Пэстыцыд

pestis + caedere — зараза + забіваць) — хімічны сродак аховы расьлінаў і жывёлаў ад шкоднікаў і непажаданых мікраарганізмаў.

Сярод больш як 10 тыс. відаў звыш 80% выкарыстоўваюцца ў сельскай гаспадарцы: інсэктыцыды (для зьнішчэньня шкодных вусякоў), фунгіцыды (супраць грыбковых хваробаў), гэрбіцыды (супраць пустазельля), адпужвальнікі і заваблівальнікі (фэрамоны) вусякоў, хемастэрылізатары (пазбаўляюць шкоднікаў здольнасьці да размнажэньня), заацыды (для зьнішчэньня шкодных грызуноў, птахаў, рыбы), рэгулятары росту расьлінаў, дэфаліянты (для раньняга апладненьня лісьця), дэсіканты (для падсушваньня расьлінаў на корані), проціядзьдзі для расьлінаў (для ўстойлівасьці да гэрбіцыдаў). Сустракаюцца ў выглядзе парашкоў, эмульсіяў, раствораў, гранулаў і аэразоляў.

На 2010 год у Беларусі налічвалася 6 сховішчаў непрыдатных пэстыцыдаў: Дрысенскае, Гарадоцкае і Пастаўскае (Віцебская вобласьць), Дрыбінскае (Магілёўская вобласьць), Петрыкаўскае (Гомельская вобласьць), Слонімскае (Гарадзенская вобласьць).

У сакавіку 2014 году прарэктар Гарадзенскага дзяржаўнага аграрнага ўнівэрсытэту Сяргей Тарасенка паведаміў, што ў сельскай гаспадарцы Беларусі выкарыстоўвалі 600 відаў пэстыцыдаў. Сярод іх у глебе вызначалі 6 найбольш простых паводле складу відаў пэстыцыдаў.