Αμυγδαλίτιδα: φλεγνονή του λεμφικού ιστού του φάρυγγα

Η αμυγδαλίτιδα διακρίνεται σε οξεία και σε χρόνια. Η οξεία αμυγδαλίτιδα μπορεί να είναι είτε βακτηριακή ή ιογενής ενώ η χρόνια αμυγδαλίτιδα, που μπορεί να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα αν δεν θεραπευτεί, προκαλείται σχεδόν πάντοτε από βακτηριακή μόλυνση.

Τα συμπτώματα της αμυγδαλίτιδας περιλαμβάνουν έντονο πονόλαιμο, επίπονη κατάποση καθώς και δυσκολίες στην κατάποση, πυρετό, ρίγη και βραχνάδα στη φωνή. Με τον ερεθισμό τους οι αμυγδαλές γίνονται κόκκινες και πρήζονται. Ορισμένες φορές σκεπάζονται από μία λευκή μεμβράνη (πύον). Μπορεί επίσης να προκληθεί πρήξιμο στους λεμφαδένες.

Βακτηριακή αμυγδαλίτιδα μπορεί να προκληθεί από λοίμωξη με στρεπτόκοκκο, κάτι το οποίο μπορεί να προκαλέσει στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα. Ιογενής αμυγδαλίτιδα μπορεί να προκληθεί από πολλούς ιούς, όπως από τον ιό Epstein-Barr ή από αδενοϊό.

Μερικές φορές η αμυγδαλίτιδα προκαλείται από επιλοίμωξη των σπειροχαιτών και από τρεπόνημα και τότε αποκαλείται Λοίμωξη Vincent (οξεία νεκρωτική ελκώδης ουλίτιδα).

Παρ' όλο που η αμυγδαλίτιδα σχετίζεται με την λοίμωξη δεν είναι ακόμα γνωστό εάν η φλεγμονή και τα υπόλοιπα συμπτώματα προκαλούνται από τους λοιμώδεις παράγοντες ή από το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα που αντιδρά αυτούς τους παράγοντες. Η αμυγδαλίτιδα μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας ανωμαλίας στην αντίδραση του ανοσοποιητικού απέναντι στην βακτηριακή χλωρίδα του ρινοφάρρυγγα.

Θεραπείες της αμυγδαλίτιδας είναι η φαρμακευτική αγωγή για την διαχείριση του πόνου και με φάρμακα για τον πονόλαιμο. Αν η αμυγδαλίτιδα έχει προκληθεί από βακτήρια τότε χορηγούνται αντιβιοτικά και συχνότερα πενικιλλίνη. Ερυθρομυκίνη χορηγείται σε ασθενείς που είναι αλλεργικοί στην πενικιλλίνη.