Gjonmarkajt

Në kohën e Perandorisë Osmane si sundimtarë me të drejta trashëgimie, një i shtëpisë së Kapidanit emërohej nga beu i sanxhakut në të cilin përfshihej Mirdita, më parë nga Begollajt dhe më pas nga Bushatlijtë. Pas rënies së Bushatlijve, emërimi i sundimtarit vazhdonte t'u jipej nga instanca të larta shtetërore.

Të gjitha variantet e përcjellura përshkruajnë që të parët e Gjonmarkajve u zhvendosën nga një zonë e caktuar në Kosovë drejt Mirditës së sotme. Sipas një artikulli të Dom Nikollë Kimzës dhe vetëdijes së familjes, Gjonmarkajt vazhdonin t'i jepnin me pashtrak tokat prej ku u zhvendosën familjeve të katundeve të Hasit dhe bjeshkës së Pashtrikut për kullota e stane verimi. E sipas gojëdhanave, vazhdonin të kishin fis në Has me mbiemrin Maroshi.

Sipas Pashko Vasës

Rilindasi Vaso pashë Shkodrani në veprën e tij "E vërteta për Shqipërinë dhe shqiptarët" botuar më 1879, shkruan:

Vërtetohet se krerët e fiseve të Shqipërisë së Epërme merrnin së lashti titullin Gegë mbasi na kujtohet që kemi parë me sytë tanë një dokument zyrtar lëshuar nga Kadiu i parë, gjykatësi që ishte emëruar prej qeverisë osmane në rajonin e Dukagjinit në shekullin e pesëmbëdhjetë, menjëherë pas vdekjes së Skënderbeut, e cila u pasua nga pushtimi i plotë i Shqipërisë. Në këtë dokument thuhet se Gegë Lleshi, Gegë Doda, Gegë Tanushi dhe një tjetër Gegë, emrin e të cilit e kemi harruar, largohen nga malet e Poshterikut, në Gjakovë, pa ia shitur a falur ato ndonjë tjetri, për t'u vendosur së shpejti në Mirditë. Ky dokument, që kishte të bënte me të parët e Kapidanit të Mirditës, zotërohej nga i ndjeri Bib Dodë pasha; para se të vdiste, ai na ekishte treguar; e kishim lexuar dhe jemi të sigurt se i biri, Prengë pasha, duhet ta zotërojë akoma.

Sipas një gojëdhëne kosovare

Më 1932 Salih Vuçiterni shkruan tek e përkohshmja françeskane "Hylli i Dritës" rreth një gojëdhëne kosovare që kumton për të parët e katër oxhaqeve të Gegnisë, të gjithë të dalur nga malësitë e Kosovës në kohët e para të pushtimit osman. Përkatësisht i pari i shtëpisë së Gjonmarkajve nga Qafa e Morinës dhe më 1633 iu dha leje nga valiu i Shkodrës të parit të Gjonmarkajve dhe pasuesve të tij që të vendoseshin në Mirditë.

Sipas Dom Nikollë Kimzës

Më 1935 dhe 1937 Dom Nikollë Kimza shkruan dy artikuj tek "Hylli i Dritës", ku në të parin shtjellon natyrën pashtrakut të kullotave lënë nga Gjomarkajt katundeve të Hasit, të cilët e kanë ditur që ato më herët kishin qenë pasuri e Dukagjinëve mesjetarë dhe se trashëgimtarët e tyre ishin Gjomarkajt dhe Mirdita, të cilët ishin dëbuar prej vendit të të parëve. Në artikullin e 1937 Kimza përshkruan prejardhjen e bajrakëve Orosh, Spaç e Kushnen nga fisi Marin (Morinë) dhe përmend një dokument të të quajturit Gegë Kolë Lekë Dukagjini që e kish shkruar dyqind vite pas pushtimit osman të viseve veriore (gjysma e dytë e 1600^-s) me të cilin sipas Kimzës provohet vijimësia mes Dukagjinëve dhe Gjomarkajve.

Letërkëmbimi Kruja-Gjomarkaj

Në letërkëmbimin mes studjuesit dhe ish-kryeministrit Mustafa Kruja dhe të birit të Gjon Marka Gjonit, Ndue Gjomarkut, diskutohet edhe çështja për prejardhjen e familjes së kapidanit. Gjomarku citon veprën e Gegajt, artikujt e Kimzës duke radhitur në pemën gjenealogjike idenë se i pari i Gjormakajve vjen nga Pal Dukagjini. Kruja duke pasur njohje mbi baza intime me familjen, argumenton se trembëdhjetë breznitë e pemës së përpiluar nga Pali deri tek Kapidan Gjoni, mbërrijnë një maksimum kohe prej 390 vitesh; dhe se për të mbërritur tek Pal Dukagjini duhen së paku 500 vite. Kruja shton se Gegaj mbështetet vetëm tek gojëdhana familjare e Gjomarkajve dhe se lidhnia mes pashtrakut të kullotave që hasjanët i lanin Gjomarkajve si të vetëdijshëm që Gjomarkajt i kishin trashëguar nga Dukagjinët, është veçse një nxjerrje përfundimesh e guximshme nga Kimza. Kruja shtron pyetjen se ku e paska parë Kimza dokumentin e Gegë Kolë Lekë Dukagjinit që e kish shkruar 200 vjet pas pushtimit osman dhe pse s'e ka shtruar për studime të mëtejshme një material kaq të vyer dhe pse Gjormakajt e gjallë dhe të zëshëm, të vetëdijshëm për këtë vijimësi, nuk quheshin Dukagjini.

Më 1769 Mehmet pashë Bushatlliu sulmoi Zadrimën, që varej nga Sanxhaku i Dukagjinit. Me thirrjen e Hysen beut e të Tahir beut, kushërinj të sanxhakbeut Kahreman pashë Begollit, u shkoi në ndihmë Gjon Marku me mirditorë. Më tej, në betejën e zhvilluar në fushën e Peqinit mes forcave të Mustafa pashë Bushatlliut dhe Ahmet Kurt pashë Ngurrzës të Beratit më 1775, mbeti i vrarë Gjon Marku me 60 mirditorë, që luftuan në anën e Bushatlliut.

Më pas përmenden Preng Lleshi, Preng Marku dhe Lleshi i Zi, bashkëkohës dhe pasues të Mustafa pashë Bushatlliut, përkrah të cilit kishin luftuar kundër kryengritjes greke të fillim 1800^-ës. Më 1810 kapidani i Mirditës, Preng Lleshi, si garanci e besnikërisë së tij ndaj Ali pashë Tepelenës në Janinë la peng të birin, si peng razie. Më 1837 u dërgohet bajraktarëve të Mirditës një bujurulldi nga Divani i Armatës Mbretërore dhe një letër e Ismet Pashës, sundimtar i Dukagjinit, që pohonte privilegjet e Mirditës dhe njihte Bibë Dodën si kapidan të saj. Më 1840 njohja e Bibë Dodës kapidan përtërihet nga valiu i Rumelisë, duke ua bërë të ditur sanxhakëve të Prizrenit, Dukagjinit, Elbasanit e Shkodrës. Kur më 1865 Mirdita bëhet kajmekamllek, kapidanit i paguhej një rrogë mujore prej 600 groshësh.

Më 1877 gjatë një fushate të rreth 300 milicëve dhe po aq bashibozukëve matjanë, në kushtet e acarimeve fetare të lindura nga lufta Ruso-Turke, dogjën edhe sarajet e kapidanëve në Orosh përgjatë plaçkitjes që i bënë Mirditës.