Célula Pancreática Acinar: Célula secretora de encimas dixestivos

O páncreas exócrino está organizado en acinos, que son grupos arredondados ou alongados dunhas 40-50 células, que forman unha soa capa arredor dun conduto central do acino, onde se verte a secreción, que desembocará no conduto pancreático principal, o cal á súa vez desemboca no duodeno. As células pancreáticas acinares forman a maior parte do páncreas, onde tamén hai outros tipos de células como as células centroacinares pancreáticas, situadas nos condutos, as células estreladas pancreáticas e as células endócrinas dos illotes de Langerhans, produtoras de hormonas.

 

Son células piramidais. A parte basal está chea de cisternas de retículo endoplasmático rugoso, mesturadas con polirribosomas e mitocondrias. A parte apical está ocupada por numerosos gránulos de secreción, chamados gránulos de cimóxeno. Os encimas que segrega a célula fabrícanse en forma de proencimas ou cimóxenos (precursores dos encimas) no retículo endoplasmático, que ten unha enorme extensión e ocupa un 20% do volume celular ; son despois enviados ao aparato de Golgi, en posición supranuclear e grande, que desprende vesículas, que formarán os gránulos secretores. Preto do aparato de Golgi atópanse lisosomas e gotiñas lipídicas. O polo apical da célula é a zona de almacenamento dos gránulos de cimóxeno secretores, grandes e densos, que se acumulan en gran cantidade nos períodos entre comidas, e que son liberados por exocitose cando está en proceso a dixestión, liberando ao seu contido no conduto do acino .

A actividade das células pancreáticas acinares está regulada principalmente de forma endócrina, aínda que tamén inflúe a innervación vagal. A presenza de alimento e de produtos ácidos no estómago provoca a liberación das hormonas secretina e colecistoquinina. A colecistoquinina provoca no páncreas a secreción de gran cantidade de encimas dixestivos. A secretina non estimula as células pancreáticas acinares pero si fai aumentar a secreción de zume pancreático ao incrementar a produción de líquido e bicarbonato. As dúas hormonas actúan conxuntamente.

Os encimas do zume pancreático poden dixerir carbohidratos, lípidos, proteínas e ácidos nucleicos. Entre eles están a amilase pancreática, que actúa sobre o amidón e o glicóxeno, a lipase pancreática, que actúa sobre as graxas, a ribonuclease e desoxirribonuclease, que actúan sobre os ácidos nucleicos, e un conxunto de proteases, como a tripsina, quimotripsina e carboxipeptidase. As proteases libéranse como proencimas ou cimóxenos inactivos , de maneira que non poden actuar no páncreas (e mesmo o páncreas libera un inhibidor da tripsina para asegurarse de que sexa así). Estes proencimas só formarán os encimas activos unha vez vertidos no duodeno, onde unha protease corta unha porción da súa estrutura, e a molécula restante é activa. Así, no páncreas prodúcense os cimóxenos tripsinóxeno e quimotripsinóxeno, que se converten en tripsina e quimotripsina no duodeno. Se os encimas se fan activos no páncreas prodúcese pancreatite aguda, que pode ser moi grave, xa que se destrúe o tecido do órgano.

Ligazóns externas

• Célula Pancreática: Su Reacción frente al Daño (en castelán) [2]
• Pancreatitis aguda (en castelán) [3]
• BUHistology|10404loa [4]
• Histology at anhb.uwa.edu.au Arquivado 29 de setembro de 2009 en Wayback Machine.
• Histology at pathguy.com
• Histology at ucsf.edu^{[Ligazón morta]}
• Diagram at gastroresource.com (en inglés)