Naksalici

Do ich ambicji należy wprowadzenie przemian własnościowych na wiejskich obszarach kraju, część z grup naksalickich ma również charakter separatystyczny.

Określenie naksalici pochodzi od nazwy miejscowości Naksalbari, gdzie w 1967 roku wybuchło powstanie chłopskie. Naksalici są też niekiedy określani jako maoiści bengalscy, niemniej jednak swoją działalnością wykraczają poza tereny Bengalu.

Naksalici są ruchem maoistowskim. Maoizm odłączył się od głównego nurtu ruchu komunistycznego Indii w połowie lat 60. Na czele maoistów stanął bengalski nauczyciel Charu Mazumdar. Zgodnie z rewolucyjną ideologią maoizmu, zwolennicy Mazumdara uznali, że czas rewolucji komunistycznej w Indiach już nadszedł. Powstanie rozpoczęło się w 1967 roku, a miejscem wybuchu rewolucji była niewielka wioska Naksalbari. Rebeliantom udało się zmobilizować mieszkańców z kilku okolicznych wiosek. Wieśniacy wybili miejscowe elity, a następnie przejęli władzę, tworząc komitety ludowe.

Z Naksalbari powstanie rozprzestrzeniło się na cały Bengal. W pierwszych latach rebeliantom udało się odnieść kilka znaczących sukcesów. W następstwie za naksalitami poszli więc maoiści, a także przedstawiciele niemaoistowskiego komunizmu z innych obszarów kraju. Antyrządowe rozruchy wybuchały w Indiach z różną częstotliwością i efektami, zawsze miały jednak charakter lokalny. W 1970 roku naksalici powołali ugrupowanie o nazwie Komunistyczna Partia Indii (Marksistowsko-Leninowska) na czele z Charu Muzumdarem jako sekretarzem generalnym. W tym samym roku wybuchły zamieszki maoistów w Kalkucie. Chaos opanował miasto na kilka miesięcy, rozruchy zostały jednak opanowane przez policje, a kalkuccy maoiści zdziesiątkowani. Od tego czasu naksalici zmienili taktykę, zamiast prowadzenia otwartej walki, postawili na konflikt partyzancki. Po klęsce powstania kalkuckiego Charu Mazumdar został poddany krytyce zarówno przez naksalitów, jak i rząd chiński, który uznał go za awanturnika. W konsekwencji Mazumdar został zdegradowany ze stanowiska sekretarza generalnego, a następnie usunięty z partii. Po pozbawieniu wpływów w ruchu maoistowskim został aresztowany przez policję i osadzony w areszcie, w którym zginął w 1972 roku. Naksalici oskarżyli rząd o zabójstwo ekslidera.

Po śmierci Muzumdara ruch naksalitów uległ podziałom, powstały nowe organizacje maoistów, wśród których znalazły się ugrupowania takie jak Centralny Zespół Komunistycznej Partii Indii (Marksistowsko-Leninowskiej), Zjednoczona Organizacja KPI (M-L), Maoistowskie Centrum Komunistyczne, Zjednoczony Komitet Komunistycznych Rewolucjonistów Indii (M-L) czy Organizacyjny Komitet Komunistycznych Rewolucjonistów.

 

Ruch rebeliancki odżył po 1980 roku. W 2010 roku istniało 17 różnych organizacji zbrojnych naksalitów. W wyniku działalności naksalitów rocznie ginie około 500-600 osób.

Naksalici za podstawową metodę działalności uważają walkę zbrojną. Ich oddziały partyzanckie atakują przedstawicieli administracji, policjantów i żołnierzy. W atakach naksalici nierzadko stosują metody uznawane za terrorystyczne. Rebelianci uważają, że użycie przemocy za moralnie usprawiedliwione. Ich zdaniem agresja służy obronie interesów ubogich wieśniaków i bezrolnych chłopów.

Indyjscy maoiści posiadają swoje reprezentacje partyjne. Pierwszą partią polityczną naksalitów była Komunistyczna Partia Indii (Marksistowsko-Leninowska) powstała w 1970 roku. Innymi większymi organizacjami było Komunistyczne Centrum Maoistowskie (MCC – Maoist Communist Centre) i Ludowa Grupa Wojenna (PWG – People’s War Group). W 2004 roku doszło, do połączenia KPI (M-L) z MCC. Powstało wtedy ugrupowanie o nazwie Komunistyczna Partia Indii (Maoistowska). PWG zostało niemal całkowicie rozbite przez siły rządowe.

KPI (Maoistowska) cieszy się dużym poparciem, o czym świadczyć może wiec partii w Warangalu w 2004 roku, na którym zebrało się przeszło milion zwolenników. Działalność partii jest w Indiach nielegalna. Delegalizacja KPI (Maoistowskiej) miejsce miała w 2009 roku. Obecnie jest uznawana przez indyjski rząd za organizację terrorystyczną. Wraz z KPI (Maoistowską) na liście grup terrorystycznych znajdują się 34 organizacje oskarżane o związki z naksalitami.

Ugrupowania naksalitów działają na obszarze wschodnich i środkowych Indii. Rebelianci obecni są w 182 dystryktach kraju. Ich działalność dotyczy głównie stanów Ćhattisgarh, Jharkhand, Orisa, Bihar, Madhya Pradesh, Maharasztra i Bengal Zachodni. W niektórych regionach partyzantom prawie udało się zastąpić lokalną administrację.

Według szacunków z 2010 roku rebelianci dysponują około 40 tysiącami bojowników wspieranymi przez 100 tysięcy milicjantów.

Jeszcze w czasach zimnej wojny maoistowskie poglądy naksalitów zapewniły im wsparcie ze strony Chińskiej Republiki Ludowej (pomoc szła również dla zbuntowanych plemion górskich z pograniczna indyjsko-birmańskiego). Zdaniem indyjskiego rządu chińska pomoc dla naksalitów trwa do dzisiaj. W 2011 roku Indie oskarżyły ChRL o udzielanie schronienia przywódcom rebelii. Kolejnym mocarstwem mającym udzielać rebelii wsparcia jest Pakistan. W 2011 roku rząd w Nowym Delhi oskarżył Pakistańczyków o finansowanie działalności indyjskich maoistów.

Media informują o powiązaniach naksalitów z filipińską Nową Armią Ludową. Według doniesień medialnych niektórzy członkowie partyzantki naksalitów mieli przejść szkolenia w obozach maoistowskiej partyzantki na Filipinach. W przeszłości naksalici mogli utrzymywać kontakty z pokrewną ideowo Komunistyczną Partią Nepalu (maoistowską).

 

Naksalici wyznają specyficzną formę maoizmu. Ideologia naksalitów niewiele ma wspólnego z pierwotną ideologią marksizmu. Komunizm naksalitów jest mglistą ideą sprawiedliwości społecznej i równego podziału dóbr. Naksalici odeszli także od charakterystycznego dla komunistów ateizmu, głosząc zamiast tego potrzebę zrównania praw wyznawców wszystkich religii. Często zwracają się do ubogich rolników i przedstawicieli ludności autochtonicznej zamieszkującej środkowe i wschodnie Indie. Rywalizują z legalnymi ugrupowaniami komunistycznymi i wszelką lewicą niemaoistowską, która zresztą odcina się od naksalitów. Obecny ustrój Indii określany jest przez nich jako na wpół feudalny „faszyzm indyjski”.

W przypadku części grup naksalitów istotną rolę ideologiczną odgrywa element separatystyczny.

Zobacz kolekcję cytatów Naksalici w Wikicytatach