Փիոթըր Չայքովսքի

 

1850–1859 թուականներուն սորված է Փեթերսպուրկի իրաւագիտութեան ուսումնարանին մէջ, 1865 թուականին՝ աւարտած քոնսերւաթորիան (Անտոն Ռուպինշտէյնի դասարան): 1866–1878 թուականներուն եղած է Մոսկուայի քոնսերւաթորիայի փրոֆեսոր (աշակերտներէն է Սերգէյ Տանիեւը):

1868 թուականէն հանդէս եկած է նաեւ որպէս երաժշտական քննադատ, 1887 թուականէն՝ գեղարուեստական ղեկավար։

1892 թուականին Չայքովսքին ընտրուած է Ֆրանսայի Գեղեցիկ արուեստներու ակադեմիայի թղթակից անդամ, 1893 թուականին՝ արժանացած Քեմպրիճի համալսարանի տոքթորի պատուաւոր աստիճանի։

Չայքովսքիի երաժշտութիւնը իր հարուստ մեղեդայնութեամբ, սերտ կապով ժողովրդական երաժշտութեան եւ կենցաղային սիրոյ հետ, մտքի խորութեամբ, անկեղծ յուզմունքով մեծ տարածում ստացած եւ խոր հետք թողած է ռուսական երաժշտութեան պատմութեան մէջ։ Անոր աւանդոյթներու հիման վրայ աճած է երաժիշտներու ստուար խումբ մը։

1886–1890 թուականներուն Չայքովսքին այցելած է Թիֆլիս, հայ երաժիշտներէն մտերիմ յարաբերութիւններ ստեղծուած են Կենարիոս Ղորղանեանի հետ։ Թիֆլիսի՝ հայկական եկեղեցւոյ մէջ, մեծ հետաքրքրութեամբ լսած է ժամերգութիւնը.

...Յաճախած եմ առաւել նշանաւոր եկեղեցիները եւ, ի միջի այլոց՝ հայկական եկեղեցին, ուր ինծի շատ հետաքրքրեցին ժամասացութեան առանձնայատկութիւնները՝ ընդհանրապէս եւ երգեցողութիւնը՝ մասնաւորապէս - Ն. ֆոն Մեկին ուղղուած նամակէն, 6.4.1886

 

Չայքովսքին սերտ կապուած էր 19րդ դարու ռուսական առաջաւոր մշակոյթի հետ։ Իբրեւ արուեստագետ ձեւաւորուելով 1860-ական թուականներու տեմոկրատական գաղափարներու ազդեցութեամբ՝ իր երկերուն մէջ մեծ խորութեամբ, ճշմարտացիօրէն արտացոլած է կեանքը իր բազմազան դրսեւորումներով, ստեղծած է նաեւ ժողովրդական կենցաղի գունագեղ տեսարաններ, բնութեան բանաստեղծական նկարագրեր։ Ըլլալով հոգեբան երաժշտահան՝ իրապաշտական մեծ ուժով բացայայտած է մարդու ներաշխարհը՝ նուրբ քնարական զեղումներէն մինչեւ ողբերգական ապրումներ։

Չայքովսքիի ստեղծագործութեան առանցքային թեման անհատի բախումն է անողոք իրականութեան հետ։ Գրած է 10 օփերա, 3 պալեթ, 7 սիմֆոնիա (ինչպէս՝ «Մանֆրետը»), նախերգանքներ, սիուիտներ եւ այլ գործեր սիմֆոնիկ նուագախումբի համար, քանթատ, քամերային գործիքային համոյթներ, մօտ 100 սիրային, երգեր, զուգերգեր, խմբերգեր, դաշնամուրի (100-էն աւելի), ջութակի, թաւջութակի կտորներ։

Սիմֆոնիկ Երկեր

Չայքովսքին 19րդ դարու 2-րդ կէսի մեծագոյն սիմֆոնիստներէն է։ Ան զարգացուցած է քնարական–կատակերգական սիմֆոնիայի ժանրը (4-րդ, 5-րդ, 6-րդ սիմֆոնիաները): Սիմֆոնիկ լաւագոյն երկերն են՝ 6-րդ («Պաթետիկական») սիմֆոնիան (1893), «Ռոմէօ եւ Ճուլիեթ» նախերգանք–ֆանտազիան (1869, 2-րդ խմբ՝. 1870, 3-րդ խմբ.՝ 1880), «Ֆրանչեսկա տա Ռիմինի» նախերգանքը (1876), դաշնամուրի 1-ին (1875) եւ ջութակի (1878) համերգները։

Չայքովսքին դիմած է պատմական, կենցաղային, ֆանտաստիկ, քնարական, խոր հոգեբանական վիճակնեու, ստեղծած տարբեր ժանրերու օփերաներ՝ պատմահոգեբանական, կոմիկական–ֆանտաստիկ, քնարական, երաժշտական հոգեբանական թատերգութիւն։ Ձգտելով ստեղծել «մտերմիկ, բայց ուժեղ թատերգութիւն»՝ Չայքովսքին ընտրած է սուր թատերգակական բախումներով սիուժեներ, հիմնուած կեանքի ճշմարիտ պատկերման, հակասութիւններու բացայայտման վրայ։ Օփերաներու հերոսը ուժեղ կուռքերու, բարդ հոգեկան աշխարհի տէր անձնաւորութիւն է՝ ընդունակ խորապէս վերապրելու տարբեր յոյզեր ու զգացմունքներ։

Օփերաներ

Չայքովսքի օփերաներուն բնորոշ են ընդհանրացման բարձր մակարդակն ու սիմֆոնիկ զարգացումը։ Անոնց մէջ երգային մասը առաջնային նշանակութիւն ունի, միեւնոյն ժամանակ նուագախումբը աշխուժ դեր կը խաղայ կերպարներու ստեղծման, թատերգական իրադրութիւններու, հերոսներու հոգեվիճակներու բացայայտման, կենցաղի պատկերման գործին մէջ։

Հասուն շրջանը սկսած է «Եւկենի Օնեկին» օփերայով (ըստ Ա. Փուշքինի, 1877–78), գլուխգործոցն է «Փիքովայա տամա»-ն (ըստ Փուշքինի, 1890), մեծ յաջողութիւն ունին «Օռլեանի կոյսը» (1879), «Մազեպա»ն (1883), «Չարոտեյքա»ն (1887), «Չերեւիչկի»ն (1885), «Իօլանտա»ն (1891):

Պալեթներ

Չայքովսքին պալեթային երաժշտութեան մեծ բարեփոխիչ է։ Կիրառելով երաժշտութեան սիմֆոնիկ զարգացման սկզբունքները՝ խորացուցած է պալեթի հոգեբանական բովանդակութիւնը, ստեղծել վառ կերպարներ։ Անոր պալեթներու երաժշտութիւնը ձեռք բերած է առաջնակարգ գեղարուեստական նշանակութիւն։

«Կարապի լիճը» (1876), «Քնած գեղեցկուհին» (1889) եւ «Շչելկունչիկ» (1892) պալեթները նոր դարաշրջան են ժանրի պատմութեան մէջ։

Այլ Ստեղծագործութիւններ

Չայքովսքիի երեք լարային կուարտետները, դաշնամուրային եռեակը եւ սեքստետը ռուսական դասական քամերային գործիքային երաժշտութեան լաւագոյն օրինակներ են։ Մեծ տարածում ունին սիրայինները, որոնց բնորոշ է կերպարներու հարստութիւնը, զգացմունքներու արտայայտման անմիջականութիւնը։

Արգասաբեր էր Չայքովսքիի գործունէութիւնը քննադատութեան ասպարէզին եւ կատարողական արուեստին մէջ։ Ան մեծապէս նպաստած է ազգային երաժշտութեան տարածման Ռուսիոյ եւ արտասահմանի մէջ։

Օփերաներ

• Եւկենի Օնեկին (1878)
• Օռլեանի կոյս (1879)
• Մազեպա (1883)
• Չերեւիչկի (1885)
• Կախարդուհին (1887)
• Փիքովայա տամա (1891)
• Իօլանտա (1891)

Պալեթներ

• Կարապի լիճը (1877)
• Քնած գեղեցկուհին (1889)
• Շչելկունչիկ (1892)

 

Չայքովսքիի անունով կո կոչուին Մոսկուայի եւ Քիեւի քոնսերւաթորիաները, Փերմի օփերայի եւ պալեթի թատրոնը, Երեւանի երաժշտական տասնամեակը եւ այլն։ Երեւանի մէջ իր անունով անուանակոչուած է փողոցներէն մէկը:

1958 թուականէն Մոսկուայի մէջ տեղի կ'ունենայ Չայքովսքիի անուան միջազգային մրցոյթ։