Paulo Freire: Pedagog dhe filozof brazilian

Ai njihet më së shumti për kryeveprën e tij me ndikim të konsiderueshëm Pedagogjia e të shtypurve, e cila përgjithësisht konsiderohet si njëra nga veprat themelorë të lëvizjes së pedagogjisë kritike.

Paulo freire
U lind në	19 shtator 1921 Recife, Pernambuco, Brazil
Vdiq	2 maj 1997 Sao Paulo - Brazil
Profesioni	Pedagog
Vepra të shquara	Pedagogjia e të shtypurve
Bashkëshorti/ja	Elza Maia Costa de Oliveira

Freire u lind më 19 shtator 1921 në një familje të klasës së mesme në Recife, kryeqyteti i shtetit verilindor brazilian të Pernambuco. Ai u njoh me varfërinë dhe urinë që në moshë të re si rezultat i Depresionit të Madh. Më 1931, familja e tij u transferua në qytetin më të përballueshëm të Jaboatão dos Guararapes, 18 km në perëndim të Recife. Babai i tij vdiq më 31 tetor 1934.

Gjatë fëmijërisë dhe adoleshencës jeta shoqërore e Freires sillej rreth lojës së futbollit me fëmijët e tjerë të varfër, nga të cilët ai pretendon se ka mësuar shumë gjëra të rëndësishme. Këto përvoja do të krijonin shqetësimet e tij për të varfërit dhe do të ndihmonin në ndërtimin e këndvështrimit të tij të veçantë pedagogjik dhe arsimor. Freire deklaroi se varfëria dhe uria ndikuan rëndë në aftësinë e tij për të mësuar. Këto përvoja ndikuan në vendimin e tij për t'ia kushtuar jetën e tij përmirësimit të jetës së të varfërve: "Nuk kuptoja asgjë për shkak të urisë sime. Nuk isha memec. Nuk ishte mungesa e interesit. Gjendja ime shoqërore nuk më lejoi të kisha një arsim. Përvoja më tregoi edhe një herë marrëdhënien midis klasës shoqërore dhe njohurive". Përfundimisht, fatkeqësitë e familjes së tij u tejkaluan dhe perspektiva e tij u përmirësua.

Freire u regjistrua në shkollën e drejtësisë në Universitetin e Recifes në vitin 1943. Ai gjithashtu studioi filozofinë, më konkretisht fenomenologjinë dhe psikologjinë e gjuhës. Megjithëse u pranua në avokaturën ligjore, ai kurrë nuk e praktikoi avokatrën dhe në vend të kësaj punoi si mësues portugez i shkollës së mesme. Më 1944, ai u martua me Elza Maia Costa de Oliveira, një mësuese tjetër dhe që dy punuan së bashku në çështjet arsimore dhe patën pesë fëmijë.

Në vitin 1946, Freire u emërua drejtor i Departamentit të Arsimit dhe Kulturës në Pernambuco. Duke punuar kryesisht midis të varfërve analfabetë, Freire filloi të zhvillojë një praktikë arsimore që do të kishte një ndikim në lëvizjen e teologjisë çlirimtare të viteve 1970. Në vitet 1940 në Brazil, shkrim-leximi ishte një kërkesë për të votuar në zgjedhjet presidenciale .

 

Grushti shteti në Brazilin e vitit 1964 i dha fund përpjekjes së shkrim-leximit të Freire, pasi junta ushtarake në pushtet nuk e aprovoi atë. Freire u burgos më pas si tradhtar për 70 ditë. Pas një internimi të shkurtër në Bolivi, Freire punoi në Kili për pesë vjet për Lëvizjen e Reformës Agrare të Krishterë Demokratikë dhe Organizatën e Kombeve të Bashkuara për Ushqimin dhe Bujqësinë . Në vitin 1967, Freire botoi librin e tij të parë, Edukimi si praktikë e lirisë . Ai e vazhdoi atë me veprën e tij më të famshme, kryeveprën e tij Pedagogjia e të shtypurve, botuar për herë të parë në vitin 1968.

Pas një pritje pozitive ndërkombëtare të veprës së tij, Freires iu ofrua pozita e profesorit vizitues në Universitetin e Harvardit në vitin 1969. Vitin tjetër, Pedagogjia e të shtypurve u botua në spanjisht dhe anglisht, duke zgjeruar shumë shtrirjen e saj. Për shkak të mosmarrëveshjeve politike midis Freire, një socialisti të krishterë dhe qeverive të njëpasnjëshme të krahut të djathtë autoritar të Brazilit, libri në Brazil nuk u botua deri në vitin 1974, kur, duke filluar me presidencën e Ernesto Geisel, junta ushtarake filloi një proces të ngadaltë dhe të kontrolluar të liberalizimit politik.  

Pas një viti në Kembrixh, Masaçusets, Freire u transferua në Gjenevë për të punuar si një këshilltar arsimi special në Këshillin Botëror të Kishave. Gjatë kësaj kohe Freire veproi si këshilltar për reformën në arsim në disa ish- koloni portugeze në Afrikë, veçanërisht Guinea-Bissau dhe Mozambik.

Në vitin 1979, ai vizitoi për herë të parë Brazilin pas më shumë se një dekade mërgimi, duke u zhvendosur përfundimisht në vitin 1980. Freire u bashkua me Partinë e Punëtorëve (PT) në São Paulo duke vepruar si mbikëqyrës i projektit të arsimimit të të rriturve nga viti 1980 deri në vitin 1986. Kur Partia e Punëtorëve fitoi zgjedhjet për kryetar bashkie të São Paulo në vitin 1988, Freire u emërua sekretar komunal i arsimit.

Freire vdiq nga dështimi i zemrës më 2 maj 1997 në São Paulo.

Çmime dhe nderime

• Çmimi i Zhvillimit Ndërkombëtar King Baudouin 1980: Paulo Freire ishte personaliteti i parë që mori këtë çmim. Ai u propozua nga Dr. Mathew Zachariah, profesor i pedagogjisë në Universitetin e Calgaryt.
• Çmimi për edukatorë të shquar të krishterë, së bashku me gruan e tij Elza
• Çmimi i UNESCO-s për Arsimin për Paqe 1986
• Doktoratë Nderi, Universiteti i Nebraskës në Omaha, 1996, së bashku me Augusto Boal, gjatë qëndrimit të tyre në Konferencën e Dytë të Teatrit dhe Pedagogjisë së të Shtypurve në Omaha.
• Një shkollë e mesme e pavarur publike në Holyoke, Massachusetts është emëruar sipas Freires. Shkolla e Kartës për Drejtësi Sociale Paulo Freire fitoi miratimin e shtetit më 28 shkurt 2012 dhe ishte planifikuar të hapet në vjeshtën e vitit 2012.
• Diplomë Nderi nga Universiteti i Claremontit, 1992
• Doktoratë Nderi nga Universiteti i Hapur (Open University), 1973
• Hall of Fame e Arsimit Ndërkombëtar dhe Arsimit për të Rriturit, 2008
• Diplomë Nderi nga Universiteti i Illinoisit në Çikago, 1993.

Freire shkroi dhe bashkëshkroi mbi 20 libra mbi arsimin, pedagogjinë dhe temat tjera të ndërlidhura.

• Freire, P. (1970a). Pedagogjia e të shtypurve (Pedagogy of the Oppressed). New York, Continuum.
• Freire, P. (1970b). Cultural action for freedom. [Cambridge], Harvard Educational Review.
• Freire, P. (1973). Education for critical consciousness. New York, Seabury Press.
• Freire, P. (1975). Conscientization. Geneva, World Council of Churches.
• Freire, P. (1976). Education, the practice of freedom. London, Writers and Readers Publishing Cooperative.
• Freire, P. (1978). Pedagogy in Process: The letters to Guinea-Bissau. New York, A Continuum Book: The Seabury Press.
• Freire, P. (1985). The politics of education: culture, power, and liberation. South Hadley, Mass., Bergin & Garvey.
• Freire, P. and D.P. Macedo (1987). Literacy: reading the word & the world. South Hadley, Mass., Bergin & Garvey Publishers.
• Freire, P. and I. Shor (1987). Freire for the classroom: a sourcebook for liberators teaching.
• Freire, P. and H. Giroux & P. McLaren (1988). Teachers as intellectuals: towards a critical pedagogy of learning.
• Freire, P. and I. Shor (1988). Cultural wars: School and society in the conservative restoration 1969–1984.
• Freire, P. (1993). Pedagogy of the Oppressed. New York, Continuum.
• Freire, P. (1993). Pedagogy of the city. New York, Continuum.
• Faundez, Antonion, and Paulo Freire (1992). Learning to Question: A Pedagogy of Liberation. Trans. Tony Coates, New York, Continuum.
• Freire, P. and A.M.A. Freire (1994). Pedagogy of Hope: Reliving Pedagogy of the Oppressed. New York, Continuum.
• Freire, P. (1997). Mentoring the mentor : a critical dialogue with Paulo Freire. New York, P. Lang.
• Freire, P. and A.M.A. Freire (1997). Pedagogy of the heart. New York, Continuum.
• Freire, P. (1998). Pedagogy of freedom: ethics, democracy and civic courage. Lanham, Rowman & Littlefield Publishers.
• Freire, P. (1998). Politics and education. Los Angeles, UCLA Latin American Center Publications.
• Freire, P. (1998). Teachers as cultural workers: letters to those who dare teach. Boulder, Colo., Westview Press.

• Arsimi
• Pedagogjia
• Arsimi i të rriturve
• Pedagogjia kritike
• Pedagogjia e të shtypurve