Editha Ioanna Gassion, appellata Editha Piaf (nata Lutetiae die 19 Decembris 1915; mortua Grassae die 11 Octobris 1963), fuit cantrix, compositor carminum et actrix in pelliculis Francica, quae late habetur maxima Franciae cantrix popularis et una ex stellis culturae Francicae latissime notis.
Musica Piafiana saepe erat autobiographica, suam vitam penitus exprimens, cui ballatae amoris, desiderii, damni, doloris fuerunt modus proprius. Inter eius cantica populo gratissima sunt "La Vie en rose" ('Vita rosea', 1946), "Non, je ne regrette rien" ('Non, paenitet me nihil', 1960), "Hymne à l'amour" ('Hymnus Amoris' 1949), "Milord" ('Mi domine', 1959), "La Foule" ('Turba', 1957), "l'Accordéoniste" ('Accordionista', 1955), "Padam... Padam..." (1951).
Piaf, Édith. 1958. Au bal de la chance, préface de Jean Cocteau, postface de Fred Mella, présenté et annoté par Marc Robine. Jeheber ed. (réédition en 2003, Éditions de l'Archipel)
Piaf, Edith. 1958. The Wheel Of Fortune: The Autobiography of Édith Piaf. In Anglicum conversus a Peter Trewartha et Andrée Masoin de Virton. Peter Owen Publishers. ISBN 0-7206-1228-4.
Piaf, Édith. 1963. Ma vie. Lutetiae: Union générale d'éditions.
Piaf, Édith. 2011. Mon amour bleu. Grasset et Fasquelle.
Apomnemoneumata
Denise Gassion et Robert Morcet, Édith Piaf secrète et publique, Ergo press, Issy-les-Moulineaux, 1988.
Bernard Marchois, Édith Piaf, TF1 Éditions, Lutetiae, 1995.
Cartier, Jacqueline, et Hugues Vassal, Édith et Thérèse, la Sainte et la Pécheresse, Éditions Anne Carrière, Lutetiae, 1999.
Marcel CerdanJjr., Édith Piaf et moi, Éditions Flammarion, Lutetiae, 2000.
Édith Piaf et Marcel Cerdan, Moi pour toi - Lettres d'amour, Le Cherche Midi Éditeur, Lutetiae, 2002.
Stan Cuesta (préface de François Hadji-Lazaro), Édith Piaf, Éditions J'ai lu/Librio Musique no. 384, Paris, 2000. ISBN 2-290-30639-8
François Levy, Passion Édith Piaf la môme de Paris, Éditions Textuel, Paris, 2003.
Jean-Dominique Brierre, Édith Piaf : « Sans amour on n'est rien du tout », Éditions Hors collection, Paris, 2003.
David Lelait-Helo, Sur un air de Piaf, Payot, Paris, 2003.
Marcel Cerdan Jr., Piaf et moi, Flammarion, France, 2000.
Emmanuel Bonini, Piaf, la vérité, Pygmalion, 2008.
Frédéric Quinonero, Edith Piaf, le temps d'illuminer, Éditions Didier Carpentier, 2008.
Gilles Durieux, Anthony Berrot, et Jean-Paul Mazillie. 2010. Piaf, de la Môme à Edith : documents inédits, Lutetiae: Le Cherche Midi.
Essais
L'Homme à la moto, le chef-d'œuvre de Piaf par Stan Cuesta, Éditions Scali, Collection « L'authentique histoire de la chanson » (illustrée), Paris, 2007. ISBN 2-35012-126-7
This article uses material from the Wikipedia Latina article Editha Piaf, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Textus sub CC BY-SA 4.0 praebetur nisi aliter indicatus. Images, videos and audio are available under their respective licenses. ®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Latina (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.