притисок, но генетската основа на хипертензијата сè уште не е многу јасна. Неколку фактори на животната средина влијаат на крвниот притисок. Во факторите на стилот на живеење коишто го намалуваат крвниот притисок спаѓаат намалено внесување сол, поголемо конзумирање овошје и производи со ниска содржина на масти (диететски пристапи за запирање на хипертензијата (диета DASH)). Вежбање, намалување на телесната тежина и намалено внесување на алкохол исто така помагаат во намалување на крвниот притисок. Можната улога на други фактори, како што се стрес, внесувањето кофеин, и недостаток од витамин Д се помалку познати. Се смета дека и инсулинската резистенција којашто е честа појава кај дебелината и којашто е компонента на синдромот X (или метаболичен синдром) придонесува кон хипертензијата. Современите студии вклучуваат и случки од раните фази од животот (на пример, деца со мала тежина при раѓање, чијашто мајка пушела и коишто не биле доени) како фактори на ризик за возрасна есенцијална хипертензија. Меѓутоа, механизмите коишто ги поврзуваат овие излагања со возрасната хипертензија остануваат нејасни.

Секундарна хипертензија

Секундарната хипертензија резултира од причина која што може да се идентификува. Бубрежната болест е најчеста причина за хипертензија. Хипертензијата може да биде предизвикана и од ендокрини состојби, како што се Кушингов синдром, хипертиреоза, хипотиреоза, акромегалија, Конов синдром или хипералдостеронизам, хиперпаратиреоидизам, and феохромоцитома. Други причини за хипертензија се дебелина, апнеа при спиење, бременост, коарктација на аортата, претерано внесување сладок корен и некои лекови на рецепта, растителни лековити средства и илегални дроги.

 

Кај повеќето луѓе со утврдена (примарна) хипертензија, зголемениот отпор при циркулацијата на крвта (вкупен периферен отпор) е причина за високиот притисок, додека минутниот волумен на срцето останува нормален. Постојат докази дека некои помлади луѓе со прехипертензија или „гранична хипертензија“ имаат висок минутен волумен на срцето, забрзан пулс и нормална периферна резистентност. Оваа состојба се нарекува хиперкинетичка гранична хипертензија. Подоцна во животот, како што им опаѓа минутниот волумен на срцето и како што периферната резистентност расте со староста, овие лица развиваат типични особини на утврдена есенцијална хипертензија. Спорно е дали оваа шема е типична за сите луѓе коишто на крајот ќе развијат хипертензија. Покачената периферна резистентност кај утврдена хипертензија воглавно се должи на структуралното стеснување на малите артерии и артериоли. Намалувањето на бројот и на густината на капиларите може исто така да придонесе кон периферната резистентност. Хипертензијата е поврзана и со намалена флексибилност на периферните вени, што може да го зголеми враќањето на крвта во срцето, да го зголеми срцевото преоптоварување преоптоварување и на крајот да предизвика дијастолна дисфункција. Не е јасно дали активното стегање на крвните садови игра улога во утврдената есенцијална хипертензија.

Пулсниот притисок (разликата меѓу систолниот и дијастолниот крвен притисок) е честопати поголем кај постари луѓе со хипертензија. Ситуацијата може да вклучува абнормално висок систолен притисок, со нормален до низок дијастолен притисок. Оваа состојба се вика изолирана систолна хипертензија. Високиот пулсен притисок кај постарите луѓе се објаснува со покачена артериска крутост, којашто обично оди рака под рака со стареењето и може да се влоши со висок крвен притисок.

Се предлагаат многу механизми како причина за зголемената отпорност што, при хипертензија, се јавува во артерискиот систем. Повеќето докази вклучуваат една или две од следниве причини:

• Нарушување на режимот на солта и водата во бубрезите, а посебно абнормалности на интрареналниот систем на ренин-ангиотензин
• Абнормалности на симпатичкиот нервен систем

Овие механизми не се исклучуваат меѓусебно и во повеќето случаи на есенцијална хипертензија веројатно и двата придонесуваат до одредена мерка за истата. Напомнато е дека и ендотелијалната дисфункција (дисфункција на облогата на крвните садови) и васкуларното воспаление може да придонесат за отпорност и васкуларно оштетување при хипертензија.

Хипертензијата се дијагностицира кога пациентот има постојано висок притисок. Традиционално, дијагнозата бара три посебни сфигоманометарски мерења во интервал од по еден месец. Првичната проценка на хипертензивните пациенти вклучува целосна историја и лекарски преглед. Со достапноста на 24-часовни монитори на амбулаторниот крвен притисок и домашните апарати за мерење на крвниот притисок, важноста од избегнување на погрешно дијагностицирање пациенти со ефект на „хипертензија од бел мантил“ довела до промена на протоколите. Во Велика Британија, во моментот се смета како најдобра постапка да се следи единечно клиничко читање, со амбулаторно мерење. Може да се преземе и следење, што не е најидеално, со домашно посматрање на крвниот притисок во текот на седум дена.

Штом ќе се одреди дијагнозата на хипертензија, лекарите се обидуваат врз основа на факторите на ризик и другите симптоми, ако ги има, да ја утврдат основната причина. Секундарната хипертензија е почеста кај децата пред пубертетот и најчесто е предизвикана од бубрежно заболување. Примарната или есенцијалната хипертензија е почеста кај адолесцентите и има повеќе фактори на ризик, во кои спаѓаат дебелина и семејна историја на хипертензија. За идентификација на можните причини за секундарна хипертензија, како и за утврдување дали хипертензијата предизвикала оштетување на срцето, очите и бубрезите може да се направат и лабораториски испитувања. Се прават и дополнителни испитувања за дијабетес и високи нивоа на холестерол, затоа што тие состојби се фактори на ризик за развиток на срцеви заболувања и може да бараат третман.

Се мери серумот креатинин за да се одреди присуството на некое бубрежно заболување коешто може да биде причина за хипертензија или последица од неа. Но, само серумот креатинин може да ја прецени состојбата стапка на гломеруларна филтрација. Најновите смерници препорачуваат употреба на предиктивни равенки, како што е формулата за модификација на диетата при бубрежно заболување (MDRD) за проценка на стапката на гломеруларна филтрација (eGFR). eGFR може да даде и основно мерење на функцијата на бубрезите, што може да се користи за следење на несаканите ефекти на некои лекови против хипертензија на функцијата на бубрезите. Како секундарен показател за бубрежно заболување се користи и испитување на урина за белковина. Електрокардиограм (ЕКГ) се прави за да се потврди дека срцето се напрега од високиот крвен притисок. Тоа може да покаже и задебелување на срцевиот мускул (хипертрофија на левата комора) или дали срцето имало претходно помало нарушување, како на пример, тивок срцев удар. Кога се бараат знаци на зголемување или оштетување на срцето може да се направат и рендгенско снимање на градите или ехокардиограм.

Бројот на луѓе коишто имаат хипертензија, а не се ни свесни за тоа е прилично голем. Потребни се мерки за целата популација, за да се намалат последиците од високиот крвен притисок и да се минимизира потребата од лекови против хипертензија. Пред воведување терапија со лекови се препорачува промена на животниот стил за да се намали крвниот притисок. Смерниците на Британското друштво за хипертензија од 2004 година ги препорачуваат следните промени на животниот стил коишто се совпаѓаат и со смерниците на Националната програма на САД за образување за висок крвен притисок, од 2002 година за примарна превенција на хипертензија:

• одржување нормална телесна тежина (на пр. индекс на телесна маса од 20–25 кг/m²).
• намалување на внесувањето прехранбен натриум на <100 mmol/ ден(<6 g натриум хлорид или <2,4 g натриум на ден).
• воведување редовна аеробна физичка активност, како што е брзо пешачење (30 мин на ден, повеќето денови од неделата).
• ограничување на внесувањето алкохол на најмногу 3 единици/ден за мажи и најмногу 2 единици/ден за жени.
• примена на диета богата со овошје и зеленчук (на пр. најмалку пет порции на ден).

Ефикасната промена на животниот стил може да го намали крвниот притисок колку и некој лек против хипертензија. Со комбинацијата на повеќе промени на животниот стил може да се постигнат уште подобри резултати.

Промени на животниот стил

Првиот тип третман за хипертензија е ист со препорачаните превентативни промени на животниот стил и вклучува промени во исхраната физички вежби и намалување на тежината. Сите овие промени докажано значително го намалуваат крвниот притисок кај луѓето со хипертензија. Дури и ако хипертензијата е доволно висока за да оправда директна употреба на лекови, промените на животниот стил и понатаму се препорачани. За намалување на хипертензијата се препорачуваат различни програми наменети за намалување на психолошкиот стрес, како што се биофидбек (повратна информација за биолошките функции), релаксација или медитација. Меѓутоа, научните студии, во принцип, не ја поддржуваат нивната ефикасност, бидејќи тие студии обично се со слаб квалитет.

Промената во исхраната, како на пример, исхрана со ниско количество натриум е корисна. Долгорочна (повеќе од 4 недели) исхрана со ниско количество натриум кај белците е корисна како за луѓе со хипертензија, така и за луѓе со нормален крвен притисок. Крвниот притисок го намалува и диетата DASH, богата со јаткасти плодови, житарици, риба, живина, овошје и зеленчук, којашто ја промовира Националниот институт за срце, бели дробови и крв. Најистакната одлика на овој план за исхрана е ограниченото внесување натриум, иако диетата е богата со калиум, магнезиум, калциум и белковини.

Лекарства

За лекување на хипертензија достапни се неколку категории на лекарства, со заедничко име наречени антихипертензивни лекарства. Кога се препишуваат лекарствата, се зема предвид кардиоваскуларниот ризик на лицето, (вклучувајќи го ризикот од инфаркт на миокардот и мозочен удар) и резултатите од мерењето на крвниот притисок. Ако се иницира третман со лекарства,Седмиот заеднички национален комитет за висок крвен притисок на Националниот институт за срце, бели дробови и крв препорачува лекарот да го следи дејството на третманот и да процени какви било несакани реакции кои произлегуваат од лекарството. Намалувањето на крвниот притисокза 5 mmHg може да го намали ризикот од удар за 34 % и ризикот од исхемична срцева болест за 21%.Намалувањето на крвниот притисок, исто така, може да ја намали веројатноста за деменција, срцева слабост и смртност од кардиоваскуларна болест. Целта на третманот е да се намали крвниот притисок на помалку од 140/90 mmHg кај најголем број од лицата, а кај лицата со дијабетес или болест на бубрезите да се намали крвниот притисок. Некои медицински стручњаци препорачуваат да се одржуваат нивоата на притисок под 120/80 mmHg. If the blood pressure goal is not met, more treatment is needed.

Препораките за изборот на лекарства, и како најдобро да се определи третман за различни подгрупи, се менуваат со тек на време и се разликуваат од една до друга земја.Експертите не се согласуваат за тоа кој е најдобриот лек. Кохрановата колаборација, Светската здравствена организација и упатствата во Соединетите Американски Држави поддржуваат ниска доза на диуретик заснован на тијазид како најпрепорачлив почетен третман. Упатствата во Велика Британија ги нагласуваат калциум канал блокаторите (ККБ) за луѓе постари од 55 години со семејно потекло од Африка или Карибите. Овие упатства препорачуваат ензимски инхибитори што претвораат ангиотензин (ACE-I) како подобар почетен третман за помлади луѓе. Во Јапонија, се смета разумно да се почне со која било од шесте групи на лекарства вклучувајќи ги: ККБ, АКЕИ/АРБ, тријазид диуретици, бета блокатори и алфа блокатори .Во Канада, како можни опции се препорачуваат сите овие лекарства со исклучок на алфа блокаторите.

Комбинации на лекарства

На многумина им е потребен повеќе од еден лек за да ја контролираат хипертензијата. Упатствата на ЗНК7 и упатствата на ЕЗХ-ЕЦХ се залагаат за почетен третман со две лекарства кога крвниот притисок е повисок од 20 mmHg над целта за систолична вредност и повеќе од 10 mmHg над целта за дијастолична вредност. Комбинации кои се претпочитаат се инхибитори на системот ренин-ангиотензин и блокатори на каналите за калциум, или инхибитори на системот ренин-ангиотензин и диуретици Прифатливите комбинации ги вкучуваат следните:

• блокатори на калциумовите канали и диуретици
• бета-блокатори и диуретици
• блокатори на калцоумови канали со дихидропиридин и бета-блокатори
• блокатори на калцоумови канали со дихидропиридин или со верапамил или дилитијазем

Неприфатливи комбинации се следните

• недихидропиридински калциумови блокатори (како што се верапамил или дилитијазем) и бета-блокатори
• двојна блокада на системот ренин-ангиотензин (пр. инхибитор на ензимот што претвора ангиотензин + блокатор на рецепторите за ангиотензин
• блокатори на системот ренин-ангиотензин и бета-блокатори
• бета-блокатори и анти-адренергични лекарства.

Секогаш кога е можно, избегнувајте комбинирање на АКЕ инхибитор или ангиотензин 2 рецептор антагонист, диуретик и НАИЛ (вклучително и селективен КОКС -2 инхибитори и лекарства кои се издаваат без рецепт како ибупрофен), бидејќи има висок ризик од акутна ренална слабост. Во австралиската здравствена индустрија, комбинацијата народски е позната како „тројна магија“. Достапни се и таблети што содржат фиксни комбинации на двете класи на лекарства. Иако се погодни, тие најдобро делуваат на луѓе кај кои има утврдени поединечни компоненти.

Постари лица

Лекувањето на умерена и изразена хипертензија ја намалува стапката на смртност и кардиоваскуларните несакани ефекти кај луѓето на возраст од 60 години, па и постари. Кај луѓе постари од 80 години, лекувањето не покажува значително намалување на вкупната стапка на смртност, но го намалува ризикот од срцева болест. Препорачана цел за крвниот притисок е да биде понизок од 140/90 mm Hg со тијазид диуретици што се претпочитаат во Америка. Во ревидираните упатства на Велика Британија, блокаторите на калциумови канали се терапија со која се постигнуваат целни вредности пониски од 150/90 mmHg кај клинички мерења, или вредности пониски од 145/85 mmHg на апарат за мерење што го носи пациентот или во услови на домашно посматрање.

Резистентна хипертензија

Резистентна хипертензија е хипертензија при која вредноста на крвниот притисок останува повисока од вредноста на очекуваната цел и покрај истовремено користење на антихипертензивни агенси што им припаѓаат на различни антихипертензивни класи на лекарства. Упатства за лекување на резистентна хипертензија се издадени во ВБ и во САД.

Од 2000 година скоро една милијарда луѓе или приближно 26% од возрасната популација во светот имале хипертензија. Тоа е вообичаено и во развиените (333 милиони) и во неразвиените земји (639 милиони). Меѓутоа, стапката значително варира во различни региони и се движи од 3,4% (мажи) и 6,8% (жени) во рурална Индија, до 68,9% (мажи) и 72,5% (жени) во Полска.

Во 1995 година било проценето дека 43 милиони луѓе во САД имаат хипертензија или земаат лекарства против хипертензија. Оваа бројка претставува скоро 24% од возрасната популација во САД. Стапката на хипертензија во Соединетите Држави се зголемувала и во 2004 година достигнала 29%. Од 2006 година од хипертензија се заболени 76 милиони возразни во САД (34% од населението), а Афроамериканците се со највисоката стапка на хипертензија во светот, со 44%. Почесто се јавува кај црните и кај домородните Американци,а помалку кај белите и Американците со мексиканско потекло. Стапката се зголемува како што се зголемува староста, и е поголема во југоисточниот дел на Соединетите Држави.Хипертензијата е почеста кај мажите во споредба со жените (иако менопаузата создава тенденција да се намали оваа разлика) и кај оние со низок социоекономски статус.

Деца

Стапката на висок крвен притисок кај деца се зголемува. Кај најголем број хипертензии во детството, особено кај преадолесцентите, таа е секундарна на некое претходно нарушување. Покрај згоеност,болеста на бубрезите е најчеста (60–70%) од случаите на хипертензија кај деца. Адолесцентите вообичаено имаат примарна или основна хипертензија на која ѝ припаѓаат 85–95% од случаите.

 

Модерното согледување за кардиоваскуларниот систем почнало со работата на лекарот Вилијам Харви (1578-1657). Харви ја опишал циркулацијата на крвта во својата книга De otu ordis („За движењето на срцето и крвта“). Англискиот свештеник Стивен Хејлс го направил првото објавено мерење на крвниот притисок во 1733 година. Опис на хипертензијата како болест имало и, меѓу другите, од Томас Јанг во 1808 година и Ричард Брајт во 1836 година. Прв пријавен случај на покачен крвен притисок кај болен без докази за бубрежна болест направил Фредерик Акбар Махомед (1849–1884). Меѓутоа, хипертензијата како клиничка стварност почнала да се смета во 1896 година, со изумот на рачниот сфигмоманометар од страна на Шипионе Рива-Рочи. Овој изум овозможил крвниот притисок да се мери во амбуланта. Во 1905 година, Николај Коротков ја подобрил техниката со опишување на короткови тонови, што се слушале кога артеријата се слуша со стетоскоп додека рачниот сфингоманометар се опушта.

Историски гледано, лекувањето за она што се нарекувало „болест на покачен пулс“ се состоело со намалување на количеството на крв преку пуштање крв или примена на пијавици. The Yellow Emperor of China, Cornelius Celsus, Galen, and Hippocrates advocated blood letting. Во 19. и 20. век, пред да стане возможно ефикасното фармаколошко лекување на хипертензијата, се применувале три начини на лекување, од кои сите имале бројни несакани ефекти. Тие вклучувале сериозно ограничување на внес на натриум (на пример, оризова диета), симпатектомија (хируршка ампутација на делови на симатичкиот нервен систем) и пирогенска терапија (инјектирање на супстанци што предизвикуваат треска, пирогени, со што индиректно се снижува крвниот притисок). Првата супстанца за хипертензија, натриум тиоцијанат била употребена во 1900 година, но имала премногу несакани ефекти и не станала популарна. По Втората светска војна биле развиени уште неколку други агенси. Најпопуларни и ефикасни, во разумна мера, биле тетраметиламониум хлорид и неговите деривати хексаметониум, хидралазин и резерпин (добиени од лековитото растение „Rauwolfia serpentina“). Голем напредок се постигнал со откривањето на првите достапни агенси за орална употреба што биле добро поднесувани. Првиот бил хлоротиазид, првиот тиазиден диуретик, добиен од антибиотикот сулфаниламид, а станал достапен во 1958 година. Со него се покачувала екскрецијата (излачувањето) на сол и се спречувало насобирањето на течности. Со случајно контролирано испитување спонзорирано од Ветеранска управа се направила споредба на хидрохлоротиазид со резерпин и со хидралазин, наспроти плацебо. Испитувањето уште во раната фаза било запрено, бидејќи кај оние во групата со висок крвен притисок што не примале терапија, се развиле повеќе компликации отколку од лекуваните пациенти, па се чинело неетички ним да им се спречува терапијата. Испитувањето продолжило кај луѓето со низок крвен притисок и покажало дека лекувањето, дури и кај оние со умерена хипертензија, го намалува ризикот од срцева смрт за повеќе од половина. Во1975 година била доделена Ласкерова награда за специјално јавно здравје на тимот што го развил хлоротијазидот. Со резултатите од овие испитувања се поттикнале кампањи за јавно здравје, за да се подобри свесноста за хипертензијата и да се промовира мерењето и лекувањето на високиот крвен притисок. Овие мерки се чини дека придонеле барем делумно кај набљудуваните 50 отсто да опадне појавата на мозочни удари и исхемична срцева болест помеѓу 1972 и 1994 година.

Свесност

 

Светската здравствена организација призна дека хипертензијата или високиот крвен притисок, е главна причина за кардиоваскуларна смртност. Светската лига за борба против хипертензија (WHL), матична организација на 85 национални здруженија и лиги за хипертензија, призна дека над 50 отсто од луѓето со хипертензија во светот не се свесни за својата болест. За да се опфати овој проблем, СЛХ (WHL) започна со глобална кампања за свесност за хипертензијата во 2005 година и го посвети 17 мај како Светски ден против хипертензијата (СДХ (WHD)). Во изминатите три години, сè повеќе национални општества се вклучуваат во СДХ и се креативни со своите активности за пораката да стигне до јавноста. Во 2007 година имаше рекордно учество од 47 земји-членки на СЛХ. За време на неделата на СДХ, сите овие земји соработуваа со локалните власти, професионални здруженија, невладини организации и приватни индустрии за промовирање на свесноста за хипертензијата, преку неколку медиуми и јавни собири. Преку средствата за јавно информирање, како интернет и телевизија, пораката беше пренесена до 250 милиони луѓе. Секоја година има сè поголем замав, па од СЛХ се уверени дека може да стигнат до речиси сите од проценетите 1,5 милијарди луѓе болни од хипертензија.

Економија

Високиот крвен притисок е најчест хроничен здравствен проблем поради кој се оди кај матичен лекар во Соединетите Американски Држави. Американското здружение за срце процени дека директните и индиректните трошоци за висок крвен притисок во 2010 година биле 76,6 милијарди долари. Во Соединетите Држави, 80 отсто од луѓето со хипертензија се свесни за својата болест, а 71 отсто примаат некаква антихипертензивна терапија. Сепак, само 48 отсто од оние што се свесни дека имаат хипертензија, соодветно ја контролираат болеста. Неадекватната дијагноза, терапија и контрола на високиот крвен притисок може да го нарушат справувањето со хипертензијата. Обезбедувачите на здравствена заштита се соочени со голем број пречки при постигнувањето контрола на крвниот притисок, вклучувајќи отпорност на земање повеќе лекарства за да се достигне целен крвен притисок. Луѓето се соочуваат и со предизвикот за придржување на распоредот на терапијата и на промените во начинот на живот. Како и да е, можно е да се достигнат целите за крвниот притисок. Снижувањето на крвниот притисок значително ги намалува трошоците што се поврзани со напредна здравствена заштита.