වේදය සහ වේද ග‍්‍රන්ථ

වෛදික සංස්කෘත භාෂාවෙන් රචනා කර ඇති මෙම පාඨ සංස්කෘත සාහිත්‍යයේ පැරණිතම ස්ථරය සහ හින්දු ආගමේ පැරණිතම ග්‍රන්ථ වේ.වේද හතරක් ඇත: ඍග්වේදය, යජුර්වේදය, සාමවේදය සහ අථර්වවේදය. සෑම වේදයකටම අනු කොටස් හතරක් ඇත - සංහිතා (මන්ත‍්‍ර සහ ආශිර්වාද), ආරණ්‍යකා (පූර්‍වවිධි, උත්සව, පූජා සහ සංකේතාත්මක පූජා පිළිබඳ පාඨ), බ්‍රාහ්මණ ( චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර, උත්සව සහ පූජා පිළිබඳ විවරණ), සහ උපනිෂද් (භාවනා, දර්ශනය සහ අධ්‍යාත්මික දැනුම සාකච්ඡා කරන පාඨ). සමහර විද්වතුන් පස්වන කාණ්ඩයක් එකතු කරයි - උපාසන (වන්දනාව). උපනිෂද් ග්‍රන්ථවල විෂම ශ්‍රමණ සම්ප්‍රදායන්ට සමාන අදහස් සාකච්ඡා කෙරේ.

වේද යනු ස්මෘති ("මතක ඇති දේ") ලෙස හඳුන්වනු ලබන අනෙකුත් ආගමික ග්‍රන්ථ වලින් වෙන්කර හඳුනා ගැනීම ("ඇසෙන දේ") වේ. හින්දු භක්තිකයන් වේදයන් අපෞරුෂය ලෙස සලකයි, එහි තේරුම "මිනිසෙකුගේ නොවේ, අධිමානුෂික" සහ "පුද්ගලික, කර්තෘ රහිත", දැඩි භාවනාවෙන් පසු පුරාණ සෘෂිවරුන් විසින් අසා ඇති පූජනීය ශබ්ද සහ පාඨයන් හෙළිදරව් කිරීම.