Pùstczi

gbùrów za wsą. Niejedny gódają, że to mòże bëc môl nijak nie zamieszkóny, jinaczi: bezlëdzé, pùstkòwié, pùstkòwizna, głëszëzna, głëszô dzëwizna. Szpôsowno abò zgardlëwie mòże rzec na nie: barabónë, përdëgónë, pùtawë, jôchë, pajączi (pajądżi), pajiczënë, pajónë, pòjéwczi (pòjówczi, pùjawë), wëgwizdowò, zarzëcé, dzura, òsék, sowińc (tzn. tam, gdze le sowë knipią); „zapadłô” wies, zapadłé (dzëczé) stronë. Pùstczi mògą òznôczac téż òkòlé dalek w kraju. Dzys czãsto zastãpiwô sã 'pùstczi' słowã 'wëbùdowanié' (pòlsczi: 'przysiółek', 'wybudowanie za wsią').

Pòjãcé "Pùstków" stało sã wôżną figùrą w ùtwórstwie Jana Drzeżdżona, òsoblëwie w Twarzë Smãtka.

Przëkładë zdaniów:

"Mieszkac w pajiczënach". "Głëszô, jakbë chto òczarził". "Nie wiém, jak ti lëdzë na taczim bezludkòwim mògą mieszkac?".

  To je blós ùzémk artikla. Rôczimë do jegò rozwicégò.