Arkitektura Post Moderne

XX e më tej, arkitektët dhe kritikët e artit, pasardhës të stilit modern, zhvilluan tendenca, për të cilat nuk u gjet emërtim më i mirë sesa Arkitektura Postmoderne. Pavarësisht se Postmodernizmi nuk është një lëvizje kohezive, e themeluar prej një aksiome apo parimi të ndryshëm prej atij të stilit paraardhës, siç ndodhi me Arkitekturën Moderne, mund të thuhet se vetia e përbashkët e postmodernistëve është vlerësimi i individualitetit, madje shpeshherë dhe humorit apo ironisë në veprat e tyre.

Në kohët e sotme, brenda stilit postmodern veprojnë:

• Arkitektura Neo-Tradicionaliste, me përfaqësues si Michael Grave, Charles Moore, etj
• Stili Ndërkombëtar, me përfaqësues si Norman Foster, Renzo Piano, Ming Pei, etj.
• Arkitektura Organike me përfaqësues si Santiago Calatrava, Friedensreich Hundertwasser, etj.
• Dekonstruktivizmi me përfaqësues si Frank O. Gehry, Daniel Libeskind, Peter Eisenman, etj.

Një tendencë e përgjithshme në vitet e fundit është ruajtja e vlerave natyrore ose ekologjike, që merr parasysh zvogëlimin e parametrave të smogut dhe trafikut, p.sh. duke përdorur elemente natyrale, si parcela toke e pemësh si elemente të brendshme të ndërtesave dhe komplekseve ndërtimore. Arkitektura e sotme i kushton rëndësi të madhe cilësisë, estetikës, krijimit të ndërtesave mbrojtëse, që e bëjnë më tërheqëse dhe më të dobishme ndërtesën. Gjithashtu, në metropolet e mëdha, mungesa e hapësirave, kostoja shumë e lartë e tokës, shndërrimi i qyteteve në qytete të industrializuara dhe qendra shërbimi kanë bërë që të shfrytëzohet një tjetër mundësi: ripërshtatja e sipërfaqeve të mëdha industriale të lëna në harresë.

•  
  Piazza d'Italia, New Orleans, SHBA, Charles Moore
•  
  Llixha, Bad Blumau, Austri, nga Friedensreich Hundertwasser
•  
  Kulla Hearst, New York, SHBA, Norman Foster
•  
  Piramida e Luvrit, Paris, France, Ming Pei
•  
  Busti Rrotullues, Malmö, Suedi, Santiago Calatrava
•  
  Muzeu Hebre, Berlin, Gjermani, Daniel Libeskind