Tecido Cartilaxinoso

Non está vascularizado nin posúe innervación. Nos mamíferos constitúe a maior parte do esqueleto fetal e, no estado adulto, permanece en certos órganos e nas superficies articulares. As pezas constituídas por tecido cartilaxinoso denomínanse cartilaxes.

O elemento condr-, de orixe grega, chóndros, forma parte de termos técnicos relativos ás cartilaxes (condrite, inflamación; condroma, tumor; condrectormía, extirpación). Por veces adopta a forma condro- (condrodistrofia, raquitismo fetal; condromalacía, rebrandecemento patolóxico).

O tecido cartilaxinoso cumpre a función de protexer e dar estrutura a certos órganos (como a larinxe ou a traquea) ou reducen o rozamento entre as superficies articulares e amortece os traumatismos sobre estas. Noutros casos dan forma a certas estruturas, coma o nariz ou o pavillón auricular.

As células cartilaxinosas denomínanse condrocitos e condroblastos, e ocupan os espazos ou lagoas abertas dentro da matriz de coláxeno, que poden conter unha ou máis células. Como a cartilaxe non posúe vasos sanguíneos, a nutrición destas células prodúcese por difusión desde os vasos capilares que irrigan o pericondrio (a membrana fibrosa que cobre a superficie das cartilaxes).

O coláxeno é unha proteína animal con función estrutural. Esta proteína é rica nalgúns aminoácidos, coma a glicina, a alanina, a prolina ou a hidroxiprolina, pero non contén outros, coma o triptófano. Outra proteína presente no tecido cartilaxinoso é a condrina.

 

Existen tres variedades de tecido cartilaxinoso segundo o seu contido en fibras e as características destas:

• Hialino: de aspecto abrancazado ou azulento. Presenta pericondrio e os condrocitos reunidos en grupos. O coláxeno é de tipo II. É o máis abundante e atópase na larinxe, na traquea, nos bronquios, nas costelas ou nos extremos articulares dos ósos longos.
• Elástico: máis elástico e flexible có hialino, e de cor amarelenta. Posúe fibras de coláxeno tipo II e pericondrio. Está presenta na epiglote, na larinxe, nas paredes do conduto auditivo externo e na trompa de Falopio.
• Fibroso (ou fibrocartilaxe): unha forma de transición entre o tecido conxuntivo denso e o tecido cartilaxinoso hialino, con fibras de coláxeno tipo I. Está presente nos discos intervertebrais, bordos das articulacións, meniscos, puntos de inserción de ligamentos e tendóns ou na sínfise da pube. Carece de pericondrio.

Algunhas pezas cartilaxinosas recoñécense cun nome propio:

• Aritenoide: cartilaxe da larinxe.
• Cricoide: cartilaxe da larinxe.
• Epiglote: lámina cartilaxinosa que pecha a glote.
• Menisco: cartilaxe entre dúas superficies articulares.
• Xifoide: cartilaxe no extremo inferior do esterno.

Na linguaxe popular, as cartilaxes denomínanse cadrelo, óso maimiño ou óso molar . Estas últimas formas, xunto coa de óso rilladeiro, designan tamén as pezas cartilaxinosas que poden acompaña-la carne, entendida como comida.

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Tecido cartilaxinoso

Bibliografía

• SANTAMARINA, Antón (ed. e dir.): Diccionario de diccionarios. Fundación Pedro Barrié de la Maza, Instituto da Lingua Galega, 3ª ed. 2003.
• VARIOS: Diccionario galego de termos médicos. Consellería de Educación e Ordenación Universitaria, Santiago de Compostela, 2002.