Neorrenacemento

Aínda que o estilo se manifestou principalmente na arquitectura, tamén influíu nas artes decorativas. Como indica o seu nome, o estilo retomaba as formas arquitectónicas e decorativas do Renacemento europeo dos séculos XV, XVI e principios do XVII.

A arquitectura renacentista orixinal caracterizouse por unha gran variedade de formas dependendo da época e do país. De xeito similar, a arquitectura neorrenacentista tivo diversas vertentes con diferentes características nacionais e rexionais, dependendo de que as fontes de inspiración foran o renacemento italiano, francés, xermánico, inglés, ou outro. Debido a iso é difícil definir características comúns do estilo, podéndose considerar que existen varios estilos neorrenacentistas.

Outro factor importante é que, frecuentemente, os proxectos mesturaban elementos da arquitectura neorrenacentista como o neogótico, o neoclasicismo e o neobarroco, dando uns edificios eclécticos. Deste xeito, obras importantes como a Ópera Garnier (1861-74) de París e a Semperoper (1871-78) de Dresden son unha mestura de renacemento, barroco e neoclasicismo.

Algúns dos modelos máis comúns para a arquitectura neorrenascentista foron os palazzi renacentistas italianos, como o Palazzo Pitti de Florencia e o Palazzo Farnese de Roma. Na vertente francesa os modelos foron os châteaux, como o Château de Chambord e o Château de Blois, localizados no val do río Loira. En Alemaña e o norte de Europa varias prefecturas (Rathäuser) e pazos dos séculos XVI e XVII serviron de modelo, mentres que en Inglaterra os modelos comunmente usados foron as casas de campo e pazos do período isabelino.

Os dous estilos principais son o estilo italianizante e o estilo Segundo Imperio, este último principalmente en Francia cando están presentes características barrocas. Desenvolveuse sobre todo en Alemaña e Dinamarca, saltando a finais do século aos Estados Unidos.

Outros artigos

• Arquitectura do Renacemento
• Arquitectura ecléctica
• Arquitectura historicista