Κατάλογος Χωρών Με Περιορισμένη Αναγνώριση

Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει παρόμοιες οντότητες, και σήμερα υπάρχουν οντότητες που διεκδικούν ανεξαρτησία, συχνά ελέγχοντας de facto τα εδάφη που διεκδικούν, με αναγνώριση από εντελώς μηδέν, μέχρι πλήρη αναγνώριση από όλα τα κράτη.

Υπάρχουν δύο παραδοσιακά δόγματα που παρέχουν κριτήρια για το πότε ένα de jure κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως μέλος της διεθνούς κοινότητας. Η θεωρία της ανακήρυξης (declarative theory) ορίζει ένα κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου αν πληροί τα παρακάτω κριτήρια: 1. προσδιορισμένη επικράτεια 2. μόνιμο πληθυσμό 3. κυβέρνηση 4. δυνατότητα να συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η κρατική οντότητα είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση από τα άλλα κράτη. Σε αντίθεση, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει ένα κράτος ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας.

Αρκετές οντότητες επικαλούνται κάποια από ή και τις δύο θεωρίες για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους ως κράτη. Υπάρχουν για παράδειγμα οντότητες που έχουν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης (με de facto πλήρη ή μερικό έλεγχο της περιοχής που διεκδικούν, κυβέρνηση και μόνιμο πληθυσμό), αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί από κάποιο ή περισσότερα κράτη. Η μη αναγνώριση είναι συχνά αποτέλεσμα διαμάχης με άλλες χώρες, οι οποίες διεκδικούν τις οντότητες που θέλουν να γίνουν κράτος ως αναπόσπαστο μέρος της δικής τους επικράτειας. Σε άλλες περιπτώσεις, δύο ή περισσότερες μερικώς αναγνωρισμένες οντότητες μπορεί να διεκδικούν την ίδια εδαφική περιοχή, με την κάθε μία από αυτές να έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους από αυτήν την περιοχή (όπως οι περιπτώσεις της Ταϊβάν και της Κίνας, και της Βόρειας και Νότιας Κορέας). Οντότητες που αναγνωρίζονται ως κράτη από μόνο κάποια κράτη, συνήθως επικαλούνται τη θεωρία της ανακήρυξης για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μη διεθνής αναγνώριση επηρεάζεται από την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην περιοχή του επίδοξου κράτους, έτσι ώστε να κάνει προβληματική την de facto περιγραφή του στάτους. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κρίνει ότι αυτή η στρατιωτική παρουσία περιορίζει την οντότητα σε κράτος-«μαριονέτα», με τον πραγματικό έλεγχο της κυριαρχίας να είναι στα χέρια της ξένης δύναμης. Ιστορικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι το «Κράτος της Μαντζουρίας», κράτος-«μαριονέτα» της Ιαπωνίας, ή τα δημιουργημένα από τη Γερμανία κράτη της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1939-1945), και του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Επίσης, το 1996, στην υπόθεση Λοϊζίδου εναντίον Τουρκίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η Τουρκία έχει ασκήσει εξουσία στην περιοχή της Βόρειας Κύπρου.

Υπάρχουν επίσης οντότητες οι οποίες δεν ελέγχουν καμία επικράτεια ούτε πληρούν αναμφισβήτητα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, αλλά έχουν αναγνωριστεί de jure σαν κυρίαρχες οντότητες από τουλάχιστον ένα κράτος. Ιστορικά παραδείγματα αυτού είναι η περίπτωση της Αγίας Έδρας για την περίοδο 1870–1929, και της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας κατά την περίοδο της Σοβιετικής προσάρτησης.

Τα κριτήρια για να περιληφθεί ένα κράτος στον κατάλογο είναι ότι μια οντότητα θα πρέπει να διεκδικεί κρατική οντότητα, έλλειψη αναγνώρισης από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και είτε:

• πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, ή
• έχει διπλωματική αναγνώριση σαν κράτος από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών.

Κάποια κράτη δεν εγκαθιδρύουν γρήγορα σχέσεις με νεοσυσταθέντα κράτη και κατά συνέπεια δεν τα έχουν αναγνωρίσει, ενώ δεν έχουν καμία διαφορά και μάλιστα κάποιες φορές έχουν και καλές σχέσεις. Αυτά δεν έχουν περιληφθεί στον κατάλογο. Κάποια κράτη πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, έχουν αναγνωριστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων κρατών, είναι μέλη του Ο.Η.Ε., αλλά έχουν περιληφθεί στον κατάλογο γιατί ένα ή παραπάνω κράτη δεν τα έχουν αναγνωρίσει λόγω εδαφικών ή άλλων διαφορών. Υπάρχουν 193 μέλη του Ο.Η.Ε.. Η Αγία Έδρα και το Κράτος της Παλαιστίνης έχουν θέση παρατηρητή στον Ο.Η.Ε.

Κάποια κράτη διατηρούν ανεπίσημες (τυπικά μη διπλωματικές) σχέσεις με κράτη τα οποία δεν τα αναγνωρίζουν. Ένα τέτοιο είναι η Ταϊβάν, καθώς διατηρεί ανεπίσημες σχέσεις με πολλές άλλες χώρες μέσω των Γραφείων Οικονομικής και Πολιτιστικής Αντιπροσώπευσής της, τα οποία διατηρούν υπηρεσίες κανονικού προξενείου. Αυτό επιτρέπει στην Ταϊβάν να έχει οικονομικές σχέσεις ακόμα και με κράτη τα οποία δεν την αναγνωρίζουν επίσημα. 56 συνολικά κράτη μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, διατηρούν κάποιου είδους ανεπίσημη αντιπροσωπεία στην Ταϊβάν. Το Κόσοβο, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ , η Βόρεια Κύπρος, η Αμπχαζία, η Υπερδνειστερία, η Δυτική Σαχάρα, η Σομαλιλάνδη και η Παλαιστίνη φιλοξενούν επίσης ανεπίσημες διπλωματικές αποστολές, και / ή διατηρούν οι ίδιες στο εξωτερικό ειδικές ή άλλες ανεπίσημες αποστολές.

Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

Χώρα	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Αρμενία	Η Δημοκρατία της Αρμενίας, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1991, δεν αναγνωρίζεται μονάχα ως χώρα από ένα μέλος του ΟΗΕ, το   Πακιστάν, καθώς από τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υποστηρίζε το   Αζερμπαϊτζάν. Η Πολιτική θέση του Πακιστάν είναι φυσικά διεθνώς ανούσια.	Δεν υπάρχει διεκδικητής, και εφόσον η Αρμενία, αναγνωρίζεται διεθνώς ανεξάρτητη χώρα, από όλες τις ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, πέρα από το Πακιστάν, η Αρμενία είναι διεθνώς είναι ανεξάρτητη και Κυρίαρχη χώρα.
Κίνα	Η Κίνα, ή όπως είναι το επίσημο όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, εγκαθιδρυμένη το 1949, είναι ο πιο ευρέως αναγνωρισμένος διεκδικητής της "Κίνας", με τον άλλον να είναι η Δημοκρατία της Κίνας, δηλαδή η Ταϊβάν. Η Κίνα δεν δέχεται διπλωματικές σχέσεις με τα κράτη που αναγνωρίζουν την Ταϊβάν (21[3] τον αριθμό συν την Αγία Έδρα από το 2013). Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες δεν αναγνωρίζουν επίσημα την Κίνα ως κράτος, αν και κάποια κράτη έχουν σχέσεις με την Ταϊβάν ενώ δηλώνουν ταυτόχρονα ότι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να αναγνωρίζουν την Κίνα (το Κιριμπάτι και το Ναουρού) ). Κάποια κράτη τα οποία αυτή τη στιγμή αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν ταυτόχρονη αναγνώριση και σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν (Λιβερία και Βανουατού). Σύμφωνα με την Απόφαση 2758 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (Κίνα) είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας στον ΟΗΕ.	Δημοκρατία της Κίνας: Η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν), θεωρείται από το Σύνταγμά της ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κίνας.
Κύπρος	Η Κυπριακή Δημοκρατία, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1960, δεν αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, τη   Τουρκία, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη   Τ.Δ.Β.Κ., λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης στο νησί.	Τ.Δ.Β.Κ.: Διεκδικεί μέρος του νησιού της Κύπρου. Η Τουρκία ελέγχει παράνομα στρατιωτικά, περιοχές από το 1974, μία έκταση που αντιστοιχεί στο 36,3 % της επιφάνειας της Κύπρου, περιλαμβανομένων ολόκληρης της Επαρχίας Κερύνειας, το μισό σχεδόν της Επαρχίας Λευκωσίας αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Επαρχίας Αμμοχώστου, με επέκταση σε όλη τη χερσόνησο της Καρπασίας.
Ισραήλ	Το Κράτος του Ισραήλ, που ιδρύθηκε το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 32 κράτη μέλη του ΟΗΕ. Είναι αναγνωρισμένο από την ΟΑΠ, την οποία το Ισραήλ έχει αναγνωρίσει από το 1993 ως το μοναδικό και νόμιμο εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού.Επίσης ο ΟΗΕ και οι περισσότερες χώρες δε δέχονται ότι πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ για αυτό το λόγο και διατηρούν πρεσβείες σε άλλες πόλεις, όπως το Τελ Αβίβ.	Συρία: Τα δύο τρίτα του Γκολάν κατέχονται από το Ισραήλ, ενώ το ανατολικό τμήμα από τη Συρία, πρώην κάτοχο ολόκληρου του Γκολάν (νόμιμα ολόκληρο το Γκολάν ανήκει στη Συρία).   Λίβανος: Υπό Ισραηλινό έλεγχο τα αγροκτήματα της Σεμπάα, ενώ τόσο το Ισραήλ όσο και ο Λίβανος δεν έχουν καθορίσει ποτέ διεθνή σύνορα, και υπάρχει έντονη κλιμάκωση στην περιοχή, καταπατώντας η μία χώρα τα χερσαία εδάφη της άλλης.
Βόρεια Κορέα	Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 2 κράτη μέλη του ΟΗΕ, την   Ιαπωνία και τη   Νότια Κορέα, οι οποίες έχουν πολιτικές διαφορές μαζί της, η Ιαπωνία θεωρεί ότι λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος της ότι είναι κράτος μαριονέτα της Κίνας και παραβιάζει τον εναέριο χώρο της, ενώ η Νότια Κορέα θεωρεί ότι έχει παράνομο καθεστώς και ότι είναι η μοναδική νόμιμη κυβέρνηση ολόκληρης της Κορέας. Επίσης, η πλειοψηφία των χωρών, παρότι αναγνωρίζουν, ανεξάρτητη τη Βόρεια Κορέα, λόγω του ιδιόμορφου καθεστώς της, που τη διέπει (Τζούτσε), δεν έχουν μαζί της διπλωματικές σχέσεις, καθότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε επαφή με τη Δύση και τη δυτική κουλτούρα, στα οποία το καθεστώς ασκεί την δίωξη τους και επιβάλλει Προπαγάνδα για κάθε πράγμα που προέρχεται από τον Δυτικό κόσμο, και λόγω της διεθνούς απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, οι διπλωματικές επαφές όλων των χωρών είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Δεν αποτελεί επίσης χώρα-μέλος του ΔΝΤ, αποτελεί μια χώρα εκτελεστικό απόσπασμα, και πρόκειται για την πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου.	Νότια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας.
Νότια Κορέα	Η Δημοκρατία της Κορέας (Νότια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ, τη   Βόρεια Κορέα.	Βόρεια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας.

Κράτος Περιορισμένης αναγνώρισης και Μέλος Παρατηρητής του ΟΗΕ

Χώρα	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Κράτος της Παλαιστίνης	Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) «ανακήρυξε» την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης» στο Αλγέρι το 1988. Εκείνη τη στιγμή η ΟΑΠ δεν κατείχε κανένα από τα εδάφη που περιλαμβάνονταν στο ανακηρυχθέν κράτος. Είναι αναγνωρισμένη ως κράτος από 137 κράτη μέλη του ΟΗΕ, το Βατικανό, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Δυτική Σαχάρα. Σήμερα η ΟΑΠ ασκεί κάποιες «εξουσίες» στα Παλαιστινιακά εδάφη, ανάλογα με την περιοχή, μέσω της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής που εγκαθιδρύθηκε το 1994 μετά τη Συμφωνία του Όσλο και την Ενδιάμεση Ισραηλινό-Παλαιστινιακή Συμφωνία. Η Παλαιστίνη συμμετέχει στον ΟΗΕ ως μέλος παρατηρητής, και είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, και της Ουνέσκο Όμως μπορεί η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, να αναγνωρίζει το «Κράτος της Παλαιστίνης», ως ανεξάρτητη χώρα, ωστόσο το κυβερνών κόμμα της χώρας, η Χαμάς αναφέρεται από τον δυτικό κόσμο ως τρομοκρατική οργάνωση (χώρες όπως ο Καναδάς, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, και οι ΗΠΑ, άλλα και η ΕΕ, ενώ απαγορεύεται στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο. Αντίθετα, η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο περιλαμβάνουν μόνο τη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Izz ad-Din al-Qassam, ως τρομοκρατική οργάνωση). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, ο Καναδάς, οι 27 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το Ισραήλ έχουν εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα κατά της Χαμάς σε διεθνές επίπεδο, και για αυτόν τον λόγο το "Κράτος της Παλαιστίνης" στερείται το δικαίωμα της πλήρους ανεξαρτησίας.	Ισραήλ: Δεν αναγνωρίζει το Κράτος της Παλαιστίνης, και ελέγχει εδάφη τα οποία διεκδικούνται από αυτό (τα δύο κράτη ωστόσο διεκδικούν ως πρωτεύουσα χώρας την Ιερουσαλήμ).. Αυτά, είναι αντικείμενο των συνεχιζόμενων συνομιλιών ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Πολλά κράτη διεθνώς ακόμα και αυτά που το έχουν αναγνωρίσει που είναι τα περισσότερα, θεωρούν το Κράτος της Παλαιστίνης ως τρομοκρατική οργάνωση, αλλά και κίνημα αντίστασης στον Αραβικό κόσμο, ενώ από το 2023, όταν ξεκίνησε η Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, τα περισσότερα κράτη υποστηρίζουν κάθετα το Ισραήλ, και δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση κυρίαρχο κράτος το Κράτος της Παλαιστίνης, για καθαρά λόγους ασφαλείας.

Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

Περιοχή	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Αμπχαζία	Η «Δημοκρατία της Αμπχαζίας» "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της το 1999. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις   Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008),   Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009),   Ναουρού (στις 15 Δεκεμβρίου 2009),   Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη   Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.. Αναγνωρίστηκε επίσης και από τις   Βανουάτου (στις 23 Μαίου 2011), το οποίο απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας τον Ιούνιο του 2015, και   Τουβαλού (στις 18 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο επίσης απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας, τον Απρίλιο του 2014 ), καθώς και 3 μη μέλη του ΟΗΕ: τις   Νότια Οσσετία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005),   Υπερδνειστερία (στις 22 Ιανουαρίου 1993) και τη   Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Ναγκόρνο - Καραμπάχ).). Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη.	Γεωργία: Διεκδικεί την «Αμπχαζία» ως μέρος της επικράτειάς της, η οποία αποτελεί εντός των συνόρων της, Αυτόνομη Δημοκρατία. Η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει την Αμπχαζία, ως περιοχή της Γεωργίας. Επίσης η Αμπχαζία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας.
Δημοκρατία της Κίνας	Η «Δημοκρατία της Κίνας» (ευρέως γνωστή και ως Ταϊβάν), η οποία συνταγματικά δημιουργήθηκε το 1912, αναγνωρίζεται ως η «κυβέρνηση του κράτους της Κίνας» από 15[4] κράτη μέλη του ΟΗΕ και από το 2013 και από την Αγία Έδρα. Όλα τα άλλα κράτη του ΟΗΕ δεν αναγνωρίζουν την Ταϊβάν ως κράτος. Κάποια από αυτά θεωρούνε τα ελεγχόμενα από αυτήν εδάφη ως de jure μέρος της Κίνας, ενώ άλλα έχουν χρησιμοποιήσει προσεκτική διπλωματική γλώσσα για το αν τα εδάφη της Ταϊβάν ανήκουν στην Κίνα. Ανά τα χρόνια η Ταϊβάν έχει υιοθετήσει διαφορετικές θέσεις για την ταυτόχρονη αναγνώριση της Ταϊβάν και Κίνας από τις άλλες χώρες.	Κίνα: διεκδικεί τη διαδοχή της πρώην Δημοκρατίας της Κίνας (1912-1949), καθώς και τα εδάφη της Ταϊβάν ως μέρος της επικράτειάς της. Επίσης η ίδια η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, επιβάλλει δια της βίας στρατιωτική εξουσία στην Ταϊβάν, με αποτέλεσμα η Διεθνής κοινότητα να ζητά συνεχώς επισημάνσεις για την επικίνδυνη κλιμάκωση στην περιοχή.
Κοσσυφοπέδιο	Η «Δημοκρατία του Κοσόβου» «ανακήρυξε, μονομερώς, την ανεξαρτησία της» από τη Σερβία, στις 17 Φεβρουαρίου 2008. Έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητη χώρα από 101 μέλη του ΟΗΕ, και ένα μη μέλος, τη Ταϊβάν. Ο ΟΗΕ διοικεί την περιοχή σύμφωνα με την Απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας από το 1999, και με τη συνεργασία της ΕΕ από το 2008. Είναι μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Επίσημο νόμισμα στο Κοσσυφοπέδιο είναι, εκ των πραγμάτων, το Ευρώ, χωρίς ωστόσο να είναι χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, άλλα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο, χρησιμοποιείται στις συναλλαγές μόνο το Δηνάριο Σερβίας, λόγω του ότι πλειοψηφούν οι Σέρβοι.	Σερβία: Διεκδικεί το «Κοσσυφοπέδιο» ως μέρος της επικράτειάς της, και ισχυρίζεται ότι εξακολουθεί να έχει υπό την κυριαρχία της, καθότι νομικά αποτελεί την Αυτόνομη Επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων. Ωστόσο, η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο, ως περιοχή της Σερβίας. Εκτός της Σερβίας, Πολλά αλλά κράτη διεθνώς, αδυνατούν να αναγνωρίσουν κυρίαρχο κράτος το Κοσσυφοπέδιο ενώ η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να είναι διχασμένη στο θέμα αυτό, ενώ πολλά από αυτά τα κράτη είναι ενάντια να αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο Κόσοβο, καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι ένα ανεξάρτητο Κόσοβο μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση του ακόμη και με την Αλβανία (επειδή η Αλβανόφωνη πλειοψηφία του Κοσσυφοπεδίου επιθυμεί αυτό), η να δώσει το κίνητρο να δημιουργηθεί ακόμη και το Εθνικιστικό κίνημα Μεγάλη Αλβανία, και να δημιουργήσει μεγάλους πολιτικούς τριγμούς στα Βαλκάνια, και πολλά κράτη θέλουν αυτό να το αποφύγουν, επειδή ο εθνικισμός των Αλβανών που ζουν εκτός Αλβανίας στις γύρω χώρες (ως αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα), μπορεί ακόμη να αποφέρει και πόλεμο, απώλεια εδαφών στις γύρω χώρες, αλλά και μεγάλες οικονομικές ζημιές στην Ευρώπη.
Νότια Οσσετία	Η «Δημοκρατία της Νότιας Οσσετίας» «ανακήρυξε, την ανεξαρτησία της» το 1991. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις   Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008),   Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009),   Ναουρού (στις 16 Δεκεμβρίου 2009),   Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη   Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, καθώς επίσης και από το   Τουβαλού (19 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο απέσυρε κατόπιν την αναγνώριση της Νότιας Οσσετίας στις 31 Μαίου 2014., και από 3 μη μέλη του ΟΗΕ: την   Αμπχαζία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005), τη   Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Νάγορνο - Καραμπάχ) και την   Υπερδνειστερία (στις 12 Οκτωβρίου 1994) . Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη.	Γεωργία: Διεκδικεί τη «Νότια Οσσετία» ως μέρος της επικράτειάς της. Η Νότια Οσσετία ελέγχει παράνομα από το 1992 τμήματα τριών περιφερειών της Γεωργίας: της Μτσχέτα-Μτιανέτι, της Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι και της Σίντα Κάρτλι. Επίσης η Νότια Οσσετία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας. Στην Νότια Οσετία υπερτερεί επίσης έντονα πολιτικά το Φιλορωσικό στοιχείο, ενώ πολλοί Οσσέτιοι, θελούν ακόμη και επανένωση με την Ρωσία και κατά συνάμα ένωση με την αυτόνομη Δημοκρατία Βόρεια Οσσετία - Αλανία, ενώ άλλοι Οσσέτιοι επιθυμούν και απόσχιση της Βόρειας Οσετίας, από την Ρωσία, και δημιουργία μιας Ενιαίας ανεξάρτητης Οσσετίας, κάτι που δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου	Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου» «ανακήρυξε, εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της» το 1983. Αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, την   Τουρκία. Η Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χαρακτηρίζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ως νομικώς άκυρη. Το Δικαστήριο είπε ότι "το Συμβούλιο Ασφαλείας χαρακτήρισε ως παράνομη την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Βορείου Κύπρου λόγω της μη νόμιμης χρήσης βίας". Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος αποκαλούν την περιοχή ως «Ψευδοκράτος» ή «Κατεχόμενα», ενώ όλες οι χώρες διεθνώς έχουν επικυρώσει στα συντάγματα τους, την Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, πλήν της Τουρκίας.	Κύπρος: Διεκδικεί νομίμως τα εδάφη της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» ως μέρος της επικράτειάς της, αφού το έδαφος της κατέχεται παρανόμως από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 που πήρε το βόρειο τμήμα της Κύπρου με βία (ολόκληρο το νησί ανήκει νόμιμα στην Κυπριακή Δημοκρατία). Όλες οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ, εξαιρουμένης της Τουρκίας, αναγνωρίζουν την "Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου" ως τμήμα της Κύπρου. Επίσης η Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου χρησιμοποιεί ως επίσημο νόμισμα την Τουρκική Λίρα, αντί του Ευρώ.

Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ

Περιοχή	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Υπερδνειστερία	Η «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» (επίσης γνωστή ως Υπερδνειστερία ή Τρανσνίστρια) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της, από τη Μολδαβία το 1990. Στη συνέχεια οι σχέσεις Μολδαβίας και Υπερδνειστερίας, έγιναν τεταμένες μεταξύ της Κυβέρνησης και των αυτονομιστών, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο Πόλεμος της Υπερδνειστερίας, ο οποίος έληξε στα τέλη του 1990, δίνοντας η Μολδαβική Κυβέρνηση, προνόμια αυτονομίας στην Υπερδνειστερία. Η Υπερδνειστερία, δεν το σεβάστηκε και συνέχισε να αυτοαποκαλείται κράτος. Αργότερα αναγνωρίστηκε από τρία κράτη μη μέλη του ΟΗΕ, την   Αμπχαζία, την   Δημοκρατία του Αρτσάχ, και την   Νότια Οσσετία τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη. Στην Υπερδνειστερία υπάρχει έντονο φιλορωσικό στοιχείο, επειδή το 60% των κατοίκων της είναι Σλάβοι, και οι κάτοικοι είναι διχασμένοι με την πολιτική κατάσταση της περιοχής, παραδείγματα: 1) αρκετοί επιθυμούν την ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας από τη Μολδαβία, και να γίνει διεθνώς κυρίαρχο κράτος, 2) άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να γίνει ξανά επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επειδή η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Υπερδνειστερίας είναι οι Ρώσοι (34%), ενώ ακολουθούν οι Μολδαβοί (33%) και οι Ουκρανοί (26.7%), αλλά και για ιστορικούς λόγους, επειδή η Υπερδνειστερία αποτέλεσε μέχρι το 1990 μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.. 3) Τέλος, άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να παραμείνει στη Μολδαβία, με καθεστώς αυτονομίας όπως τώρα. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Ρούβλι Τρανσνίστριας, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι διεθνώς πλαστό, ενώ αντίθετα δεν είναι καθόλου δεκτό στις συναλλαγές, στην Υπερδνειστερία, το Λέου Μολδαβίας και γενικότερα νομίσματα δυτικών χωρών όπως το Ευρώ και το Δολάριο ΗΠΑ. Υπάρχει επίσης φόρος γενικά στα μέσα μεταφοράς από δυτικές χώρες, και είναι εύκολα προσβάσιμη μονάχα από την Μολδαβία.	Μολδαβία: Διεκδικεί την «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς την περιοχή της Υπερδνειστερίας ως περιοχή της Μολδαβίας), το οποίο εντός της Μολδαβίας, διαθέτει καθεστώς αυτονομίας, με τοπική κυβέρνηση. Όλα τα κράτη διεθνώς, είναι ενάντια να αναγνωρίζουν ανεξάρτητη την «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία», καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι μια ανεξάρτητη Υπερδνειστερία μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση της ακόμη και με την Ρωσία, σε μια εποχή μάλιστα που είναι σε εξέλιξη ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος (η Υπερδνειστερία έχει σύνορα με την Ουκρανία) και να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερους πολιτικούς τριγμούς στην ήδη ταλαιπωρημένη περιοχή.

Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος

Περιοχή	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Σομαλιλάνδη	Η Σομαλιλάνδη "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της από τη Σομαλία το 1991. Θεωρεί τον εαυτό της διάδοχο του Κράτους της Σομαλιλάνδης. Έκτοτε καμία χώρα του κόσμου, ποτέ δεν επιχείρησε και αναγνώρισε, τη Σομαλιλάνδη ως ανεξάρτητο κράτος. Αναγνωρίζεται διεθνώς ως αυτόνομη περιοχή της   Σομαλίας. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Σελίνι της Σομαλιλάνδης, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι πλαστό.	Σομαλία: Διεκδικεί τη Σομαλιλάνδη ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, ακόμη και τα μη μέλη του ΟΗΕ, αναγνωρίζουν διεθνώς το «Κράτος της Σομαλιλάνδης», ως περιοχή της Σομαλίας), το οποίο εντός της Σομαλίας, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας. Η Σομαλιλάνδη αποτελεί επίσης από τις φτωχότερες και υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου, με αποτέλεσμα να ανθεί στην περιοχή η πολιτική αναρχία, το παραεμπόριο, παρακλάδια τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ Σαμπάμπ, ο Ισλαμικός Φονταμελισμός, η Πειρατεία στις ακτές της χώρας, νόμοι εις βάρος κατά των γυναικών και πολλά άλλα σε όλη τη Σομαλική Επικράτεια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται η Σομαλία, από το 1991, μόνιμα σε Εμφύλιο πόλεμο, ενώ αντίστοιχα και οι σχέσεις με τα γειτονικά της κράτη ειδικότερα με την Αιθιοπία, τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, είναι εξαιρετικά κακές και προβληματικές για πολιτικά ζητήματα και διαχωρισμό ΑΟΖ, στην Ερυθρά Θάλασσα.

Εδαφικές διεκδικήσεις που δεν υφίστανται πλέον ως οντότητα

Περιοχή	Στάτους	Διεκδικητής	Παραπομπές
Δημοκρατία του Αρτσάχ	Η Περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (ή επίσημα από το 2017 Δημοκρατία του Αρτσάχ) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της από το Αζερμπαϊτζάν το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την   Αμπχαζία, τη   Νότια Οσσετία, και την   Υπερδνειστερία, τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη. Στην πραγματικότητα ωστόσο το Αρτσάχ δεν επιθυμούσε την ανεξαρτησία του, αλλά να γίνει μέρος της επικράτειας της Δημοκρατίας της Αρμενίας, επειδή η περιοχή κατοικείται ως πλειστόν από Αρμένιους, οι οποίοι συγκεντρώναν το 95% της Αυτοανακυρηγμένης Δημοκρατίας, αλλά και για ιστορικούς λόγους, πιστέυοντας μερικοί Αρμένιοι εθνικιστές οτι το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και το Αρτσάχ αποτελούν "το πρώτο στάδιο μιάς μελλοντικά Ενωμένης Αρμενίας". Η Περιοχή έπαψε να υφίσταται την 1η Ιανουαρίου 2024 και απορροφήθηκε από το   Αζερμπαϊτζάν.	Αζερμπαϊτζάν: Διεκδικεί τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως μέρος της επικράτειάς του (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως περιοχή του Αζερμπαϊτζάν), το οποίο εντός του Αζερμπαϊτζάν, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας. Όλα τα κράτη διεθνώς, είναι ενάντια να αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο Αρτσάχ, καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι ένα ανεξάρτητο Αρτσάχ μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση του ακόμη και με την Αρμενία (επειδή η Αρμενόφωνη πλειοψηφία του Αρτσάχ επιθυμεί αυτό), η να δώσει το κίνητρο να δημιουργηθεί ακόμη και Εθνικιστικό κίνημα στην περιοχή του Νότιου Καύκασου, και να δημιουργήσει μεγάλους πολιτικούς τριγμούς, αλλά και έναν πολύ σκληρό Αρμένο-αζερικό πόλεμο, ενώ τόσο η Αρμενία, όσο και το Αζερμπαϊτζάν, δεν έχουν καθορίσει ακόμα τα διεθνή σύνορα τους, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εξωτερικά και αποσπασμένα εδάφη, και στα δύο κράτη.

• Αποαποικιοποίηση
• Κατάλογος χωρών
• Εθνική αυτοδιάθεση
• Κυριαρχία
• Σημαίες χωρών με περιορισμένη αναγνώριση
• Οργάνωση Μη Αντιπροσωπευόμενων Eθνών και Λαών