Atlético Madryt: Hiszpański klub piłki nożnej

[kluβ aðˈletiko ðe maˈðɾið]) – hiszpański klub piłkarski, grający obecnie w Primera División i mający siedzibę w Madrycie. Swoje domowe mecze, od sezonu 2017/2018, rozgrywa na stadionie Civitas Metropolitano, który może pomieścić 68 000 widzów.

Atlético Madryt

Atlético de Madrid

Pełna nazwa	Club Atlético de Madrid S.A.D.
Przydomek	Los Indios (Indianie) Los Colchoneros (Wytwórcy materaców) Los Rojiblancos (Czerwono-biali) El Atleti
Maskotka	Indi
Barwy	czerwono-biało-niebieskie
Data założenia	26 kwietnia 1903
Debiut w najwyższej lidze	10 lutego 1929
Liga	Primera División
Państwo	Hiszpania
Wspólnota autonomiczna	Madryt
Siedziba	Madryt
Adres	Av. de Luis Aragonés 4, 28022 Madryt
Stadion	Estadio Metropolitano
Sponsor techniczny	Nike
Właściciel	Miguel Ángel Gil Marín (52 %) Enrique Cerezo (20 %) Wang Jianlin (20 %)
Prezes	Enrique Cerezo
Trener	Diego Simeone
Asystent trenera	Nelson Vivas
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wiki Commons
Strona internetowa

Klub został założony 26 kwietnia 1903 roku jako Athletic Club de Madrid, a 20 lutego 1907 roku kierownictwo Athletic Bilbao uznało pełną niezależność klubu z Madrytu. W lidze hiszpańskiej klub zadebiutował 10 lutego 1929 roku. 14 września 1939 połączył się z Aviación Nacional zmieniając nazwę na Athletic Aviación Club de Madrid. W 1942 roku nazwa została zmieniona na Atlético Aviación de Madrid, a 14 stycznia 1947 roku na Club Atlético de Madrid. Ta nazwa obowiązuje do dzisiaj. 2 października 1966 roku klub przeniósł się ze stadionu Estadio Metropolitano do Estadio Vicente Calderón, gdzie grał do końca sezonu 2016/2017.

Zespół należy do najbardziej utytułowanych w Hiszpanii, z 11 tytułami mistrzowskimi i 10 wicemistrzostwami klub zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji drużyn według ilości mistrzostw w Primera División, a biorąc pod uwagę zdobyte punkty klub również zajmuje 3. miejsce z 3597 punktami (stan po sezonie 2018/2019). Poza 10 tytułami mistrzowskimi klub dziesięciokrotnie zdobywał Puchar Króla i pięciokrotnie Superpuchar Hiszpanii. Osiągał także sukcesy w rozgrywkach międzynarodowych: w 1962 roku wygrał Puchar Zdobywców Pucharów, w 1974, 2014 i w 2016 roku grał w finale rozgrywek o Puchar Europy, w 2010 i 2012 klub wygrał Ligę Europy, w tych samych latach zespół zdobywał też Superpuchar Europy. W 1974 roku Atlético wygrywając dwumecz o Puchar Interkontynentalny z argentyńskim Independiente 2:1 zostało najlepszą drużyną klubową świata.

W swojej historii Atlético nosiło wiele przydomków, jak np. „Los Colchoneros” (w dosłownym tłumaczeniu „wytwórcy materacy”), gdyż pierwsze koszulki klubu przypominały wzór materaca. W latach 70. piłkarzy madryckiego klubu nazywano „Los Indios”. Wówczas w kadrze drużyny Atlético było wielu zawodników z Ameryki Południowej. Natomiast z powodu barw klubowych Atlético nazywa się też „Los Rojiblancos”, czyli „czerwono-biali”.

Założenie i początki klubu Atlético

 

26 kwietnia 1903 roku grupa studentów szkoły Escuela Especial de Ingenieros de Minas pochodzących z Kraju Basków zdecydowała się założyć nowy klub sportowy w Madrycie. Ramón de Arancibia y Lebarri, Ignacio Gortázar y Manso, Ricardo Gortázar y Manso oraz Manuel de Goyarrola y Alderna mieli w planach utworzyć filialny zespół Athletic Bilbao i nowy twór nazwano Athletic Club de Madrid. Pierwszym prezydentem klubu został Enrique Allende i jeszcze w tym samym roku został zastąpiony przez Eduarda de Achę.

Swoje pierwsze spotkanie Athletic rozegrał 2 maja na boisku w pobliżu dzielnicy Vallecas, przy ulicy Menéndeza Pelayo. Mecz został rozegrany pomiędzy członkami klubu, a arbitrem spotkania był skarbnik Athletic Enrique Goiriki.

Pierwsze stroje drużyny Athletic były w biało-czerwone pasy, a więc inne niż macierzystego Athletic Bilbao (czarne lub niebieskie). W 1904 roku Athletic po raz pierwszy wystąpił przeciwko drużynie Athletic Bilbao, ale wynik meczu nie jest znany. Natomiast 28 lutego 1905 roku rozegrano drugie spotkanie pomiędzy tymi klubami, które zakończyło się remisem 1:1.

20 lutego 1907 roku kierownictwo Athletic Bilbao uznało pełną niezależność madryckiego Athletiku. Dokument podpisał prezydent tego drugiego zespołu Eduardo de Acha. Zostało ono również oficjalnie zaakceptowane przez Hiszpański Związek Piłki Nożnej. W tym samym roku nastąpił również wybór nowego prezydenta klubu. Został nim Ricardo de Gondra. Dzięki podpisanemu porozumieniu z klubem z Bilbao, Athletic Club de Madrid mógł występować w rozgrywkach o Puchar Króla, jedynych wówczas rozgrywkach w całym kraju.

Lata 1910–1919: Początkowe lata funkcjonowania klubu

W 1911 roku zmieniono po raz pierwszy barwy zespołu. Biało-niebieskie stroje zostały zastąpione przez czerwono-białe paski, które używano wówczas do produkcji materacy. Stąd też wywodzi się przydomek Atlético – „Los Colchoneros”. 22 grudnia 1911 piłkarze Athletic rozegrali swój pierwszy mecz w nowych barwach o Puchar Manuela Rodrígueza Arzuagi. W 1912 roku nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku prezydenta klubu. Ramóna de Cárdenasa zastąpił Julián Ruete.

Ruete wsławił się owocnymi próbami wybudowania nowego stadionu dla Athletic i ostatecznie zespół przeniósł się z Ronda Vallecas na Campo de O’Donnell. 9 lutego 1913 roku rozegrano na nim pierwsze spotkanie. Obiekt ten liczył 10 tysięcy widzów.

W 1916 roku Athletic dotarł do finału mistrzostw Hiszpanii a w drużynie brylowali wówczas tacy zawodnicy jak Beguiristain, Iturbe, Belaunde, Buylla, Villaverde i Muguruza. W finałowym meczu zespół Athletic uległ jednak Realowi Madryt 2:3. Po tym nieudanym spotkaniu kilku czołowych zawodników odeszło z klubu i do 1918 roku trwała przebudowa składu. W 1919 roku trenerem został Anglik Frederick Pentland, który utworzył drużynę rezerw. W tym samym roku nastąpiła także kolejna zmiana na stanowisku zarządcy klubu – Ruete został zastąpiony przez Álvaro de Aguilara.

Lata 20.: Gra na stadionie Estadio Metropolitano

 

Rok 1920 był rokiem Letnich Igrzysk Olimpijskich w Antwerpii, w których reprezentacja Hiszpanii zdobyła srebrny medal. Dostępu do bramki Hiszpanów bronił wówczas bramkarz Athletic Madrid Pancho Belauste. W 1921 roku nastąpiła zmiana trenera i Pentlanda zastąpił jego rodak Hayes. Pod jego wodzą Athletic po raz pierwszy w historii wygrał Campeonato del Centro, czyli regionalne rozgrywki środkowej Hiszpanii.

13 maja 1923 roku zespół Athletic po raz drugi przeniósł się na nowy stadion. Otwarto wówczas Estadio Metropolitano de Madrid. W meczu otwarcia zespół z Madrytu podejmował Real Sociedad i wygrał z nim 2:1. W 1924 roku utworzono w stolicy kraju nowe rozgrywki Copa del Madrid, czyli Puchar Madrytu. W tym samym roku Athletic doszedł do finału tego pucharu, jednak uległ w nim 2:6. W 1925 roku piłkarze „Los Colchoneros” po raz drugi w swojej historii wygrali rozgrywki regionalne. Następnie wystąpili w Pucharze Króla, ale odpadli w półfinale po trzech spotkaniach z FC Barcelona (2:3, 2:1 i 1:2).

W 1926 roku Athletic zajął 2. miejsce w Campeonato del Centro, jednak na skutek nowych przepisów dotyczących liczby uczestników Pucharu Hiszpanii wystąpił w tym pucharze. Zespół z Madrytu dotarł do finału, a w nim spotkał się z FC Barcelona. Zawodnicy Athletic prowadzili 2:0, jednak to piłkarze z Barcelony wygrali 3:2 i zdobyli tamto trofeum.

W 1927 roku w Hiszpanii podejmowano rozmowy na temat utworzenia piłkarskiej ligi, ale kompromis pomiędzy klubami i federacją piłkarską osiągnięto dopiero w 1928 roku. 23 listopada uchwalono, iż liga hiszpańska składać się będzie z dziesięciu drużyn. Sześć z nich mieli stanowić wygrani w turnieju Copa Espana a czterech – najlepsi finaliści tych turniejów. Ostatecznie w skład nowej pierwszej ligi weszły takie kluby jak: Athletic Bilbao, FC Barcelona, Real Madryt, Arenas Getxo, Real Unión Irún, Real Sociedad, Espanyol Barcelona, Athletic Madryt, Europa de Barcelona oraz Racing Santander. Athletic wystąpił w niej dzięki dotarciu do finału Copa Espana, a zespół poprowadził Anglik Frederick Pentland. 10 lutego 1929 roku Athletic rozegrał swój pierwszy mecz w historycznym premierowym sezonie hiszpańskiej ligi, w którym pokonał 3:2 na wyjeździe Arenas Getxo. Bramki dla „Los Colchoneros” w tym spotkaniu zdobyli Palacios, Marin i Cosme. Na koniec sezonu 1929/1930 Athletic zajął 4. miejsce w lidze, a w 1930 roku zakończył sezon na ostatnim miejscu i spadł do drugiej ligi.

W latach 20. dwukrotnie dochodziło do zmiany prezydenta klubu. W 1923 roku Juliána Ruete zastąpił Juan de Estefanía, a w 1926 roku jego miejsce zajął Luciano Urquijo, który sprawował władzę do 1931 roku.

Lata 30.: Fuzja z Aviación Nacional i problemy finansowe

W drugiej lidze zespół Athletic grał przez cztery lata. Już w 1931 roku był bliski powrotu do pierwszej ligi, jednak zajął wówczas drugie miejsce za Valencią, a do pierwszej ligi wchodziła tylko jedna drużyna. Jeszcze w tym samym roku wymieniono cały zarząd, a na stanowisku prezydenta Luciano Urquijo został zastąpiony przez Rafaela Gonzáleza.

Jednym z pierwszych posunięć Gonzáleza było zatrudnienie na stanowisku trenera Antonia de Miguela. Jednak w sezonie 1932/1933 drużyna znów zajęła 2. miejsce, tym razem tracąc dystans trzech punktów do Realu Oviedo. Również i w 1934 roku zespół z Madrytu był drugi w lidze za Sevillą. Jednak 16 lipca 1934 Hiszpański Związek Piłki Nożnej postanowił powiększyć pierwszą ligę Hiszpanii z 10 do 12 zespołów i dzięki tej decyzji Athletic powrócił w szeregi pierwszoligowców. W najwyższej klasie rozgrywkowej w kraju zawodnicy „Los Rojiblancos” spędzili jednak tylko dwa sezony. W 1935 roku zajęli w niej 7. miejsce, jednak w 1936 roku, po zmianie trenera Pentlanda na Josepa Samitiera, zakończyli sezon na przedostatniej 11. pozycji oznaczającej kolejną degradację do drugiej ligi.

W 1936 roku nowym prezydentem klubu został José María Fernández, w Hiszpanii zaś wybuchła wojna domowa. Z tego też powodu związek piłki nożnej zawiesił wszystkie rozgrywki sportowe w kraju na okres trzech lat. W 1939 roku rozgrywki ligi piłkarskiej zostały przywrócone, jednak zespół Athletic przeżywał duże kłopoty finansowe. Wystąpiły kłopoty zarówno ze znalezieniem środków na wypłaty dla zawodników, ale także na sprawy związane z organizacją i funkcjonowaniem klubu. Początkowo zdecydowano, że zespół nie przystąpi do rozgrywek drugiej ligi, jednak 14 września 1939 postanowiono podpisać umowę, w wyniku której zespół Athletic połączył się z drużyną Hiszpańskich Sił Powietrznych, grającą w lokalnych rozgrywkach okręgu madryckiego. Oficjalna rejestracja nowego klubu nastąpiła 4 października 1939, a nowy twór nazwano Athletic Aviación Club de Madrid. Zmieniono także klubowe logo, do którego dodano skrzydła symbolizujące wojska powietrzne.

Athletic Aviación nie przystąpił jednak, jak pierwotnie planowano, do rozgrywek drugiej ligi i został przesunięty do Primera División. Powodem tego było zniszczenie na skutek wojny stadionu pierwszoligowego wówczas Realu Oviedo, który na rok zawiesił grę w rozgrywkach ligowych. Athletic Aviación rozegrał więc baraż o udział w pierwszej lidze z drużyną Osasuny i 26 listopada w Walencji pokonał 3:1 ekipę z Nawarry.

Lata 40.: Zmiany nazwy i pierwsze tytuły mistrzowskie

Sezon 1939/1940 był pierwszym po wojnie domowej. Zespół Athletic, prowadzony przez legendarnego trenera Ricarda Zamorę, do końca sezonu walczył o mistrzostwo kraju i ostatecznie 28 kwietnia 1940 dzięki zwycięstwu 2:0 nad Valencią zapewnił sobie pierwszy w historii tytuł mistrzowski.

W sezonie 1940/1941 na krótko zespół objął Ramón Lafuente, ale potem na stanowisko trenera powrócił Zamora, który doprowadził zawodników Athletic Aviación do drugiego z rzędu mistrzostwa kraju. Największy udział w tym sukcesie miał napastnik Pruden, który z 30 golami na koncie został królem strzelców ligi, będąc tym samym pierwszym zawodnikiem „Los Colchoneros”, który tego dokonał. Pruden nie przedłużył jednak kontraktu z Athletic Aviación i po sezonie odszedł do Salamanki. W 1942 roku zespół pod wodzą Zamory nie obronił tytułu mistrzowskiego i zajął 3. miejsce w lidze. Rok wcześniej nowym prezydentem został Manuel Gallego, który zastąpił Luisa Navarro. W tym samym roku głowa państwa hiszpańskiego generał Francisco Franco wydał dekret, który zakazał drużynom sportowym używania nazw wywodzących się z obcych języków, toteż nazwa Athletic Aviación Club de Madrid została zastąpiona przez Atlético Aviación de Madrid.

W 1943 roku zespół Zamory nie odniósł sukcesu w lidze i zajął 8. miejsce w Primera División. Po sezonie postanowiono przebudować skład i w 1944 roku drużyna Atlético Aviación wywalczyła wicemistrzostwo Hiszpanii, w tabeli ustępując jedynie Valencii. Z kolei w 1945 roku „Los Colchoneros” zakończyli sezon na 3. pozycji, ale w 1946 ponownie wylądowali poza podium (na 7. miejscu). 14 stycznia 1947 roku zmieniono po raz kolejny nazwę klubu. Atlético Aviación de Madrid została zastąpiona przez Club Atlético de Madrid, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Powodem zmiany nazwy było wycofanie się Sił Powietrznych z finansowania klubu. Oprócz przemianowania dokonano także zmiany loga klubu na to, które obowiązuje do dziś. W tym samym roku nowym prezydentem klubu został Cesáreo Galindez, który sprawował swoją funkcję do 1952 roku.

 

Przed sezonem 1947/1948 Atlético dokonało najdroższego wówczas transferu w Hiszpanii. Za 450 tysięcy peset pozyskało pomocnika Antonia Vidala. Zespół zajął 3. miejsce w lidze, ale dużym sukcesem było zwycięstwo na własnym stadionie w meczu z odwiecznym rywalem Realem Madryt. Atlético pokonało Real 5:0 po bramkach Adriána Escudero, Francisco Camposa, dwóch José Juncosy i jednej Vidala. Latem 1948 do Atlético przeszedł jeden z najlepszych wówczas bramkarzy francuskich Marcel Domingo a także Marokańczyk Larbi Ben Barek. W 1949 roku Atlético zajęło 4. miejsce w lidze, a Vidal doznał ciężkiej kontuzji, przez co musiał zakończyć piłkarską karierę. Latem 1949 trenerem klubu został Argentyńczyk Helenio Herrera, który w 1950 roku doprowadził Atlético do zdobycia trzeciego, pierwszego od 9 lat, tytułu mistrzowskiego.

Lata 50.: Kolejne mistrzostwa i historyczne mecze

W sezonie 1950/1951 trener Herrera ponownie doprowadził Atlético do wywalczenia tytułu mistrzowskiego a najwięcej bramek w zespole zdobyło trio Adrián Escudero – Larbi Ben Barek – José Luis Pérez-Payá. W 1952 roku zespół na skutek problemów kadrowych zakończył rozgrywki ligowe na 4. pozycji i nie zdołał obronić mistrzowskiego tytułu. W kolejnych sezonach zespół był jednak w cieniu Realu Madryt oraz FC Barcelona i o miano trzeciego zespołu w kraju walczył z baskijskim Athletic Bilbao. Jednak zarówno w 1953, 1954, jak i 1955 roku zawodnicy Atlético spisywali się dużo słabiej niż w poprzednich sezonach i zajęli odpowiednio 7., 8. i 9. miejsce w rozgrywkach ligowych. Dodatkowo 5 grudnia 1954 zespół doznał najwyższej porażki w swojej historii, gdy na Estadio Balaídos uległ Celcie Vigo aż 1:8. W 1955 roku doszło też do zmian władz klubu – nowym prezydentem wybrano Javiera Barroso, który pracował w klubie blisko 9 lat.

Sezon 1955/1956 był lepszy w wykonaniu Atlético, które zajęło 5. pozycję w lidze. 11 września 1955 pobiło swój klubowy rekord, gdy na Estadio Metropolitano pokonał 9:0 Hérculesa Alicante. Po trzy gole zdobyli wówczas Escudero oraz Francisco Molina. W 1957 roku klub nie poprawił swojej pozycji i ponownie był piąty w lidze. Nowym trenerem klubu został Słowak Ferdinand Daučík, który rok później wywalczył z „Los Rojiblancos” wicemistrzostwo Hiszpanii.

W 1958 roku Daučík sprowadził do Atlético mistrza świata z tego samego roku, Brazylijczyka Vavę, który spędził w „Los Colchoneros” trzy sezony. Jesienią madrycki klub wystąpił w rozgrywkach Pucharze Mistrzów, gdyż Real Madryt wygrał poprzednią edycję tego pucharu i UEFA zezwoliła na występ Atlético jako wicemistrza Hiszpanii. W debiutanckim meczu Hiszpanie pokonali aż 8:0 irlandzki Drumcondra FC, a w rewanżu wygrali 5:1. W 1/8 finału Atlético wyeliminowało bułgarski CDNA Sofia, a w ćwierćfinale spotkało się z niemieckim FC Schalke 04. Po zwycięstwie 3:0 i remisie 1:1 awansowało do 1/2 finału najważniejszych rozgrywek w Europie. Tam natrafiło na rywala zza miedzy – Real Madryt. Po zaciętych bojach ostatecznie odpadło dopiero po trzecim spotkaniu, przegranym na La Romareda w Saragossie 1:2. W czerwcu 1959 to właśnie Real wywalczył Puchar Europy.

Lata 60.: Triumf w Pucharze Zdobywców Pucharów

W 1960 roku Daučík nie odniósł sukcesu w lidze i doprowadził drużynę Atlético do 5. miejsca. Zespół „Los Colchoneros” doszedł jednak do finału Pucharu Hiszpanii i w nim spotkał się z Realem Madryt. Po golach Miguela Jonesa, Joaquína Peiró i Enrique Collara „czerwono-biali” wygrali 3:1 i po raz pierwszy w historii sięgnęli po hiszpański puchar.

W 1960 roku drużynę przejął hiszpański szkoleniowiec José Villalonga, który poprzednio trenował Real Madryt i zdobył z nim w 1956 i 1957 roku Puchar Mistrzów. Villalonga wywalczył z Atlético wicemistrzostwo kraju a w Pucharze Króla doprowadził zespół do zwycięstwa nad „Królewskimi”. Piłkarze „Los Rojiblancos” tym razem zwyciężyli 3:2 – dwie bramki zdobył Peiró, a jedną Mendonça. W sezonie 1961/1962 Atlético wystąpiło w rozgrywkach powstałego rok wcześniej Pucharu Zdobywców Pucharów. W rundzie eliminacyjnej Hiszpanie okazali się lepsi od francuskiego CS Sedan (3:2, 4:1), w pierwszej rundzie wyeliminowali angielski Leicester City (2:0, 1:1), by potem kolejno uporać się z Werderem Brema z RFN (3:1, 1:1) i Motorem Jena z NRD (4:0, 1:0). W finale „Los Colchoneros” trafili na włoską Fiorentinę. W pierwszym meczu na Hampden Park w Glasgow padł remis 1:1 po golach Peiró i Szweda Kurta Hamrina dla „Violi”. Do rozstrzygnięcia potrzebny był więc dodatkowy mecz, który na Neckarstadion w Stuttgarcie wygrali gracze Atlético. Dzięki golom Jonesa, Mendonçy i Peiró zwyciężyli 3:0, zdobywając tym samym pierwsze europejskie trofeum w swojej historii.

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów

10 maja 1962	Atlético Madryt	1:1	AC Fiorentina	Hampden Park, Glasgow Widzów: 27 000 Sędzia: Thomas Warton (Szkocja)
	Joaquín Peiró   11'	1:1	Kurt Hamrin   27'
Edgardo Madinabeytia – Feliciano Rivilla, Isacio Calleja, Ramiro Rodrigues, Antonio Chuzo – Jesús Glaría, Miguel Jones – Adelardo Rodríguez, Mendonça, Joaquín Peiró, Enrique Collar (kapitan); Trener: José Villalonga			Giuliano Sarti – Alberto Orzan (kapitan), Sergio Castelletti, Amilcaro Ferretti, Piero Gonfiantini – Claudio Rimbaldo, Kurt Hamrin, Can Bartu – Aurelio Milani, Lucio Dell'Angelo, Gianfranco Petris; Trener: Nándor Hidegkuti

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów (powtórka)

5 września 1962	Atlético Madryt	3:0	AC Fiorentina	Neckarstadion, Stuttgart Widzów: 38 000 Sędzia: Kurt Tschenscher (Niemcy)
	Miguel Jones   8' Mendonça   27' Joaquín Peiró   59'	2:0
Edgardo Madinabeytia – Feliciano Rivilla, Isacio Calleja, Ramiro Rodrigues, Bernardo Griffa – Jesús Glaría, Miguel Jones – Adelardo Rodríguez, Mendonça, Joaquín Peiró, Enrique Collar (kapitan); Trener: José Villalonga			Enrico Albertosi – Alberto Orzan (kapitan), Sergio Castelletti, Vincenzo Robotti, Saul Malatrasi – Rino Marchesi, Kurt Hamrin, Amilcaro Ferretti, Aurelio Milani – Lucio Dell'Angelo, Gianfranco Petris; Trener: Nándor Hidegkuti

W sezonie 1962/1963 zespół pod wodzą Rafaela Garcíi Tinte został czwarty raz w historii wicemistrzem kraju. Sukces osiągnął także w Pucharze Zdobywców Pucharów, w którym wystąpił jako obrońca trofeum. W pierwszej rundzie dwukrotnie pokonał maltański Hibernians Paola (4:0, 1:0), a w drugiej zwyciężył w dwumeczu z bułgarskim Botewem Płowdiw (1:1, 4:0). Z kolei w półfinale Hiszpanie okazali się lepsi od niemieckiego 1. FC Nürnberg (1:2, 2:0) i tym samym Atlético drugi raz z rzędu doszło do finału PZP. W nim nie dało jednak rady angielskiemu Tottenhamowi Hotspur prowadzonemu przez Billa Nicholsona. Uległo 1:5, a bohaterami spotkania byli strzelcy dwóch goli Jimmy Greaves i Terry Dyson.

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów

15 września 1963	Tottenham Hotspur	5:1	Atlético Madryt	De Kuip, Rotterdam Widzów: 49 143 Sędzia: Andries van Leeuwen (Holandia)
	Jimmy Greaves   16',   80' John White   35' Terry Dyson   67',   85'	2:0	Enrique Collar   47' (k.)
Bill Brown – Peter Baker, Maurice Norman, Ron Hendry, Danny Blanchflower (kapitan) – Tony Marchi, Cliff Jones – John White, Bobby Smith, Jimmy Greaves, Terry Dyson; Trener: Bill Nicholson			Edgardo Madinabeytia – Feliciano Rivilla, Bernardo Griffa, José Antonio Rodríguez, Ramiro Rodrigues – Jesús Glaría, Miguel Jones – Adelardo Rodríguez, Antonio Chuzo, Mendonça, Enrique Collar (kapitan); Trener: Sabino Barinaga

W 1964 roku nowym prezesem klubu został Vicente Calderón, który zastąpił Javiera Barroso. Jednym z pierwszych posunięć Calderóna było zatrudnienie Węgra Otto Bumbela jako trenera zespołu, ale w 1965 roku został on zmieniony przez Domèneca Balmanyę. Jeszcze wiosną tego roku drużyna dotarła do półfinału Pucharu Miast Targowych, w którym natrafiła na włoski Juventus F.C. W Madrycie Atlético wygrało 3:1, jednak w Turynie tyle samo wygrało „Juve”. Trzeci dodatkowy mecz nie został jednak rozegrany na neutralnym boisku, lecz ponownie w Turynie i Juventus wygrał 3:1, dzięki czemu awansował do finału. W tym samym roku „czerwono-biali” wywalczyli wicemistrzostwo kraju, a także zdobyli swój trzeci w historii Puchar Hiszpanii po pokonaniu Realu Saragossa 2:0.

W sezonie 1965/1966 pod wodzą Balmanyi Atlético odpadło w ćwierćfinale Pucharu Zdobywców Pucharów po dwumeczu z Borussią Dortmund (1:1, 0:1), jednak w rozgrywkach ligowych to właśnie gracze z Madrytu okazali się najlepsi i po 14 latach ponownie zostali mistrzami Hiszpanii. Był to też ostatni sezon, w którym zawodnicy „Los Rojiblancos” swoje domowe mecze rozgrywali na stadionie Estadio del Metropolitano. 2 października 1966 roku dokonano otwarcia nowego obiektu Estadio del Manzanares, mogącym pomieścić blisko 62 tysiące widzów. W meczu inauguracyjnym Atlético zremisowało 1:1 z Valencią. W kolejnych sezonach Atlético nie odnosiło jednak sukcesów w lidze i do końca lat 60. zajmowało miejsca poza pierwszą trójką. Jedynym osiągnięciem w tym okresie był sukces indywidualny napastnika José Eulogio Gárate, który w sezonie 1968/1969 z 14 zdobytymi bramkami został królem strzelców hiszpańskiej ligi.

Lata 70.: Finał Pucharu Europy w Brukseli

Latem 1969 roku na stanowisku trenera drużyny zatrudniono byłego zawodnika Atlético – Marcela Domingo. W rozgrywkach Primera División zespół pod wodzą nowego szkoleniowca spisał się na tyle udanie, że wywalczył mistrzostwo Hiszpanii, a napastnicy klubu José Eulogio Gárate (zdobył Trofeo Pichichi także rok później) i Luis Aragonés z 16 golami na koncie zostali współkrólami strzelców ligi. W sezonie 1970/1971 zespół nie obronił mistrzowskiego tytułu i zakończył ligę na 3. pozycji, a w Pucharze Mistrzów dotarł do półfinału, jednak odpadł z niego po dwumeczu z późniejszym triumfatorem tych rozgrywek, holenderskim Ajaksem Amsterdam (1:0, 0:3). 14 lipca 1971 roku stadion Estadio del Manzanares został przemianowany na cześć ówczesnego prezydenta klubu Vicente Calderóna. W 1972 roku zespół zakończył ligę na 4. pozycji, ale dotarł do finału Pucharu Hiszpanii. Na Estadio Santiago Bernabéu Atlético zwyciężyło 2:1 z Valencią, a gole dla „czerwono-białych” zdobyli Gárate i Ignacio Salcedo.

W 1973 roku nowym szkoleniowcem Atlético został Austriak Maximilian Merkel, który doprowadził „Los Colchoneros” do wywalczenia siódmego w historii klubu tytułu mistrza Hiszpanii. Latem Merkel został jednak zastąpiony przez argentyńskiego szkoleniowca Juana Carlosa Lorenzo, który przybył do Madrytu z Club Atlético San Lorenzo de Almagro. W pierwszej rundzie Pucharu Mistrzów Atlético pokonało turecki Galatasaray SK, wygrywając dopiero po dogrywce w drugim spotkaniu. W kolejnych rundach mistrzom Hiszpanii wiodło się dużo lepiej. Najpierw w 1/8 finału wyeliminowali rumuńskie Dinamo Bukareszt (2:0, 2:2), a w ćwierćfinale jugosłowiańską Crvenę Zvezdę Belgrad (2:0, 0:0). Z kolei półfinał Hiszpanie także przeszli bez straty gola, okazując się lepszym od szkockiego Celticu (0:0, 2:0). 15 maja w finale na stadionie Heysel w Brukseli Atlético podejmowało niemiecki Bayern Monachium. W 114. minucie spotkania po golu Luisa Aragonésa z rzutu wolnego „Los Rojiblancos” objęli prowadzenie, jednak w 119. minucie wyrównał Hans-Georg Schwarzenbeck i do rozstrzygnięcia potrzebne było dodatkowe spotkanie. Dwa dni później na tym samym stadionie piłkarze znad Manzanares zagrali dużo słabiej i ulegli Niemcom aż 0:4, a bohaterami spotkania zostali Uli Hoeneß, i Gerd Müller, którzy zdobyli dla Bayernu po dwa gole.

Finał Pucharu Mistrzów

15 maja 1974	Bayern Monachium	1:1	Atlético Madryt	Heysel, Bruksela Widzów: 48 772 Sędzia: Alfred Delcourt (Belgia)
	Hans-Georg Schwarzenbeck   119'	0:0, 0:0	Luis Aragonés   114'
Sepp Maier – Johnny Hansen, Paul Breitner, Hans-Georg Schwarzenbeck, Franz Beckenbauer (kapitan) – Franz Roth, Rainer Zobel, Uli Hoeneß, Conny Torstensson ('76 Bernd Dürnberger) – Gerd Müller, Jupp Kapellmann; Trener: Udo Lattek			Miguel Reina – Francisco Melo, José Luis Capón, Adelardo Rodríguez, Ramón Heredia – Luis Aragonés (kapitan), Eusebio Bejarano, Javier Irureta, Armando Ufarte ('69 Heraldo Becerra) – José Eulogio Gárate, Ignacio Salcedo ('90 Alberto Fernández); Trener: Juan Carlos Lorenzo.

Finał Pucharu Mistrzów (powtórka)

17 maja 1974	Bayern Monachium	4:0	Atlético Madryt	Heysel, Bruksela Widzów: 23 325 Sędzia: Alfred Delcourt (Belgia)
	Uli Hoeneß   28',   83' Gerd Müller   68',   71'	1:0
Sepp Maier – Johnny Hansen, Paul Breitner, Hans-Georg Schwarzenbeck, Franz Beckenbauer (kapitan) – Franz Roth, Rainer Zobel, Uli Hoeneß, Conny Torstensson – Gerd Müller, Jupp Kapellmann; Trener: Udo Lattek			Miguel Reina – Francisco Melo, José Luis Capón, Adelardo Rodríguez ('61 Domingo Benegas), Ramón Heredia – Luis Aragonés (kapitan), Eusebio Bejarano, Heraldo Becerra – Alberto Fernández José Eulogio Gárate, Ignacio Salcedo ('65 Armando Ufarte); Trener: Juan Carlos Lorenzo.

Kibicom Atlético na pocieszenie pozostało wywalczone wicemistrzostwo kraju. W 1974 roku to Luis Aragonés został szkoleniowcem drużyny z Estadio Vicente Calderón. Pod koniec roku Bayern Monachium, jako zwycięzca Pucharu Europy, zrezygnował z walki o udział w Pucharze Interkontynentalnym i w jego miejsce FIFA wyznaczyła właśnie Atlético. W Madrycie Hiszpanie pokonali 3:0 argentyńskie Independiente, a w Buenos Aires ulegli tylko 0:1 i zdobyli swoje drugie międzynarodowe trofeum. W 1975 roku Aragonés dotarł z drużyną do finału Pucharu Hiszpanii, jednak Atlético uległo po serii rzutów karnych Realowi Madryt. Z kolei w 1976 roku zajął 3. miejsce w La Liga, a w Pucharze Króla jego podopieczni pokonali 1:0 w finale Real Saragossa. Zwycięskiego gola zdobył wówczas Gárate.

W sezonie 1976/1977 Aragonés doprowadził Atlético do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, z którego Hiszpanie eliminowali kolejno Rapid Wiedeń, Hajduk Split, Lewski Sofia i odpadli dopiero po dwumeczu z Hamburger SV (3:1, 0:3). W tym samym roku gracze z Madrytu sięgnęli też po swój ósmy w historii tytuł mistrzowski. W sezonie 1978/1979 roku zespół pod wodzą trenera Ferenca Szuszy odpadł w ćwierćfinale Pucharu Mistrzów po grze z Club Brugge, a i w lidze nie odniósł większych sukcesów, zajmując jedynie 3. pozycję w tabeli Primera División.

Lata 80.: Początek Ery Jesúsa Gila

 

Sezon 1979/1980 rozegrany pod wodzą trenera Luisa Aragonésa nie był dla Atlético udany, w efekcie czego zespół zajął dopiero 13. miejsce w Primera División. Klub szybko odpadł też z europejskich pucharów i już w pierwszej rundzie Pucharu UEFA został wyeliminowany przez Dynamo Drezno z NRD. Jeszcze w trakcie sezonu zwolniony został Aragonés, a latem 1980 zatrudniono José Luisa Garcíę Traida. W tym samym roku swoją prezydenturę zakończył Vicente Calderón, a jego miejsce zajął najpierw Ricardo Irezábal, a następnie Alfonso Cabeza. Pod przewodnictwem trenera Garcii Traida zespół odbudował formę i w 1981 roku był już trzeci w lidze, dzięki czemu jesienią ponownie wystąpił w rozgrywkach Pucharu UEFA. W nich jednak nastąpiło kolejne rozczarowanie, gdy „Los Colchoneros” zakończyli grę na pierwszej rundzie po meczu z portugalską Boavistą Porto (1:4, 3:1). W lidze García Traid zajął z Atlético 8. lokatę i został zastąpiony przez Aragonésa. Z kolei nowym-starym prezydentem został Calderón. W sezonie 1982/1983 – w porównaniu do poprzedniego – forma piłkarzy wzrosła i na wiosnę 1983 „Los Rojiblancos” zakończyli go na 3. pozycji, 4 punkty za mistrzem kraju – Athletic Bilbao.

Sezon 1983/1984 nie przyniósł poprawy gry zawodników Atlético w europejskich pucharach. Trzeci raz z rzędu odpadli oni w pierwszej rundzie, tym razem ulegając holenderskiemu FC Groningen (2:1, 0:3). W Primera División drużyna spisała się lepiej i dzięki czwartemu miejscu ponownie mogła wystąpić w Pucharze UEFA. Drużyna ponownie odpadła już na początku, jej pogromcą został szwajcarski FC Sion, który wygrał z Hiszpanami dwukrotnie – 1:0 i 3:2. Aragonés doprowadził jednak drużynę do wicemistrzostwa kraju, a po dwóch golach Meksykanina Hugo Sáncheza pokonała ona 2:1 w finale Pucharu Hiszpanii Athletic Bilbao. Meksykanin swój indywidualny sukces osiągnął także w lidze, gdy z 19 golami został królem strzelców. Po sezonie odszedł jednak do odwiecznego rywala zza miedzy – Realu Madryt.

Kolejny start „czerwono-białych” w europejskich pucharach w końcu należał do udanych. W pierwszej rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów wyeliminowali szkocki Celtic F.C. (1:1, 2:1), a w kolejnej uporali się z walijskim Bangor City, zwyciężając 2:0 i 1:0. W ćwierćfinale Hiszpanie natrafili na jugosłowiańską Crvenę Zvezdę i przeszli także i tę przeszkodę, odnosząc zwycięstwo 2:0 na wyjeździe i remisując 1:1 w Madrycie. Atlético przebrnęło także przez półfinał, dwukrotnie zwyciężając z niemieckim Bayerem Uerdingen (1:0 i 3:2). W finale na Stade Gerland w Lyonie „Los Colchoneros” podejmowali Dynamo Kijów. Zespół prowadzony przez Walerego Łobanowskiego od 5. minuty prowadził 1:0 po strzale Ołeksandra Zawarowa, a w ostatnich 5 minutach meczu jeszcze dwukrotnie trafiał do siatki Ubaldo Fillola po golach Ołeha Błochina i Wadima Jewtuszenki. Puchar Zdobywców Pucharów pojechał do Kijowa.

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów

2 maja 1986	Dynamo Kijów	3:0	Atlético Madryt	Stade Gerland, Lyon Widzów: 39 000 Sędzia: Franz Wöhrer (Austria)
	Ołeksandr Zawarow   5' Ołeh Błochin   85', Wadim Jewtuszenko   88'	1:0
Wiktor Czanow – Serhij Bałtacza ('38 Andrij Bal), Wołodymyr Bezsonow, Ołeh Kuzniecow, Anatolij Demjanenko (kapitan) – Wasilij Rac, Paweł Jakowienko, Iwan Jaremczuk – Ołeksandr Zawarow ('70 Wadim Jewtuszenko), Ihor Biełanow, Ołeh Błochin; Trener: Walery Łobanowski.			Ubaldo Fillol – Tomás Reñones (kapitan), Juan Arteche, Miguel Ángel Ruiz, Clemente Villaverde – Julio Prieto, Enrique Ramos Quique, Roberto Marina, Jesus Landáburu ('61 Quique Setién) – Luis Cabrera, Jorge da Silva; Trener: Luis Aragonés.

W latach 80. Atlético ani razu nie zdołało wywalczyć mistrzostwa kraju i tylko raz wygrało Puchar Króla. 24 marca 1987 roku zmarł wielce zasłużony dla klubu prezydent Vicente Calderón. Tymczasową władzę przejął Francisco Castedo, a 27 czerwca odbyły się nowe wybory prezydenta klubu, które wygrał hiszpański polityk Jesús Gil. Jednym z jego pierwszych posunięć było zatrudnienie na stanowisku trenera Césara Luisa Menottiego – byłego selekcjonera reprezentacji Argentyny, który w 1978 roku doprowadził „Albicelestes” do zdobycia mistrzostwa świata – a także Portugalczyka Paulo Futre, czołowego zawodnika w swoim kraju. Został jednak zwolniony w trakcie sezonu z powodu słabszych wyników, ale w 1988 roku pod wodzą kolejnych szkoleniowców drużyna wspięła się do 3. miejsca w La Liga. Latem 1988 Gil sprowadził z Celty Vigo Brazylijczyka Baltazara, który wywalczył tytuł króla strzelców ligi (35 goli), jednak drużyna nie zdołała wywalczyć mistrzostwa i zakończyła sezon na 4. pozycji. Zespół prowadziło aż pięciu szkoleniowców: José María Maguregui, Antonio Briones, potem Anglicy Ron Atkinson i Collin Addison, a następnie ponownie Briones.

Lata 90: Dziewiąte mistrzostwo kraju

 

W sezonie 1989/1990 zespół ponownie prowadziło kilku trenerów, w tym późniejszy selekcjoner reprezentacji Hiszpanii Javier Clemente oraz były zawodnik Atlético, Joaquin Peiró. Drużyna zakończyła sezon na 4. miejscu w tabeli i odpadła w pierwszej rundzie Pucharu UEFA po meczach z Fiorentiną. W 1990 roku trenerem klubu został Chorwat Tomislav Ivić, który walczył z „Los Rojiblancos” o tytuł mistrzowski, jednak na koniec sezonu drużyna została wicemistrzem kraju, tracąc do pierwszej Barcelony 10 punktów. Ivić wywalczył też Puchar Hiszpanii, dzięki zwycięstwu 1:0 nad RCD Mallorca w finale po golu Manuela Alfaro w dogrywce. Atlético ponownie słabiej spisało się w pucharach i zostało wyeliminowane w pierwszej rundzie Pucharu UEFA przez rumuńską Politehnikę Timișoara. W 1992 roku Atlético było trzecie w lidze, ale za to ponownie wywalczyło krajowy puchar. W finale pokonało „Królewskich” z Madrytu 2:0, a gole zdobywały gwiazdy zespołu Niemiec Bernd Schuster i Portugalczyk Paulo Futre. W Pucharze Zdobywców Pucharów „czerwono-biali” spisali się lepiej jak przed rokiem. W drugiej rundzie wyeliminowali Manchester United (3:0, 1:1), a w ćwierćfinale odpadli z Club Brugge, tylko dzięki mniej strzelonym golom na wyjeździe (3:2, 1:2).

Kolejne sezony były jednak słabsze w wykonaniu zawodników Atlético. W 1993 roku zespół prowadzony przez Luisa Aragonésa był szósty w lidze, ale dotarł do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów po drodze eliminując Maribor Branik (3:0, 6:1), Trabzonspor (2:0, 0:0) i Olympiakos SFP (3:1, 1:1), a odpadając z późniejszym triumfatorem Parmą (1:2, 1:0). W 1994 roku „Los Colchoneros” ligę zakończyli dopiero na 12. pozycji, a w 1995 roku dopiero na 14. W tym okresie prezydent Jesús Gil kilkukrotnie zmieniał trenerów, a na Estadio Vicente Calderón pracowali tacy szkoleniowcy jak Alfio Basile czy Francisco Maturana.

Sytuacja zmieniła się w 1995 roku, gdy Gil na stanowisku trenera zatrudnił Serba Radomira Anticia. Trzon drużyny stanowili tacy piłkarze jak reprezentanci Hiszpanii pomocnik José Caminero, napastnik Kiko i bramkarz José Francisco Molina, a także Serb Milinko Pantić, Bułgar Ljubosław Penew oraz Argentyńczyk Diego Simeone. Drużyna w tym składzie wywalczyła pierwsze od 19 lat mistrzostwo Hiszpanii, a w kwietniu w finale Pucharu Hiszpanii pokonała 1:0 Barcelonę po golu Panticia. Jesienią 1996 drużyna Anticia zakwalifikowała się do fazy grupowej Ligi Mistrzów, a w swojej grupie zajęła 1. miejsce przed Borussią Dortmund, Widzewem Łódź oraz Steauą Bukareszt. W ćwierćfinale Hiszpanie trafili na AFC Ajax, jednak po remisie 1:1 i porażce 3:4 odpadli z pucharu. W lidze „Los Colchoneros” spisali się słabiej niż przed rokiem i zakończyli sezon na 5. pozycji. Rok później pod wodzą Serba zagrali jeszcze słabiej i tym skończyło się na 7. miejscu. Jedynym sukcesem był sukces indywidualny włoskiego napastnika Christiana Vieriego, który z 24 golami został królem strzelców hiszpańskiej ligi.

Latem 1998 Antić został zwolniony, a w jego miejsce zatrudniono włoskiego trenera wicemistrzów świata z Mistrzostw Świata 1994, Arrigo Sacchiego. W Atlético Sacchi pracował niecały jeden sezon, a zespół był dopiero trzynasty w lidze. W finale Pucharu Króla drużyna przegrała 0:3 z Valencią, a bohaterem spotkania był Claudio López zdobywając dwie bramki.

Początek XXI wieku: Era Javiera Aguirre

Lata 1999–2006

 

 

Na sezon 1999/2000 Jesús Gil na stanowisku trenera zatrudnił kolejnego Włocha, Claudio Ranieriego. Drużyna pod jego wodzą spisywała się słabo i jeszcze w trakcie sezonu Ranieri został zwolniony. Jego następca, Radomir Antić, nie zdołał uratować zespołu i na koniec sezonu Atlético pierwszy raz od kilkudziesięciu lat spadło do Segunda División. Zespół wystąpił też w finale Pucharu Hiszpanii, ale uległ w nim 1:2 Espanyolowi Barcelona. W rozgrywkach drugiej ligi „czerwono-białych” prowadzili Fernando Zambrano, Marcos Alonso, García Cantarero, ale dopiero w sezonie 2001/2002 Atlético powróciło do Primera División pod wodzą Luisa Aragonésa. Międzyczasie prezydent Gil został na krótko aresztowany w związku z nadużyciami finansowymi, których dopuścił się, gdy pełnił funkcję burmistrza kurortu Marbella. W pierwszym sezonie po powrocie do ekstraklasy klub z Madrytu zajął 11. pozycję, a ze stanowiskiem trenera pożegnał się Aragonés, który odszedł do RCD Mallorca. W 2003 roku Gil zrezygnował ze swojej funkcji; do końca życia zachował jednak pakiet większościowy akcji klubu, a jego syn Miguel Angel został dyrektorem generalnym Atlético.

Nowym prezydentem Atlético wybrano Enrique Cerezo, a nowym szkoleniowcem został Gregorio Manzano, który jednak podobnie jak Aragonés nie odniósł sukcesu w Primera División, a jego drużyna zakończyła sezon na 7. pozycji. Następca Manzano, César Ferrando, był z Atlético dziesiąty w lidze, a w 2005 roku Cerezo zatrudnił Argentyńczyka Carlosa Bianchiego. Bianchi jeszcze w trakcie sezonu został zwolniony po słabych wynikach drużyny, a sezon 2005/2006 dokończył Pepe Murcia.

Sezon 2006/2007

Kolejnym trenerem „Los Rojiblancos” został latem 2006 Javier Aguirre, który wraz z Osasuną Pampeluna zajął 4. lokatę w La Liga, najwyższą w historii tego klubu. Na Estadio Vicente Calderón sprowadził on między innymi Portugalczyków Maniche i Costinhę, a także argentyńskiego napastnika Sergio Agüero. W 2007 roku Atlético było siódme w lidze.

Sezon 2007/2008

Latem przed sezonem odszedł czołowy strzelec drużyny Fernando Torres. Za 20 milionów funtów trafił on do angielskiego Liverpoolu. Na jego miejsce Aguirre sprowadził za 21 milionów euro byłego króla strzelców hiszpańskiej ligi, Diego Forlána z Villarrealu, a także Simão Sabrosę za 20 milionów euro z Benfiki i José Antonio Reyesa za 12 z Arsenalu. W 2008 roku Aguirre poprzez 4. miejsce zakwalifikował Atlético do eliminacji do Ligi Mistrzów oraz dotarł do 1/16 finału Pucharu UEFA, z którego „Los Colchoneros” odpadli po meczach z Boltonem Wanderers.

Sezon 2008/2009

Jesienią Atlético wystąpiło w fazie grupowej LM i w swojej grupie zajęło drugie miejsce za Liverpoolem, a przed Olympique Marsylia oraz PSV Eindhoven. Era Aguirre zakończyła się w pierwszych dniach lutego 2009 roku. Po słabych wynikach zarząd rozwiązał z nim kontrakt. Jego następcą został Abel Resino. W marcu 2009 roku klub odpadł z Ligi Mistrzów po porażce w 1/8 finału z FC Porto.

Sezon 2009/2010

Drużyna prowadzona przez nowego trenera Quique Floresa zajęła trzecie miejsce w fazie grupowej Ligi Mistrzów 2009/2010, wyprzedzona przez FC Porto i Chelsea, dające prawo gry w Lidze Europy. Klub wygrał półfinał tych rozgrywek z Liverpoolem dzięki bramce Diego Forlána w dogrywce. W finale o puchar 12 maja 2010 w Hamburgu Atlético po dwóch golach Forlána pokonało 2–1 angielski Fulham F.C., zdobywając pierwszy europejski puchar od 1962 roku. W tym samym sezonie dotarło też do finału Pucharu Króla rozegranego w Barcelonie, 19 maja 2010 przegrywając jednak 2:0 kosztem Sevilli.

Sezon 2010/2011

27 sierpnia 2010 drużyna wygrała Superpuchar Europy UEFA, zwyciężając w Monako 2:0 po golach José Antonio Reyesa i Agüero z Interem Mediolan. Flores odszedł z klubu po sezonie 2010/2011, w którym jego zespół odpadł z Ligi Europy po fazie grupowej, a w lidze zajął siódme miejsce, kwalifikujące jednak do gry w Europie.

2011– Era Diego Simeone

 

Sezon 2011/2012

27 grudnia 2011 trenerem Atlético został Argentyńczyk Diego Simeone, który jeszcze w 2005 grał dla klubu, zastępując Hiszpana Manzano. W letnim okienku transferowym poprzedzający sezon 2011/12 roku klub opuścili Sergio Agüero oraz Diego Forlán. Ponadto w styczniu tego samego roku do Málagi przeniósł się Ignacio Camacho. 9 maja 2012 roku Madryt ponownie wygrał Ligę Europejską, w finale sezonu 2011/2012 w Bukareszcie pokonując Athletic Bilbao. Dwie bramki w zakończonym 3:0 spotkaniu strzelił sprowadzony na początku sezonu z Porto za 40 milionów euro Kolumbijczyk Radamel Falcao, który był też najskuteczniejszym strzelcem całej edycji.

Sezon 2012/2013

31 sierpnia 2012 klub zdobył Superpuchar UEFA, pokonując na Stade Louis II w Monako Chelsea F.C. 4:1. Trzy trafienia zaliczył Falcao. Obrońcy trofeum odpadli z Ligi Europy 2012/2013 w 1/16 finału z Rubinem Kazań, przegrywając dwumecz 2:1. Klub lepiej zaprezentował się w sezonie ligowym 2012/2013 i od 3. do 26. kolejki zajmował drugą pozycję w tabeli, sezon kończąc na trzecim miejscu za FC Barceloną i Realem. Czerwono-biali stracili w lidze tylko 31 goli, a 21-letni Thibaut Courtois odebrał Trofeo Zamora, wyprzedając Víctora Valdésa, który wygrywał od czterech lat. 17 maja 2013 Atlético wygrało z Realem Madryt finał Pucharu Króla 2012/2013 po dogrywce 2:1 (po golach Costy w 35 minucie – król strzelców tych rozgrywek z 8 trafieniami i Mirandy w 98 minucie) na Estadio Santiago Bernabéu, zdobywając swój 10. puchar krajowy, kończąc serię 14 lat bez zwycięstwa nad „Królewskimi”.

Sezon 2013/2014

W lipcu 2013 roku szeregi klubu opuścił Radamel Falcao, który za 60 mln euro przeniósł się do AS Monaco. Na jego miejsce sprowadzono Davida Villę z FC Barcelony. Ponadto klub pozyskał Brazylijczyka Léo Baptistão, Francuza Josuhe Guilavoguiego oraz Belga Tobiego Alderweirelda. W sierpniu 2013 roku zespół został pokonany w superpucharze Hiszpanii przez FC Barcelonę. W dwumeczu padł remis 1:1 po golach Villi i Neymara, a o porażce zdecydowała reguła goli na wyjeździe. Obrońcy Copa del Rey po wyeliminowaniu Valencii i Athleticu Bilbao w półfinale Pucharu spotkali się z Realem Madryt, prowadzonym przez nowego trenera Carlo Ancelottiego, ulegając 5:0.

 

Sezon ligowy 2013/2014 był najlepszy od 1996 roku. Po ośmiu kolejnych zwycięstwach, w tym kluczowym wyjazdowym 0:1 nad Realem Madryt 28 września 2013 po golu Diego Costy – pierwszy wygrana w lidze od 14 lat, zespół przegrał z Espanyolem w Barcelonie. Od 10. do 22. kolejki gracze Simeone utrzymali serię 13 meczów bez porażki, remisując tylko trzy razy w tym 0:0 na Vicente Calderón z Barceloną. Klub utrzymał dzięki temu 2. miejsce i w 22. kolejce został liderem. Po dwóch wyjazdowym porażkach z Almeríą i Osasuną Rojiblancos osunęli się na 3. pozycję. 2 marca 2014 Club Atlético zremisowało 2:2 z Realem zapewniając sobie dodatni bilans bezpośredni. Od tego meczu Simeone wygrał dziewięć kolejnych spotkań, tracąc tylko jednego gola i wykorzystując potknięcia faworytów od 29. kolejki został liderem tabeli Primera División. Pomimo porażki z 2:0 z Levante UD i remisu u siebie 1:1 z Málagą w dwóch następnych spotkaniach klub zachował trzy punkty przewagi nad drugą Barceloną, która tak samo jak Real nie wygrała żadnego z dwóch kolejnych meczów. W tym układzie w ostatniej kolejce na Camp Nou Katalończycy musieli wygrać w bezpośrednim starciu, aby zdobyć mistrzostwo. 17 maja 2014 w decydującym spotkaniu FC Barcelona zdobyła prowadzenie, ale dzięki bramce Diego Godína Atlético zremisowało 1:1 i zdobyło swój 10. tytuł mistrzowski z dorobkiem 90 punktów. W ten sposób Diego Simeone w kolejnym roku pracy skompletował dla Madrytu drugą z rzędu la Décimę, czyli dziesiąty tytuł. Był to pierwszy tytuł czerwono-białych od osiemnastu lat, pierwszy od 10 lat tytuł dla klubu spoza wielkiej dwójki hiszpańskiej ligi, a 90 punktów to więcej niż jakikolwiek inny klub zdobył w historii z wyjątkiem Realu Madryt i FC Barcelony. Pomimo zdobycia tylko 77 goli w 38 kolejkach, w aż 20 spotkaniach klub zachował czyste konto bramkowe, w całej edycji tracąc tylko 26 goli.

W Lidze Mistrzów Atlético z łatwością wygrało swoją grupę G z FC Porto, Zenitem i Austrią Wiedeń, wygrywając pięć i remisując jeden mecz. W 1/8 fazy pucharowej z A.C. Milanem udało się wygrać oba spotkania 0:1 i 4:1, a trzy razy trafiał Diego Costa. W ćwierćfinale z Barceloną 1 kwietnia na Camp Nou padł remis 1–1 po golu Diego, by w rewanżu 9 kwietnia wygrać 1:0 po golu Koke. W pierwszym spotkaniu półfinałowym 22 kwietnia w Madrycie z londyńską Chelsea Mourinho padł bezbramkowy remis. 30 kwietnia na Stamford Bridge Atlético wygrało 3:1 i po 40 latach od finału Pucharu Europy z Bayernem Monachium w 1974 roku awansowało do swojego pierwszego finału Ligi Mistrzów w Lizbonie, by zmierzyć się w El Derbi madrileño z Real Madrid CF. Atlético było jedynym klubem tej edycji UEFA Champions League, który aż do finału nie przegrał spotkania. W finale LM 24 maja 2014 na Estádio da Luz w Lizbonie piłkarze Simeone od 36. minuty po strzale Godina prowadzili 1:0. Dopiero w 93. minucie Real zdołał wyrównać. Ostatecznie Atlético przegrało mecz 1:4, tracąc aż trzy bramki w ostatnich 10 minutach dogrywki.

Finał Ligi Mistrzów

24 maja 2014 20:45 CET	Real Madryt   Ramos   90+3' Bale   110' Marcelo   118' Ronaldo   120'	4:1 (Dogr.) (0:1) Raport	Atlético Madryt   36' Godín	Estádio da Luz, Lizbona Widzów: 60 976 Sędzia:   Björn Kuipers

 

Sezon 2014/2015

Latem 2014 roku zespół opuściło wielu czołowych graczy, m.in. Diego Costa, Filipe Luís, Diego czy Adrián. Do Chelsea po zakończeniu wypożyczenia powrócił Thibaut Courtois, zaś z Danielem Aranzubią nie przedłużono wygasającego kontraktu. Na ich miejsce sprowadzono między innymi francuskiego skrzydłowego Antoine Griezmanna, chorwackiego snajpera Mario Mandžukicia, a także słoweńskiego bramkarza Jana Oblaka, który walczyć o miejsce między słupkami miał z doświadczonym hiszpańskim golkiperem pozyskanym z Getafe CF Miguelem Moyą. Na lewej obronie rywalizować między sobą mieli Argentyńczyk Cristian Ansaldi oraz Brazylijczyk Guilherme Siqueira, zaś prawą stronę defensywy wzmocnił Jesús Gámez. Oprócz tego do klubu sprowadzono młodziutki talent z Ameryki. Mowa o meksykańskim napastniku Raúlu Jiménezie. Decyzją trenera na wypożyczenie odeszli m.in. Javier Manquillo, Josuha Guilavogui, Léo Baptistão czy Óliver Torres.

Mimo tak wielkiej przebudowy klubu zespół zdobył swoje pierwsze trofeum już w sierpniu pokonując swojego odwiecznego rywala. 19 sierpnia drużyna Atlético zremisowała z Realem Madryt 1:1 w pierwszym meczu o Superpuchar Hiszpanii. 22 sierpnia 2014 na własnym stadionie piłkarze trenera Simeone wygrali w rewanżu 1:0 po bramce pozyskanego Mario Mandžukicia w drugiej minucie spotkania. W wyniku derbowego dwumeczu „Los Colchoneros” zdobyli trofeum po 29 latach przerwy.

Pierwszy mecz w Primera División odbył się bez Simeone na ławce trenerskiej. Nieobecność Argentyńczyka była spowodowana jego zachowaniem podczas rewanżowego meczu w Superpucharze Hiszpanii. Trener musiał pauzować przez osiem meczów i zapłacić grzywnę w wysokości 4800 euro. Drużyna „Los Colchoneros” prowadzona przez asystenta zremisowała bezbramkowo na wyjeździe z Rayo Vallecano.

Tuż przed zakończeniem okienka transferowego ogłoszono ostatni letni transfer Atlético. Hiszpański zespół wzmocnił włoski snajper Alessio Cerci, który podpisał trzyletni kontrakt. Torino FC otrzymało za niego 16 mln euro, zaś kolejne 3 miliony mogły zostać przelane w ramach bonusów i dodatków.

Rundę jesienną w Lidze Mistrzów Atlético zakończyło na 1 miejscu w grupie A. Rywalem w 1/8 finału LM klubu z Madrytu został Bayer 04 Leverkusen. Na koniec 2014 roku Atlético zajmowało 3. miejsce w lidze hiszpańskiej (po zwycięstwie 4:1 z Athletic Bilbao).

5 stycznia 2015 roku na Vicente Calderon powrócił po ośmiu latach Fernando Torres, który przeszedł z AC Milan. Na jego prezentację przyszło 45 tysięcy kibiców. 15 stycznia Torres strzelił 2 bramki w rewanżowym meczu 1/8 finału Pucharu Króla z Realem Madryt, który zakończył się wynikiem 2:2. Atlético awansowało do ćwierćfinału, gdyż w pierwszym meczu padł wynik 2:0 dla Atlético. W ćwierćfinale klub z Vincente Calderon odpadł po dwumeczu z FC Barceloną (0:1 i 2:3). 25 stycznia chiński miliarder Wang Jianlin nabył 20% akcji Atlético.

W 1/8 finału Ligi Mistrzów klub z Madrytu przegrał w pierwszym meczu z Bayerem Leverkusen 0:1, ale awansował dzięki zwycięstwie 1:0 u siebie (po golu Mario Suáreza) i zwycięstwie 3:2 w rzutach karnych. 20 marca 2015 roku Atlético trafiło na Real Madryt w losowaniu ćwierćfinałów LM. Do półfinału awansował Real, który zwyciężył w dwumeczu 1:0 po golu Javiera Hernándeza w 88 minucie meczu rewanżowego na Estadio Santiago Bernabéu.

W Primera División klub spadł 14 marca na czwarte miejsce po 3 remisach z Sevillą (0:0), Valencią (1:1) i Espanyolem (0:0). Jednakże 4 kwietnia Rojiblancos powrócili na podium po zwycięstwie 2:0 z Cordobą i bezbramkowym remisie Valencii z Villarealem. Ostatecznie Atlético zakończyło sezon na 3 miejscu w Primera División, z 16 punktami straty do pierwszej Barcelony. Miejsce to zapewniło klubowi występ w przyszłym sezonie Ligi Mistrzów.

Osobny artykuł: El Derbi Madrileño.

 

 

Zarówno Real Madryt jak i Atlético Madryt różnią się pod wieloma względami, w tym także w aspekcie politycznym czy kibicowskim. Na początku istnienia obu klubów zarysował się wyraźny podział pomiędzy kibicami obu klubów. Szefostwo Realu podniosło ceny biletów, w związku z tym na mecze „Królewskich” przychodzili jedynie bogaci mieszkańcy Madrytu, czyli burżuazja i bogaci mieszczanie. Natomiast publiczność rywala Realu stanowiła w głównej mierze biedniejsza część miasta, jak robotnicy czy proletariat. Pierwsi często utożsamiali się z poglądami prawicowymi, drudzy – z lewicą. Różnice widać także w przypadku stadionów obu klubów. Stadion Realu Estadio Santiago Bernabéu został wybudowany przy arystokratycznej ulicy Castellana, podczas gdy stadion Atlético Estadio Vicente Calderón powstał przy browarze nad rzeką Manzanares.

Początkowo Atlético było ulubionym zespołem reżimu generała Francisco Franco, zwłaszcza w okresie, gdy klub otrzymywał dotacje z Hiszpańskich Sił Powietrznych. Sytuacja zmieniła się w latach 50., gdy reżim z czasem zaczął popierać „Królewskich” z Madrytu. Zespół otrzymał wsparcie rządu także w początkowych czasach po utworzeniu Pucharu Europy, gdy pięciokrotnie zdobywał to trofeum. Z tej też okazji kibice Atlético utworzyli przyśpiewkę ze słowami „Real Madrid, Real Madrid, el equipo del gobierno, la verguenza del país” („Real Madryt, Real Madryt, drużyna rządu, wstyd dla kraju”).

Pierwsze w historii derby Madrytu rozegrano 2 grudnia 1903 roku i w meczu tym 1:0 zwyciężyło Atlético, grające wówczas pod nazwą Athletic. W tym samym roku rozegrano jeszcze dwa kolejne spotkania pomiędzy tymi drużynami. W pierwszym zwyciężył Real 2:0, w drugim Athletic 5:0. Natomiast pierwsze derby w rozgrywkach ligi hiszpańskiej odbyły się 24 lutego 1929 roku. Real wygrał 2:1, a gole w tym meczu zdobywali: dwukrotnie Ramón Triana dla Królewskich i Luis Marín Sabater dla Los Colchoneros.

W Lidze Mistrzów oba kluby po raz pierwszy spotkały się w półfinale Pucharu Europy 1958/1959. Wówczas konieczne było rozegranie trzech meczów (1:2, 1:0 i 1:2), a awans do finału wywalczyli Królewscy.

Atlético w latach 2002–2013 nie wygrało żadnego meczu ligowego z lokalnym rywalem, natomiast w trzech kolejnych sezonach nie przegrało żadnego meczu z „Królewskimi”.

Statystyka

Pod uwagę wzięto tylko mecze ligowe, pucharowe i w europejskich pucharach. Bez meczów towarzyskich.

Stan na 30 września 2017

Rozgrywki krajowe

• Primera División

mistrzostwo (11): 1939/40, 1940/41, 1949/50, 1950/51, 1965/66, 1969/70, 1972/73, 1976/77, 1995/96, 2013/14, 2020/21
wicemistrzostwo (10): 1943/44, 1957/58, 1960/61, 1962/63, 1964/65, 1973/74, 1984/85, 1990/91, 2017/18, 2018/19
III miejsce (18): 1941/42, 1944/45, 1946/47, 1947/48, 1961/62, 1970/71, 1975/76, 1978/79, 1980/81, 1982/83, 1987/88, 1991/92, 2012/13, 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2019/20, 2021/22

• Copa del Rey

zwycięstwo (10): 1959/60, 1960/61, 1964/65, 1971/72, 1975/76, 1984/85, 1990/91, 1991/92, 1995/96, 2012/2013
finał (9): 1920/21, 1925/26, 1955/56, 1963/64, 1974/75, 1986/87, 1998/99, 1999/2000, 2009/10

 

• Superpuchar Hiszpanii

zwycięstwo (5): 1940, 1941, 1951, 1985, 2014
finał (6): 1950, 1991, 1992, 1996, 2013, 2020

• Segunda División

mistrzostwo (1): 2001/02
wicemistrzostwo (2): 1932/33, 1933/34

• Copa de la Liga

wicemistrzostwo (2): 1983/84, 1984/85

• Campeonato Regional Centro

mistrzostwo (4): 1920/21, 1924/25, 1927/28, 1939/40
wicemistrzostwo (13): 1908/09, 1912/13, 1913/14, 1916/17, 1917/18, 1919/20, 1921/22, 1922/23, 1925/26, 1926/27, 1928/29, 1930/31, 1933/34

Rozgrywki międzynarodowe

Osobny artykuł: Atlético Madryt w europejskich pucharach.

• Puchar Mistrzów/Liga Mistrzów

finał (3): 1973/74, 2013/2014, 2015/2016
półfinał (3): 1958/59, 1970/71, 2016/17

• Puchar UEFA/Liga Europy

zwycięstwo (3): 2009/2010, 2011/2012, 2017/2018
półfinał (2): 1997/1998, 1998/1999

• Superpuchar Europy

zwycięstwo (3): 2010, 2012, 2018

• Puchar Zdobywców Pucharów

zwycięstwo (1): 1961/62
finał (2): 1962/63, 1985/86

• Puchar Intertoto

zwycięstwo (1): 2007
finał (1): 2004

• Puchar Interkontynentalny

zwycięstwo (1): 1974

Turnieje towarzyskie

Uczestnictwo

• 11 razy w Pucharze Mistrzów/Lidze Mistrzów (101 meczów, 128 punktów, 51 zwycięstw, 26 remisów, 24 porażki, w bramkach 161:91) Stan sprzed sezonu 2016/2017.
• 19 razy w Pucharze UEFA/Lidze Europy (108 meczów, 140 punktów, 62 zwycięstwa, 16 remisów, 30 porażek, w bramkach 181:113) Stan sprzed sezonu 2016/2017.
• 79 sezonów w Primera División (2576 meczów, 3364 punkty, 1218 zwycięstw, 589 remisów, 769 porażek, w bramkach 4464:3282) Stan sprzed sezonu 2016/2017.
• 6 sezonów w Segunda División
• 2 razy w Pucharze Intertoto
• 8 razy w Pucharze Zdobywców Pucharów

Rekordy

Źródła:

• Najwyższe zwycięstwo u siebie: 9:0 z Hérculesem Alicante (11 września 1955) oraz 9:0 z UD Las Palmas (20 października 1957)
• Najwyższa porażka u siebie: 0:6 z FC Barceloną (20 maja 2007)
• Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: 7:2 ze Sportingiem Gijón (11 kwietnia 1948)
• Najwyższa porażka na wyjeździe: 1:8 z Celtą Vigo (5 grudnia 1954)
• Najdłuższa passa bramkarska bez przepuszczonego gola: Abel Resino 1275 minut (1990/1991)
• Najwięcej meczów w lidze: Adelardo Rodríguez 401
• Najwięcej bramek w lidze: Adrián Escudero 150
• Najwięcej zwycięstw z rzędu: 13 (2012)
• Najwięcej porażek z rzędu: 6 (1935)
• Najwięcej meczów bez porażki: 23 (2012 i 2013/2014)
• Najwięcej meczów bez zwycięstwa: 15 (2000)
• 1. gol w lidze: Vicente Palacios z Arena de Getxo (10 lutego 1929)
• 1000. gol w lidze: Adrián Escudero z Celtą Vigo (8 marca 1953)
• 2000. gol w lidze: Julio Orozcno z Celtą Vigo (24 stycznia 1971)
• 3000. gol w lidze: Roberto Simón Marina ze Sportingiem Gijón (14 stycznia 1990)
• 4000. gol w lidze: Simão Sabrosa z Deportivo La Coruña (12 kwietnia 2009)
• 100. gol w Pucharze Europy/Lidze Mistrzów: Sergio Agüero z Panathinaikosem Ateny (25 sierpnia 2009)

Najwięcej goli w barwach Atlético Aktywni zawodnicy Atletico

Najwięcej występów w barwach Atlético

Zawodnik LI PU EU IN RAZEM 1   Luis Aragonés 121 22 27 0 171 2   Adrián Escudero 150 17 0 2 169 3   Antoine Griezmann 102 13 32 0 147 4   Paco Campos 120 25 0 1 146 5   José Eulogio Gárate 110 15 12 0 137 6   Fernando Torres 109 14 6 0 129 7   Joauqín Peiró Lucas 91 21 12 0 124 8   Adelardo Rodríguez Sánchez 73 26 14 0 113 9   Enrique Collar Monterubio 71 22 12 0 105 10   José Juncosa Bellmut 80 21 0 1 102 11   Sergio Agüero 74 7 20 0 101 12   Julio Antoinio Elícegui 57 10 0 34 101 13   Runén Cano 81 8 8 1 97 14   Diego Forlán 74 6 16 0 96 15   Manolo 76 9 8 1 94 16   Luis Marín Sabater 50 5 0 38 93 17   Mendonça 58 10 20 0 88 18   Diego Costa 55 12 16 0 83 19   Hugo Sánchez 54 13 1 14 82 20   Miguel 62 9 1 0 72 Stan na 1 listopada 2022. Źródło:

Zawodnik LI PU EU IN RAZEM 1   Adelardo 401 81 66 2 550 2   Tomás 367 64 32 20 483 3   Enrique Collar 339 80 49 0 468 4   Carlos Aguilera 365 41 44 5 455 5   Isacio Calleja 303 75 45 0 423 6   Juan Carlos Arteche 308 63 20 30 421 7   Gabi 268 34 67 4 373 8   Luis Aragonés 265 55 48 0 368 9   Fernando Torres 298 36 30 0 364 10   Quique 271 46 17 28 362 11   Alberto 277 45 34 2 358 12   Ruiz 263 44 21 29 357 13   Feliciano Rivilla 244 66 46 0 356 14   Rubio 248 46 14 25 333 15   Koke 226 33 68 4 331 16   Adrián Escudero 287 37 2 4 330 17   Raúl García 216 40 71 2 329 18   Toni Muñoz 251 40 32 4 327 19   José Eulogio Gárate 241 49 33 2 325 20   José Ufarte 247 39 36 0 322 Stan na 29 września 2017. Źródło:

Rekordy transferowe

Rekordowe kupna

Rekordowe sprzedaże

Zawodnik Klub oddający Data Kwota   João Félix SL Benfica 3 VII 2019 126 mln €   Thomas Lemar AS Monaco 1 VI 2018 70 mln €   Diego Costa Chelsea F.C. 1 I 2018 66 mln €   Radamel Falcao FC Porto 18 VIII 2011 40 mln €   Jackson Martínez FC Porto 15 VII 2015 37 mln €   Vitolo Sevilla FC 12 VI 2017 36 mln €   Antoine Griezmann Real Sociedad 28 VII 2014 30 mln €   Kevin Gameiro Sevilla FC 12 VII 2018 30 mln €   Nicolás Gaitán SL Benfica 16 VI 2016 25 mln €   Stefan Savić ACF Fiorentina 20 VII 2015 25 mln €   Yannick Carrasco AS Monaco 10 VII 2015 20 mln €   Mario Mandžukić Bayern Monachium 10 VII 2014 22 mln €   Sergio Agüero Independiente 31 V 2006 21,7 mln € Źródło:

Zawodnik Klub pozyskujący Data Kwota   Radamel Falcao AS Monaco 31 V 2013 43 mln €   Jackson Martínez Guangzhou Evergrande 2 II 2016 42 mln €   Sergio Agüero Manchester City 27 VII 2011 40 mln €   Diego Costa Chelsea F.C. 1 VII 2014 38 mln €   Fernando Torres FC Liverpool 4 VII 2007 38 mln €   Arda Turan FC Barcelona 10 VII 2015 34 mln €   Yannick Carrasco DL Yifang 26 II 2018 30 mln €   Christian Vieri S.S. Lazio lato 1998 28 mln €   David de Gea Manchester United 1 VI 2011 25 mln €   Theo Hernández Real Madryt 5 VI 2017 24 mln €   Jimmy Floyd Hasselbaink Chelsea F.C. V 2000 22,5 mln €   Raúl Jiménez SL Benfica 13 VII 2015 22 mln € Źródło:

Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Atlético Madryt.

Stan na 9 marca 2024

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Horațiu Moldovan
2	2 obrońcaOB	José María Giménez (3. kapitan)
3	2 obrońcaOB	César Azpilicueta
4	2 obrońcaOB	Gabriel Paulista
5	3 pomocnikPO	Rodrigo de Paul
6	3 pomocnikPO	Koke (kapitan)
7	4 napastnikNA	Antoine Griezmann
8	3 pomocnikPO	Saúl Ñíguez
9	4 napastnikNA	Memphis Depay
10	4 napastnikNA	Ángel Correa
11	3 pomocnikPO	Thomas Lemar
12	3 pomocnikPO	Samuel Lino

Nr	Poz.	Piłkarz
13	1 bramkarzBR	Jan Oblak (wicekapitan)
14	3 pomocnikPO	Marcos Llorente
15	2 obrońcaOB	Stefan Savić (4. kapitan)
16	2 obrońcaOB	Nahuel Molina
17	3 pomocnikPO	Rodrigo Riquelme
18	3 pomocnikPO	Arthur Vermeeren
19	4 napastnikNA	Álvaro Morata
20	2 obrońcaOB	Axel Witsel
22	2 obrońcaOB	Mario Hermoso
23	2 obrońcaOB	Reinildo Mandava
24	3 pomocnikPO	Pablo Barrios

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr	Poz.	Piłkarz
	2 obrońcaOB	Çağlar Söyüncü (w Fenerbahçe do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Javier Galán (w Realu Sociedad do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Diego Espejo (w Orihuela do 30 czerwca 2024)
	2 obrońcaOB	Santiago Mouriño (w Realu Saragossa do 30 czerwca 2024)
	3 pomocnikPO	Javi Serrano (w Sturm Graz do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Borja Garcés (w Elche do 30 czerwca 2024)

Nr	Poz.	Piłkarz
	4 napastnikNA	Carlos Martín (w Mirandés do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Germán Valera (w Zaragoza do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Giuliano Simeone (w Deportivo Alavés do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	João Félix (w FC Barcelonie do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Samu Omorodion (w Deportivo Alavés do 30 czerwca 2024)
	4 napastnikNA	Víctor Mollejo (w Realu Saragossa do 30 czerwca 2024)

Osobna strona: Kategoria:Piłkarze Atlético Madryt.

Gracze Atlético którzy zdobyli złoty medal Mistrzostw Świata

• Antoine Griezmann, Lucas Hernández, Ángel Correa, Rodrigo De Paul i Nahuel Molina

Gracze Atlético występujący na Mistrzostwach świata

• 2018 Šime Vrsaljko, Antoine Griezmann i Lucas Hernández (finał); Diego Godín, José Giménez i Filipe Luís (ćwierćfinał); Saúl Ñíguez, Koke i Diego Costa (1/8 finału)
• 2014: Thibaut Courtois i Toby Alderweireld (Belgia, ćwierćfinał); Diego Godín, Cristian Rodríguez i José Giménez (Urugwaj, 1/8 finału); Juanfran, David Villa, Koke i Diego Costa (Hiszpania, faza grupowa)
• 2010: Diego Forlán (Złota Piłka; Urugwaj, 4. miejsce); Sergio Agüero (Argentyna, ćwierćfinał); Simão Sabrosa i Tiago (Portugalia, 1/8 finału)
• 2006: Leo Franco i Maxi Rodríguez (Argentyna, ćwierćfinał); Fernando Torres, Antonio López i Pablo Ibáñez (Hiszpania, 1/8 finału); Mateja Kežman (Serbia i Czarnogóra, faza grupowa)
• 2002: Germán Burgos (Argentyna, faza grupowa)
• 1998: Christian Vieri (Włochy, ćwierćfinał); Quinton Fortune (RPA, faza grupowa); Carlos Aguilera, Kiko i José Francisco Molina (Hiszpania, faza grupowa)
• 1994: José Caminero (Hiszpania, ćwierćfinał); Luis García (Meksyk, 1/8 finału)
• 1990: Manolo (Hiszpania, 1/8 finału)
• 1986: Tomás, Quique Setién i Julio Salinas (Hiszpania, ćwierćfinał); Jorge da Silva (Urugwaj, 1/8 finału)
• 1982: Dirceu (Brazylia, II runda)
• 1978: Eugenio Leal, Marcelino i Rubén Cano (Hiszpania, faza grupowa)
• 1974: Rubén Ayala i Ramón Heredia (Argentyna, II runda)
• 1966: Jesús Glaría, Feliciano Rivilla, Adelardo i José Ufarte (Hiszpania, faza grupowa)
• 1962: Enrique Collar, Feliciano Rivilla, Adelardo i Joaquín Peiró (Hiszpania, faza grupowa)
• 1950: José Juncosa i Alfonso Silva (Hiszpania, 4. miejsce)
• 1934: Luis Marín (Hiszpania, ćwierćfinał)

Gracze Atlético występujący na Mistrzostwach Europy

• 2016: Antoine Griezmann (Francja, 2. miejsce, król strzelców); Yannick Carrasco (Belgia, ćwierćfinał); Koke i Juanfran (Hiszpania, 1/8 finału)
• 2012: Juanfran (Hiszpania, 1. miejsce)
• 2008: Simão Sabrosa (Portugalia, ćwierćfinał); Jurkas Seitaridis (Grecja, faza grupowa)
• 2004: Demis Nikolaidis (Grecja, 1. miejsce); Fernando Torres (Hiszpania, faza grupowa)
• 2000: Juan Carlos Valerón i José Francisco Molina (Hiszpania, ćwierćfinał); Radek Bejbl (Czechy, faza grupowa)
• 1996: Juan Manuel López, Kiko, José Luis Pérez Caminero i José Francisco Molina (Hiszpania, ćwierćfinał); Ljubosław Penew (Bułgaria, faza grupowa)
• 1988: Tomás Reñones, Julio Salinas i Eusebio Sacristán (Hiszpania, faza grupowa)
• 1964: Isacio Calleja i Feliciano Rivilla (Hiszpania, 1. miejsce)

Gracze Atlético występujący na Copa América

• 2016: Matías Kranevitter i Augusto Fernández (Argentyna, 2. miejsce) Filipe Luís (Brazylia, faza grupowa); José Giménez i Diego Godín (Urugwaj, faza grupowa)
• 2015: José Giménez, Diego Godín i Cristian Rodríguez (Urugwaj, ćwierćfinał); Miranda (Brazylia, ćwierćfinał); Raúl Jiménez (Meksyk, faza grupowa)
• 2011: Diego Godín i Diego Forlán (Urugwaj, 1. miejsce); Elias (Brazylia, ćwierćfinał); Luis Perea (Kolumbia, ćwierćfinał); Sergio Agüero (Argentyna, ćwierćfinał)
• 2007: Diego Forlán (Urugwaj, 4. miejsce); Luis Perea (Kolumbia, faza grupowa)
• 1999: Pablo García (Urugwaj, 2. miejsce)
• 1995: Diego Simeone (Argentyna, ćwierćfinał)
• 1993: Luis García Postigo (Meksyk, 2. miejsce)
• 1989: Baltazar (Brazylia, 1. miejsce); Luis Islas (Argentyna, 3. miejsce)

Piłkarze, którzy znaleźli się na liście FIFA 100 i grali w Atlético (w nawiasie lata gry)

•   Hugo Sánchez (1981–1985)
•   Raúl González Blanco (1990–1992)
•   Emre Belözoğlu (2012–2013)
•   Christian Vieri (1997–1998)

Piłkarze grający w Atlético, znajdujący się w finałowej piątce plebiscytu o Złotą Piłkę

Złota Piłka France Football

• 1987:   Paulo Futre (2. miejsce)

Złota Piłka FIFA

• 2010:   Diego Forlán (5. miejsce)
• 2012:   Radamel Falcao (5. miejsce)
• 2016:   Antoine Griezmann (3. miejsce)
• 2018:   Antoine Griezmann (3. miejsce)

Piłkarze grający w Atlético, znajdujący się w drużynie roku FIFPro World XI

• 2012:   Radamel Falcao

Piłkarze grający w Atlético, znajdujący się w finałowej dziesiątce plebiscytu UEFA na najlepszego gracza Europy

• 2011/2012:   Radamel Falcao (8. miejsce)
• 2013/2014:   Diego Costa (10. miejsce)

Zwycięzcy plebiscytu World Soccer na Najlepszego Młodego Piłkarza grający w Atlético

• 2009:   Sergio Agüero

Królowie strzelców ligi hiszpańskiej w barwach Atlético Madryt

Zawodnik	Sezon	Gole	Uwagi
Pruden	1940/1941	33 gole
José Eulogio Gárate	1968/1969	14 goli	Tytuł dzieli z Amancio Amaro
Luis Aragonés	1969/1970	16 goli	Tytuł dzieli z Amancio Amaro i José Eulogio Gárate
José Eulogio Gárate			Tytuł dzieli z Amancio Amaro i Luisem Aragonésem
José Eulogio Gárate	1970/1971	17 goli
Hugo Sánchez	1984/1985	19 goli
Baltazar	1988/1989	35 goli
Manolo	1991/1992	27 goli
Christian Vieri	1997/1998	24 gole
Diego Forlán	2008/2009	32 gole	Zdobył również Złoty But sezonu 2008/09

Zdobywcy Trofeo Zamora w barwach Atlético

Zawodnik	Sezon	Gole	Mecze	Średnia
Fernando Tabales	1939/1940	29	21	1,38
Marcel Domingo	1948/1949	29	30	1,16
Miguel Reina	1976/1977	17	22	0,96
Abel Resino	1990/1991	17	33	0,51
José Francisco Molina	1995/1996	32	42	0,76
Thibaut Courtois	2012/2013	29	37	0,78
	2013/2014	24	37	0,64
Jan Oblak	2015/2016	18	37	0,47

 

Gracze miesiąca ligi hiszpańskiej

•   Diego Godín: kwiecień 2014, maj 2014
•   Antoine Griezmann: styczeń 2015, kwiecień 2015, luty 2018
•   Diego Costa: wrzesień 2013
•   Koke: październik 2013, kwiecień 2016

Trenerzy miesiąca ligi hiszpańskiej

•   Diego Simeone: październik 2013, listopad 2015

Osobna strona: Kategoria:Trenerzy piłkarzy Atlético Madryt.

 

 

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1.   Frederick Pentland 1928 1929 2.   Ángel Romo 1929 1930 3.   Rudolf Jeny 1930 1933 4.   Frederick Pentland 1933 1936 5.   Martín Marculeta 1936 1936 6.   Josep Samitier 1936 1936 7.   Ricardo Zamora 1939 1940 8.   Ramón Lafuente 1940 1940 9.   Ricardo Zamora 1940 1946 10.   Emilio Vidal 1946 1948 11.   Lino Taioli 1948 1949 12.  Helenio Herrera 1949 1953 13.   Ramón Colón 1953 1953 14.   Benito Díaz 1953 1954 15.   Jacinto Quincoces 1954 1955 16.   Antonio Barrios 1955 1957 17.   Ferdinand Daučík 1957 1960 18.   José Villalonga 1960 1962 19.   Rafael García Tinte 1961 1963 20.   Adrian Escudero 1963 1963 21.   Sabino Barinaga 1963 1964 22.   Otto Bumbel 1964 1965 23.   Domènec Balmanya 1965 1966 24.   Otto Glória 1966 1968 25.   Miguel 1968 1969 26.   Marcel Domingo 1969 1971 27.   Max Merkel 1972 1973 28.   Juan Carlos Lorenzo 1973 1974 29.   Luis Aragonés 1974 1978 30.   Héctor Núñez 1978 1978 31.   Luis Aragonés 1978 1978 32.   Ferenc Szusza 1978 1979 33.   Luis Aragonés 1979 1980 34.   Martínez Jayo 1980 1980 35.   Marcel Domingo 1980 1980 36.   José Luis García Traid 1980 1981 37.   Luis Cid Carriega 1981 1981 38.   José Luis García Traid 1981 1982 39.   Luis Aragonés 1982 1986 40.   Vicente Miera 1986 1986 41.   Martínez Jayo 1986 1987 42.   Luis Aragonés 1987 1987 43.   César Luis Menotti 1987 1988

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 44.   José Armando Ufarte 1988 1988 45.   Antonio Briones 1988 1988 46.   José María Maguregui 1988 1988 47.   Antonio Briones 1988 1988 48.   Ron Atkinson 1988 1989 49.   Collin Addison 1989 1989 50.   Antonio Briones 1989 1989 51.   Javier Clemente 1989 1990 52.   Antonio Briones 1990 1990 53.   Joaquín Peiró 1990 1990 54.   Tomislav Ivić 1990 1991 55.   Luis Aragonés 1991 1993 56.   Ramón Heredia 1993 1993 57.   Jair Pereira 1993 1993 58.   Ramón Heredia 1993 1993 59.   Emilio Cruz 1993 1993 60.   José Luis Romero 1993 1994 61.   Santos Ovejero 1994 1994 62.   Jorge D’Alessandro 1994 1994 63.   Francisco Maturana 1994 1994 64.   Jorge D’Alessandro 1994 1995 65.   Alfio Basile 1995 1995 66.   Carlos Sánchez Aguiar 1995 1995 67.   Radomir Antić 1995 1998 68.   Arrigo Sacchi 1998 1999 69.   Carlos Sánchez Aguiar 1999 1999 70.   Radomir Antić 1999 1999 71.   Claudio Ranieri 1999 2000 72.   Radomir Antić 2000 2000 73.   Fernando Zambrano 2000 2001 74.   Marcos Alonso Peña 2001 2001 75.   García Cantarero 2001 2001 76.   Luis Aragonés 2001 2003 77.   Gregorio Manzano 2003 2004 78.   César Ferrando 2004 2005 79.   Carlos Bianchi 2005 2005 80.   Pepe Murcia 2005 2006 81.   Javier Aguirre 2006 2009 82.   Abel Resino 2009 2009 83.   Quique Flores 2009 2011 84.   Gregorio Manzano 2011 2011 85.   Diego Simeone 2011 urzęduje

Chronologiczny spis prezesów Atlético Madryt od czasu istnienia klubu.

 

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1.   Enrique Allende 1903 1903 2.   Eduardo de Acha 1903 1907 3.   Ricardo de Gondra 1907 1909 4.   Ramón de Cárdenas 1909 1912 5.   Julián Ruete 1912 1919 6.   Álvaro de Aguilar 1919 1920 7.   Julián Ruete 1920 1923 8.   Juan de Estefanía 1923 1926 9.   Luciano Urquijo 1926 1931 10.   Rafael González 1931 1935 11.   José L. del Valle 1935 1936 12.   José María Fernández 1936 1939 13.   Francisco Vives 1939 1939 14.   Luis Navarro 1939 1941 15.   Manuel Gallego 1941 1945

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 16.   Juan Touzón 1946 1947 17.   Cesáreo Galindez 1947 1952 18.   Marqués de la Florida 1952 1955 19.   Juan Suevos 1955 1955 20.   Javier Barroso 1955 1964 21.   Vicente Calderón 1964 1980 22.   Ricardo Irezábal 1980 1980 23.   Alfonso Cabeza 1980 1982 24.   Antonio del Hoyo 1982 1982 25.   Agustín Cotorruelo 1982 1982 26.   Vicente Calderón 1982 1987 27.   Francisco Castedo 1987 1987 28.   Jesús Gil 1987 2003 29.   Enrique Cerezo 2003 urzęduje