Grampa

As grampas empregáronse ao longo da historia para ligar os perpiaños dunha fábrica e sendo de ferro en construcións económicas e de bronce no resto. Nas antigas construcións da época romana, fixéronse algunhas de madeira en forma de dobre cola de miñato pero as que máis se empregaron foron as de bronce e o desexo de apoderarse deste metal contribuíu notalbelmente á destrución dos monumentos antigos. Escollían o bronce porque, ademais de ser máis duradeiro, non se oxida como o ferro aumentando de volume e facendo saltar as pedras.

Na Idade Media, empregáronse grampas de ferro para atar os perpiaños dunha mesma fiada. Adoitaban colocarse dobres e repetíanse formando un encadeado xeral. A maneira máis sólida de unir as grampas consistía en embutilas no groso das pedras e fixalas con chumbo, cando o tipo de pedra empregado podía soportar a calor sen romper. Así se realizaban comunmente na antigüidade. Cando non podía empregarse o chumbo empregábase o xofre.

Nas obras de marmoraría empregábanse as grampas de cobre ou bronce ou cicelábanse para evitar a súa oxidación. Adoptaban diferentes formas segundo tivesen por obxecto afianzar e suxeitar as xambas das chemineas ou enlazar pezas que se partiron.

• No primeiro caso, empréganse as grampas de empotramento ou de talón que son de ferro ou de cobre.

• No segundo caso, úsanse grampas en forma de T.

Actualmente, utilízanse tamén grampas de pequenas dimensións como material de papelaría para agrupar papeis e documentos. Comercialízanse en cartuchos e aplícanse por medio da grampadora. Para retiralas, hai que facer uso do quitagrampas.

Outros artigos

• Grampadora
• Quitagrampas