Acordo Haavara

O acordo pretendía axudar a facilitar a emigración dos xudeus alemáns a Palestina.

O pacto de colaboración entre as autoridades nazis e a principal organización sionista mundial comprometía aos segundos a colaborar cos nazis a cambio de permitir a saída do país dos xudeus, sempre que fora con destino a Palestina. Aínda que axudou efectivamente aos xudeus a emigrar, forzounos tamén a deixar a maior parte das súas posesións en Alemaña iñantes de partir. Estipulouse, no entanto, que as mesmas poderían recuperarse transferíndoos a Palestina como bens de exportación alemáns. Aproximadamente, 60 000 xudeus emigraron a Palestina baixo este acordo, levándose con eles 100 millóns de dólares (case 1,7 mil millóns en dólares de 2009). O principal propoñente do Acordo de Haavara foi Haim Arlosoroff pero o acordo non foi apoiado por moitos dos líderes xudeus, dentro e fóra do movemento sionista. Tamén foi criticado polo público alemán e membros do NSDAP.

En compensación polo seu recoñecemento oficial como únicos representantes da comunidade xudía, os dirixentes sionistas ofrecéronse para romper o boicot que organizaran todas as organizacións xudías do mundo, lideradas polas poderosas asociacións dos EE. UU. e que estaba a afectar moi directamente ao nacente Reich. Tamén foron moi activos nos Judenrat, os comités que controlaban os guetos e decidían quen debía ser deportado. Todas as cuestións foron negociadas por Eichmann, e probáronse no xuízo ao que foi sometido en Xerusalén.

O polémico acordo incluía que os nazis organizasen as viaxes, de modo que os xudeus alemáns chegaban a Palestina en barcos que ondeaban a bandeira coa esvástica. As SA organizaron campos de adestramento para preparar ás mocidades sionistas na súa emigración, ademais de imprimir a súa propaganda e contribuír á difusión do proxecto e á organización dos actos.

 

Hanotea (en hebreo, הנוטע), unha compañía sionista de plantacións de cítricos, interesouse en maio de 1933 pola posibilidade de transferir capital de Alemaña a Palestina. Hanotea serviu para axudar aos xudeus alemáns inmigrados a Palestina como parte do movemento sionista. Por un acordo estabelecido co goberno alemán, Hanotea faríase con diñeiro dos futuros inmigrantes, e entón logo usaría este diñeiro para comprar bens alemáns. Estes bens, xunto cos inmigrantes, serían entón enviados a Palestina. En Palestina, os comerciantes de importacións comprarían os bens dos inmigrantes, liquidando os seus investimentos. Relacionado con Hanotea estaba un xudeu sionista polaco, Sam Cohen. Representou os intereses sionistas nas negociacións directas cos nazis estabelecidas dende marzo de 1933. En maio de 1933, Hanotea aplicou un permiso para transferir o capital de Alemaña a Palestina. Este acordo pareceu funcionar ben, e marcou o camiño para o posterior Acordo de Haavara.

O Acordo de Haavara, negociado por Eliezer Hoofien, director do Banco Anglo-Palestino, foi creado polo Ministerio de Economía do Reich en 1933 e continuou até 1939 aínda que foi con menos apoio cada ano. Baixo este acordo, os emigrantes xudeus de Alemaña poderían usar os seus bens para comprar mercadorías alemás para exportación, e así, eles podían salvar os seus bens persoais durante a emigración. Este trato creou un mercado substancial para fábricas alemás na Palestina gobernada polos ingleses. Entre novembro de 1933 e o 31 de decembro de 1937, o equivalente de 77.800.000 Reichmarks, ou $22.500.000 (ao cambio en 1938) en mercadorías foron exportadas a negocios xudeus en Palestina baixo este programa. En 1939, cando o programa acabou, o total era de 105.000.000 Reichmarks (aproximadamente $35.000.000 ao cambio en 1939).

Emigrantes con capital de £1.000 (aproximadamente $5.000 ao cambio nos anos 1930) poderían mudarse a Palestina malia as estritas restricións dos británicos cara aos inmigrantes xudeus, baixo un programa para inmigrantes investidores similar á visa EB-5. Baixo este trato, aproximadamente o 39% dos bens dun emigrante ían a proxectos de desenvolvemento económico para a comunidade xudía.

O Acordo de Haavara foi considerado unha maneira de resolver o "problema xudeu" polos alemáns. O director da división do Medio Oriente do Ministerio de Exteriores, un político anti-NSDAP chamado Werner Otto von Hentig, apoiaba a política de recolocar aos xudeus en Palestina. Hentig cría que se a poboación estaba concentrada nun lugar estranxeiro, as políticas da diplomacia internacional e contención dos xudeus serían máis fáciles. A cantidade de respaldo de Hitler non era clara e cambiou moito nos anos 1930. Hitler parecía ser indiferente aos detalles económicos pero con todo apoiouno dende setembro de 1937 até 1939.

O programa chegou ao seu fin despois da invasión alemá de Polonia en setembro de 1939.

A Trust and Transfer Office "Haavara" Ltd. pon a disposición dos bancos de Palestina sumas en Reichmarks que foron postas á súa disposición polos xudeus emigrantes de Alemaña. Os bancos sérvense destas cantidades en Reichmarks para facer pagamentos, en nome dos comerciantes palestinos, das mercadorías importadas por eles dende Alemaña. Os comerciantes pagan co valor dos bens aos bancos e a "Haavara" Ltd. paga en efectivo aos emigrantes xudeus de Alemaña. No mesmo sentido en que os comerciantes locais farán uso deste acordo, a importación de bens alemáns servirá para retirar capital xudeu de Alemaña. A Trust and Transfer Office, HAAVARA, LTD (exemplo do certificado expedido por Haavara aos xudeus que emigraban a Palestina).

Bibliografía

• Nicosia, Francis R. (2000). The Third Reich and the Palestine Question (en inglés). Piscataway, Nova Jersey: Transaction Publishers. ISBN 978-0-7658-0624-6. 

    Conflito árabe-israelí    

Participantes	Persoeiros	Conflitos	Diplomacia / Propostas de paz
Primarios: Estados e autoridades:   Exipto   Iraq   Israel   Xordania   Líbano   Palestina/  Estado de Palestina   Arabia Saudita   Siria   Iemen Organizacións:   Liga Árabe   Partido Baaz Al-Fatah   Hamas   Consello Lexislativo Hesbulá FPLP PIJ OLP Antigos participantes: Exército da Guerra Santa Man Negra Haganah   Irgun Lehi Exército do Líbano do Sur   Mandato de Palestina Outros: Estados:   Canadá   Francia   Alemaña   Irán   Noruega   Rusia   Reino Unido   Estados Unidos Organizacións:   Unión Europea   ONU Antigas organizacións:   Unión Soviética   República Árabe Unida	Lester B. Pearson   Hosni Mubarak   Gamal Abdel Nasser   Anwar Sadat   Joschka Fischer   Mahmoud Ahmadinejad   Ali Khamenei   Mohammad Khatami   Ruhollah Khomeini   Faisal I de Iraq   Saddam Husayn   Ehud Barak   Menachem Begin   David Ben-Gurion   Moshe Dayan   Levi Eshkol   Golda Meir   Benjamin Netanyahu   Ehud Olmert   Shimon Peres   Yitzhak Rabin   Ariel Sharon   Chaim Weizmann   Abdullah II de Xordania   Hussein I de Xordania   Hassan Nasrallah   Fouad Siniora   Mona Juul   Johan Jørgen Holst   Terje Rød-Larsen   Mahmoud Abbas   Yasser Arafat   Salam Fayyad   Marwan Barghouti   Ismail Haniya   Amin al-Husayni   Khaled Mashal   Ahmed Yassin   Folke Bernadotte   Hafez al-Assad   Bashar al-Assad   Idi Amin   Arthur Balfour   Ernest Bevin   Madeleine Albright   Ralph Bunche   George W. Bush   Jimmy Carter   Bill Clinton   Henry Kissinger   Dennis Ross   Cyrus R. Vance	1920 Revoltas de Palestina 1921 Revoltas de Iafa 1929 Revoltas de Palestina 1936–1939 Gran Revolta Árabe 1947 Revoltas de Xerusalén 1948 Guerra árabe-israelí 1953 Operación Shoshana 1956 Guerra de Suez 1967 Guerra dos Seis Días 1968–1970 War of Attrition 1972 Masacre dos Xogos Olímpicos de Múnic 1972 Operación Cólera de Deus 1973 Operation Spring of Youth 1973 Guerra do Yom Kippur 1975–1990 Guerra civil libanesa 1976 Operación Entebbe 1978 Operación Lintani 1979 Revolución iraniana 1981 Operación Ópera 1982 Guerra do Líbano 1982–2000 Conflito do Líbano do Sur 1985 Operación Perna de Madeira 1987–1990 Primeira Intifada 1991 Guerra do Golfo 1993 Operación Contabilidade 1996 Operación Uvas da Ira 2000–2005 Intifada de Al-Aqsa 2002 Operación Defensive Shield 2004 Operación Arco da Vella 2004 Operación Días de Penitencia 2006 Conflito de Gaza e Israel 2006 Conflito do Líbano e Israel 2007 Batalla de Gaza 2008-2009 Operación chumbo fundido 2014 Operación Marxe Protectora Conflito israelí-palestino de 2023	Carta de Cambon Declaración de Balfour de 1917 Acordo Faiçal-Weizmann de 1919 Conferencia de San Remo de 1920 Libro Branco de Churchill de 1922 Libro Branco de 1939 Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947 Declaración de independencia de Israel Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU de 1948 Acordos de armisticio de 1949 Carta Nacional Palestina de 1964 Resolución de Khartoum de 1967 Resolución 242 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 339 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 350 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 425 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos de Camp David de 1978 Resolución 446 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Tratado de Paz exipcio-israelí de 1979 Resolución 452 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 478 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 497 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos israelo-libaneses do 17 de maio de 1983 Conferencia de Madrid de 1991 Acordos de Oslo de 1993 Tratado de Paz xordano-israelí de 1994 Acordos de Wye River de 1998 Cume de Camp David de 2000 Cume de Taba de 2001 Iniciativa árabe de paz de 2002 Plan para a Paz de 2002 Resolución 1559 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 1583 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Cume de Sharm el-Sheikh Summit de 2005 Plan de retirada unilateral israelí Documento dos prisioneiros palestinos de 2006 Resolución 1701 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 67/19 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas