Efa Piaskowa

Ma największy zasięg występowania spośród żmijowatych. Występuje w północnej Afryce po Ghanę, Kamerun, Ugandę i płn. Kenię na płd., oraz na Półwyspie Arabskim i w płd. - zach. Azji aż po Sri Lankę, Indie i Nepal na wsch. oraz Azję Środkową na płn.

Osiąga długość 70–90 cm.

Ubarwienie grzbietu brązowe z rzędem jasnych, poprzecznie wydłużonych plam z czerwonymi obwódkami. Na bokach tułowia występują falisto-zygzakowate, szerokie czarne wstęgi, jasno obrzeżone od strony grzbietowej. Na głowie znajduje się charakterystyczny znak w kształcie białego krzyża.

Tryb życia

Przeważnie występuje na piaszczystych lub piaszczysto-kamienistych i porośniętych skąpą roślinnością półpustyniach, jednak spotykana też jest na pustyniach, stepach i sawannach. Na niektórych obszarach występuje masowo.

Jest aktywna nocą, w dzień kryje się w norach, szczelinach skalnych lub pod kamieniami. Na piasku sposób poruszania się jest charakterystyczny dla węży piaskowych, mianowicie porusza się bokiem do podłużnej osi ciała. Często zagrzebuje się w podłożu. W razie zagrożenia efa paskowa zwija się w kłębek, chowa głowę oraz pociera ciasno splecionymi bokami o siebie. W czasie pocierania łuski, posiadające poprzeczne rogowe żeberka wydają odstraszający szelest.

Odżywianie

Jest drapieżnikiem. Żywi się głównie jaszczurkami i drobnymi ssakami (głównie gryzoniami), a także płazami oraz wężami (w tym własnego gatunku).

Rozród

Przeważnie jest jajożyworodna, jedynie populacje z płn. Afryki są jajorodne. W sierpniu samica rodzi 5 do 15 młodych od długości 10-16 cm.

Jest gatunkiem bardzo agresywnym, a jej jad zagraża życiu człowieka - śmiertelność wynosi około 5%. Jad efy zawiera ekarynę, proteazę wywołującą zaburzenia krzepnięcia.