Sinteza

Koncepti në shkencat natyrore është futur nga Hermann Kolbe në vitin 1845. Shpesh, termi sintezë nënkupton vetë produktin, d.m.th. rezultatin e aktivitetit sintetik. Sinteza lidhet në mënyrë të pandashme me procesin e kundërt të saj e që është analiza. Në shkencat natyrore, sinteza është e kufizuar vetëm në materie (lëndë) (p.sh. në kimi me sintezën kimike formohen komponime të reja), kurse në shkencat sociale sinteza është një nocion dhe proces abstraktë (p.sh. lidhja e koncepteve në një metaforë të re, si p.sh. dhëmbi i kohës), si dhe kemi edhe konceptin e sintezës në teknikë (p.sh. sinteza e zërit ose tingullit). Filozofia me fjalën sintezë nënkupton bashkimin e disa teorive ose doktrinave të reja pas disa proceseve dialektike (p.sh. për dhe kundër). Nga pikëpamja e teorisë së dijes dhe njohjes, sinteza është një hap esencial i aktivitete njohëse të vetëdijes së njeriut.

Pas përfundimit të procesit analiza është i plotë, të marrë disa informacione në lidhje me temën ose subjektin e studimit dhe të pjesëve nga të cilat ajo është e përbërë. Me sintezë, ky proces është i kundërt dhe përpiqet të rilidhë elementet e fituara në procesin e analizës, duke kërkuar kështu të fitojë dhe të krijojë një tërësi të re. Dialektikisht, sinteza ngre elementet përbërëse (njësitë) në nivelin e përgjithshëm, konkret në abstrakt, duke përmbledhur të gjitha mundësitë në një njësi. Me këtë shkohet prej koncepteve elementare deri te ato komplekse. Në historinë evropiane të filozofisë, treguesit e parë të procesit të sintezës gjenden në veprat e Platonit si rezultat i dialogjeve të Sokratit.

• Analiza
• Metodologjia