سپېڅلي روم سترواکي

دا امپراتورۍ د مختلفو سیمو څخه جوړه شوې وه لکه سلطنتونه او سيمه ييز حکومتونه، چې ترټولو لوی یې د 962 وروسته د آلمان سلطنت و . په دې امپراتورۍ کې څو نور کوچني او لوی سلطنتونه شامل وو لکه د بوهیمیا سلطنت، د ایټالیا سلطنت ، او د برګنډي سلطنت . د 800 میلادي کال د دسمبر په 25 نیټه، پاپ لیو دریم د فرانکس پاچا ، شارلمین ، "امپراتور" ونوماوه او هغه یې تاج کېښود. په دې توګه، د لویدیځ روم امپراتورۍ له سقوط څخه درې پیړۍ وروسته، لقب په لویدیځ اروپا کې بیا ژوندی شو. له شارلمین وروسته، څو کسانو ځان ته امپراتور ویل تر 962 پورې، اوټو I ځان د امپراتور په توګه تاج کړ او ځان یې د شارلمین وارث وباله. له هغه وروسته، د اتو پیړیو لپاره او د دې امپراتورۍ تر ړنګیدو پورې، د هغه ځای ناستي ځانونه امپراتور بولي. د تاریخ پوهانو ترمنځ، د امپراتورۍ د پیل په اړه اختلاف شتون لري. ځینې یې د شارلمین تاج د امپراتورۍ پیل ګڼي، پداسې حال کې چې نور Otto I ته د مقدس روم امپراتورۍ د بنسټ ایښودونکي په توګه ګوري.

بيرغ نښان
نخشه موقعيت
Legislature		امپراتوري رژيم

د مقدس روم امپراتورۍ لقب تر دیارلسمې پیړۍ پورې دې امپراتورۍ ته د راجع کولو لپاره نه و کارول شوی، مګر د امپراتورۍ له پیل راهیسې، د دې دولت واکمن ځان د لرغوني لویدیځ روم امپراتورانو جانشین ګڼل. د مقدس روم امپراتورۍ معمولا او په دودیز ډول د ټاکنو له لارې ټاکل کیده، که څه هم شاهي کورنۍ او شاهي کورنۍ معمولا دا ټاکنې کنټرولوي. د آلمان انتخاباتي شهزادګان - هغه شهزادګان چې په امپراتورۍ کې یې واکمني کوله او د امپراتور د ټاکلو لپاره یې د رایې ورکولو حق درلود - معمولا د خپل ځان څخه یو یې د " رومیانو پاچا" په توګه غوره کړ او په ځینو مواردو کې، امپراتور د پاپ څخه خپل تاج ترلاسه کړ. کوي په هرصورت، د 16 پیړۍ وروسته، دا دود دوام ونکړ.

د مقدس روم امپراتورۍ هیڅکله ونه توانید چې سیاسي ثبات او یو پیاوړی مرکزي ځواک ترلاسه کړي. پرځای یې، امپراتورۍ د سلګونو بیلابیلو سیاسي فرعي برخو لخوا اداره کیده: سلطنتونه، سلطنتونه، دوچیان ، شهزاده - بشپریک ، آزاد ښارونه ، او نور. د مقدس روم امپراتورۍ واک محدود و، او په داسې حال کې چې شهزادګان، باداران، آزاد ښارونه او نور ځانونه د امپراتورۍ واسلان بولي، دوی په پراخه توګه د خپلو سیمو په سرحدونو کې په خپلواکه توګه کار کاوه، چې د مقدس روم امپراتورۍ برخه وه.

د ۱۸۰۶ کال د اګست په شپږمه نېټه د ناپلیون په جګړو کې د امپراتورۍ له ماتې وروسته، امپراتور فرانسیس II د ناپلیون له خوا د راین د کنفدراسیون د جوړېدو په پایله کې د مقدس روم امپراتورۍ د ړنګېدو اعلان وکړ او ځان یې د اتریش امپراتور وباله.

په ډیری اروپایی ژبو کې، د امپراتورۍ نوم د هغې د لاتیني نوم، Sacrum Imperium Romanum ژباړه وه. په هرصورت، تر 1157 پورې، د "رومن امپراتورۍ" نوم په ندرت سره د دې دولت لپاره کارول کیده. د مقدس کلمه (دلته د "وقف" معنی لري) لومړی د فریډریک بارباروسا I لخوا د "مقدس امپراتورۍ" لقب کارولو وروسته څرګند شو ، چا چې غوښتل د ایټالیا او پوپل ایالتونه امپراتورۍ سره ضمیمه کړي. د "مقدس روم امپراتورۍ" لقب لومړی کارول په 1254 کې تاریخ لري.

په 1512 کې د کولون د فرمان وروسته، د امپراتورۍ نوم "د آلمان د ملت مقدس روم امپراتورۍ" (جرمن: Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation ) ته بدل شو. دا لقب د لومړي ځل لپاره د محکمې په اسنادو کې څو کاله دمخه په 1474 کې کارول شوی و. د دې لقب کارول دوه لاملونه درلودل: لومړی دا چې امپراتورۍ د خپلو ایټالوي او برګونډي سیمو لویه برخه له لاسه ورکړې وه او دویم دا چې د حکومت په اداره کې له اصلاحاتو وروسته د جرمني د سیمو ونډه زیاته شوې وه. په هرصورت، دا نوم هیڅکله هم ندی نیول شوی او پخوانی نوم ډیر مشهور شو. Hermann Weissert وايي چې د "د آلمان د ملت مقدس روم امپراتورۍ" لقب یوازې په رسمي اسنادو کې شاوخوا دېرش ځله کارول شوی.

د فرانسې سیاسي فیلسوف ولټیر د دې امپراتورۍ د نوم په اړه په یوه اقتباس کې ویلي:

دا جوړښت چې ځان ته د "مقدس روم امپراتورۍ" وايي، نه امپراتوري ده، نه مقدس، نه رومن.

 

د مقدس روم امپراتورۍ د ختیځ فرانکش امپراتورۍ ځای ناستی و. په دې امپراتورۍ کې ټولې الماني ژبې سیمې شاملې وې، او د هغې زیاتره امپراتوران او پاچاهان د المان له سترو کورنیو څخه وو، مګر دا هیڅکله د انګلستان یا فرانسې په څیر یو ملي هیواد نه و او هیڅکله یې د ایډیالوژۍ له مخې یو هیواد نه ګڼل کیده. په عین حال کې، دا امپراتورۍ په اصل کې د خپلواکو (او نسبتا خپلواکو) اماراتو او دوچیانو څخه جوړه وه چې امپراتور یې د خپل واکمن په توګه منلی و.

په لویه کې، دا امپراتورۍ د آلمان ، اتریش ، سلوانیا ، سویس ، لیخټینشټاین ، بلجیم ، هالنډ ، لوګزامبورګ ، چک جمهوریت ، ختیځ فرانسه ، شمالي ایټالیا ، او لویدیځ پولنډ څخه جوړه شوې وه. په دې توګه، په دې امپراتورۍ کې د آلمان (او د هغې د ژبو) سربیره، ډیری سلاویکي او نورې ژبې خبرې او لیکل شوي. په هغه وخت کې لاتیني ژبې د مذهب د ژبې رول لوبولی و.

په سیستماتیک ډول، دې امپراتورۍ پارلمان (جرمن: Reichstag )، ستره محکمه ( Reichskammergericht )، د محکمې شورا ( Reichshofrat ) او د جګړې په جریان کې چمتو اردو درلوده، مګر دا په ریښتینې معنی کې حکومت یا حتی پلازمینه نه درلوده. په 1648 کې د ویسټفالیا د سولې وروسته، چې د دېرش کلنې جګړې (د دوو مذهبونو کورنۍ جګړه) پای ته ورسیده، دا امپراتورۍ تر ډیره د آلمان د سیمو خورا کمزورې اتحادیه وه، یا لکه څنګه چې د فرانسوي روښانتیا لیکوال والټیر په زړه پورې لیکي؛ دا ګډوډ سازمان نه مقدس و، نه رومن ، او نه هم امپراتوري .

کله چې شارلمین د پاپ لیو III لخوا د امپراتورۍ تاج وټاکه، هغه د روم امپراتورۍ د جانشینۍ ادعا وکړه. د شارلمین هڅه چې د اسلامي خلافت او ختیځ روم امپراتورۍ تر څنګ د فرانکي امپراتورۍ یو زبر ځواک شي یوازې د هغه د واکمنۍ پرمهال بریالۍ شوه. د هغه د مړینې او د هغه د اولادونو تر مینځ د امپراتورۍ وروسته ویش سره، کلیسا هڅه وکړه چې امپراتورۍ د ګډو سیاسي ګټو لپاره متحد وساتي. په هرصورت، د انحلال سیسټم پرمختګ وکړ او په پای کې د فرانک امپراتورۍ په دوو جلا برخو وویشل شوه : لویدیز فرانک (عصری فرانسه ) او ختیځ فرانک (عصری آلمان). د امپراتور لقب د ختیځ فرانک سره پاتې شو کله چې اوټو I په ایټالیا کې د کمپاین پرمهال په 962 کې په روم کې تاج واخیست.

 

د اوټو د تاجپوښتنې سره، دا د ختیځ فرانکیک پاچاانو لپاره رواج شو چې ځان د امپراتورۍ تاج وکړي. په دې توګه، د وخت په تېرېدو سره، ختیځ فرانک د روم امپراتورۍ د جانشین په توګه وپیژندل شو، او د دې حقیقت له امله چې دا د لرغوني روم مخالف و، د سینټ لقب ورکړل شو. د آلمان د ملت څرګندونه، چې بیرته فریډریک I ته ځي، د منځنۍ دورې په پای کې رسمي شوه.

په منځنيو پېړيو کې د امپراتورۍ اداري سيستم په بشپړه توګه بدل شو. حتی په ختیځ فرانسیا کې دا د هیواد ویشونو لپاره معمول و چې د سیاسي ادارې لوی واحدونه وکاروي. دا نوي واحدونه د Duchy په نوم یادیدل. دوچیان نسبتا تړل شوي واحدونه وو او خپل واکونه یې درلودل، او ډیری وختونه یې د امپراتور ځواک ننګول. د منځنۍ پیړۍ په اوج کې، د 11 پیړۍ په شاوخوا کې، امپراتورۍ نږدې 800,000-900,000 مربع کیلومتره مساحت درلود او شاوخوا 8-10 ملیون نفوس درلود، مګر د دې پیړیو د عروج په پای کې، i.e. د 13 پیړۍ په پای کې، دا شمیر 12-14 ملیون خلکو ته ورسید.

د مقدس روم امپراتور ځان د کلیسا اصلي مدافع وګڼله او له هرڅه پورته، د ټولو عیسویت مدافع و. له همدې امله، په دې ډګر کې، هغه د پوپ په پرتله لوی سیال نه درلود. د دغو دوو قدرتونو ترمنځ شخړه د ۱۱مې او ۱۳مې پېړۍ تر منځ زیاته شوه. د 14 پیړۍ په پیل کې، کله چې د پوپل څوکۍ Avignon ته لیږدول شوه او کلیسا د فرانسې د پاچا تر اغیز لاندې راغله، اختلافاتو بل شکل واخیست.

په 1555 کې د اګسبورګ مذهبي سولې په مقدس روم امپراتورۍ کې پروتستانت په رسمیت وپیژانده، د اګسبورګ اعتراف د 1530 تعریف پراساس، یو له هغو دوو مذهبونو څخه دی چې عملونه یې په قانوني توګه ممکن وو. په دې توګه، د مذهبي زغم اصول رامنځته شول. په هرصورت، هغه زغم چې د دې سولې له مخې تعریف شوی و، د هغه نوي مفهوم سره ورته نه و چې نن ورځ د ټولنې د هر غړي لپاره تصور کیږي، مګر په اصل کې دا د امپراتورۍ دننه شهزادګان او حاکمان وو، نه د دوی تابعین چې له هغې څخه ګټه پورته کوي. . دغو اتباعو لا هم د خپلو واکمنانو د پرېکړې له مخې له دوو پېژندل شویو مذهبونو څخه یو غوره کړی و. دا خلک د سولې د تړون له قانوني اجازې سره اړ شول چې یا خپل سیمه ییز واکمن دین ومني او یا هجرت وکړي. په عمل کې، دا مهاجرت د واکمنانو په وړاندې د مخالف نظر لرونکو لپاره د سزا بڼه وه. یوازې د امپراتورۍ په څو آزادو ښارونو کې د زغم ریښتینې بڼه راڅرګنده شوه او دواړو کلیساګانو لږ تر لږه په کلمو کې مساوي حقوق ترلاسه کړل.

دې سولې د شپاړسمې پیړۍ په دوهمه نیمایي کې په امپراتورۍ کې د کورنۍ جګړې د پیلیدو مخه ونیوله. د 1555 څخه وروسته، په امپراتورۍ کې ښکاره نظامي شخړې په نسبي توګه په ندرت سره پیښ شوي، او کله چې دوی ترسره شوي، د دوی ساحه محدوده وه. شهزادګانو او نورو واکمنانو د خپلو شخړو د هوارولو لپاره د امپراتوري مقننه محکمو ته د قضیې لیږدولو عادت وګرځاوه. په هرصورت، پایله شوې سولې په سمه توګه هغه مذهبي او سیاسي شخړې حل نه کړې چې د امپراتورۍ ثبات یې ګډوډ کړ. ډیری مسلې ناحل پاتې دي. هر لوري خپل دين يواځينۍ عقیده ګڼله او خپل تعبير يې د اګسبورګ له تړون څخه تر لاسه کړ. ویل شوي سولې د لوترانو موقف تضمین کړ مګر کیلوینیسټان یې له پامه غورځول. په هر حالت کې، په امپراتورۍ کې د کالونیسټ شهزاده نه وو کله چې سوله پای ته ورسیده. د کالوینیزم خپریدل او د لوترانیزم نوره خپریدل، د کاتولیک واکمنانو مقاومت سره، د سولې بنسټونه مات کړل. اعتراض کونکو په 1608 کې د ریګینسبرګ په امپریال شورا کې د اګسبرګ د سولې شرایط تصویب کړل. د کالوینستي شهزادګانو، چې د راین-پلاتینیت د واکمن په مشرۍ کې و، د امپراتورۍ شورا پریښوده، کاتولیکانو د پروټسټینټ لخوا د غصب شوي کلیسا ملکیت بیرته راستنیدو ټینګار وکړ. د 1613 کال په شورا کې د پروټسټنټانو نوې هڅې داسې ځای ته ونه رسېدې چې د امپراتورۍ سیاسي او مذهبي شرایط او د سوله ایز تفاهم د لاسته راوړلو هیلې له منځه ولاړې. په هرصورت، کاتولیکانو لا تر اوسه د یو څه ډول مذهبي یووالي د بیرته ترلاسه کولو هیله له لاسه ورکړې نه وه. په دې توګه، تر 1640 پورې بله امپراتوري شورا نه وه جوړه شوې.

د نویو پېړیو په پیل سره په دولتي نظام کې بدلونونه راغلل، چې د امپراتورۍ واک ورو ورو کمېدل. د امپراطوري اشرافو په منځ کې (هغه څوک چې په پارلمان کې څوکۍ لري او د رایې حق لري، لکه اشرافان، شورویان ، ډیوک، او آزاد ښارونه)، مذهبي اتحادونه جوړ شوي چې ډیری وختونه د یو بل سره جنګیدل. د شپاړسمې پیړۍ په پای کې امپراطوري اشرافو ته دا واک ورکړل شو چې د دوی تر واک لاندې سیمو لپاره مذهب وټاکي، چې دا کار د ټاکل شویو کسانو لپاره د مذهبي یووالي د زیاتوالي لامل شو او په یوه سیمه کې له مذهبي یووالي سره د بېلتون لپاره لاره هواره شوه. . دا بدلونونه په دېرش کلنه جګړه کې پای ته ورسېدل. له دې وروسته، امپراتور د وروستي ځل لپاره هڅه وکړه چې خپل ورک شوی واک بیرته ترلاسه کړي او د کلیسا سره اتحاد جوړ کړي، چې بریالی نه شو. په دې توګه، یوه جلا شوې امپراتورۍ رامینځته شوه چې امپراتور یوازې رسمی رول درلود، مګر د واک له نظره هغه د نورو اشرافو سره یوازې د اتریش د لرغونپوه او په پارلمان کې د اتریش د archduchy حاکم په توګه مساوي و.

امپراتورۍ د ناپلیون جنګونو په جریان کې سقوط وکړ، کله چې د ناپلیون تر فشار لاندې، د آلمان یو شمیر سلطنتونو د راین کنفدراسیون جوړ کړ. دا سقوط اساسا د ویسټفالیا سولې ته ځي ، کوم چې سیکولریزم او نړۍ ته د آلمان د خلاصیدو لامل شو. په 1806 کې، امپراتور فرانسیس II ، چې د 1804 راهیسې د اتریش فرانز I په نوم هم پیژندل شوی و، د آلمان په هیواد کې د مقدس روم امپراتورۍ تاج کېښود. د ۱۸۱۵ کال د ویانا د کنفرانس له مخې، د آلمان حکومتونو د آلمان د پیوستون په جوړولو پیل وکړ، چې اصلي دنده یې د امپراتورۍ لقب او حیثیت ژوندی ساتل وو. د اتریش فرانز I ته د امپراتورۍ په وړاندې کولو سره، تمه کیده چې هغه به د یو واکمن بشپړ واک ترلاسه نکړي، ځکه چې د هغې سرپرستان کوچني او متوسط قدرتونه وو چې لږ واک لري؛ نو فرانز دا وړاندیز رد کړ. له بلې خوا، اتریش نه غوښتل چې د امپراتورۍ لقب نورو ځواکمنو پاچاهانو ته لکه د پروشیا پاچا ته لاړ شي. په دې توګه، د ویانا کنفرانس پرته له دې چې د نوي امپراتور په ټاکلو سره سقوط وکړي، او د آلمان پیوستون د آلمان د حکومتونو ترمنځ د کمزوري اتحاد په توګه راڅرګند شو.