Fernando Iii De Habsburgo

Era fillo do emperador Fernando II e da súa primeira esposa María Ana de Baviera.

Fernando III
Emperador do Sacro Imperio Romano
18 de novembro de 1637 a 2 de abril de 1657
Coroación	18 de novembro de 1637
Predecesor	Fernando II
Sucesor	Leopoldo I
Nacemento	13 de xullo de 1608 Graz (Austria)
Falecemento	2 de abril de 1657 (48 anos) Viena (Austria)
Casa real	Casa de Habsburgo
Proxenitores	Fernando II de Habsburgo
Na rede
v c e

Infancia e xuventude

Fernando III foi o terceiro fillo de Fernando II e María Ana de Baviera. Educado polos xesuítas en Ingolstadt, foi un bo músico e un notable erudito. Johann Jakob von Dhaun, un Orde dos Hospitalarios, tamén tivo unha grande influencia na educación do príncipe.

Arquiduque de Austria, en decembro de 1625, foi coroado, en 8 de decembro de 1626, Rei de Hungría e Rei de Croacia e, en 21 de novembro de 1627, Rei de Bohemia. Despois diso, esixiu o mando supremo das tropas imperiais e a participación nas campañas de Albrecht von Wallenstein, uníndose aos inimigos de Wallenstein e contribuíndo á súa expulsión.

Comandante militar

Despois da morte de Wallenstein converteuse, o 2 de maio de 1634, en comandante en xefe e co apoio dos xenerais Matthias Gallas e Octavio Piccolomini, tomou Donauwörth e Regensburg, gañou a Batalla de Nördlingen en setembro de 1634 e expulsou os suecos do sur de Alemaña. Debido ás súas conquistas tamén adquiriu influencia política. Líder do partido da corte pacifista, axudou a negociar a Paz de Praga cos estados protestantes, especialmente Saxonia en 1635. Despois seguiu as estratexias bélicas do seu irmán, o arquiduque Leopoldo Guillerme de Habsburgo.

Emperador

En 30 de decembro de 1636 converteuse en Rei dos Romanos. En 15 de febreiro de 1637, despois da morte do seu pai, converteuse no Sacro Emperador Xermánico. Herdando a situación creada pola Guerra dos Trinta Anos, procurou incansablemente establecer negociacións de paz, que comezaron en 1644 pero que non concluíron ata 1648 coa Paz de Westfalia (Tratado de Münster con Francia e Tratado de Osnabrück con Suecia). A firme negativa de Fernando a permitir a liberdade de culto nos seus territorios e a reanudación da expulsión dos rebeldes (Contrarreforma) contribuíron enormemente ao atraso na consecución dos acordos de paz.

Despois de que Fernando conseguise que a Dieta de Ratisbona elixise ao seu fillo Fernando IV, Rei dos Romanos en 1653, a pesar de morrer antes que el o 9 de xullo de 1654 e de ter forxado unha alianza cos polacos contra os suecos, morreu o 2 de abril, 1657.