Komainu

Lloji i parë, i lindur gjatë periudhës Edo, quhet sandō komainu, lloji i dytë dhe shumë më i vjetër jinnai komainu. Ato nganjëherë mund të gjenden edhe në tempuj budistë, vendbanime fisnikërie apo edhe shtëpi private.

Komainu ka karakteristike fetare në të dy tempujt dhe faltoret. Modeli është në origjinë Budiste dhe ka një kuptim simbolik: Goja e hapur është shqiptimi i shkronjës së parë të alfabetit Sanskrit, i cili shqiptohet "a", ndërsa goja e mbyllur është shqiptimi i shkronjës së fundit, e cila shqiptohet "um", për të përfaqësuar fillimin dhe mbarimin e të gjithë gjërave. Së bashku ata formojnë tingullin Aum, një i shenjtë i rrokjeve në disa fe si Hinduizmi, Budizmi dhe Xhainizmi.

Komainu ngjason shumë me luanët kujdestarë kinezë dhe në fakt kanë origjinë nga dinastia Tang. Luanët kujdestarë kinezë besohet se kanë qenë të ndikuar nga pelthat e luanit dhe përshkrimet e luanit të futura përmes tregtisë qoftë nga Lindja e Mesme apo India, vendet ku luani ekzistonte dhe ishte një simbol i forcës. Megjithatë, gjatë transportit të saj përgjatë Rrugës së Mëndafshit, simboli ndryshoi, duke marrë një pamje të veçantë. Statuja e parë e luanit në Indi shfaqet rreth shekullit të 3 e.r në majë të një kolone të ngritur nga mbreti Ashoka. Tradita mbërriti më vonë në Kinë, ku u zhvillua në luanin e kujdestarit që u eksportua më vonë në Kore, Japoni dhe Okinawa.

Gjatë periudhës Nara (710–794), si në pjesën tjetër të Azisë, dyshja përbëhej gjithnjë nga dy luanë.. Të përdorura vetëm në ambiente të mbyllura deri në shekullin e 14-të, ato ishin bërë kryesisht prej druri. Gjatë periudhës Heian (794–1185), për shembull, palë prej druri ose metali u përdorën si pesha dhe ndalesa dyer, ndërsa në Pallatin Perandorak ato u përdorën për të mbështetur ekranet ose ekranet e palosshme.

Gjatë periudhës së hershme Heian, tradita ndryshoi dhe të dy statuja filluan të jenë të ndryshme dhe të quhen ndryshe. Njëri e kishte gojën hapur dhe quhej shishi (獅子 lion) sepse, si më parë, i ngjante asaj kafshe. Tjetri e kishte gojën të mbyllur, dukej më tepër si qen, quhej komainu, ose "qen Goguryeo", dhe ndonjëherë kishte një kokë të vetme në kokë. Gradualisht kafshët u kthyen të jenë identike, por për gojën e tyre, dhe përfunduan duke u quajtur të dy komainu.

Të pasigurtë pasi ata janë tani në faltore, Komainu janë përdorur jashtë vetëm që nga shekulli i 14-të. Në Azi, luani besohej se kishte fuqinë për të zmbrapsur të keqen, dhe për këtë u përdor zakon të ruante portat dhe dyert. Në Japoni, gjithashtu përfundoi duke u instaluar në hyrje të faltoreve dhe tempujve pranë qenit të luanit. Si një mbrojtje ndaj ekspozimit ndaj motit me shi të Japonisë, komainu filloi të gdhendet në gur.

Shīsā (シ ー サ ー), kafshët prej guri që në Okinawa ruajnë portat ose çatitë e shtëpive, janë të afërm të afërt të shishi dhe komainu, objekte origjina, funksioni dhe kuptimi simbolik i të cilave ata ndajnë.

Duke filluar nga periudhës Edo (1603–1868) kafshë të tjera janë përdorur në vend të luanëve ose qenve, ndër të tjerë derrat e egër, tigrat, dragonjtë dhe dhelprat.

• "JAANUS". on-line Dictionary of Japanese Architectural and Art Historical Terminology.
• "Lion-dogs". Kyoto National Museum Dictionary. Arkivuar nga origjinali më 3 dhjetor 2009. Marrë më 16 korrik 2010.
• Kotera, Yoshiaki. "Komainu" (PDF). Japanese Religions. Arkivuar nga origjinali (PDF) më 19 korrik 2011. Marrë më 31 korrik 2010.
• Nakayama, Kaoru. "Komainu". Encyclopedia of Shinto. Kokugakuin University. Arkivuar nga origjinali më 4 prill 2012. Marrë më 27 dhjetor 2010.
• Scheid, Bernhard. "Inari Fuchswächter". University of Vienna. Marrë më 30 korrik 2010.
• "Shisa Travelogue". Okinawa Prefectural Government. Marrë më 18 korrik 2010.
• Smyers, Karen Ann (1999). The Fox and the Jewel: Shared and Private Meanings in Contemporary Japanese Inari Worship. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 0-8248-2102-5. OCLC 231775156.