Nicolás Salmerón
Nicolás Salmerón Alonso, nado en Alhama de Almería o 10 de abril de 1838 e finado en Pau (Francia) o 20 de setembro de 1908, foi un político e filósofo español, que chegou a Presidente do Poder Executivo da Primeira República Española durante un mes e medio no ano 1873.
Dimitiu do seu cargo por negarse a asinar unha pena de morte. Foi catedrático de Historia Universal na Universidade de Oviedo e de Metafísica na Universidade de Madrid. Estudou as teorías de Krause, que inspiraron á Institución Libre de Enseñanza.
  | |
| Nome orixinal | (es) Nicolás Salmerón Alonso |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 10 de abril de 1838 Alhama de Almería, España |
| Morte | 20 de setembro de 1908 (70 anos) Pau, Francia |
| Lugar de sepultura | Cemiterio Civil de Madrid |
 Deputado das Cortes | |
| 29 de abril de 1907 – 20 de setembro de 1908 Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en)  | |
| Deputado das Cortes | |
| 16 de setembro de 1905 – 30 de marzo de 1907 Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en) | |
| Deputado das Cortes | |
| 22 de maio de 1903 – 17 de agosto de 1905 Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona (en) | |
| Deputado das Cortes | |
| 3 de abril de 1898 – 16 de marzo de 1899 Circunscrición electoral: Q65210007 | |
| Deputado das Cortes | |
| 3 de xuño de 1893 – 1 de xullo de 1895 Circunscrición electoral: Madrid | |
| Deputado das Cortes | |
| 21 de marzo de 1893 – 1 de xullo de 1895 Circunscrición electoral: Q65210007 | |
| Deputado das Cortes | |
| 6 de decembro de 1892 – 5 de xaneiro de 1893 Circunscrición electoral: Q65210007 | |
| Deputado das Cortes | |
| 11 de abril de 1886 – 19 de setembro de 1887 – Felipe Ducazcal y Lasheras (pt) → Circunscrición electoral: Madrid | |
 Presidente do Poder Executivo | |
| 18 de xullo de 1873 – 7 de setembro de 1873 ← Francesc Pi i Margall – Emilio Castelar → | |
| Xefe de Estado de España | |
| 18 de xullo de 1873 – 7 de setembro de 1873 | |
 Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 5 de xuño de 1873 – 8 de xaneiro de 1874 Circunscrición electoral: Badaxoz | |
| Ministro de Graza e Xustiza | |
| 12 de febreiro de 1873 – 11 de xuño de 1873 ← Eugenio Montero Ríos – José Fernando González Sánchez (pt) → | |
| Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 2 de outubro de 1872 – 22 de marzo de 1873 Circunscrición electoral: Badaxoz | |
| Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 25 de setembro de 1872 – 14 de outubro de 1872 Circunscrición electoral: Q65210007 | |
| Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 28 de abril de 1872 – 27 de maio de 1872 Circunscrición electoral: Badaxoz | |
| Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 28 de abril de 1872 – 28 de xuño de 1872 Circunscrición electoral: Q42108193 | |
| Deputado no Congreso do Sexenio Democrático | |
| 1 de xullo de 1871 – 24 de xaneiro de 1872 ← José Malcampo y Monge Circunscrición electoral: Badaxoz | |
| Catedrático de universidade | |
| 1867 – | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Facultad de Filosofía y Letras (Universidad de Granada) Universidade Central Universidade de Granada |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | filósofo , político , escritor , profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Oviedo Universidade Central |
| Partido político | Solidaritat Catalana (1906–1908) Unión Republicana (1903–1906) Partido Progresista (1875–1903) Partido Republicano Democrático Federal (1868–1875) Partido Democrático (1858–1868) |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Catalina García |
| Fillos | Exoristo Salmerón (pt) , Nicolás Salmerón y García (pt) , Catalina Salmerón (pt) |
| Pai | Francisco Salmerón López (en) |
| Irmáns | Francisco Salmerón |
Sinatura  | |
 | |
Traxectoria
O seu pai foi médico, e o seu irmán máis vello, Francisco Salmerón (1822-1878) foi político e xurista. Estudou o ensino en Almería. Máis tarde viaxou a Granada onde estudou Dereito e Filosofía, sendo co-discípulo de Francisco Giner de los Ríos. En Madrid foi influenciado polas teorías de Krause a través de Julián Sanz del Río, o seu profesor. En 1858, foi profesor de Filosofía no Instituto de San Isidro de Madrid e ao ano seguinte foi nomeado profesor axudante na Facultade de Letras da Universidade Central.
O 13 de xullo de 1869 obtivo a cátedra de Metafísica na Universidade Central. En 1867 foi detido polas súas actividades revolucionarias no seo do Partido Demócrata, a carón de Francesc Pi i Margall, pasando cinco meses no cárcere.
Durante o Sexenio Democrático (1868-1874) foi un dos líderes do republicanismo, a pesar das diferenzas doutrinais que tiña de federalismo Pi i Margall. No ano 1871 foi elixido deputado por Badaxoz.
A Primeira República
Coa proclamación da República en 1873, foi nomeado Ministro de Graza e Xustiza do goberno de Estanislao Figueras. Tentou reformar o sistema xudicial e establecer unha lexislación secular.
Trala dimisión de Pi i Margall, as Cortes Constituíntes nomeárono Presidente do Poder Executivo con 193 votos contra 93 de Pi i Margall, cargo que exerceu entre o 18 de xullo e o 7 de setembro de 1873. A situación de todo o período foi especialmente crítica, o que o levou a non poder controlar as sublevacións cantonais que xurdían en España. Os seus problemas co Exército no foron menores durante o seu período presidencial, e a súa negativa a asinar a pena capital obrigárono a dimitir. Dous días despois de abandonar o cargo foi elixido Presidente do Congreso dos Deputados. Os enfrontamentos co seu sucesor, Emilio Castelar, axudaron involuntariamente ó golpe de Estado do xeneral Pavía que, xunto co de Arsenio Martínez Campos o 29 de decembro de 1874, deron fin a primeira experiencia republicana en España.
Restauración da Monarquía
- Artigo principal: Restauración borbónica en España.
No 1874 regresa a súa cátedra de Metafísica, pero coa Restauración borbónica verase privado da praza o 17 de xullo de 1875 nun amplo proceso de depuración universitaria. Aínda que tratou de manter un despacho de avogados en Madrid, a situación obrigouno a partír cara ao exilio en París, onde xunto a Manuel Ruiz Zorrilla fundou o Partido Republicano Progresista. Non volveu a España ata 1885, trala amnistía de Práxedes Mateo Sagasta de 1881, e puido recuperar a súa cátedra. Foi de novo deputado no 1886 e despois ininterrompidamente de 1893, integrado na coalición Unión Republicana, ata 1907.
Finou en Pau, Francia o 20 de setembro de 1908, mentres estaba de vacacións. No ano 1915 trasladaron os seus restos ó monumento funerario levantado no cemiterio civil de Madrid, á dereita do mausoleo de Pi i Margall, o seu predecesor na presidencia da República. No seu epitafio aparece unha glosa realizada por Georges Clemenceau (primeiro ministro francés de 1907 a 1912), e recordase que deixou o poder por non asinar unha sentenza de morte.
Notas
Véxase tamén
| Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Nicolás Salmerón |
| A Galicitas posúe citas sobre: Nicolás Salmerón |
Outros artigos
Ligazóns externas
This article uses material from the Wikipedia Galego article Nicolás Salmerón, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Todo o contido está dispoñible baixo a licenza CC BY-SA 4.0, agás que se indique o contrario. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Galego (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.