Пітэр Усцінаў

Пітэр Усцінаў
Пітэр Усцінаў
	брыт. англ.: Peter Ustinov
Дата нараджэння	16 красавіка 1921[…]
Месца нараджэння	бора Кэмдэн, графства Вялікі Лондан, Вялікі Лондан[d], Англія, Злучанае каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі;
Дата смерці	28 сакавіка 2004[…] (82 гады)
Месца смерці	Жэналье[d], акруга Ньён[d], кантон Во, Швейцарыя;
Месца пахавання	Бурсін[d];
Грамадзянства	Вялікабрытанія;
Бацька	Jona von Ustinov[d]
Маці	Nadia Benois[d]
Жонка	Isolde Denham[d], Suzanne Cloutier[d] і Hélène du Lau d'Allemans[d]
Дзеці	Igor Ustinov[d], Pavla Ustinov[d], Andrea Ustinov[d] і Tamara Ustinov[d]
Адукацыя	школа Вестмінстэр[d];
Месца працы	Універсітэт Данды;
Прафесія	акцёр, кінарэжысёр, драматург, прадзюсар
Узнагароды	ордэн Карла Валентына[d] (1981) ; медаль Бенджаміна Франкліна[d] (1958) ганаровы доктар Таронцкага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Дарэмскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Атаўскага ўніверсітэта[d] Bavarian TV Awards[d] (1998) Golden Schlitzohr[d] (1987) Прэмія «Залаты глобус» за найлепшую мужчынскую ролю другога плана — кінафільм[d] Сярэбраны мядзведзь[d] Прайм-тайм прэмія «Эмі» за найлепшую мужчынскую ролю ў міні-серыяле ці тэлефільме[d] (1958) Прайм-тайм прэмія «Эмі» за найлепшую мужчынскую ролю ў міні-серыяле ці тэлефільме[d] (1967) ганаровы доктар Брусельскага вольнага ўніверсітэта[d] (1995) Critics' Circle Award for Distinguished Service to the Arts[d]
IMDb	ID 0001811
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лаўрэат прэмій «Оскар», «Эмі», «Грэмі», BAFTA, камандор ордэна Брытанскай імперыі, рыцар-бакалаўр.

Біяграфія

Паходжанне

Пітэр Усцінаў нарадзіўся ў Швейцарскім катэджы (Лондан) у шматнацыянальнай сям’і Усцінавых-Бенуа. Пры нараджэнні атрымаў імя Пітэр Аляксандр фон Усцінаў (англ.: Peter Alexander von Ustinov) і намаганнямі бабулі-верніцы быў ахрышчаны паводле пратэстанцкага абраду як «Пэтэрус Аляксандрус» у адной з цэркваў Гамбурга.

Бацька — нямецкі падданы рускага, армянскага, нямецкага, эфіёпскага і яўрэйскага паходжання Ёна «Барон» Усцінаў^[en] (англ.: Jona von Ustinov) па мянушцы «Клоп». У Першую сусветную вайну быў лейтэнантам Люфтштрайткрэфтэ. У 1930-х Ёна працаваў прэс-сакратаром нямецкага пасольства ў Лондане, а пасля прыходу да ўлады Гітлера атрымаў брытанскае грамадзянства і стаў супрацоўнікам брытанскай разведкі. Баронскі тытул, нададзены (паводле сямейнага падання) Платону Усцінаву імператарам Вільгельмам I, з пачаткам вайны з Германіяй выглядаў падазрона, таму Усцінавы мусілі яго пазбыцца.

Маці Пітэра — мастачка рускага, французскага, італьянскага і нямецкага паходжання Надзея Бенуа, адна з дачок пецярбурскага архітэктара Лявонція Бенуа. З будучым мужам пазнаёмілася і абвянчалася ў 1920 годзе ў Петраградзе, куды Ёна прыбыў, паводле біёграфаў, каб адшукаць маці і сястру. Неўзабаве па падробных дакументах яны з’ехалі на шведскім параходзе ў Амстэрдам, а праз пэўны час перабраліся ў Лондан.

Пітэр навучаўся ва Уэстмінстэрскім коледжы, дзе ягоным аднакласнікам быў старэйшы сын Рыбентропа Рудольф.

Кар’ера

Пітэр Усцінаў — Усцінаў у ролі Нерона ў фільме *Кама градзешы* (1951)

Дэбютаваў на сцэне ў 17-гадовым узросце. У вайну служыў у брытанскім войску, дзе пэўны час пісаў сцэнарый для фільма Дэвіда Нівена «Шлях наперад». У 1942 годзе ўпершыню зняўся ў кіно («Адзін з нашых самалётаў не вярнуўся»), пасля яшчэ ў некалькіх прапагандысцкіх фільмах.

У 1950-я пачаў пісаць і ставіць уласныя п’есы і граць у іх. Найбольш вядомай ягонай п’есай стала «Раманаў і Джульета» (1956). Здымаўся не толькі ў Вялікабрытаніі, але і ў ЗША. Неаднакроць выконваў ролю знакамітага шпега Эркюля Пуаро, выконваў ролі імператара Нерона («Кама градзешы»), Лентула Батыята («Спартак»), капітана Верэ («Білі Бад»). Быў сцэнарыстам і рэжысёрам некалькіх фільмаў: «Школа для сакрэтаў» (1946), «Гарачыя мільёны» (1968), «Леў і ястраб» (1984). Агулам здымаўся ў 88 фільмах.

У 1960-я зрэжысіраваў некалькі операў: «Джанні Скікі» Пучыні, «Іспанскую гадзіну» Равеля, «Спадзяванне» Шонберга і «Чароўную флейту» Моцарта.

Цягам шасці гадоў быў рэктарам Дарэмскага ўніверсітэта. У 1977 годзе выйшла ягоная аўтабіяграфічная кніга «Дарагі я» (па-англійску: Dear Me).

З канца 1960-х сцэнічная дзейнасць адышла на другі план пасля таго, як Пітэр Усьцінаў далучыўся да дзейнасці ЮНІСЭФ — быў ейным Паслом добрай волі і збіральнікам сродкаў. У гэтай ролі ён наведваўся ў дамы гаротных дзяцей, каб іх весяліць сваімі выступамі.

З 1991 да смерці быў прэзідэнтам Сусветнага федэралісцкага руху, верыў у непазбежнасьць і неабходнасць сусветнага ўрада.

Бегла размаўляў па-англійску, французску, іспанску, італьянску, нямецку і руску, крыху па-турэцку і грэчаску.

Чатыры разы лаўрэат прэміі «Эмі», лаўрэат прэміі Акадэміі.

У 1960-х прыняў швейцарскае грамадзянства, каб пазбегнуць вялізных брытанскіх падаткаў. Тым не меней, у 1990 атрымаў званне рыцара-бакалаўра, а ў 1992 быў прызначаны канцлерам Дарэмскага ўніверсітэта, да гэтага двойчы абіраўшыся рэктарам універсітэта Дандзі.

Сям’я

Усцінаў быў жанаты тройчы. Першая жонка — Ізольда Дэнгам (1920—1987), з якой ён ажаніўся ў 1940 і развеўся ў 1950 годзе; ад гэтага шлюбу меў дачку Тамару. Другая жонка — актрыса Сюзана Клуцье; шлюб доўжыўся з 1954 да разводу ў 1971, і прынёс дачок Паўлу і Андрэю ды сына Ігара.

Трэці раз Пітэр ажаніўся ў 1972 годзе з Хеленай дзю Лаў д’Алеманс. Памёр у Швейцарыі ад сардэчнай недастатковасці ва ўзросце 82 гадоў.

Фільмаграфія

«Адзін з нашых самалётаў не вярнуўся» (1942) — святар
«Адэта» (1950) — лейтэнант Алекс Рабіновіч
«Кама градзешы» (1951) — Нэрон
«Егіпцянін» (1954) — Капта
«Мы — не анёлы» (1955) — Жуль
«Лола Мантэс» (1955) — канферансье
«Спартак» (1960) — Лентул Батыят
«Білі Бад» (1962) — капітан Вэрэ
«Тапкапі» (1964) — Артур Сайман Сымпсан
«Лэдзі Л.» (1965) — прынц Ота Баварскі
«Камедыянты» (1967) — пасол Пінеда
«Знік дыназаўр» (1975) — Хнап Ван, супрацоўнік кітайскіх спецслужбаў
«Уцёкі Логана» (1976) — стары
«Ісус з Назарета» (1977) — Ірад
«Ашанці» (1979) — Сулейман
«Вялікае лялечнае падарожжа» (1981) — кіроўца грузавіка
«Французская рэвалюцыя» (1989) — Анарэ дэ Мірабо
«Вакол свету за 80 дзён» (1989) — дэтэктыў Фікс
«Алей Лярэнца» (1992) — прафесар Ніколаіс
«Нежанаты» (1999) — дзядуля Джэймс Шэнан
«Аліса ў Краіне цудаў» (1999) — Морж
«Вікторыя і Альбэрт» (2001|) — Вільгельм IV
«Лютэр» (2003) — Фрыдрых III

Рэжысёр

«Школа для сакрэтаў» (1946)
«Раманаў і Джульета» (1961)
«Білі Бад» (1962)
«Лэдзі Л.» (1964)
«Хамерсміт выйшаў вонкі» (1972)
«Леў і ястраб» (1984)

Сцэнарыст

«Шлях наперад» (1944)
«Школа для сакрэтаў» (1946)
«Гарачыя мільёны» (1968)

Тэатральныя творы

Рэжысёр-пастаноўшчык

«Любоў да трох апельсінаў» (1997)

Драматург

«На паўшляху да вершаліны» (1967)

Зноскі

↑ ^а ^б Sir Peter Ustinov // Internet Broadway Database — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.

↑ ^а ^б ^в Oxford Dictionary of National Biography / C. Matthew — Oxford: OUP, 2004. Праверана 28 сакавіка 2020.

↑ Daily Mirror — Reach plc, 1972. — Iss. 21301. — P. 4. — ISSN 0307-0204

↑ peterustinov.org(недаступная спасылка). peterustinov.org. Архівавана з першакрыніцы 14 ліпеня 2014. Праверана 23 July 2014.

↑ Peter Ustinov — Biography — IMDb

↑ Distinguished Guest in the Visitation Parish | Gemeinde Mariae-Heimsuchung St. Petersburg Архівавана 15 лютага 2017.. Visitmaria.ru (17 March 2011).

↑ Peter Ustinov Архівавана 24 верасня 2015.. Seplis.com.

↑ World Federalist Movement: President (англ.). Wayback machine. Архівавана з першакрыніцы 29 кастрычніка 2008. Праверана 9 сакавіка 2015.

↑ Shafe (1982). University Education in Dundee 1881–1981 A Pictorial History. Dundee. p. 205. ;