រាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ

រាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ គឺជាទម្រង់នៃរដ្ឋាភិបាលដែលព្រះមហាក្សត្រដើរតួជាប្រមុខរដ្ឋក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ អំណាចរបស់ព្រះមហាក្សត្រត្រូវបានកំណត់ដោយរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ដែលកំណត់វិសាលភាពនៃអំណាចរបស់ព្រះមហាក្សត្រ ហើយជាធម្មតាបង្កើតប្រព័ន្ធត្រួតពិនិត្យ និងតុល្យភាពដែលរារាំងព្រះមហាក្សត្រមិនឱ្យធ្វើសកម្មភាពឯកតោភាគី ឬតាមតែអំពើចិត្ត។ របបរាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញមានន័យថា មហាក្សត្រសោយរាជ្យគ្រាន់តែជានិម្មិតរូប គ្មានកាន់អំណាចអ្វីទាំងអស់។ ឯអំនាចពិតប្រាកដស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃសភា(នីតិបញ្ញត្តិ)។ រាជរដ្ឋាភិបាល(នីតិប្រតិបត្តិ) តុលាការ(ឯករាជ្យក្នុងការកាត់ក្ដី)។ រាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញគឺ ប្រភេទនៃរាជាធិបតេយ្យអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ញ - ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលទំរង់មួយដែលអាច (តំណ) និងសភ នៅក្នុងករណីទាំងពីរនេះព្រះមហាក្សត្រមានការចែករំលែកអំណាចរបស់ខ្លួនជាមួយអង្គការនីតិប្បញ្ញត្តិនៃប្រទេសជាមួយនឹងសភា។ ក្នុងរបបរាជានិយមអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ព្រះមហាក្សត្រជាធម្មតាមានតួនាទីក្នុងពិធីសំខាន់ៗដូចជាតំណាងប្រទេសក្នុងឱកាសផ្លូវការ និងបំពេញមុខងារជានិមិត្តរូប ចំណែកឯការគ្រប់គ្រងប្រទេសប្រចាំថ្ងៃគឺធ្វើឡើងដោយរដ្ឋាភិបាលជាប់ឆ្នោត។ ប្រព័ន្ធនេះច្រើនតែផ្ទុយនឹងរបបរាជានិយមផ្តាច់ការ ដែលព្រះមហាក្សត្រមានអំណាចច្រើនលើសលប់ និងមិនត្រូវបានចងភ្ជាប់ដោយរដ្ឋធម្មនុញ្ញនោះឡើយ។