Pedagogjia Kritike

Ithtarët e pedagogjisë kritike e shohin mësimdhënien si një akt politik, refuzojnë neutralitetin e dijes dhe insistojnë që çështjet e drejtësisë shoqërore dhe vetë demokracisë nuk dallohen nga proceset e mësimdhënies dhe të të mësuarit Qëllimi i pedagogjisë kritike është emancipimi nga shtypja përmes një zgjimi të vetëdijes kritike, bazuar në terminologjinë portugeze "conscientização". Kur arrihet, ndërgjegjja kritike inkurajohen individët të ndikojnë në ndryshimet në botën e tyre përmes kritikës sociale dhe veprimeve politike.

Koncepti i pedagogjisë kritike zë fill nga vepra më e njohur e Paulo Freire, nga viti 1968, me titull, "Pedagogjia e të shtypurve" (Pedagogy of the Oppressed). Freire, një profesor i historisë dhe filozofisë së arsimit në Universitetin Recife në Brazil, në këtë vepër ashtu si edhe në veprat tjera të tij, kërkoi zhvillimin e një filozofie të arsimit të të rriturve e ku shfaqi solidaritet me të varfërit në luftën e tyre të përbashkët për të mbijetuar duke i angazhuar ata në një dialog të ndërgjegjësimit dhe analizës. Megjithëse familja e tij kishte pësuar humbjen dhe urinë gjatë Depresionit të Madh, të varfërit e shihnin atë dhe familjen e tij si pjestarë të klasës së mesme "si njerëz nga një botë tjetër që ndodhnin të binin aksidentalisht në botën e tyre". Zbulimi i tij intim i klasës dhe kufijve të tyre "çoi, pa ndryshim, në refuzimin radikal të Freires të shoqërisë me bazë klase".

• Racizmi
• Pedagogjia
• Andragogjia
• Mendimi kritik
• Paulo Freire