Гісторыя Навукі

Навука, у прыватнасці, уяўляе сабой сукупнасць эмпірычных, тэарэтычных і практычных ведаў аб Свеце, атрыманых навуковай супольнасцю. Паколькі з аднаго боку навука ўяўляе аб'ектыўнае веданне, а з другога — працэс яго атрымання і выкарыстання людзьмі, добрасумленная гістарыяграфія навукі павінна браць пад увагу не толькі гісторыю думкі, але і гісторыю развіцця грамадства ў цэлым.

Гісторыя навукі
Паводле тэматыкі
Матэматыка
Прыродазнаўчыя навукі
Астраномія
Біялогія
Батаніка
Геаграфія
Геалогія
Фізіка
Хімія
Экалогія
Грамадскія навукі
Лінгвістыка
Псіхалогія
Сацыялогія
Філасофія
Эканоміка
Тэхналогія
Вылічальная тэхніка
Медыцына
Сельская гаспадарка
Навігацыя
Партал
Катэгорыі

Вывучэнне гісторыі сучаснай навукі абапіраецца на мноства захаваных арыгінальных або перавыданых тэкстаў. Аднак самі словы «навука» і «навуковец» ўвайшлі ва ўжыванне толькі ў XVIII—XX стагоддзях, а да гэтага прыродазнаўцы называлі свой занятак «натуральнай філасофіяй».

Хоць эмпірычныя даследаванні вядомыя яшчэ з антычных часоў (напрыклад, працы Арыстоцеля і Тэафраста), а навуковы метад быў у сваіх асновах распрацаваны ў сярэдневякоўе (напрыклад, у Ібн ал-Хайсама, Аль-Біруні або Роджэра Бэкана), пачатак сучаснай навукі ўзыходзіць да Новага часу, перыяду, званаму навуковай рэвалюцыяй, якая адбылася ў XVI—XVII стагоддзях у Заходняй Еўропе.

Навуковы метад лічыцца такім істотным для сучаснай навукі, што многія навукоўцы і філосафы лічаць працы, зробленыя да навуковай рэвалюцыі, «пераднавучнымі». Таму гісторыкі навукі нярэдка даюць навуцы больш шырокае вызначэнне, чым прынята ў наш час, каб уключаць у свае даследаванні перыяд Антычнасці і Сярэднявечча.

• Дзяржаўны рэестр адкрыццяў СССР  (руск.) (бел.