Proterozoico: Terceiro e último dos eóns en que se dividen os tempos precámbricos

Comprende desde hai uns 2 500 millóns de anos até hai uns 542 millóns de anos, durando, polo tanto, 1 958 ± 1,0 millóns de anos. e 542± 1,0 millóns de anos, aproximadamente.

O eón Proterozoico sucede ao eón Arcaico e precede o eón Fanerozoico. Divídese en tres eras: Paleoproterozoico (2.500 - 1.600 millóns de ahos), Mesoproterozoico (1.600 - 1.000 millóns de anos) e Neoproterozoico (1.000 - 542,0 ±1,0 millóns de anos).

Os acontecementos mellor identrificados desta época son:

• A transición a unha atmosfera osixenada, que se produciu probablemente durante o Mesoproterozoico, a Grande Oxidación.
• Varias glaciacións, das que a máis severa produciuse durante o Neoproterozoico.
• O período ediacárico, onde a evolución de organismos pluricelulares de corpos brandos acelerouse.
• No curos deste eón, os núcleos continentais, tamén chamados escudos continentais, que apareceran durante o Arcaico, experimentan un forte crecemento. Á fin do Proterozoico, o volume da masa continental estabilízase.

 

Ao principio do Proterozoico os primeiros continentes ou cratóns estaban xa formados, ao igual que a dinámica da codia terrestre representada pola súa división en placas tectónicas nas que se crea, transforma e destrúe a mesma.

Neste eón a Terra sofre cambios importantes rexistrándose un aumento da presión do osíxeno na atmosfera terrestre que deu lugar ao Grande Evento Oxidativo ou Gran Oxidación, e tamén se produciron as primeiras glaciacións.

Foi durante o Proterozoico cando se formaron os continentes e máis cando apareceron nos océanos as formas de vida eucarionte. O osíxeno formouse na atmosfera. Considérase que as algas azuis (cianobacterias) foron as principais responsables desta grande acumulación de osíxeno. Arredor de mil millóns de anos atrás moitos tipos de algas comezaron a aparecer no rexistro de fóseis, incluíndo as algas verdes e vermellas.

O Proterozoico caracterízase pola presenza de grandes cratóns que darán lugar ás plataformas continentais. As cordilleiras xeradas neste eón sufriron os mesmos procesos que os fanerozoicos. A intensidade do metamorfismo diminuíu neste momento xeolóxico. A Terra sofre as súas primeiras glaciacións, e rexístrase unha gran cantidade de estromatólitos que, sen dúbida, supuxeron un importante cambio na biota terrestre. O período ediacárico de finais do Proterozoico caracterízase pola evolución de abundantes organismos pluricelulares de corpo brando.

O Proterozoico está dividido en tres eras:

• Paleoproterozoico (2.500 - 1.600 millóns de anos),
• Mesoproterozoico (1.600 - 1.000 millóns de anos) e
• Neoproterozoico (1.000 - 542,0 ±1,0 millóns de anos).

Outros artigos

• Xeoloxía histórica
• Historia da Terra
• Grande Oxidación
• Fauna de Ediacara

Ligazóns externas

• https://web.archive.org/web/20070702223746/http://www.palaeos.com/Proterozoic/Proterozoic.htm
• https://web.archive.org/web/20021117214616/http://www.geocities.com/paleoweb_chile/linea/arqueozoica3.htm
• https://web.archive.org/web/20061108184619/http://www.gl.fcen.uba.ar/investigacion/labos/bioestratigrafia/precambrico.pdf

Este artigo sobre xeoloxía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.