গুৰু গ্ৰন্থ চাহিব: শিখ ধৰ্মৰ মূল ধৰ্মগ্ৰন্থ

দশম শিখ গুৰু গোবিন্দ সিংহয়ে (১৬৬৬-১৭০৮) পৱিত্ৰ ধৰ্মগ্ৰন্থ আদি গ্ৰন্থ-ক তেওঁৰ উত্তৰসূৰি ঘোষণা কৰে আৰু ইয়াক গুৰু গ্ৰন্থ চাহিব সম্মানেৰে ভূষিত কৰে। সেই তেতিয়াৰ পৰা এই গ্ৰন্থই দহ গুৰুৰ শিক্ষাৰ প্ৰতিনিধিৰূপে শিখসকলৰ পৱিত্ৰ ধৰ্মগ্ৰন্থৰ মৰ্যাদা পাই আহিছে। শিখধৰ্মৰ উপাসনাৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰাৰ্থনাত সহায়ক বা সূ্ত্ৰ হিচাপে এই গ্ৰন্থৰ স্থান সৰ্বোচ্চ।

পঞ্চম শিখ গুৰু অৰ্জুন দাসে(১৫৬৩-১৬০৬) প্ৰথম পাচ শিখ গুৰু আৰু হিন্দু, মুছলমান সন্ত সহ বিভিন্ন মহান সন্তৰ ৰচিত স্তোত্ৰাৱলীৰ পৰা ৰচনা চয়ন কৰি প্ৰথম আদি গ্ৰন্থ সংকলন কৰিছিল। দশম শিখ গুৰুৰ মহাপ্ৰয়াণৰ পিছত বাবা দীপ সিংহয়ে বিতৰণৰ বাবে এই গ্ৰন্থৰ একাধিক সম্পাদিত নকল প্ৰস্তুত কৰিছিল।

গ্ৰন্থখন গুৰুমুখী হৰফত লিখিত। প্ৰধানত প্ৰাচীন পঞ্জাবী ভাষা ব্যৱহৃত হলেও কোনো কোনো স্থলত ব্ৰজাৱলী, পঞ্জাবী, খড়িবোলি (হিন্দী), সংস্কৃত, বিভিন্ন স্থানীয় উপভাষা আৰু ফাৰ্চী ভাষা ব্যৱহৃত হৈছে। এই গ্ৰন্থৰ ভাষাক সন্ত ভাষা বোলা হয়।