Аталянта Бэргама: італьянскі футбольны клюб

Мянушку «нэрадзуры» яны арымалі дзякуючы выступам у кашулях зь сіне-чорнымі вэртыкальнымі палосамі, а таксама чорным трусам і чорным шкарпэткам.

Аталянта
Поўная назва	Atalanta Bergamasca Calcio
Заснаваны	1907
Горад	Бэргама, Італія
Стадыён	Гэвіс Стэдыюм Умяшчальнасьць: 26 562
Прэзыдэнт	Антоніё Пэркасі[d]
Галоўны трэнэр	Джан П’ера Гаспэрыні[d]
Чэмпіянат	Сэрыя A
· 2022—2023	5 месца
Хатнія колеры Выязныя колеры Трэція колеры
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы atalanta.it (італ.)

Хатнія матчы клюб праводзіць на стадыёне «Гэвіс Стэдыюм», які здольны зьмясьціць 26 562 чалавек. У Італіі «Аталянту» часам называюць «каралева правінцыйных клюбаў» (італ. Regina delle provinciali) каб падкрэсьліць той факт, што клюб гістарычна зьяўляецца адным з найлепшых сярод камандаў, якія не базуюцца ў вялікіх гарадах краіны.

У сэзоне 2010—2011 гадоў клюб атрымаў заахвочваньне ў Сэрыю А. «Аталянта» дасягала паўфіналу Кубка ўладальнікаў кубкаў у 1988 годзе, калі яшчэ выступала ў другім па значнасьці дывізіёне Італіі. Гэта па-ранейшаму зьяўляецца лепшым паказчыкам выступу клюбаў не зь першага дывізіёну ў буйных турнірах УЭФА, то бок такі ж вынік мае й ангельскі «Кардыф Сіці».

Першым футбольным клюбам гораду Бэргама быў ФК «Бэргама», заснаваны ў 1903 годзе швайцарскімі імігрантамі й выступаў у зоне Лямбардыі чэмпіянату Італіі. 17 кастрычніка 1907 году група ў складзе Эўджэніё Ўр’ё, Джуліё й Фэручча Амаці, Алясандра Фарліні й Джавані Рабэрці ўтварыла спартовае таварыства «Аталянта», якое атрымала сваю назву ў гонар гераіні старажытнагрэцкай міталёгіі. У 1913 годзе ў грамадзтве была ўтворана футбольная сэкцыя, а ў 1914 годзе «Аталянта» была прызнаная Італьянскай фэдэрацыяй футболу й пачала ўдзельнічаць у другой групе чэмпіянату Лямбардыі. У 1920 годзе каманда паднялася ў першую групу.

Раней, у лютым 1920 году спартовае таварыства «Аталянта» й спартова-фэхтавальнае таварыства «Бэргамаска», якія паглынулі ў 1913 годзе ФК «Бэргама», аб’ядналіся ў футбольны клюб «Аталянта». Быў прыняты кампрамісны чорна-сіні варыянт колераў клюбу (колеры таварыства «Аталянта» былі чорна-белымі, а таварыства «Бэргамаска» — сіне-белымі). Першым трэнэрам стаў натуралізавы аргентынец Чэзарэ Лёвацьці.

У 1928 годзе спэцыяльна для клюбу быў пабудаваны стадыён, названы ў гонар фашыста Марыё Бруманы, пазьней перайменаваны ў «Атлеці Адзуры д’Італія». У дэбютным сэзоне 1928—1929 гадоў у нацыянальным чэмпіянаце «Аталянта» стала толькі 14-й у сваёй падгрупе й на наступны год была разьмеркавана ў створаную Сэрыю B. У сэзоне 1932—1933 гадоў з-за праблемаў зь фінансаваньнем «Аталянта» ледзь не зьнялася з чэмпіянату. Толькі дзякуючы продажу ў «Амбразыяну-Інтэр» галкіпэра зборнай Карлё Чэрэзолі клюбу ўдалося дагуляць турнір.

Першы раз трапіць у Сэрыю А атрымалася ў 1937 годзе, аднак паводле вынікаў гэтага году «Аталянта» вярнулася назад у Сэрыю B, але пры гэтым здолела зарабіць 120 тысячаў лір на продажы ў «Рому» свайго найлепшага паўабаронцы Джузэпэ Баномі. Пасьля клюб часьцяком зарабляў на продажы сваіх лідэраў у вядучыя каманды краіны. Вяртаньне ў эліту адбылося ў 1940 годзе. «Аталянта» трывала замацавалася ў Сэрыі А і набыла рэпутацыю «правінцыйнага жаху». У 1948 годзе бэргамаскі пад кіраўніцтвам Іва Фіярэнтыні занялі рэкордны для сябе пяты радок у чэмпіянаце. У 1952 годзе «Аталянта» адзначылася чарговым гучным продажам: швэдзкі форвард Гасэ Епсан быў прададзены ў «Напалі» за 105 млн лір, для чаго спатрэбіўся ўдзел мэра гораду. У 1955 годзе матч «Аталянты» супраць «Трыестыны» быў паказаны па тэлебачаньні ўпершыню ў гісторыі бэргамскага клюбу.

Праз тры гады каманда змагалася за выжываньне, але была прымусова адпраўлена ў Сэрыю B «за парушэньне спартовых прынцыпаў», у 1960 годзе бэргамаскі былі рэабілітаваныя, але да таго часу яны ўжо й так вярнуліся ў Сэрыю А. 2 чэрвеня 1963 году на поле мілянскага Сан-Сыра «Аталянта» заваявала першы трафэй у сваёй гісторыі, абыграўшы ў фінале Кубка Італіі «Тарына» зь лікам 3:1, дзякуючы хет-трыку будучага чэмпіёна Эўропы й віцэ-чэмпіёну сьвету Анджэлё Дамэнгіні. У наступным сэзоне адбыўся дэбют у Кубку ўладальнікаў кубкаў, дзе ў першым раўндзе ў дадатковы час гульцы бэргамскага клюбу саступілі будучаму пераможцу — лісабонскаму «Спортынгу».

• Уладальнік Кубка Італіі: 1963

Актуальны на 24 лютага 2024 году

№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня 1   Бр Хуан Муса 1994 2   Аб Рафаэл Талой (капітан) 1990 3   ПА Эміль Гольм (ар. Спэцыя) 2000 4   Аб Ісак Гіен 1999 6   Аб Хасэ Люіс Паляміна 1990 7   ПА Тэн Коопмэйнэрс 1998 8   ПА Марыё Пашаліч 1995 10   Нап Эль-Біляль Турэ 2001 11   Нап Адэмола Лукман 1997 13   ПА Эдэрсан 1999 15   ПА Мартэн дэ Роон 1991 17   ПА Шарль дэ Кэтэлярэ (ар. Мілян) 2001 19   Аб Бэрат Д’імсіці 1993

№ Пазыцыя Імя Год нараджэньня 20   ПА Мітчэль Бакер 2000 22   ПА Матэо Руджэры 2002 23   Аб Сэад Калашынац 1993 25   ПА Мішэль Адапо 2000 29   Бр Марка Карнэсэкі 2000 31   Бр Франчэска Росі 1991 33   ПА Ганс Гатэбур 1994 42   Аб Джорджа Скальвіні 2003 43   Аб Джаваньні Банфанці 2003 59   ПА Аляксей Міранчук 1995 77   ПА Давідэ Дзапакоста 1992 90   Нап Джанлюка Скамачча 1999

• Афіцыйны сайт
• Сайт заўзятараў клюбу
• Сайт расейскамоўных заўзятараў