Кніга Мармона

па 421 год. Упершыню апублікавана ў сакавіку 1830 года Джозефам Смітам-малодшым пад назвай «Кніга мармонаў: Словы, напісаныя рукой мармонаў на лістах, узятых з лістоў Нефія» (The Book of Mormon: An Account Written by the Hand of Mormon upon Plates Taken from the Plates of Nephi).

Па словах Сміта (і пра гэта таксама гаворыцца ў самім тэксце), Кніга мармонаў была напісаная на залатых лістах так званымі «змененымі егіпецкімі» знакамі. Сміт сцвярджаў, што апошні прарок, які працаваў над кнігай, імя якому Мароній (дакладней, Мароні), схаваў яе ў пагорку на тэрыторыі сучаснага штата Нью-Ёрк, а затым вярнуўся на зямлю ў 1827 годзе ў выглядзе анёла і адкрыў месцазнаходжанне кнігі Сміту і наставіўшы яго, як перакласці і распаўсюдзіць кнігу як сведчанне аднаўлення сапраўднай царквы Хрыста ў апошнія дні.

Крытыкі сцвярджаюць, што кніга была напісана самім Смітам з апорай на матэрыял і ідэі сучасных яму твораў, а зусім не перакладзеная з старажытнага летапісу.

Кніга мармонаў змяшчае шэраг арыгінальных і спецыфічных дактрынальных разваг на такія тэмы, як падзенне Адама і Евы, прырода адкуплення, эсхаталогія, выратаванне ад фізічнай і духоўнай смерці, а таксама арганізацыя царквы ў апошнія дні. Цэнтральнай падзеяй кнігі з’яўляецца прыход Ісуса Хрыста на Амерыканскі кантынент неўзабаве пасля ўваскрашэння.

Кніга мармонаў — найбольш ранняе з унікальных пісанняў руху святых апошніх дзён, секты якога звычайна адносяцца да яе не толькі як да святога тэксту, але і як да гістарычных запісаў адносін паміж Богам і старажытнымі насельнікамі Амерыкі. Кніга мармонаў дзеліцца на больш дробныя кнігі, названыя па імёнах людзей, названых у якасці асноўных аўтараў, і ў большасці версій падзелена на кіраўніка і вершы. Яна напісана на англійскай мове, вельмі падобнай да ранняй сучаснай англійскай мовы і стылю Бібліі караля Якава, і з тых часоў поўнасцю або часткова перакладзена на 108 моў.