Геастацыянарная Арбіта

Геастацыянарная арбіта зьяўляецца асабістым выпадкам геасінхроннай арбіты. Яна зьмешчана ў плоскасьці экватару Зямлі, на вышыні 35 786 км над узроўнем мора. Менавіта такая вышыня забясьпечвае спадарожніку пэрыяд кручэньня, роўны сыдэрычнаму пэрыяду кручэньня Зямлі (23 гадзіны 56 хвілін). Гэта значыць спадарожнік абарочваецца вакол плянэты з вуглавой хуткасьцю, роўнай вуглавой хуткасьці кручэньня Зямлі вакол сваёй восі і, нібыта нерухома завісае ў небе Зямлі.

Ужываецца для зьмяшчэньня камунікацыйных, тэлетрансьляцыйных і іншых штучных спадарожнікаў.

Ідэі выкарыстаньня геастацыянарных спадарожнікаў з мэтай сувязі выказваліся яшчэ Цыялкоўскім і славенскім тэарэтыкам касманаўтыкі Германам Паточнікам у 1928 годзе, але яны не набылі шырокага прызнаньня. Перавагі геастацыянарнай арбіты сталі шырока вядомымі пасьля публікацыі навукова-папулярнага артыкулу Артура Кларка ў часопісе «Бяздротавы Сусьвет» (1945). На Захадзе геастацыянарную і геасынхронную арбіту часам называюць «арбітамі Кларка», а «поясам Кларка» завуць участак касьмічнай прасторы на адлегласьці 36000 км над узроўнем мора ў плоскасьці зямнога экватару, дзе парамэтры арбіты блізкія да геастацыянарнай.

Першым спадарожнікам, пасьпяхова выведзеным на геастацыянарную арбіту, стаў Sincom-3, запушчаны НАСА 19 жніўня 1964 году. На геастацыянарную арбіту ён быў зьмешчаны 11 верасьня 1964 году.